Ω ΦΥΣΗ, ΟΛΑΚΕΡΗ ΖΩΗ ΚΙ ΟΛΑΚΕΡΗ ΣΟΦΙΑ!

 Ο ΠΙΟ ΤΡΑΝΟΣ ΚΑΗΜΟΣ ΜΟΥ

Την ώρα την υπέρτατη που θα το σβη το φως μου
αγάλια-αγάλια ο θάνατος, ένας θε να ειν’ εμένα
ο πιο τρανός καημός μου.


Δε θα ειν’ οι κούφιοι λογισμοί, τα χρόνια τα χαμένα,
της φτώχειας η έγνοια, του έρωτα η ακοίμητη λαχτάρα,
μια δίψα μεσ’ στο αίμα μου, προγονική κατάρα,
μήτε η ζωή μου η αδειανή συρμένη απ ‘ το μαγνήτη
πάντα της Μούσας, μητ’ εσύ, χιλιάκριβό μου σπίτι.

Ο πιο τρανός καημός μου

θα είναι πως δε δυνήθηκα μ’ εσέ να ζήσω, ώ πλάση,

πράσινη απάνου στα βουνά, στα πέλαγα, στα δάση,

θα είναι πως δε χάρηκα σκυφτός μεσ’ στα βιβλία,

ώ φύση, ολάκερη ζωή κι ολάκερη σοφία!

Κωστής Παλαμάς, "Η Πολιτεία και η Μοναξιά", 1912.