Η ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΗΣ ΣΚΑΝΔΑΛΗΣ

Ο δικαστής Ντρεντ στην Πάρο

Tου Hλια Mαγκλινη

Η Καθημερινή, 21/8/2912

Πολλά παιδιά και έφηβοι μεγάλωσαν με τον διαβόητο δικαστή Ντρεντ. Κάπου εκεί, στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές εκείνης του ’80, οι έφηβοι της εποχής διαβάσαμε για πρώτη φορά τα κατορθώματα του δικαστή Τζόζεφ Ντρεντ, ενός δικαστή του δρόμου, μέλους ενός ελίτ σώματος σε μια φουτουριστική δυστοπία, σε μια σκοτεινή πόλη του μέλλοντος. Η βία έχει πάρει τόσο άγριες διαστάσεις, που το κράτος έχει εξοπλιστεί με δικαστές–τιμωρούς: έχουν το δικαίωμα να δικάσουν επιτόπου έναν ύποπτο, να τον συλλάβουν, ακόμα και να τον εκτελέσουν.
Ο Ντρεντ ήταν η πιο διάσημη κόμικ φιγούρα της IPC Media (Fleetway – έως το 1999, έκτοτε τα δικαιώματα ανήκουν στην εταιρεία Rebellion). Η στολή και ο σωματότυπός του παραπέμπουν στον Ρόμποκοπ. Αν δεν κάνω λάθος, στα ελληνικά πρωτοδιάβασα τις περιπέτειές του σε περιοδικά όπως το «Τρουένο» ή το «Δυναμικό αγόρι». Η ειρωνεία είναι ότι, όταν εμφανίστηκε για πρώτη φορά ο Ντρεντ, το 1977, η δράση του είχε τοποθετηθεί στο μακρινό (τότε) 2009...
Σήμερα πια, ο Ντρεντ και ο εφιαλτικός κόσμος του θεωρούνται κλασικά κόμικς (έγινε και ταινία το 1995, με πρωταγωνιστή τον Σιλβέστερ Σταλόνε). Ως μπλόγκερ, ο Τάσος Θεοφίλου, ο οποίος, ως γνωστόν, συνελήφθη για τη ληστεία και τη δολοφονία στην Πάρο, συνδεόμενος από τις Αρχές με τους «Πυρήνες της Φωτιάς», φαίνεται να είχε κατά νουν τον δικαστή Ντρεντ. Οπως διαβάσαμε στα σχετικά ρεπορτάζ, στο μπλογκ του έγραφε ότι κυκλοφορούσε στους δρόμους της Αθήνας και στα πρόσωπα των ειδικών φρουρών έβλεπε ενσαρκωμένους τους δικαστές Ντρεντ: «Ο Νόμος δεν είναι αρκετός για να προστατεύσει την Τάξη. Ανέλαβαν οι δικαστές Ντρεντ. Υπεράνω όλων και πανταχού παρόντες. Νυχτερινοί εκδικητές της μετανάστευσης. Του Κακού. Και είναι αλήθεια ότι δεν μιλάνε πολύ. (...) Δεν μιλάνε πολύ επειδή δεν ξέρουν πολλές λέξεις. Λατρεύουν την τάξη. Υπακούν στις εντολές. Εκτελούν τις διαταγές. Κουλουριάζονται στην ασφάλεια της πειθαρχίας. Στην ηδονή της ασφάλειας. Στην ηδονή της πειθαρχίας. Είναι καθάρματα».
Αυτά έγραφε ο μπλόγκερ στην τελευταία του ανάρτηση, λίγες ημέρες πριν από τη ληστεία της τράπεζας στην Πάρο, τη ληστεία που είχε έναν άνθρωπο νεκρό.
Φαίνεται ότι ο Τάσος Θεοφίλου ήξερε καλά τον δικαστή Ντρεντ. Οντως, δεν μιλούσε πολύ ο φανταστικός δικαστής–εκτελεστής. Και δεν φαινόταν ποτέ το πρόσωπό του. Τα μάτια του κρύβονταν πίσω από μια καλογυαλισμένη μάσκα–κράνος. «Το απρόσωπο της Δικαιοσύνης», κατά τους δημιουργούς του κόμικς. «Η Δικαιοσύνη δεν έχει ψυχή», γράφουν κάπου. Οπότε, δεν υπάρχει κανένας λόγος να δει ο αναγνώστης το πρόσωπο του Ντρεντ (μονάχα σε σκηνές φλας μπακ βλέπουμε το πρόσωπό του, όταν ο τρομερός δικαστής ήταν ακόμα παιδί).

Η στολή και η μάσκα του επινοημένου δικαστή Ντρεντ είναι πολύ πιο ωραίες από τα μουστάκια, τα γενάκια και τα καπέλα που χρησιμοποιήθηκαν στη ληστεία της Πάρου. (Το καπέλο που έμεινε πίσω ήταν που οδήγησε τις Αρχές στην ταυτοποίηση του DNA με εκείνο του Τ. Θεοφίλου.) Το γελοίον του πράγματος δεν εμπόδισε όμως τη μουτσούνα του ληστή που «κλέβει μόνον τις τράπεζες, όχι τους πολίτες», από το να μην ανοίξει πυρ. Τέσσερις πυροβολισμοί. Σε ιστότοπους «ανεξάρτητης» και ούλτρα προοδευτικής, αριστερίστικης σκέψης, ο άνθρωπος που τόλμησε να εμποδίσει τους κλέφτες, χαρακτηρίζεται «βλάκας», ότι αυτό αξίζει να πάθουν όλοι οι «ρουφιάνοι της εξουσίας». Θα γελούσαμε, αλλά δυστυχώς ένας άνθρωπος είναι νεκρός από τις σφαίρες τους. Θα γελούσαμε, διότι έστω και για μια στιγμή, οι ρόλοι αντιστράφηκαν: ο σύγχρονος «Ρομπέν» που κλέβει τράπεζες μεταμορφώθηκε σε δικαστή Ντρεντ. Μέσα σε δευτερόλεπτα καταδίκασε σε θάνατο κάποιον που διαφωνούσε με τις πράξεις του. Μάλλον, σε δικαστές Ντρεντ μεταμορφώθηκαν και οι διάφοροι «αντιεξουσιαστές» που εκφράζουν τη συμπάθειά τους προς τους δράστες.
Δεν κάνει διαφορά: ο δικαστής Ντρεντ αποφάσιζε επιτόπου ότι πρέπει να πεθάνεις. Το ίδιο κάνουν και αυτοί. Οπως και ο Ντρεντ κρύβονται πίσω από κουκούλες και άλλες μουτσούνες. Η κουλτούρα τους είναι η σκανδάλη.