Ανακάλυψη
Ως ήταν στον Οράτιο βυθισμένη,
στα κάλλη μιας ωδής παραδομένη,
διάβαζα εγώ το ανθένιο της κεφάλι
σαν άλλη ωδών ωδή, γεμάτη κάλλη.
Και να, στην πλούσια κόμη της κρυμένη,
τρίχα θωρώ λευκή να τρεμοσβένει.
Σίγουρα κι είναι η πρώτη που έχει βγάλει΄
στο πέλαο το ξανθό δε φαίνεται άλλη.
Δεν είναι αυτό χαρμόσυνο σημάδι.
Γιατί λοιπόν χαρά μου δίνει τόση,
που δε βολεί η καρδιά να τη σηκώσει;
Μια μόνη αχτίδα στο μεγάλο βράδυ
ποια ξέχειλη ευφροσύνη μού έχει δώσει;
Χώρια κι αν ζούμε, όμως γερνάμε ομάδι.
Λευτέρης Αλεξίου (1890-1964)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου