ΝΕΦΕΛΙΜ: ένα διήγημα-μπονζάι για ένα γίγαντα της διδασκαλίας που έγινε νάνος

 

bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com( Ιστοσελίδα σε πολυτονική γραφή)

Γιάν­νης Μα­νω­λό­που­λος

Νε­φε­λίμ

 

Ε ΛΙΓΟ θὰ ἐρ­χό­ταν ὁ πρό­ε­δρος τοῦ τμή­μα­τος συ­νο­δεύ­ον­τας τὸν προ­σκε­κλη­μέ­νο κα­θη­γη­τὴ ποὺ θὰ ἔδι­νε μία διά­λε­ξη γιὰ τὸν ρό­λο τῆς τε­χνη­τῆς νο­η­μο­σύ­νης στὴν ἐκ­παί­δευ­ση. Γιὰ τὶς πα­ρα­δό­σεις του στὸ ἀμ­φι­θέ­α­τρο συ­νή­θως ἔπαιρ­νε θέ­ση δί­πλα στὴν ὀθό­νη προ­βο­λῆς ἀλ­λὰ σή­με­ρα διά­λε­ξε μία θέ­ση στὴ δεύ­τε­ρη σει­ρὰ ὅπου μπο­ροῦ­σε νὰ ἀκουμ­πή­σει τὸν ζε­στὸ κα­φέ του στὸ ἕδρα­νο.

       Τὰ φθαρ­μέ­να ἕδρα­να μαρ­τυ­ροῦ­σαν τὴν ἡλι­κία τους. Δὲν ὑπῆρ­χε οὔ­τε ἕνας τε­τρα­γω­νι­κὸς πόν­τος χω­ρὶς μου­τζοῦ­ρες, γε­ω­με­τρι­κὰ σχέ­δια, μα­θη­μα­τι­κοὺς τύ­πους, «Ἄν­να σ’ ἀγα­πῶ» καὶ πολ­λὰ ἄλ­λα σκί­τσα. Ἂν καὶ τὸν ἐκνεύ­ρι­ζε ἡ ἀδια­φο­ρία τῶν φοι­τη­τῶν γιὰ τὴ δη­μό­σια πε­ριου­σία, ἐν­τυ­πω­σια­ζό­ταν μὲ τὴν ἐφευ­ρε­τι­κό­τη­τα τους, μία «δη­μιουρ­γι­κό­τη­τα» ἄγνω­στη στὰ δι­κά του φοι­τη­τι­κὰ χρό­νια.

       Τὸ βλέμ­μα του στά­θη­κε σὲ μία φρά­ση: «Κα­ρα­νί­κα νε­φε­λίμ». Ὁ Κα­ρα­νί­κας ἦταν ὁ κα­θη­γη­τὴς Μα­θη­μα­τι­κῶν ποὺ θὰ ἔβγαι­νε στὴ σύν­τα­ξη τὸν ἐρ­χό­με­νο Αὔ­γου­στο. Εἶ­χε χά­σει τὸ ἐν­δια­φέ­ρον του γιὰ τὴν δι­δα­σκα­λία καὶ ἀνυ­πο­μο­νοῦ­σε γιὰ τὸ «νό­στι­μον ἦμαρ» τῆς ἐξό­δου. Στη­ρι­ζό­ταν μό­νο στὴν ἐμ­πει­ρία του γιὰ νὰ ἐκ­πλη­ρώ­σει τὶς ὑπο­χρε­ώ­σεις του μὲ ἀξιο­πρέ­πεια, μὰ εἶ­χε χά­σει τὴν ἐπα­φή του μὲ τὴ νέα γε­νιά. Ἦταν βέ­βαιο πὼς ἡ διά­λε­ξη τῆς τε­χνη­τῆς νο­η­μο­σύ­νης τοῦ ἦταν ἀδιά­φο­ρη καὶ δὲν θὰ ἐμ­φα­νι­ζό­ταν. Τί νὰ τοῦ προ­σφέ­ρει πιὰ ἡ τε­χνο­λο­γία;

