ΦΑΚΕΛΟΣ ΑΙΓΙΑΛΟΣ: Η ΜΑΦΙΑ ΤΩΝ ΑΚΤΩΝ
Η άνιση μάχη για τη σωτηρία γης και ακτών
Η υφαρπαγή, ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της γης σχεδόν πάντα συνοδεύεται με αλλαγή των χρήσεών της.
Κατάρα... Τι κατάρα είναι αυτή! Το φυσικό κάλλος αυτής της χώρας και η ιστορική της κληρονομιά να λειτουργούν αμφότερα εις βάρος των αναπτυξιακών επενδύσεων!
Θρήνος και κοπετός και η αντίστοιχη επιχειρηματολογία που ανερυθρίαστα έχει πολλάκις ρητά εκστομιστεί σε επίσημα φόρα έως το πολύ πρόσφατο παρελθόν από χείλη κυβερνητικών παραγόντων, των πλέον αρμοδίων για τη διαφύλαξη του φυσικού μας πλούτου.
Κι αν αυτού του είδους οι παρεμβάσεις δεν κρίνονται πλέον ως προσήκουσες στον δημόσιο λόγο, αρκεί η απαρίθμηση των επεμβάσεων για την άρση των εμποδίων για την υφαρπαγή της δημόσιας γης.
Μιας γης που από δημόσια θα καταστεί ιδιωτική και all exlusive, καταστρέφοντας τα πάντα στο πέρασμά της.
Η χώρα αυτή, λοιπόν, όχι μόνο διαθέτει μια ακτογραμμή 15.000 χιλιομέτρων, εμφανίζοντας έτσι τη μεγαλύτερη παγκοσμίως μετά τη Νορβηγία αναλογία μήκους ακτών ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο γης, αλλά επιπρόσθετα το 27% της χερσαίας επιφάνειάς της εντάσσεται στο Δίκτυο Natura 2000, που αφορά τη διατήρηση των φυσικών οικοτόπων και της άγριας πανίδας και χλωρίδας.
Εν ολίγοις, 419 περιοχές της εντάσσονται στο εν λόγω δίκτυο καθιστώντας την υπό αυτό το πρίσμα μία από τις πλέον πλούσιες στον κόσμο καθώς στη γη της φιλοξενεί μια απίστευτη πολύτιμη ποικιλία οικοσυστημάτων και ειδών.
Το φυσικό μας περιβάλλον και η ιστορική μας κληρονομιά συνιστούν τους πολύτιμους και μοναδικούς εθνικούς μας πόρους και τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα, τη βαριά μας βιομηχανία. Και αυτό αποτελεί κοινό τόπο.
Γι' αυτό τον λόγο λοιπόν κι εμείς την... τιμούμε λεηλατώντας ακτές, γη, θάλασσες.
Γεγονός που διαδραματίζεται κατά κύριο λόγο μέσω δύο παρεμβάσεων:
Αφενός
με την ανεξέλεγκτη παραχώρηση των αιγιαλών για εκμετάλλευση, που εν
τέλει δεν αφήνει σπιθαμή γης για λουόμενους που επιθυμούν να ασκήσουν το
δικαίωμά τους, το οποίο απορρέει από το Σύνταγμα και αφορά την
κοινοχρησία, δηλαδή την ελεύθερη πρόσβαση στον αιγιαλό ως δημοσίου
αγαθού.
Αφετέρου
στην πρόσβαση στις προστατευόμενες περιοχές, όπου εκεί Πολιτεία, δήμοι,
κρατικός μηχανισμός ποιούνται την νήσσαν ως προς την τήρηση της
νομιμότητας.
Η μακρά παράδοση των πελατειακών σχέσεων και του προσωπικού κέρδους
μέσω παράνομων δραστηριοτήτων, που ήπια για δημόσιους λειτουργούς
λαμβάνει τον χαρακτήρα της παράβασης καθήκοντος, καλά κρατεί.
Ετσι κλείνουμε χαλαρά το μάτι στα μεσαία στρώματα νομιμοποιώντας κάθε μορφή αυθαιρεσίας και καταπάτησης.
Εξάλλου όλοι θα βγουν κερδισμένοι. Κανένας λόγος ανησυχίας.
Ολοι βγαίνουν κερδισμένοι πλην του Δημοσίου, δηλαδή ημών, καθώς η απώλεια εσόδων ανέρχεται σε εκατομμύρια ευρώ.
Ο παράκτιος χώρος σε κάθε περίπτωση εξακολουθεί και αντιμετωπίζεται όχι ως ένα κοινόχρηστο αγαθό και ευαίσθητο οικοσύστημα αλλά ως εκμεταλλεύσιμος για την προσέλκυση επενδύσεων και την άντληση δημοσίων εσόδων.
Τι κι αν στην πραγματικότητα το Δημόσιο οδηγείται στην απώλεια εκατομμυρίων ευρώ από την εν λευκώ εν πολλοίς παραχώρηση ακτών και αιγιαλού σε πάσης φύσεως συμφέροντα;
Τι κι αν οι εκποιήσεις παραλιών αποδεικνύονται περίτρανα ζημιογόνες για το ελληνικό κράτος;
Οι διαδικασίες fast track είναι ήδη δρομολογημένες προδιαγράφοντας το μέλλον μας:
«Στις χώρες της Βόρειας Μεσογείου, οι οποίες έλκουν το 30% του παγκόσμιου τουρισμού, και κυρίως σε Ισπανία, Γαλλία, Δυτική Ιταλία, νότια παράλια της Τουρκίας εκτιμάται ότι το 50% των ακτών τους έχει ήδη χτιστεί δημιουργώντας το λεγόμενο “μεσογειακό τείχος”, ένα τσιμεντένιο τείχος από παραθεριστικές κατοικίες, ξενοδοχειακές μονάδες, περίκλειστες κοινότητες, γήπεδα γκολφ και κάθε είδους τουριστικές υποδομές, όπως αυτοκινητόδρομοι, μαρίνες και αεροδρόμια».
Επίσης:
«Τα μνημόνια και η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που μας έχουν επιβληθεί κρατούν ψηλά στην επικαιρότητα το ξεπούλημα της δημόσιας γης ως λύση για το δημόσιο χρέος. Κατακτήσεις γενεών, υλικές, θεσμικές αλλά και συμβολικές, χάνονται σε λίγες μέρες μέσω της υφαρπαγής της γης, μιας έννοιας που πρώτος ανέλυσε ο Μαρξ για τις περιφράξεις των κοινών από τους γαιοκτήμονες...»*.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, μετά το 2007 κεφάλαια κάθε είδους, ιδιωτικά, κρατικά, hedge funds, venture capital εισέρχονται μαζικά στην αγορά γης αναζητώντας εκτάσεις που μελλοντικά θα είναι σπάνιες, δηλαδή αναζητώντας μονοπωλιακή γαιοπρόσοδο.
Η υφαρπαγή, ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της γης σχεδόν πάντα συνοδεύεται με αλλαγή των χρήσεών της, που μεταφράζεται σε περιβαλλοντικές καταστροφές.
Σε όλη την επικράτεια αυτήν την περίοδο διεξάγεται μια μάχη για τη διάσωση της γης και των ακτών.
Το μέλλον προδιαγράφεται ζοφερό.
Το μέλλον μας είναι το παρελθόν της Ισπανίας, με ερημοποίηση των ακτών, με υφαρπαγή, ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της γης και εντέλει με εκατομμύρια έρημες παραθεριστικές κατοικίες που έχουν καταλάβει το 80% των παραλιών της Ισπανίας.
Στο οδοιπορικό της «Εφ.Συν»: «Φάκελος Αιγιαλός» περιγράφεται η μάχη του Γολιάθ με τον Δαβίδ σε όλη τη χώρα...
*Εφημερίδα «Εποχή» 24 Μαρτίου 2013, «Κρίση χρέους και υφαρπαγή γης» του Κωστή Χατζημιχάλη
Θρήνος και κοπετός και η αντίστοιχη επιχειρηματολογία που ανερυθρίαστα έχει πολλάκις ρητά εκστομιστεί σε επίσημα φόρα έως το πολύ πρόσφατο παρελθόν από χείλη κυβερνητικών παραγόντων, των πλέον αρμοδίων για τη διαφύλαξη του φυσικού μας πλούτου.
Κι αν αυτού του είδους οι παρεμβάσεις δεν κρίνονται πλέον ως προσήκουσες στον δημόσιο λόγο, αρκεί η απαρίθμηση των επεμβάσεων για την άρση των εμποδίων για την υφαρπαγή της δημόσιας γης.
Μιας γης που από δημόσια θα καταστεί ιδιωτική και all exlusive, καταστρέφοντας τα πάντα στο πέρασμά της.
Η χώρα αυτή, λοιπόν, όχι μόνο διαθέτει μια ακτογραμμή 15.000 χιλιομέτρων, εμφανίζοντας έτσι τη μεγαλύτερη παγκοσμίως μετά τη Νορβηγία αναλογία μήκους ακτών ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο γης, αλλά επιπρόσθετα το 27% της χερσαίας επιφάνειάς της εντάσσεται στο Δίκτυο Natura 2000, που αφορά τη διατήρηση των φυσικών οικοτόπων και της άγριας πανίδας και χλωρίδας.
Εν ολίγοις, 419 περιοχές της εντάσσονται στο εν λόγω δίκτυο καθιστώντας την υπό αυτό το πρίσμα μία από τις πλέον πλούσιες στον κόσμο καθώς στη γη της φιλοξενεί μια απίστευτη πολύτιμη ποικιλία οικοσυστημάτων και ειδών.
