Amos Oz : Ένας μεγάλος συγγραφέας - ένας θαυμάσιος Άνθρωπος

Είδα χθες , για δεύτερη φορά, στην ΕΤ1
την καλή εκπομπή που επιμελούνται η Μικέλα Χαρτουλάρη
και ο Ανταίος Χρυσοστομίδης και είναι αφιερωμένη
σε σπουδαίους σύγχρονους συγγραφείς.
Η χθεσινή εκπομπή ήταν αφιερωμένη στον Άμος Οζ,
ο οποίος , σε μια εκ βαθέων συζήτηση με τον Χρυσοστομίδη,
μάς μίλησε για όλα: για τα τραυματικά νεανικά του χρόνια,
τη ζωή του στο κιμπούτς, τις πολεμικές του εμπειρίες,
πότε και πώς ξεκίνησε να γράφει αλλά και πώς συλλαμβάνει
το μυθιστορηματικό του υλικό , πριν να το ρίξει στο χαρτί,
την "πάλη" του με τις λέξεις, τη σχέση του με την παράδοση,
τους Εβραίους της διασποράς ( με ιδιαίτερη έμφαση στη Θεσσαλονίκη),
την "αθεΐα" του και τις "αιρετικές" ιδέες του για το παλαιστινιακό.
Ο λόγος του απλός και σαφής , η όλη στάση του δίχως
την ποζάτη έπαρση που χαρακτηρίζει πολλούς από τους
συγκαιρινούς ομοτέχνους του.
Κρατώ τέσσερα σημαντικά στοιχεία από τη συνέντευξή του:
την αναφορά του στην αυτοκτονία της μητέρας του, γεγονός που
τίναξε στον αέρα την ανέμελη έως τότε εφηβεία του,
την κατηγορηματική του θέση για το δικαίωμα ύπαρξης
του παλαιστινιακού λαού, από τον οποίο οι ισραηλινοί
έκλεψαν την γη, για να ιδρύσουν το δικό τους κράτος,
την αποδοκιμασία του πολιτικού φανατισμού, που
χρησιμοποιεί τη θρησκεία ως όχημα , για να βλάψει τον εχθρό
και την σπάνια για ένα διάσημο συγγραφέα ρεαλιστική διαπίστωση
ότι η επιτυχία δεν άλλαξε σε τίποτα την καθημερινότητά του
ούτε τις σχέσεις του με τους συνανθρώπους της πόλης όπου
διαμένει, οι οποίοι μάλιστα, στη συντριπτική τους πλειοψηφία,
δεν έχουν ιδέα για την ιδιότητά του.
Κλείνοντας την τηλεόραση, σκέφτηκα μελαγχολικά πόσο λείπουν
από τη ζωή μας τέτοιοι διανοητές. Κακά τα ψέματα: γραφιάδες
καλοί υπάρχουν, από στοχαστές-αγωνιστές έχουμε ανάγκη.
Σαν τον παλιό καλό καιρό, όταν δεν ήταν κυρίαρχη η ιδιωτεία...