       Ἡ ὁμι­λία ἄρ­χι­σε ἀλ­λὰ τὸ μυα­λό του ἤδη βρι­σκό­ταν σὲ ἕνα ἄλ­λο σύμ­παν. Αὐ­τὴ ἡ τό­σο δὰ μι­κρὴ φρα­σού­λα «Κα­ρα­νί­κα νε­φε­λίμ» τὸν εἶ­χε βυ­θί­σει σὲ σκέ­ψεις. Σύν­το­μα καὶ γιὰ τὸν ἴδιο πλη­σί­α­ζε τὸ ὅριο ἡλι­κί­ας γιὰ τὴν ἀφυ­πη­ρέ­τη­σή του. Ἐδῶ καὶ πολ­λὰ χρό­νια, στὸν δρό­μο τὸν χαι­ρε­τοῦ­σαν νε­α­ρὰ ἄτο­μα ποὺ δὲν ἀνα­γνώ­ρι­ζε. Χαι­ρε­τοῦ­σε καὶ αὐ­τὸς πι­θα­νο­λο­γῶν­τας βά­σι­μα ὅτι ἦταν φοι­τη­τές του. Δὲν εἶ­χε ὅμως τὴν πα­ρα­μι­κρὴ ἔν­δει­ξη γιὰ αὐ­τό.

       Ἄρ­χι­σε νὰ τρέ­μει στὴν ἰδέα ὅτι ἀν­τι­με­τω­πί­ζε­ται ἀπὸ τοὺς φοι­τη­τὲς μὲ τὴν ἴδια εἰ­ρω­νεία. Νε­φε­λὶμ ἀπὸ τὴν ἀνά­πο­δη. Ὄχι γί­γαν­τας δη­λα­δή, ἀλ­λὰ νᾶ­νος. Προ­σπά­θη­σε νὰ πα­ρα­τη­ρή­σει τὰ ἕδρα­να τῶν δι­πλα­νῶν θέ­σε­ων ἀλ­λὰ δὲν διέ­κρι­νε τὸ ὄνο­μα κά­ποιου κα­θη­γη­τῆ. Εὐ­τυ­χῶς. Μό­νο μπό­λι­κες καρ­δοῦ­λες μὲ βε­λά­κια.

       Οἱ σκέ­ψεις του δια­κό­πη­καν ἀπὸ ψι­θύ­ρους φοι­τη­τῶν ἀπὸ τὶς πί­σω σει­ρές. Χω­ρὶς ἱε­ρὸ καὶ ὅσιο, σχο­λί­α­ζαν εἰ­ρω­νι­κὰ τὶς «θε­ω­ρί­ες» τοῦ ὁμι­λη­τῆ. Δὲν ἄρ­γη­σε νὰ κα­τα­λά­βει ὅτι αὐ­τὸ ἦταν τὸ φυ­σιο­λο­γι­κό. Τὸ βέ­λος τοῦ χρό­νου γιὰ τοὺς φοι­τη­τὲς ἔδει­χνε πρὸς τὸ μέλ­λον, γιὰ τὸν ἴδιο ἔδει­χνε πρὸς τὸ πα­ρελ­θόν. Ση­κώ­θη­κε, ἔπια­σε τὸν κρύο πλέ­ον κα­φέ του καὶ βγῆ­κε ἀθό­ρυ­βα ἀπὸ τὸ ἀμ­φι­θέ­α­τρο. Δὲν ἤθε­λε νὰ τρα­βή­ξει τὴν προ­σο­χή. Ἤξε­ρε πὼς εἶ­χε πε­ρά­σει καὶ αὐ­τὸς στὴν τά­ξη των «νε­φε­λίμ». Ὄχι ἕνας γί­γαν­τας τῆς δι­δα­σκα­λί­ας, ἀλ­λὰ ἕνας νᾶ­νος ἀνά­με­σα στὶς γε­νιὲς ποὺ πέ­ρα­σαν καὶ σὲ αὐ­τὲς ποὺ θὰ ἔρ­θουν.

Πηγή: Πρώτη δημοσίευση.

Γιάν­νης Μα­νω­λό­που­λος. Ὁμό­τι­μος κα­θη­γη­τὴς (Πλη­ρο­φο­ρι­κῆς) στὸ ΑΠΘ καὶ στὸ Ἀνοι­κτὸ Πα­νε­πι­στή­μιο Κύ­πρου (ΑΠ­ΚΥ), κα­θὼς καὶ μέ­λος τῆς Εὐ­ρω­παϊ­κῆς Ἀκα­δη­μί­ας Ἐπι­στη­μῶν. Ἐπὶ τοῦ πα­ρόν­τος δευ­τε­ρο­ε­τὴς φοι­τη­τὴς στὸ Πρό­γραμ­μα Δη­μιουρ­γι­κῆς Γρα­φῆς τοῦ ΕΑΠ.