ΑΝΤΙΟ ΓΛΥΚΑ ΟΝΕΙΡΑ

ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ;

Α:Τι θα μας κάνουν, τώρα που μας στρίμωξαν 

σ΄αυτό το κλουβί;

Β: Θα μας κάνουν ό,τι κάνουν στους Έλληνες.

Α: Τι κάνουν στους Έλληνες;

Γ: Δεν το ξέρεις; Τους παλουκώνουν και μετά  τους γδέρνουν . 
Ύστερα πουλούν τα τομάρια τους στα διεθνή funds!

ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΑΦΗΣΑΝ ΕΠΟΧΗ

ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΑΦΗΣΑΝ ΕΠΟΧΗ

«Το σημάδι του σταυρού»

(1932)

Σκηνοθεσία : Σεσίλ ντε Μιλ

Πρωταγωνιστές Τσαρλς Λότον και Κλοντέτ Κολμπέρ

Μια από τις πιο πετυχημένες  ταινίες ιστορικής

μυθοπλασίας όλων των εποχών.

Προκάλεσε σκάνδαλο στην εποχή της με την ωμότητα των σκηνών της , την σεξουαλική της τόλμη και τη διαβόητη σκηνή του  λουτρού της πρωταγωνίστριά του σε... γαϊδουρινό γάλα.

Η σκηνή αυτή , κατά τη διαβεβαίωση του "τυραννικού" Ντε Μιλ (1881-1959) , ήταν αληθινή, όμως  ο καλός σκηνοθέτης είπε τη μισή αλήθεια :η Κολμπέρ πήρε όντως το μπάνιο της σε γάλα, υποδυόμενη την αυτοκράτειρα Ποππαία (30-65 μ.Χ.), σύζυγο του παρανοϊκού Νέρωνα (37-68 μ.Χ.). Το γάλα όμως που χρησιμοποιήθηκε για το λουτρό της δεν ήταν μαζεμένο από γαϊδούρες, αλλά από κοινότατες... αγελάδες . Λόγω μάλιστα των κατ΄ επανάληψη

γυρισμάτων της σκηνής, το γάλα ξύνισε προκαλώντας
αφόρητη δυσοσμία και φυσικά ένα μεγάλο καυγά 
ανάμεσα στην Κολμπέρ και τον σκηνοθέτη, που 
τελικά την έπεισε να συνεχίσει το μαρτύριό της 
με την απειλή ότι θα διακόψει τα 
γυρίσματα  και θα καταγγείλει  το συμβόλαιό της.

ΕΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΜΑΓΟΣ ΤΟΥ ΙΛΟΥΖΙΟΝΙΣΜΟΥ

Victor Molev

(1955)

Ο αρχιτέκτονας,ο σκηνογράφος, ο γραφίστας.

Η πολυσύνθετη όμως προσωπικότητά του αναδεικνύεται καλύτερα,

κατά τη γνώμη μας, στις εκπληκτικές ιλουζιονιστικές  συνθέσεις του

με τα ετερόκλητα σχήματα που παράγουν ένα εντελώς διαφορετικό

αποτέλεσμα, συνεχίζοντας την μακρά παράδοση του είδους από την

εποχή του "γενάρχη" Giuseppe Arcimboldo.

Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ

Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

ΣΤΟΝ ΠΡΩΤΟ

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ

Κινηματογραφημένα στιγμιότυπα

της ζωής στην πόλη

από Βρετανούς κινηματογραφιστές

ΣΑΝ ΕΤΟΙΜΟΣ ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ...

Μια άλλη μεγάλη προσωπικότητα του κινηματογράφου έφυγε από τη ζωή. 

Ο σκηνοθέτης Mario Monicelli  πέθανε πρόσφατα στη Ρώμη, σε ηλικία

95 ετών. Σύμφωνα  με έγκυρες πηγές, πήδηξε από τον πέμπτο όροφο 

του τμήματος ουρολογίας  του νοσοκομείου San Giovanni, 

όπου και νοσηλευόταν για καρκίνο του προστάτη στο τελικό στάδιο. 

Ο Monicelli ήταν το τελευταίο εν ζωή προπύργιο του παλιού

καλού ιταλικού κινηματογράφου, ο κύριος μάλιστα εκφραστής

της ανεπανάληπτης Ιταλικής Κωμωδίας.

Θυμόμαστε το μεγάλο εκλιπόντα βλέποντας την τελευταία 

σκηνή του αριστουργηματικού του φιλμ "Οι γενναίοι του Μπρανκαλεόνε".

Στον πρωταγωνιστικό ρόλο ο αξέχαστος Βιτόριο Γκάσμαν.

ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ ΤΑ ΜΠΛΟΥΖ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΝΑ ΑΝΘΙΖΟΥΝ

True Love Cast Out All Evil

ΕΤΣΙ ΜΑΣ ΑΡΜΕΓΟΥΝ

Φορορούφας του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας

απομυζών έλληνα φορολογούμενο από την πηγή.

Δε διευκρινίστηκε εάν ο φορολογούμενος
είναι μισθωτός ή συνταξιούχος,

αλλά τι σημασία θα είχε αν γνωρίζαμε 
την ιδιότητά του;

Έτσι και αλλιώς είναι οι δύο μόνιμες 
αγελάδες αρμέγματος που εκμεταλλεύεται ανέκαθεν
 το διψασμένο για "γάλα" απ΄την πηγή  ελληνικό κράτος.

ΔΙΚΙΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ;

ΜΑΥΡΑ ΚΙ ΑΡΑΧΛΑ ΚΑΙ ΣΤΗΜΕΝΑ

Μαύρα κι άραχλα και στημένα παιχνίδια και καμένα χαρτιά τα βλέπουν πάλι οι μονίμως ολοφυρόμενοι για την κατάντια της πολιτικής και της δημοκρατίας, για την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία που κινδυνεύουν από επιβουλές, επεμβάσεις και προειλημμένες αποφάσεις των γνωστών κέντρων.

Το ίδιο βιολί -οι ίδιοι, είτε πνευματικοί κληρονόμοι τους- από τη μεταπολίτευση (που δε λέει να περάσει στο... αρχείο η ρημάδα) μέχρι σήμερα· άμα δούμε και πιο πίσω, θα τρελαθούμε εντελώς! Μόλις πάει κάπου ένα κεράκι να φωτίσει το παραγώνι, το φυσάνε να το σβήσουν με τα καβαλημένα καλάμια τους. Γιατί καβαλημένα καλάμια είναι, πιστεύω, όσοι θεωρούν τους εαυτούς τους σωτήρες της πολιτικής και λυδίες λίθους δημοκρατικής και εθνικής καθαρότητας, και όλους τους άλλους έτοιμους να ξεπουλήσουν μάνα και πατέρα και προγόνων δόξες για τριάντα ευραργύρια.

Βάζουν μπάρα και στο ελάχιστο χαμόγελο, και πρέπει να πληρώνεις διόδια (δηλαδή να απολογείσαι!), για να χαρείς μια στάλα που, λόγου χάριν, κέρδισε τις εκλογές ο Ομπάμα ή ευχήθηκες (ασχέτως τι ψήφισες) να τα πάει καλά ο Παπανδρέου ή... αυθαδίασες και επέτρεψες στον εαυτό σου να αισιοδοξήσει με τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα· τουλάχιστον στις τρεις, ενδεικτικές κατά τη γνώμη μου, περιπτώσεις Αθήνας, Θεσσαλονίκης, Πάτρας, αλλά και στην εν γένει -ορθοθετημένη- κατανομή ψήφων. Δήθεν οι ανεξάρτητοι! Ψευδεπίγραφη και απάτη η κοινωνία των πολιτών! Αφελείς έως συνειδητοί υποστηρικτές του Μνημονίου όσοι έφτασαν μέχρι την κάλπη και έκριναν κατάλληλους τον Καμίνη, τον Μπουτάρη ή τον Δημαρά, ενώ, εξ άλλης παραλλήλου, αποδοκίμασαν τον Μίχα.

Και το μεγάλο αγκάθι: η μεγάλη αποχή, που δεν είδαν (ή δεν ερμήνευσαν εις βάθος!) όσοι ψήφισαν! Αλλά την είδαν και της άλλαξαν τον αδόξαστο στην ανάλυση, όσοι, για χίλιους δυο λόγους, δεν πήγαν να ψηφίσουν ή ακύρωσαν την ψήφο τους! Συγγνώμη παιδιά. Την επόμενη φορά θα είμαστε προσεκτικότεροι!

ΜΑΝΤΑΙΟΣ
[Ελευθεροτυπία, 24/11/2010]

ΠΩΣ ΝΑ ΕΝΤΟΠΙΣΕΤΕ ΕΝΑΝ ΠΛΟΥΣΙΟ...

ΠΟΤΕ;

Να μασάει ο χοντρός είναι δουλειά του,

γουργουρίζει  η πατρίδα στην κοιλιά του!

Νόμος ο που προδίνει κι απατά,

όλο και πιο ψηλότερα πατά!

και συ, Λαέ, με την καμένη ανάσα

πότε θα κόψεις του χοντρού τη μάσα;

Κώστας Βάρναλης (1883-1974)

ΕΤΣΙ ΒΟΥΤΟΥΝ ΣΤΑ SPREADS ΜΑΣ

Συμβολική φωτογραφία: ξένος (επεν)δυτης βουτών επί των spreads της Ιρλανδίας , της Ελλάδας και της Πορτογαλλίας.

ΕΝΑΣ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΔΙΑΣΗΜΟΣ "ΚΟΥΡΕΑΣ"

29 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1825

ΕΠΙΣΗΜΗ ΠΡΩΤΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ

ΤΟΥ "ΚΟΥΡΕΑ ΤΗΣ ΣΕΒΙΛΗΣ",
ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΙΤΑΛΙΚΗΣ ΟΠΕΡΑΣ ΠΟΥ
ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΗΠΑ

The Barber of Seville, or The Useless Precaution (Il barbiere di Siviglia, ossia L'inutile precauzione) is an opera buffa in two acts by Gioachino Rossini with a libretto (based on Pierre Beaumarchais's comedy Le Barbier de Séville) by Cesare Sterbini. The overture, first written for Aureliano in Palmira, is a famous example of Rossini's characteristic Italian style.
Director
Emilio Sagi
Choreography
Nuria Castejón
Cast
Count Almaviva: Juan Diego Flórez
Doctor Bartolo: Bruno Pratico
Rosina: Maria Bayo
Figaro: Pietro Spagnoli
Basilio: Ruggero Raimondi
Fiorello: Marco Moncloa

Gianluigi Gelmetti (conductor)
Orchestra of the Real Theatre, Madrid
Madrid Symphony Orchesta

Gioachino Rossini's masterpiece exists in many versions but this new staging from the Real Teatre in Madrid has a lot going for it. First of all there is a star-studded cast including Juan Diego Flórez, Maria Bayo, Pietro Spagnoli and Ruggero Raimondi, four voices which blend beautifully. Then there is the talented artistic director, Emilio Sagi, who takes librettist Pierre-Augustin de Beaumarchais literally and produces apt and carefully-orchestrated 'organised madness' on stage.

The all-white sets offset the local colour in the people of Seville, who are brilliantly choreographed to provide a backdrop to the action. The production is set in the 18th century, towards the end of the ancient regime at the dawn of the Age of Enlightenment. Colour and lighting are used as elements of the drama rather than simply stage design, a dramatic effect in an entirely black and white production where colour is only allowed to infiltrate once the happy ending is assured. And conducted by the great Rossini expert, Gianluigi Gelmetti, this is a feast for all the senses.

Η "ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ" ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΚΑΙ ΤΑ "ΕΡΓΑ" ΤΗΣ

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 

29 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1864

The Sand Creek Massacre _________________________

Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΣΕΓΙΕΝ ΚΑΙ ΑΡΑΠΑΧΟ
ΣΤΟ ΣΑΝΤ ΚΡΙΚ ΤΟΥ ΚΟΛΟΡΑΝΤΟ

 Χρωμολιθογραφία που απεικονίζει ειδυλλιακά 

το απαίσιο γεγονός της σφαγής δεκάδων ανυπεράσπιστων 

ινδιάνων των φυλών Σεγιέν και Αραπάχο στον καταυλισμό του Σαντ Κρικ,

όπου είχαν στρατοπεδεύσει λαμβάνοντας τη διαβεβαίωση από τις αρχές

ότι θα βρίσκονταν εν ασφαλεία εφόσον θα είχαν υψώσει την 

αμερικανική σημαία, πράγμα που το έπραξαν.

 Ο αρχηγός των Black Kettle (1803-1868).

Εμπιστεύθηκε αφελέστατα τις διαβεβαιώσεις 

των λευκών ηγητόρων, γεγονός που επιβεβαιώνεται

από το ότι οι σφαγείς των ανυπεράσπιστων γυναικόπαιδων 

της φυλής του ουδέποτε τιμωρήθηκαν  , ο ίδιος δε 

καταδιώχθηκε απηνώς και δολοφονήθηκε μαζί 

με τη γυναίκα του λίγα χρόνια αργότερα από τη Σφαγή.

Ο στρατηγός John M. Chivington June (1821 – 1894).

Αυστηρός Μεθοδιστής ιεροκήρυκας  στην πραγματική 

ζωή του, το κτήνος αυτό έδρασε χωρίς κανένα χριστιανικό

οίκτο, επιτρέποντας ανήκουστες θηριωδίες  εναντίον άμαχων

ανθρώπων εκ μέρους των μεθυσμένων κατακαθιών της

διαβόητης Μilitia του .

Η ΟΜΑΔΑ "ΚΑΤΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΕΝΑ ΚΛΑΜΠ"

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

29 Νοεμβρίου 1899

ιδρύεται η ομάδα ποδοσφαίρου της Μπαρτσελόνα 

από τον Ελβετό επιχειρηματία 

Hans ή Joan Gamber 

(1877-1930).

Αντίθετα με τη «βασιλική» και απόλυτα καθεστωτική Ρεάλ της Μαδρίτης, ομάδα των αιμοσταγών δικτατόρων της Ισπανίας Πρίμο Ντε Ριβέρα και Φράνκο, η Μπαρτσελόνα υπήρξε η ομάδα των καταπιεσμένων Καταλανών , των αριστερών και των περιθωριακών. Θυμίζουμε τη σφαγή του προέδρου της Μπάρτσα Σουνιόλ από τους Φαλαγγίτες του Φράνκο , το 1936, χρονιά κατά την οποία ξεκίνησε ο ισπανικός εμφύλιος και από την πρώτη στιγμή η Καταλωνία έγινε το προπύργιο των Δημοκρατικών.

Στο σημερινό Ελ Κλάσικο με την αιώνια αντίπαλό της Ρεάλ , την Μπλαουγκράνα που έχει ως μότο της την περίφημη φράση «MES QUE UN CLUB» (ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΕΝΑ ΚΛΑΜΠ) θα καμαρώνει ψηλά από του Νου Καμπ το πνεύμα του ρομαντικού ιδρυτή της.

Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Pieter van der Heyden: "Avaritia" (Απληστία), 1558[ Χαρακτικό]

*****************************************

[...........]
Στην ώριμη μετανεωρικότητα, τύχη χαλεπή φέρνει πάλι την Ελλάδα ως δυνάμει παράδειγμα. Το πάθημά της οφείλεται εν πολλοίς στην ίδια, δηλαδή στους ανθρώπους της, αλλά και στην ευρωπαϊκή, διεθνή παθογένεια. Την αφροσύνη, την απληστία, την Υβριν δεν την διέπραξαν μόνοι οι Ελληνες, αυτονομημένοι και ανέπαφοι από την ξέφρενη κυκλοφορία κεφαλαίων και τον ραγδαίο μετασχηματισμό του καταμερισμού εργασίας, από τη λήξη του διπολικού κόσμου και την αναδιανομή σφαιρών επιρροής και αγορών. Η ασήμαντη οικονομική Ελλάδα, μονοψήφιο πολλοστημόριο του ΑΕΠ της Ευρωζώνης, διά του τρόπου καταρρεύσεως και της τιμωρίας της, λειτουργεί και πάλι ως παράδειγμα. Προς ονειδισμό και αποφυγή. Από τέτοια διαδικασία ενοχοποίησης, χλεύης και αυτολοιδορίας πέρασαν οι Ελληνες προτού τεθούν υπό επιτήρηση και υποθηκεύσουν την εθνική τους κυριαρχία.

Εξι μήνες αργότερα, την τύχη της Ελλάδος φαίνεται να ακολουθούν και άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, οι μικρές Ιρλανδία, Πορτογαλία, ενώ πιέζεται η μεγάλη Ισπανία, ακόμη και το Βέλγιο, έδρα της κλονιζόμενης ευρωπαϊκής ομοσπονδίας. Ιδού, λοιπόν, το ελληνικό μάθημα: οι αδύναμοι φορείς του ισχυρού νομίσματος, αδύναμοι τροφοδότες πλέον των βορείων πλεονασμάτων, μετατρέπονται σε παρίες. Η ευρωπαϊκή ιδέα, μια πρωτοφανής ιστορικά ένωση ελευθέρων κρατών, φτιαγμένη για να αποτρέψει πολέμους σαν του 20ού αιώνα, υπονομεύεται από την απληστία, τις ιδεοληψίες, την κατίσχυση του χρήματος επί της πολιτικής, των υπερεθνικών τραπεζών επί των εθνικών κυβερνήσεων.

Το στερεότυπο της ατίθασης, πονηρής, «ανατολικής» Ελλάδος, που δολίως και χαριστικά εισήλθε στο ευρωπαϊκό κλαμπ, ήταν πρώτης τάξεως παράδειγμα προς αποφυγή. Τόσο ισχυρό στερεότυπο που το πίστεψαν και οι ίδιοι οι Ελληνες, και όχι μόνο το πίστεψαν αλλά επαναπαύθηκαν στο οριενταλιστικό στερεότυπο και έκαναν τα πάντα για να το ενισχύσουν, κατατρώγοντας τον δημόσιο χώρο, τους εθνικούς πόρους, το συλλογικό φρόνημα. Επισπεύδοντας τη χρεοκοπία και την υποδούλωση.

Δι’ ελέου και φόβου περαίνουσα, την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν... Ιδού το εκκρεμές: από μάθημα ηρωισμού για τη ρομαντική Ευρώπη του 19ου αι., μάθημα εξευτελισμού και υποταγής για τη μεταμοντέρνα Ευρώπη του χρήματος στον 21ο αιώνα. Η Ελλάδα πάλι διδάσκει τα παθήματά της. Εως την κάθαρση.

Απόσπασμα από το άρθρο του Νίκου Ξυδάκη 

"Η Ελλάδα διδάσκει τα παθήματά της"*. 

Η Καθημερινή, 29/11/2010

*Διαβάστε όλο το άρθρο ΕΔΩ=>Η Ελλάδα διδάσκει τα παθήματά της "βλέμμα"

ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΠΛΗΚΤΟΥΣ

ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΠΛΗΚΤΟΥΣ*

Αρχαίοι εσμέν με τις Ελληνικούρες

Με τον Δωδέκατόν μας Βυζαντίνοι

Και βάζοντας στον Τύπο το μενού

Δειχνόμαστε Ευρωπαίοι όντες φίνοι

Κι αληθινοί Πολιτισμένοι Γάλλοι΄

Ανθρώποι, αληθείς καρικατούρες

Που προς το θεαθήναι έχουν το νου

Πίθηκοι στα έργα, στα λόγια παπαγάλοι.

Μικέλης Άβλιχος (1844-1917)

* Αφιερώνεται σε όλους τους επαγγελματίες μπουρδολόγους,

που στο όνομα του εθνοπατριωτισμού (λες και μόνο

αυτοί είναι οι αυθεντικοί πατριώτες) παραπλανούν συστηματικά

τους ανασφαλείς , τους αγράμματους και τους απλοϊκούς,

λέγοντάς τους ασύστολα ψέματα, όπως π.χ. ότι πρέπει
να επιστρέψουν πάλι οι τόνοι και τα πνεύματα, που 
το "αντεθνικό" ΠΑΣΟΚ τους εξόντωσε, βυθίζοντας
τη νεολαία στην ...αμάθεια.
Αν δεν είναι Βλακέντιοι οι συγχέοντες την προσωδία 
της γλώσσας των αρχαίων Ελλήνων με τον επιτονισμό
της φωνής στον προφορικό λόγο των σύγχρονων Ελλήνων,
τότε είναι βαθύτατα δόλιοι, επιχειρούντες να εκμεταλλευθούν
την άγνοια και την ανασφάλεια του λαού για τους ανομολόγητους
σκοπούς τους , που στοχεύουν στη χειραγώγησή του και
στην κατάλυση  της Δημοκρατίας.

Ο ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ

Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΥ

ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ 

ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΝΕΟΚΛΑΣΙΚΙΣΜΟΥ 

ΣΤΟ 19ο ΑΙΩΝΑ

ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑ

I wish I was a fisherman
tumblin' on the seas
far away from dry land
and it's bitter memories
castin' out my sweet line
with abandonment and love
no ceiling bearin' down on me
save the starry sky above
with light in my head
with you in my arms...
i wish i was the brakeman
on a hurtlin fevered train
crashin head long into the heartland
like a cannon in the rain
with the feelin of the sleepers
and the burnin of the coal
countin the towns flashin by
and a night that's full of soul
with light in my head
with you in my arms...

And I know I will be loosened
from the bonds that hold me fast
and the chains all around me
will fall away at last
and on that grand and fateful day
I will take thee in my hand
I will ride on a train
I will be the fisherman
With light in my head
You in my arms...

Light in my head
You in my arms...

Light in my head
You...

With light in my head
You in my arms...

ΤΕΧΝΗ

Tέχνη

Έζησα τα πάθη σα μια φωτιά, τάδα ύστερα να μαραίνονται
και να σβήνουν,
και μ' όλο που ξέφευγα απόνα κίνδυνο, έκλαψα
γι' αυτό το τέλος που υπάρχει σε όλα. Δόθηκα στα πιο μεγάλα
ιδανικά, μετά τ' απαρνήθηκα,
και τους ξαναδόθηκα ακόμα πιο ασυγκράτητα. Ένοιωσα
ντροπή μπροστά στους καλοντυμένους,
και θανάσιμη ενοχή για όλους τους ταπεινωμένους και τους
φτωχούς,
είδα τη νεότητα να φεύγει, να σαπίζουν τα δόντια,
θέλησα να σκοτωθώ, από δειλία ή ματαιοδοξία,
συχώρεσα εκείνους που με σύντριψαν, έγλυψα εκεί που
έφτυσα,
έζησα την απάνθρωπη στιγμή, όταν ανακαλύπτεις, πλέον
αργά, ότι είσαι ένας άλλος
από κείνον που ονειρευόσουνα, ντρόπιασα τ' όνομά μου
για να μη μείνει ούτε κηλίδα εγωισμού απάνω μου ―
κι ήταν ο πιο φριχτός εγωισμός. Tις νύχτες έκλαψα,
συνθηκολόγησα τις μέρες, αδιάκοπη πάλη μ' αυτόν τον
δαίμονα μέσα μου
που τα ήθελε όλα, τούδωσα τις πιο γενναίες μου πράξεις,
τα πιο καθάρια μου όνειρα
και πείναγε, τούδωσα αμαρτίες βαρειές, τον πότισα αλκοόλ,
χρέη, εξευτελισμούς,
και πείναγε. Bούλιαξα σε μικροζητήματα
φιλονίκησα για μιας σπιθαμής θέση, κατηγόρησα,
έκανα το χρέος μου από υπολογισμό, και την άλλη στιγμή,
χωρίς κανείς να μου το ζητήσει
έκοψα μικρά-μικρά κομάτια τον εαυτό μου και τον μοίρασα
στα σκυλιά.

Tώρα, κάθομαι μες στη νύχτα και σκέφτομαι, πως ίσως πια
μπορώ να γράψω
ένα στίχο, αληθινό.

Τάσος Λιβαδίτης, " Ποίηση". Τόμος 1. (1950-1966). Kέδρος 1985.

Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΑΡΤΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Η  ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΑΡΤΑ  ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

"Πνευματικός όμως άνθρωπος χωρίς Χριστιανισμό δεν  υπάρχει!"

Άνθιμος, Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης

"Εν ονόματι όλων των  πνευματικών ανθρώπων

που ανέδειξαν στην ιστορία τους οι μη χριστιανικές

χώρες, επιβάλλω στο φανατικό της σκέψης 

και λάτρη της κοτσάνας   παπά Άνθιμο

την ποινή της σιωπής μέχρι σκασμού επ΄ αόριστον!"

Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Η Λερναία Υδρα

Αννα Φραγκουδάκη_________
Βιβλιοδρόμιο.Τα Νέα, 27/11/2010

# Μια νέα Ακροδεξιά, ακόμα μικρή αριθμητικά, ωστόσο απλώνεται στην Ευρώπη. Αρνείται ότι είναι Ακροδεξιά και λέει πως είναι πατριωτική και μόνο εναντίον των «ξένων». Το έχει όμως ξαναδεί η Ευρώπη το φρικιαστικό έργο. Αρκεί η ελάχιστη ανοχή στην ακροδεξιά προπαγάνδα εναντίον των οποιωνδήποτε «άλλων», για να ανοίξει η πόρτα στον όλεθρο.

# Παράδειγμα η ελβετική ακροδεξιά: «Δημοκρατική Ενωση του Κέντρου». Γέμισε τη χώρα με αφίσες, όπως σ΄ ένα χωράφι που είναι η ελβετική σημαία, τρία άσπρα πρόβατα κλωτσάνε έξω από τα σύνορα ένα πρόβατο μαύρο, ή μια γυναίκα με ισλαμικό μαντίλι στέκεται μπροστά σ΄ ένα μιναρέ-πυρηνικό πύραυλο. Αφού η επιθετική της ξενοφοβία έγινε ανεκτή, εμφανίστηκε πρόσφατα, ανυπόγραφη αυτή τη φορά, αφίσα με τρεις απεχθείς αρουραίους, ο ένας Ρουμάνος και οι δύο Ιταλοί να ροκανίζουν ένα μεγάλο κεφάλι ελβετικό τυρί. Η παρισινή εφημερίδα «Le Μonde» έγραψε ότι από όσους ο Τύπος θεωρεί ύποπτους για την ακρότητα, «το διάσημο για την ξενοφοβία του κόμμα ΔΕΚ διέψευσε ότι έχει σχέση» με την αφίσα.

# Από το «μαύρο» πρόβατο και το δαιμονικό Ισλάμ στους «αρουραίους» Ιταλούς και Ρουμάνους. Αυτό δεν τόλμησε ακόμα κανένας να το υπογράψει. Μόλις τολμήσει, θα έχει συνέχεια με καινούργιους άλλους «υπανθρώπους». Η ανοχή στο ρατσισμό ανοίγει την πόρτα στο φασισμό.

Οταν αυτή η πόρτα ανοίξει, κανένας απολύτως 
δεν είναι πλέον ασφαλής.

Ο ΔΙΟΛΚΟΣ (3)...ΚΑΙ Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ΤΟΥ

Ο ΔΙΟΛΚΟΣ (3)

δίολκος (ο): α. Ο διά μέσου ελκυσμός, η διολίσθηση , το σύρσιμο διά μέσου.
β. Στενός αυλακωτός δρόμος στον Κορινθιακό ισθμό,
απ΄όπου έσερναν οι αρχαίοι τα πλοία από τον Σαρωνικό και αντίστροφα,
προκειμένου να αποφύγουν τον χρονοβόροκαι επικίνδυνο περίπλου της Πελοποννήσου.

"Ο δ΄Ισθμός κατά τον δίολκον,

δι΄ου τα πορθμεία υπερνεωλκούσιν

από της ετέρας εις την ετέραν θάλασσαν."

Στράβων

  ΔΕΙΤΕ

Μια ταινία 22 λεπτών, δημιουργημένη με το σύστημα του animation (εικονοκινητική τεχνική) αναπαριστά με μοναδικό τρόπο το εξαιρετικό μνημείο τεχνικού πολιτισμού της αρχαίας Ελλάδας, τον Δίολκο: μια οδό από ξηράς για την μεταφορά πλοίων ανάμεσα στον Σαρωνικό και τον Κορινθιακό κόλπο κατά μήκος του Ισθμού της Κορίνθου, τότε που δεν υπήρχε ο πορθμός.

Η ταινία παρουσιάζει πολλές άλλες τεχνολογικές λεπτομέρειες, αλλά σκηνές της ζωής των ναυτικών εκείνης της μακρινής εποχής: τυχερό παιχνίδι, επίσκεψη στον ναό του Ποσειδώνα, γλέντι σε καπηλειό, καθώς και μια συναισθηματική συντυχία Πρόκειται για ένα έργο-συμβολή στην μελέτη της αρχαίας ελληνικής Τεχνολογίας, μια παραγωγή του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας σε συνεργασία με την Εταιρεία Μελέτης Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας.

Δημιουργοί της ταινίας είναι οι Θ.Π. Τάσιος, Ν. Μήκας, Γ. Πολύζος, οι οποίοι έχουν λάβει ως τώρα δύο βραβεία: Καλύτερης ταινίας αναφερόμενης στην αρχαιότητα στο 5ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου στην Κύπρο (Νοέμβριος 2009) και Καλύτερης εκπαιδευτικής ταινίας στην 8η Διεθνή Συνάντηση Αρχαιολογικής Ταινίας του Μεσογειακού Χώρου στην Αθήνα (Μάιος 2010).


*********************************************************************************

  ΤΟ ΕΠΙΒΛΗΤΙΚΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΔΙΩΡΥΓΑΣ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΟΥ,

ΘΥΜΑ ΕΝΤΥΠΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΙΣΜΟΥ

Η δίολκος της εγκατάλειψης

 

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ--------------------

Ελευθεροτυπια, 27/11/2010 

 

 

Από τη δεκαετία του '30 ή και νωρίτερα, ήταν γνωστό ότι στο δυτικό άκρο της διώρυγας, στην Πελοπόννησο, βρίσκονταν εκτεταμένα υπολείμματα μεγάλου τεχνικού έργου της αρχαιότητας -της δίολκου.

Πλίνθοι και κέραμοι... Οι ανασκαφές, από τον έφορο Αργολίδας και Κορινθίας Ν. Βερδελή, άρχισαν όταν το 1956 μια μπουλντόζα αποκάλυψε στοιχεία του έργου απέναντι, σε έκταση της Σχολής Μηχανικού.

Εφεραν στο φως επιβλητικό λιθόστρωτο διάδρομο, μήκους ενός χιλιομέτρου, με εντυπωσιακές τεχνικά στροφές, με έντονες σε κάποια τμήματα αυλακώσεις από ρόδες οχημάτων, αλλά και με λαξευμένες τροχιές, κοντά σε διπλής σειράς λιθοδομή, για την οποία δόθηκαν διάφορες ερμηνείες.
Σε αρχαίες πηγές αναφέρονται υπερισθμίσεις πλοίων, χωρίς λεπτομέρειες για τον δίολκο. Κατά τον Στράβωνα, ξεκινούσε από την ακτή του Σαρωνικού, το σημερινό Καλαμάκι, και μέσω αυτού μεταφέρονταν τα πλοία στον Κορινθιακό. Την πρώτη ιδέα της διώρυγας είχε ο άρχων της Κορίνθου Περίανδρος (668-584 π.Χ.), από τους επτά σοφούς της αρχαιότητας. Τα αρχικά τμήματα του δίολκου δεν προφυλάχθηκαν ποτέ από τις καταπονήσεις των κυματισμών που προκαλούν οι συνεχείς διάπλοι των πλοίων, και σήμερα παρουσιάζουν εικόνα ερείπωσης.
«Η πρώτη υποτιθέμενη κίνηση προστασίας του μνημείου έγινε το 1984 με όρο προς την Εταιρεία της Διώρυγας για κάποια μελέτη συντήρησης», λέει η Σοφία Λοβέρδου, η οποία από το 2001 ασχολείται συστηματικά με την προστασία του μνημειακού έργου.
Οι προστάτες
«Το '85», προσθέτει, «το ΥΠΠΟ παρέκαμψε τον όρο και οι αρμόδιοι θεώρησαν ότι το θέμα της προστασίας αφορά την Εταιρεία της Διώρυγας, που κρατικοποιήθηκε το 1980 και λειτουργεί παράνομα εξαρχής, κατεδαφίζοντας αρχαιολογικό χώρο κυριολεκτικά υπό την αιγίδα του ΥΠΠΟ. Εκχωρήθηκε δηλαδή η προστασία του μνημείου στον καταστροφέα!».
Μόνο πριν από λίγα χρόνια, εν μέσω προανακρίσεων, έγιναν κάποιες προσωρινές ενέργειες προστασίας σε δύο σημεία όπου το μνημείο διαβρωνόταν συνεχώς, διευκρινίζει η κ. Λοβέρδου και παρατηρεί:
«Τον Δεκέμβριο του '09 το γραφείο του υπουργού Πολιτισμού, απαντώντας σε ερωτώντες βουλευτές, χαρακτήριζε "σύνθετο θέμα" τη διασφάλιση του μνημείου και επικαλούνταν την ανάγκη Κοινής Υπουργικής Απόφασης που απαιτούσε συνυπογραφή από άλλα 3-4 υπουργεία. Σύμφωνα με Σχέδιο Πλαίσιο του 2007 η ΚΥΑ αφορούσε την «επικαιροποίηση» σχετικής μελέτης της «Διώρυγας» από το 1986-87. Στην πραγματικότητα, κατά την κ. Λοβέρδου, «η μελέτη αφορούσε τη διώρυγα και όχι τον δίολκο -γι' αυτόν απλά προέβλεπε τοιχία- και χρησιμοποιήθηκε σε σειρά παραβάσεων το 2001 και 2003», «αναμασήθηκε» το 2007 και από τότε τα άλλα υπουργεία από τα τέλη του 2008 δεν θεωρούσαν ότι χρειαζόταν η ΚΥΑ, ενώ το θέμα είχε εγκαταλειφθεί. Οι αρμόδιοι προσποιούνταν ότι ετοίμαζαν Κοινή Υπουργική Απόφαση!
Ακόμα και οι γνωμοδοτήσεις του ΚΑΣ (1988, 2000, 2007) αποτελούν κεκαλυμμένα συμβόλαια θανάτου. Η δεύτερη γνωμοδότηση (που δεν υπέγραψε ο υπουργός) ζητούσε η μελέτη (προέβλεπε να εγκατασταθούν παγκάκια!) να περιλάβει την αποκατάσταση, πριν ληφθεί «συνολική απόφαση για το μνημείο»! Η γνωμοδότηση του 2007 (ΚΥΑ) προβλέπει ακόμη και άμεσα προσωρινά μέτρα, που φυσικά δεν εφαρμόστηκαν.
Για τις εντυπώσεις
Σήμερα, οι υπηρεσίες που το 2005 προσποιούνταν ότι αγωνίζονταν να βρουν 40.000 ευρώ για υποτιθέμενη μελέτη αναστήλωσης, σπαταλούν λεφτά για κινήσεις εντυπωσιασμού. Με το πρόσχημα της ΚΥΑ στο παρελθόν στράφηκαν πάλι σε ό,τι τους προσέφεραν οι αδιαφανείς συνεννοήσεις με τοπικούς παράγοντες: «Ειδικούς έτοιμους να κουκουλώσουν τις ευθύνες και να βεβαιώσουν... πόσο ενδιαφέρονται για τον δίολκο!»

ΞΑΝΘΟΥΛΗΣ, ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΚΙ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΣ!...

 [.......................]
Με την ευκαιρία να πούμε πως ο μητροπολίτης της συμπρωτεύουσας όσο πάει και ανεβάζει τα επιτόκια στους τίτλους του. Δηλαδή: Παναγιότατος, Ευσεβέστατος, Σεβασμιότατος, Μεσαιωνικότατος, Αρτηριοσκληρότατος και κυρίως Γραφικότατος. (Να σας ζήσει!)

Φοβάμαι πως στο πλαίσιο της συναίνεσης ο νεοεκλεγείς κ. Μπουτάρης θα αποσύρει τον τίτλο «Μουτζαχεντίν».

Τέλος πάντων, ο καιρός θα δείξει και για την ώρα προσπαθώ να καταλάβω αν όντως οι Γερμανοί είναι ο πραγματικά «περιούσιος» λαός κι όχι οι κάτοικοι του Μονακό όπως νόμιζα εδώ και χρόνια.

Πάντως, με την κυρία Μέρκελ υπάρχει πρόβλημα. Οπως ακούω αυτή η στιβαρή γυναίκα, αυτή η Βαλκυρία της Καγκελαρίας είναι εξαιρετικά ανήσυχη. Πρώτον γιατί μισεί και ζηλεύει την κομψότητα της Γαλλίδας υπουργού Οικονομικών Κριστίν Λαγκάρντ και δεύτερον γιατί έχει ερωτικές φαντασιώσεις με τον δικό μας τον κύριο Παπακωνσταντίνου. 

Φυσικά ως Γερμανίδα δεν επιτρέπει στον άριο εαυτό της να εκδηλωθεί ΑΛΛΑ το πρόβλημα είναι υπαρκτό. Γερμανικά κουτσομπολίστικα περιοδικά μιλούν για οράματα (όπως η Σιμόν Μασάρ του Μπρεχτ) που ταλανίζουν την αγαπητή Αγκελα. 
Σύμφωνα με επίσημες πηγές, η κυρία Μέρκελ διακατέχεται από τη σταθερή εμμονή πως η Γαλλίδα κομψοτάτη κυρία Λαγκάρντ θα σπεύσει να τη λούσει με παραδοσιακά αρώματα του οίκου Γκερλέν ενώ παράλληλα θα την ταΐζει με το ζόρι λουκάνικα με κρέμα «Νιβέα» αντί μουστάρδας. 
Οσο για τον κύριο Παπακωνσταντίνου τον οραματίζεται ολόγυμνο μόνο με γυαλιά και ρολόι σε σύμπλεγμα υπουργών της Ευρωπαϊκής Ενωσης να χορεύει ανάμεσα σε γυμνά μέλη τον χορό της πεινασμένης κοιλιάς.
Επειδή η κυρία Μέρκελ είναι προσεκτική δεν επιτρέπει πλέον άλλες γυμνικές εμφανίσεις. Από δω και πέρα οι υπουργοί φοράνε στο επίμαχο σημείο φύλλα συκής, κληματόφυλλα, φύλλα σφολιάτας και φύλλα μουριάς για όσους διαθέτουν... μέγεθος μεταξοσκώληκα. Στο σημείο αυτό -κι επειδή τα νεύρα μου δεν βρίσκονται στη θέση τους- παρακάλεσα την ποιήτρια Σιλάνα Σαλιάγκου να συνεχίσει με το πόνημα.

«Ωδή στη Μέρκελ»:

Με λένε Αγκέλα-Αγγελική

και μοιάζω του μπαμπά μου

και μόνο ως περιφέρεια

μοιάζω στον κουμπαρά μου.

Εχω το βλέμμα του αετού

σε αλουμινένιο χρώμα

και σπούδασα εκ γενετής

μπαλέτο και κονόμα.

Λάτρευα ανέκαθεν τον Μπαχ

 και τα ταγιέρ επίσης

κι ως καγκελάρια έριξα

το σώμα μου στας κρίσεις.

Επινα μπίρα από μικρή

και τον αφρό ρουφούσα

γι' αυτό άλλωστε εξελίχθηκα

ανιματέρ τσαούσα.

Μελέτησα ενδελεχώς

τα ήθη και τα έθιμα

και βρήκα ότι έχω έφεση

σε εμβατήρια πένθιμα.

Κι έτσι σκεπτόμενη ορθώς

ως Ράιχ και ως αρχόντισσα

βρήκα πως το Ελλαδιστάν

καλώς το καταπόντισα.

Πάλι με χρόνια και καιρούς

η Γερμανία θα πράξει

αυτό που της αναλογεί

κι αυτό που λέμε τάξη.

Και κάτι καραγκιόζηδες

τουριστικής ταυτότητας

θα μείνουν έξω απ' την κοπή

της ευρω-βασιλόπιτας. 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΞΑΝΘΟΥΛΗΣ

"Οράματα και ράμματα" (για τη γούνα μας)

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 27/11/2010

ΣΤΟΠ ΣΤΟ ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΙΟ ΤΩΝ ΖΩΩΝ!

ΣΤΟΠ ΣΤΟ ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΙΟ ΤΩΝ ΖΩΩΝ!

Της ΑΡΓΥΡΩΣ Κ. ΜΩΡΟΥ__________

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 26/11/2010

Σας ζητάει το παιδί σας επίμονα να του πάρετε ένα ζωάκι; Και εσείς του απαντάτε «τώρα στις γιορτές», κάθε φορά που περνάτε έξω από τη βιτρίνα κάποιου pet shop; Τέρμα τα ψέματα. Οι γιορτές πλησιάζουν. Αλλά τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται!


Πίσω από τη βιτρίνα κρύβεται η σκληρή πραγματικότητα Πίσω από τη βιτρίνα κρύβεται η σκληρή πραγματικότητα Η πραγματικότητα σε ό,τι αφορά αυτά τα πλάσματα, που βρίσκονται πίσω από τις βιτρίνες των καταστημάτων, είναι σκληρή και αυτό που φαινομενικά θα φέρει χαρά στο παιδάκι σας, μπορεί να βυθίσει και εκείνο και την οικογένειά σας στη θλίψη.


Κάθε χρόνο εκατοντάδες άνθρωποι καταγγέλλουν στα φιλοζωικά σωματεία τη θλιβερή εμπειρία τους. Αγόρασαν ένα σκυλάκι, πέθανε σε μία εβδομάδα, πήγαν πίσω στο κατάστημα, τους είπαν αγοράστε άλλο και τα λοιπά και τα λοιπά. Και να είχε συμβεί μόνο αυτό; Δυστυχώς υπάρχουν και περιπτώσεις στις οποίες και «το δεύτερο σκυλάκι ξεψύχησε και το παιδί της οικογένειας έπαθε αποκόλληση από τη στεναχώρια του», αλλά και πάλι η αντιμετώπιση ήταν ίδια.


Γονείς θύματα


Στις 4 Οκτωβρίου, όταν έγινε η πανελλήνια διαμαρτυρία των φιλοζωικών σωματείων έξω από τη Βουλή, οι φιλόζωοι κατέθεσαν ένα ψήφισμα. Μεταξύ άλλων, ζητούσαν να απαγορευτεί διά νόμου η πώληση ζώων από pet shop. Οι πλέον κακόπιστοι θα μπορούσαν να πουν πως οι εκπρόσωποι των σωματείων έχουν συμφέροντα. Αλλά οι αποδείξεις τούς δικαιώνουν. Επισκεφτείτε την ιστοσελίδα www.stoppuppy mills.com και δείτε τα βίντεο. Μην περιμένετε να πάθετε για να μάθετε.


Αυτά τα «προνομιούχα» -θεωρητικά- κατοικιδία, ράτσας, που βλέπετε στις βιτρίνες, δεν είναι τυχερά. Οι γονείς τους είναι θύματα ενός απίστευτου δουλεμπόριου σκύλων και γατών, των λεγόμενων «Puppy-Kitten Mills».


Δέσμια της απληστίας, εκατοντάδες χιλιάδες σκυλιά και γατιά, φυλακισμένα σε πολύ μικρά κλουβιά, παγωμένα τον χειμώνα και ζεστά το καλοκαίρι, αναγκασμένα να γεννούν ξανά και ξανά μέχρι να πεθάνουν.


Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Εκατοντάδες χιλιάδες κουτάβια και γατιά ράτσας μεγαλώνουν κάθε χρόνο στις επιχειρήσεις αυτές. Μόνο στο Μιζούρι των ΗΠΑ υπολογίζεται ότι η βιομηχανία αυτή επιφέρει κέρδη ύψους 40 εκατομμυρίων δολαρίων τον χρόνο.


Τα «Puppy Mills» είναι γνωστά για τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης. Οι σκύλοι κρατούνται σε ασφυκτικά μικρά, συρμάτινα, υπερυψωμένα κλουβιά για όλη τους τη ζωή. Ακόμη και σ' αυτή την περίπτωση, το μέγεθος του κλουβιού -όπως και τα υπόλοιπα μέσα διαβίωσης- επιλέγεται με γνώμονα το κέρδος.


Τα κλουβιά αυτά τον χειμώνα μετατρέπονται σε ψυγεία και σε φούρνους το καλοκαίρι. Πολλά από τα σκυλιά τραυματίζονται στα σύρματα στην καλύτερη περίπτωση ή χάνουν τα άκρα τους στη χειρότερη, στην προσπάθειά τους να απελευθερωθούν. Οι καβγάδες μεταξύ των υπεράριθμων σκύλων είναι ένα συχνό φαινόμενο.


Τα ζώα αυτά δεν πηγαίνουν ποτέ βόλτες και καθόλη τη διάρκεια της ζωής τους τα περισσότερα δεν έχουν πατήσει ποτέ στέρεο έδαφος, χώμα ή γρασίδι.


Στην καλύτερη περίπτωση, το φαγητό τους αποτελείται από ληγμένες παρτίδες τροφών, στη χειρότερη, ό,τι πετιέται στα πατώματα εργοστασίων παραγωγής ζωοτροφών. Τα δόντια τους σαπίζουν σε μικρή ηλικία. Και αυτή είναι μία μόνο από τις επιπτώσεις της κακής διατροφής στην υγεία τους.


Τα έξοδα για τη διατροφή και τη διαμονή τους είναι ελάχιστα. Ανάλογα με εκείνα της κτηνιατρικής τους περίθαλψης και δυσανάλογα με τα αυξανόμενα κέρδη των κουταβοπαραγωγών. Αυτοί βάζουν το χέρι στην τσέπη μόνο για την αφαίρεση των φωνητικών χορδών των σκύλων, για να μη «διαμαρτύρονται» γαβγίζοντας και για πολλούς άλλους λόγους.


Τα θηλυκά σκυλιά ζευγαρώνουν από τον πρώτο τους οίστρο. Οταν σταματούν να «παράγουν», θανατώνονται. Μέσος όρος ζωής; Η ηλικία των 5 ετών.


Πλαστά χαρτιά


Τα κουτάβια ή τα γατάκια που βλέπετε στις βιτρίνες απομακρύνονται από τη μητέρα τους σε ηλικία 5-8 εβδομάδων, πριν καν κοινωνικοποιηθούν. Στοιβάζονται σε φορτηγά και στη συνέχεια διανέμονται στα pet shops. Οσα τουλάχιστον καταφέρουν να επιβιώσουν στη διαδρομή.


Οταν πωλούνται, συνοδεύονται από πλαστά χαρτιά «γνησιότητας», ενώ ένα μεγάλο ποσοστό από αυτά δεν επιβιώνει στις πρώτες μέρες μεταφοράς τους στο νέο τους σπίτι. Με προβλήματα ψυχολογικά και σοβαρότατα προβλήματα υγείας -η περίθαλψη των οποίων απαιτεί χιλιάδες ευρώ- οι άνθρωποι που τα αγόρασαν πληροφορούνται με τον χειρότερο τρόπο όσα κρύβονται πίσω από τα puppi-kitten mills.


Η συντριπτική πλειονότητα των pet shops στην Ελλάδα προμηθεύεται τα κουτάβια όχι από εγχώριους νόμιμους και υπεύθυνους εκτροφείς, όπως οι ιδιοκτήτες τους λένε, αλλά από κουταβοπαραγωγούς της Ουγγαρίας, της Ρουμανίας και της Ουκρανίας.


«Πείτε όχι στους ζωοέμπορους! Μη βοηθάτε το απαράδεκτο αυτό εμπόριο να συνεχίζεται. Σταματήστε να αγοράζετε ζώα από pet shop. Υιοθετήστε ένα αδέσποτο. Στους δρόμους κυκλοφορούν και ράτσες», μας προτρέπουν μέλη φιλοζωικών σωματείων παγκοσμίως.

ΠΟΛΛΑΠΛΗ ΘΗΤΕΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ

Τα ποιήματα στο δρόμο

Μ’ αρέσουν τα ποιήματα που ζουν στο δρόμο, έξω απ’ τα βιβλία: αυτά που τουρτουρίζουν στις γωνιές κι όλο καπνίζουν σαν φουγάρα· που αναβοσβήνουν, μες στη νύχτα, σαν Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια ―όχι αυτά που κρέμονται στα δέντρα της γιορτής, στη θαλπωρή των δωματίων, αλλά εκείνα που τονίζουνε την ερημία των σφαχτών στις μωβ βιτρίνες των συνοικιακών κρεοπωλείων.

Τα σακατεμένα και τα μοναχικά, μ’ αρέσουν: τα ποιήματα-κοπρίτες που περπατούν κουτσαίνοντας στις σκοτεινές άκρες των λεωφόρων: αυτά που τ’ αγνοούν οι κριτικοί κι οι εκπαιδευτικοί του Μωραΐτη· που τα χτυπούν συχνά οι μεθυσμένοι οδηγοί και τα αφήνουν αβοήθητα στο δρόμο. Και τα ποιήματα-παιδάκια, όμως αγαπώ· αυτά που ενώ δεν έχουν μάθει ακόμη την αλφάβητο, μπορούν εντούτοις, με δυο λέξεις τους, να σου κολλήσουν την ψυχή στον τοίχο.

Μ’ αρέσουν, πάλι, τα απελπισμένα κι όμως χαμογελαστά: τα ποιήματα-συνένοχοι· εκείνα που σου κλείνουνε με νόημα το μάτι. Που δεν σου πιάνουν την κουβέντα, δεν σ’ απασχολούν μα συνεχίζουνε το δρόμο τους αδιάφορα: τα ποιήματα-«δεν πρόκειται να σου ζητήσω τίποτε»· αυτά που χαιρετούν μόνο και φεύγουν, όπως μ’ αρέσουνε και τ’ άλλα, τα χαρούμενα, που προτιμούνε τα παιχνίδια απ’ το μάθημα καθώς και τα ποιήματα-παππούδες, γιατί ενώ γνωρίζουνε καλά το μάταιο της ζωής εντούτοις θέλουν να το ζήσουν.

Δεν αγαπώ καθόλου τα ποιήματα-γεροντοκόρες που συγυρίζουν, όλη μέρα, τα δωμάτια με τις λέξεις, ούτε και τα ποιήματα-ταγιέρ, τα καθωσπρέπει. Δεν αντέχω και τα ψωνάκια: τα ποιήματα με τα πολλά αποσιωπητικά ούτε και τ’ άλλα που θεωρούν τη φύση μάνα τους κι όλο τη νοσταλγούν χωμένα πίσω απ’ τα γραφεία.

Σιχαίνομαι αυτά που ονομάζονται συμβολικά, τα ποιήματα με μήνυμα, τα λεξιλάγνα και τ’ αφασικά· τα ποιήματα-κυρίες με αλτσχάιμερ. Ούτε και τις συνθέσεις τις μεγάλες αγαπώ: τα ποιήματα-Μπεν Χουρ, αυτούς τους λεκτικούς χειμάρρους που ’ναι γραμμένοι κυρίως για τους κριτικούς κι ας παριστάνουν τους ινστρούχτορες που ενδιαφέρονται για το καλό του κόσμου.

Από την άλλη δεν μπορώ και τα διστακτικά: τα ποιήματα-σαντάλια με καλτσάκι ούτε και τα ποιήματα-στρατιωτικό αμπέχωνο και δήθεν Τσε Γκεβάρα, μεσημέρι στη «Λυκόβρυση».

Δεν μου αρέσουν τα σοφά που ’ναι γραμμένα από νέους ούτε και τα νεανικά που τα ’χουν γράψει γέροι. Μου γυρίζουν τ’ άντερα τα δήθεν οικολογικά, τα ερωτικά-«καϊμάκι με πολύ σιρόπι» καθώς κι εκείνα που εκλιπαρούν τη γνώμη του αναγνώστη.

Ούτε και τα δικά μου αγαπώ. Μ’ αρέσουν μόνο εκείνα που μου αντιστάθηκαν: αυτά που δεν κατάφερα ποτέ να γράψω. Γι’ αυτό και τα ποιήματα που ζούνε έξω απ’ τα βιβλία αγαπώ: εκείνα που ποτέ δε νοιάστηκαν αν μου αρέσουν. Αυτά που περπατούν αδιάφορα, έξω στο δρόμο, με τα χέρια στις τσέπες και μ’ έχουνε, έτσι κι αλλιώς, χεσμένο.

Νίκος Χουλιαράς , «Τα ποιήματα στο δρόμο», Περιοδικό "Η Λέξη" . Τ. 147. 1998)

Η (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ ΝΕΟΥΣ) ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

"Some are like water, some are like the heat

Some are a melody and some are the beat

Sooner or later they all will be gone

Why don't they stay young

It's so hard to get old without a cause

I don't want to perish like a fading horse

Youth is like diamonds in the sun

And diamonds are forever

So many adventures couldn't happen today

So many songs we forgot to play

So many dreams are swinging out of the blue

We let them come true..."

Απόσπασμα από το τραγούδι του συγκροτήματος Alphaville "Forever Young" (1984)

MP3

 MP3

Πάνω από τα ΑΤΜ

και τ' autocafe

πάνω από τα goody's

και τα flocaf'e

πάνω απ' τα ringtones και τα sms

σε κοιτάζει η αγάπη σου που ξέχασες

Πάνω απ' τ' Applebees

και τα multiplex

πάνω από τα login

και τα password checks

πάνω από το Σείριο στην εθνική

σε κοιτάζει η αγάπη σου η πρωταρχική

Και γελάει μαζί σου που όλο ξενυχτάς

και καινούργια στέκια φτιάχνεις για να πας

και καινούργιες λέξεις

ενώ θες να πεις

Σ' αγαπώ

φοβάμαι να ρθω

να σε ξαναβρώ

κι όπως παλιά να σου πω

μόνο για σένα ειμ' εγώ

θέλω απλά να ζω

δίπλα σου κάθε λεπτό.

Πάνω από τα div'x

πάνω από τα mp3

απ' τα free2go

κι από το b-free

πάνω από τα κούριερ της ACS

σε κοιτάζει η αγάπη σου που ακόμα θες.

Πάνω απ' τα Starbucks

κι απ' τα coffee time

πάνω απ' τα old hollbourn

κι από τα slim line

πάνω από τα νούμερα της AGB

ΓΥΝΑΙΚΕΣ, ΓΥΝΑΙΚΕΣ, ΓΥΝΑΙΚΕΣ...

William ETTY
(1787-1849)

Βρετανός ζωγράφος γνωστός για τα πανέμορφα

και αισθησιακότατα γυμνά του.

Οι ανθρώπινες φιγούρες του διακρίνονται
για τη νωχελική και γεμάτη εγκατάλειψη
στάση τους. 

Οι καμπύλες και οι φόρμες 

μοιάζουν σαν να αποζητούν το χάδι. 

Η φιληδονία είναι πανταχού 

παρούσα , ενώ δεν απουσιάζει ποτέ η ποίηση.

Ακούτε : Impromptu n° 3 του Franz Schubert. 

Στο πιάνο ο Léonard Hokanson.

Ο ΘΕΟΣΕΒΗΣ ΘΕΟΜΠΑΙΧΤΗΣ

Ο ΘΕΟΜΠΑΙΧΤΗΣ

Στις φλέβες σου φαρμάκι και χολή

Αντίς για αίμα ρέει, θεομπαίχτη, πλάνε΄

Κι ενώ το στόμα για θρησκεία μάς μιλεί,

Λύσσας αφρούς τα χείλη σου σκορπάνε.

Είσαι αφ΄των Φαρισαίων τη φυλή,

Που του Χριστού τη Σταύρωση θυμάνε΄

Και μίση μόνον η καρδιά σου κλει

Ωσάν οχιές, που στη φωλιά τους να ΄ναι.

Κένε νηστείες αγύρτη και σταυρούς...

Γέλα τις γυναικούλες με τα ψέματα

Και μάνιζε εναντίον στους ασεβείς.

Πλην μάτην σκοτεινούς ποθείς καιρούς!

Και μάταια διψάς γι΄απίστων αίματα!...

Την έπαθες! αργά να γεννηθείς.

Μικέλης Άβλιχος (1844-1917)

Η ΑΘΛΙΑ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΓΚΕΜΠΕΛΙΣΚΩΝ

Ο ανεύθυνος τρόπος συμπεριφοράς  της αντιπολίτευσης γενικώς και των πρωτοκλασάτων στελεχών της ΝΔ  ειδικότερα, στηρίζεται πάνω στη βασική αρχή του προπαγανδιστικού λόγου: το ψέμα!

Στηριζόμενοι στην παγκοίνως γνωστή κοντή μνήμη του λαού και ως εκτούτου στην ευπιστία του σε ώρες κρίσης, ακολουθούν την πολιτική των αναπόδεικτων καταγγελιών, των σκόπιμων

διαστρεβλώσεων της πραγματικότητας, της συκοφαντίας  και  κυρίως των ακατάσχετων ψευδολογιών σχετικά με γεγονότα

και δηλώσεις πολιτικών του απώτερου 

αλλά και του πρόσφατου παρελθόντος.

Διαβάστε το παρακάτω διαφωτιστικότατο κείμενο 

για την κακοποίηση της αλήθειας εκ μέρους

των σύγχρονων γκεμπελίσκων μιας παράταξης

που , αντί να ζητάει γονυπετής συγγνώμη απ΄το λαό

για τα εγκληματικά της λάθη, τολμάει να ζητάει 

και τα ρέστα. Οι πολιτικοί  που έπρεπε ήδη να βρίσκονται στο εδώλιο του κατηγορουμένου απολογούμενοι για τη φυσική και ψυχική μας  εξόντωση, έχουν το θράσος να εγκαλούν τους αντιπάλους τους για... εθνική μειοδοσία.

Ιρλανδία: τί έλεγε ο Σημίτης; 25/11/2010
της Χριστίνας Πουλίδου				Αναρτήθηκε στο www.protagon.gr
Τις προάλλες ο Ευρ. Στυλιανίδης από την τηλεόραση του «MEGA» επιτέθηκε κατά της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ υποστηρίζοντας πως «ήταν ο Σημίτης αυτός που μιλούσε για το Ιρλανδικό θαύμα». Η πραγματικότητα είναι αντίθετη – ειδικότερα, το 2001 ο κ. Κώστας Σημίτης είχε προκαλέσει την μήνι επιχειρηματιών, πολιτικών και αναλυτών ακριβώς επειδή είχε πει πως «δεν θα γίνουμε Ιρλανδία». Ο ΣΕΒ, ο Γ.Μαρίνος, ο Ν.Νικολάου και πλείστοι πολιτικοί είχαν καταφερθεί κατά του τότε πρωθυπουργού επειδή «απαξιωτικά» είχε δηλώσει πως «εμείς δεν θέλουμε να γίνουμε Ιρλανδία». Σε συνέντευξή του στους «Πρωταγωνιστές» στον Στ.Θεοδωράκη (ΝΕΤ, 5/6/2001) ο Κ.Σημίτης είχε εξηγήσει αυτή τη φράση του, αναφέροντας πως «ο ΣΕΒ έχει μιαν άποψη που δεν ταυτίζεται με τη δική μας πολιτικοοικονομική άποψη. Πρόκειται για μια νεοφιλελεύθερη προσέγγιση, που λέει πως πρέπει να καταργήσουμε ένα τεράστιο ποσοστό φόρων στις επιχειρήσεις μας. Να γίνουμε δηλαδή Ιρλανδία. Εμείς, δεν θέλουμε να το κάνουμε – διότι οι φόροι είναι αναγκαίοι για να ενισχύσουμε τις κοινωνικές πολιτικές και να προωθήσουμε μια κοινωνία συνοχής και αλληλεγγύης».   Οι αναλυτές της εποχής μιλούσαν για τους «ιρλανδικούς όμφακες» του κ.Σημίτη και φωταγωγούσαν τη διάσταση απόψεων με την (τότε επίτροπο) κ.Άννα Διαμαντοπούλου, που είχε υποστηρίξει το μοντέλο της μικρής ευρωπαϊκής χώρας του Βορά. Φυσικά, ούτε ο κ.Σημίτης είχε τότε προβλέψει την κακή εξέλιξη που είχε το ιρλανδικό θαύμα, ούτε η κ. Διαμαντοπούλου μπορούσε να διαβλέψει ότι η άνθιση των ιρλανδικών τραπεζών οδήγησε στον υπερδανεισμό και την κατάρρευση. Το σωστό είναι όμως, πως ο κ.Σημίτης δεν είχε θαμπωθεί από το ιρλανδικό θαύμα - αντίθετα είχε αντιστάσεις. Όταν επομένως διατυπώνουμε δημόσιο λόγο, καλόν είναι να ξέρουμε τι λέμε και τι αποδίδουμε σε ποιόν.   Το αυτό ισχύει και για τον κ.Σαμαρά – ο οποίος από την Κέρκυρα (μόλις πριν από ένα μήνα, στις 11/10!) υποστήριζε πως η προσφυγή στον Μηχανισμό Στήριξης «δεν ήταν μονόδρομος» και θριαμβευτικά δήλωνε: «και τώρα έρχεται η δικαίωση... Άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, με προβλήματα ίδια με τα δικά μας δεν υπέγραψαν μνημόνιο. Στην κυβέρνηση προτείναμε να κάνει ό,τι έκανε κι η Ιρλανδία. Η οποία ομολόγησε έλλειμμα 32% (διπλάσιο απ΄το δικό μας) αλλά δανείστηκε όλα όσα χρειάζεται για ένα χρόνο μπροστά – ως τα μέσα του 2011»...   Ο κ.Σημίτης λοιπόν τον Μάιο 2001 είχε πει πως «δεν θέλουμε να γίνουμε Ιρλανδία», ενώ ο κ.Σαμαράς τον Οκτώβριο 2010 ζητούσε να γίνουμε Ιρλανδία – αυτή είναι η αλήθεια. Πικρή για τον κ.Στυλιανίδη, που καλείται να διαπιστώσει την ελλειμματική ευθυκρισία του αρχηγού του. Όταν όμως είμαστε λερωμένοι, δεν βοηθά το να πιτσιλάμε και τους άλλους, για να μην φαίνονται οι δικοί μας λεκέδες...