ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ-ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΙ

Gregory Crewdson : Άτιτλο (μπλε περίοδος).

Από τη σειρά "Κάτω από τα τριαντάφυλλα"2005

Έχετε σκεφτεί την περίπτωση να ζούμε σε μια  χώρα δολοφόνων-αυτοκτόνων; Όπου οι άνθρωποι είναι και σίριαλ-κίλερ αλλά και ιδανικοί αυτόχειρες; Μήπως μας  παραμυθιάζουν οι αριστεροδεξιοί εθνορήτορες που μιλούνε μέχρι αηδίας  για ένα λαό  "πολιτισμένο", που διαθέτει μόνο με "ανώτερα" και "ανθρωπιστικά" ανακλαστικά , που διακρίνεται σε όλη την υφήλιο για την  ευγένειά του, τις χριστιανικές αρετές του και το σπάνιο ήθος; Μήπως μας ξεγελούν και οι  τρελογιατροί μας  που υποστηρίζουν με πάθος στα πρωινάδικα ότι η αυτοκτονία δεν αποτελεί μέρος της κουλτούρας μας, ότι αυτή η απαίσια επιλογή συμβαίνει μόνο στις καταθλιπτικές χώρες  του βορρά;

 Το πιο συνηθισμένο επιχείρημα που προβάλλεται και από τις δύο πλευρές  είναι  ότι σαν λαός έχουμε διατηρήσει τα βασικά ανθρώπινα αντανακλαστικά μας , τα αισθήματά μας, δεν έχουμε τυποποιηθεί, δεν έχουμε δηλαδή υποταχτεί στην ιδέα ότι πρέπει  να ζούμε  στα καλούπια μιας  υπεροργανωμένης ζωής , που επιβάλλεται άνωθεν  από μια ψυχρή τεχνοκρατική  ελίτ, αυστηρή και άκαμπτη σε ό,τι έχει να κάνει με τις υποχρεώσεις του ατόμου ως πολίτη.

Είμαστε, λένε ακόμα  ,  "ανοιχτοί" προς τους άλλους , φιλικοί και  επικοινωνιακοί , επειδή έτυχε να γεννηθούμε σε μια γεωγραφική περιοχή ευνοημένη από τις κλιματολογικές συνθήκες , που κουβαλά επίσης μια "διαχρονική"  παράδοση  ελευθερίας και εξωστρέφειας, μια "αιώνια" κουλτούρα κατάφασης  προς τη ζωή και "διαρκούς" έφεσης προς το "ωραίο και υψηλό".

Μπούρδες στο τετράγωνο όλα αυτά !Πολύ ωραία  για να είναι αληθινά. Έπρεπε να περάσουν τριάντα μόνο μήνες ουσιαστικής  (αλλά ανομολόγητης)χρεοκοπίας, για να αντιληφθούμε ότι το κιτσάτο ανάκτορο που αγωνιστήκαμε σκληρά να χτίσουμε  ως γνήσιοι νεόπλουτοι, στη θέση της μεταπολεμικής καλύβας του Καραγκιόζη, το  δυναμιτίσαμε και το τινάξαμε στον αέρα με τα ίδια μας τα χέρια εν μία νυκτί. 
Η  παταγώδης χρεοκοπία που βιώνουμε όλοι σήμερα με τρόπο οδυνηρό  δικαιώνει, κατά τη γνώμη μας, απόλυτα   τον εισαγωγικό αφορισμό αυτού του σημειώματος, που υπονοεί με τη μορφή του ρητορικού ερωτήματος ότι  είμαστε μία χώρα δολοφόνων- αυτόχειρων.

Υποστηρίζουμε ανοιχτά ότι οι Έλληνες αποτελούν την κλασική  περίπτωση ενός λαού που στην ιδιοσυστασία του  συνυπάρχουν οι δύο όψεις του θανάτου: η  καταστροφική απέναντι σε  ό,τι δε του ανήκει και εκείνη που  παίρνει την όψη της  αυτοκαταστροφής, αφού στρέφεται ευθέως κατά του εαυτού του, μεταβάλλεται  δηλαδή από επιθετική πράξη κατά των άλλων σε   αυτοκτονική.

Υπάρχουν πολλοί που  αμφιβάλλουν πως τα πράγματα δεν είναι έτσι;Ας βάλουν το χέρι στην καρδιά και ας απαντήσουν με ειλικρίνεια στα παρακάτω ερωτήματα:
- Εμείς δεν είμαστε που  πορευτήκαμε επί σαράντα χρόνια εχοντας σαν μοναδικό μπούσουλα ζωής το χρήμα; 
-Η προσωπική ανάδειξη και η υπεροχή με κάθε μέσο δεν υπήρξε η βασική φιλοσοφία  όλων σχεδόν των Ελλήνων;
- Στο όνομα της συλλογικής ευτυχίας δεν έγιναν τερατώδη εγκλήματα (μεμονωμένα και συλλογικά)  κατά του τόπου; 
-Η μαγική λέξη  Ανάπτυξη που πιπιλίζανε ακούραστα άρχοντες και αρχόμενοι δεν ήταν η δικαιολογία για τη διασπάθιση  όχι μόνο διακοσίων δισεκατομμυρίων ευρώ από τα κοινοτικά ταμεία αλλά και άλλων διακοσίων που δανειστήκαμε από τους παγκόσμιους τοκογλύφους με επικεφαλής τον Αρχι-Σάιλοκ  που ονομάζεται Γκόλντμαν Σάξ;

- Όλα αυτά τα λεφτά δεν καταβροχθίστηκαν  από τα σελέμικα κομματικά επιτελεία που διαφέντεψαν τον τόπο μαζί με τα εκατομμύρια των κουτοπόνηρων οπαδών τους, που ήταν προσδεμένοι  στο άρμα τους  και τους αποθέωναν για ιδιοτελείς και μόνο σκοπούς;

-Στρατιές ποντικών δεν ροκάνισαν  μεθοδικά και ακατάπαυστα οτιδήποτε μπορούσε να τους αποφέρει κέρδος  σ΄αυτόν τον τόπο; Αυτοί δε μόλυναν το έδαφος  και  τα νερά του, αυτοί δεν τραγάνισαν τα κοινωνικά επιδόματα και τις επιδοτήσεις για τη γεωργία , την μεταποίηση και τις εξαγωγές; Αυτοί δεν διαχειρίστηκαν  τα προγράμματα κατάρτισης και επιμόρφωσης, δεν πήραν μίζες για τα τα εξοπλιστικά προγράμματα , δεν στελέχωσαν τις ΔΕΚΟ και τις  δημοτικές επιχειρήσεις; Αυτοί δεν μονοπώλησαν τις ψυχαγωγικές εκδηλώσεις και τους πολιτιστικούς φορείς , αυτοί δεν καπέλωσαν τα  μικρά αλλά και τα μεγάλα δημόσια  έργα , δε διοργάνωσαν τις νεοπλουτίστικες  και όλο εθνική παράκρουση εκδηλώσεις  , με αποκορύφωμα τους φαραωνικών διαστάσεων  Ολυμπιακούς Αγώνες των ...22 Δις;

Ένας τερατώδης σε αριθμό υπαλλήλων και γραφειοκρατικές δομές κρατικός Γαργαντούας εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να καταπίνει το μεγαλύτερο μέρος των δανείων που παίρνουμε για να κρατηθούμε στη ζωή απ΄ τους τρισκατάρατους ξένους ,  που θεωρούμε μέγιστους εχθρούς μας και καταστροφείς της ευτυχίας μας. 

Τα  χαζοχαρούμενα, ανιστόρητα  και αφασικά  σε ξιπασιά πλήθη που ξημεροβραδιάζονταν στα  ελληνάδικα και κόμπαζαν  μπροστά στους ξένους λέγοντας ότι είναι ηλίθιοι γιατί δεν ξέρουνε να ζήσουν , έχουν καταληφθεί από κατάθλιψη επειδή κόπηκε ξαφνικά ο λώρος που τα  έτρεφε πλουσιοπάροχα με τα δανεικά κι αγύριστα που έπαιρναν οι διεφθαρμένοι κυβερνήτες τους, και απελπίζονται που δεν μπορούν τώρα  να  καλύψουν  ούτε καν τις στοιχειώδεις ανάγκες τους. 

Η οργή που έχει καταλάβει σήμερα ένα  μέρος της κοινωνίας στρέφεται δίκαια κατά των πολιτικών , που εκμαύλισαν το λαό , τον ποδηγέτησαν και τον οδήγησαν στην καταστροφή. Η οργή αυτή εκφράζει όσους ανθρώπους-πολίτες δεν πήραν μέρος στο μεγάλο φαγοπότι, αυτούς που παρέμειναν μακριά και έξω από την απάτη και τη ρεμούλα των υπολοίπων.Είναι οι μεγάλοι χαμένοι του ωραίου ελληνικού παραμυθιού με το τραγικό τέλος, τα κυρίως θύματα του νεοελλήνων εκείνων που συμπεριφέρθηκαν στην πατρίδα τους ως βάρβαροι εισβολείς.

 Η οργή όμως των υπολοίπων , που κάθονται τώρα  και μαδάνε σαν τους Εβραίους πιστούς  τα γένια τους στα τείχη της Ιερουσαλήμ, ρίχνοντας  κατάρες και αναθέματα εναντίον των πολιτικών ή απειλώντας τους  με στρατοδικεία,  είναι απαράδεκτη.  Όλοι γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά πόσο ψεύτες και υποκριτές είναι, όλοι ξέρουμε απ΄την καλή κι απ΄την ανάποδη το βίο και την πολιτεία  αυτών των τρισαθλίων όντων , που τολμούν και πουλάνε τσαμπουκά πατριωτικού τύπου. Είναι οι ίδιοι που αγκαλιά  με τους πολιτικούς  γλεντούσανε σαν νέοι Τριμαλχίωνες στις ημερίδες, τα συνέδρια, τα σουαρέ ντε γκαλά, τις δεξιώσεις και τα λάιφ στάιλ "φεστιβάλ". Αυτοί ανήκαν στην "καλή" κοινωνία , την "επιτυχημένη", την σπουδαγμένη σε ξένα πανεπιστήμια ή την αυτοδημιούργητη, που έρποντας, γλείφοντας και κλέβοντας ανέβηκαν στα ύπατα κοινωνικά στρώματα. Κανείς από αυτά τα λαμόγια και τους απειράριθμους βαστάζους, κολλητούς  και σφογγοκωλάριούς τους  δε νοιαζόταν που  έσπρωχναν τη χώρα στον αφανισμό. Πίστευαν ότι το οργιαστικά πάρτι τους  με τις μίζες, τα φακελάκια, τα λαδώματα , τις αργομισθίες, τα πλαστά τιμολόγια, τις καταπατήσεις, τις επιστροφές ΦΠΑ, τις οφσόρ απατεωνιές   και κομπίνες δε θα είχαν τελειωμό.  

Κανένας πλην ελαχίστων αριστερών  και ευαίσθητων διανοουμένων τύπου Άγγελου Ελεφάντη που μάτωσαν επί Χούντας δεν υποψιαζόταν  ότι η χώρα από το ΄80 και μετά θα μεταβαλλόταν  σ΄ ένα απέραντο σκυλάδικο ηδονικά διασκεδαζόντων δολοφόνων που που θα ήταν ταυτόχρονα και οι μελλοντικοί αυτόχειρες. Όποιος μάλιστα τολμούσε   να προβάλει  την παραμικρή ένσταση για τα φοβερά και τρομερά που συνέβαιναν στον τόπο ,   άκουγε τη μνημειώδη Ψινάκειο ατάκα  "κάτσε κάτω, μωρή  κουλή!", και αποσυρόταν  κατησχυμένος από τη γενική χλεύη.
Έτσι έβγαζαν απ΄τη μέση  τον ηθικό πολίτη οι επαγγελματίες πολιτικοί δολοφόνοι που διαφέντευαν τον  τόπο , χωρίς όμως να μαντεύουν ότι με αυτόν τον τρόπο υπονόμευαν και τη δική τους θέση, ότι ανεπαισθήτως αυτοκτονούσαν  μαζικά.