____________________

Κριτική

ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ (1955)

(SUMMERTIME)

ΕΙΔΟΣ: Ρομαντικό Δράμα
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ντέιβιντ Λιν
ΚΑΣΤ: Κάθριν Χέπμπορν, Ροσάνο Μπράτσι, Ίζα Μιράντα, Γκαετάνο Αουτιέρο, Ντάρεν ΜακΓκάβιν, Μέρι Άλντον
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 100'

του Ηλία Φραγκούλη Ο Ηλίας Φραγκούλης απεχθάνεται τον όρο σινεφίλ και την πολιτική ορθότητα

freecinema.gr - freecinema.gr. CINEMA as FREE as it can get. https:// freecinema.gr/ #freecinema | Facebook freecinema.gr

Κομψή μα γεροντοκόρη γραμματέας από το Οχάιο κάνει πραγματικότητα τις καλοκαιρινές διακοπές των ονείρων της. Θα παραμείνει προσηλωμένη στη μοναξιά της ή το βενετσιάνικο τοπίο θα την παρασύρει στο ρομάντζο και την περιπέτεια;

Ο ίδιος ο Ντέιβιντ Λιν είχε δηλώσει πως αυτή είναι η αγαπημένη του, από όσες ταινίες γύρισε στην καριέρα του! Ποιοι είμαστε εμείς που θα φέρουμε αντίρρηση, λοιπόν; Το «Summertime» δεν είναι ένα από τα φιλμ τού μεγάλου σκηνοθέτη που λατρεύονται ή ξεχωρίζουν από τους κριτικούς, όμως αποτελεί μια ιδανική περίπτωση για παρατηρήσεις πάνω στο έργο τού Λιν. Για δύο βασικούς και διόλου αμελητέους λόγους: α) είναι η πρώτη φορά που σκηνοθετεί εξολοκλήρου on location σε ξένη χώρα και β) βρίσκεται σε ένα «σημαδιακά» μεταβατικό στάδιο της φιλμογραφίας του, αμέσως πριν από τη «Γέφυρα του Ποταμού Κβάι» (1957) και τα θρυλικά έπη της μεγάλης οθόνης που έπονται αυτής. Για τους περισσότερους, είναι σαφώς κατώτερο της «Σύντομης Συνάντησης» (1945), αλλά εδώ το μερίδιο ευθύνης φέρει το μέτριο θεατρικό έργο στο οποίο βασίστηκε το φιλμ και στα χέρια του Λιν μεταμορφώνεται σε ένα κομψοτέχνημα χαρακτήρων, ανθρώπινων συμπεριφορών και… ταξιδιωτικών οδηγιών.

Μέσα στο φυσικό ντεκόρ της πόλης, όπως δεν την είδαμε ή θα την ξαναδούμε ποτέ στο σινεμά (ο dp Τζακ Χίλντγιαρντ κάνει παπάδες σε μαγικές Technicolor αποχρώσεις, μέρα και νύχτα), η Κάθριν Χέπμπορν στήνει μια ολοκληρωμένη ηρωίδα που κρύβει την οδύνη της μοναξιάς μέσα από την υποτιθέμενα επιθυμητή ανεξαρτησία της, με τον Λιν να υπογραμμίζει στην εντέλεια κάθε λεπτομέρεια επάνω της, από χειρονομίες μέχρι το ενδυματολογικό της, το οποίο σταδιακά «αλλοιώνει» (σε αποκαλυπτικότητα ή χρώματα) την αυτοσυγκράτηση και τον ψυχισμό της. Ποτέ δεν ξεχνά ο Λιν πως το σινεμά του είναι – ακόμη – γνήσια ανθρωποκεντρικό, όσο κι αν παθιάζεται με την αρχιτεκτονική κι έναν σχεδόν «άγνωστο», μυστηριακό αέρα Βενετίας που καταγράφεται ατόφιος στο φιλμ. Και, προς Θεού, ουχί τουριστικά! Τα locations γίνονται κομμάτι τής σκηνογραφίας, τα βενετσιάνικα σοκάκια εμφυσούν την ομορφιά τής ζωής στην κυρία Χάντσον, την οδηγούν σε αυτό που ζητά πραγματικά από τις καλοκαιρινές διακοπές της. Που μπορεί να είναι ένα «κλισέ» για τους περισσότερους από εμάς, όμως για εκείνη είναι μια πραγματική λύτρωση. Κακότυχη ή μη…

Ναι, το ρομάντζο είναι δύσκολο και περιλαμβάνει και ανατρεπτικά σκαμπανεβάσματα, διότι ο Ευρωπαίος έχει και μια τάση να αποπλανά με… ψεύδη, που δεν μένουν για πάντα κρυφά. Το χειρότερο, όμως, είναι πως ο έρωτας μπορεί να προκύψει αληθινός, από αμφότερες πλευρές. Κάτι που, ενδεχομένως, θα αισθανθεί πολύ νωρίτερα και ο σημερινός, απλός θεατής, ο οποίος θα συγκινηθεί με τις «Διακοπές στη Βενετία», όχι (μόνο) από την εξέλιξη της ιστορίας αλλά κι από τη χειροποίητη ποιότητα της δουλειάς, την αγάπη ενός σπουδαίου δημιουργού για την Τέχνη του, ένα σινεμά που κάνει το απλοϊκό να δείχνει τόσο μαεστρικό. Γιατί νοιάζεται για τον άνθρωπο, μπροστά και πίσω από την οθόνη. Με άλλα λόγια… κανένας «Θάνατος στη Βενετία»! Μονάχα Ντέιβιντ Λιν.

Μια κοσμοπολίτικη και οπτικά γοητευτική εκδοχή της «Σύντομης Συνάντησης», γυρισμένη και αυτή από τον David Lean ("Μεγάλες Προσδοκίες", "Ο Λώρενς της Αραβίας" κ.α.). Τρυφερή όσο και γλυκόπικρη, ήταν υποψήφια για Όσκαρ σκηνοθεσίας και πρώτου γυναικείου ρόλου.