Το φυσικό μας περιβάλλον και η ιστορική μας κληρονομιά συνιστούν τους πολύτιμους και μοναδικούς εθνικούς μας πόρους και τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα, τη βαριά μας βιομηχανία. Και αυτό αποτελεί κοινό τόπο.
Γι' αυτό τον λόγο λοιπόν κι εμείς την... τιμούμε λεηλατώντας ακτές, γη, θάλασσες.
Γεγονός που διαδραματίζεται κατά κύριο λόγο μέσω δύο παρεμβάσεων:
Ετσι κλείνουμε χαλαρά το μάτι στα μεσαία στρώματα νομιμοποιώντας κάθε μορφή αυθαιρεσίας και καταπάτησης.
Εξάλλου όλοι θα βγουν κερδισμένοι. Κανένας λόγος ανησυχίας.
Ολοι βγαίνουν κερδισμένοι πλην του Δημοσίου, δηλαδή ημών, καθώς η απώλεια εσόδων ανέρχεται σε εκατομμύρια ευρώ.
Ο παράκτιος χώρος σε κάθε περίπτωση εξακολουθεί και αντιμετωπίζεται όχι ως ένα κοινόχρηστο αγαθό και ευαίσθητο οικοσύστημα αλλά ως εκμεταλλεύσιμος για την προσέλκυση επενδύσεων και την άντληση δημοσίων εσόδων.
Τι κι αν στην πραγματικότητα το Δημόσιο οδηγείται στην απώλεια εκατομμυρίων ευρώ από την εν λευκώ εν πολλοίς παραχώρηση ακτών και αιγιαλού σε πάσης φύσεως συμφέροντα;
Τι κι αν οι εκποιήσεις παραλιών αποδεικνύονται περίτρανα ζημιογόνες για το ελληνικό κράτος;
Οι διαδικασίες fast track είναι ήδη δρομολογημένες προδιαγράφοντας το μέλλον μας:
«Στις χώρες της Βόρειας Μεσογείου, οι οποίες έλκουν το 30% του παγκόσμιου τουρισμού, και κυρίως σε Ισπανία, Γαλλία, Δυτική Ιταλία, νότια παράλια της Τουρκίας εκτιμάται ότι το 50% των ακτών τους έχει ήδη χτιστεί δημιουργώντας το λεγόμενο “μεσογειακό τείχος”, ένα τσιμεντένιο τείχος από παραθεριστικές κατοικίες, ξενοδοχειακές μονάδες, περίκλειστες κοινότητες, γήπεδα γκολφ και κάθε είδους τουριστικές υποδομές, όπως αυτοκινητόδρομοι, μαρίνες και αεροδρόμια».
Επίσης:
«Τα μνημόνια και η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που μας έχουν επιβληθεί κρατούν ψηλά στην επικαιρότητα το ξεπούλημα της δημόσιας γης ως λύση για το δημόσιο χρέος. Κατακτήσεις γενεών, υλικές, θεσμικές αλλά και συμβολικές, χάνονται σε λίγες μέρες μέσω της υφαρπαγής της γης, μιας έννοιας που πρώτος ανέλυσε ο Μαρξ για τις περιφράξεις των κοινών από τους γαιοκτήμονες...»*.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, μετά το 2007 κεφάλαια κάθε είδους, ιδιωτικά, κρατικά, hedge funds, venture capital εισέρχονται μαζικά στην αγορά γης αναζητώντας εκτάσεις που μελλοντικά θα είναι σπάνιες, δηλαδή αναζητώντας μονοπωλιακή γαιοπρόσοδο.
Η υφαρπαγή, ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της γης σχεδόν πάντα συνοδεύεται με αλλαγή των χρήσεών της, που μεταφράζεται σε περιβαλλοντικές καταστροφές.
Σε όλη την επικράτεια αυτήν την περίοδο διεξάγεται μια μάχη για τη διάσωση της γης και των ακτών.
Το μέλλον προδιαγράφεται ζοφερό.
Το μέλλον μας είναι το παρελθόν της Ισπανίας, με ερημοποίηση των ακτών, με υφαρπαγή, ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της γης και εντέλει με εκατομμύρια έρημες παραθεριστικές κατοικίες που έχουν καταλάβει το 80% των παραλιών της Ισπανίας.
Στο οδοιπορικό της «Εφ.Συν»: «Φάκελος Αιγιαλός» περιγράφεται η μάχη του Γολιάθ με τον Δαβίδ σε όλη τη χώρα...
*Εφημερίδα «Εποχή» 24 Μαρτίου 2013, «Κρίση χρέους και υφαρπαγή γης» του Κωστή Χατζημιχάλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου