Βιβλία για Νόμπελ -Τανίες για Όσκαρ

William Golding*

"Ο άρχοντας των μυγών"

Το γιατί δε διάβασα τον «Άρχοντα των μυγών» νωρίτερα δε μπορώ με ακρίβεια να το προσδιορίσω. Δεν ήταν φυσικά πως δεν είχα ακούσει τον συγγραφέα ή τον τίτλο, απλά έτυχε. Όταν φιγουράρισε στις προσφορές, το τσίμπησα, όμως και πάλι μεταφέρθηκε στον πάτο της λίστας με τα αδιάβαστα και έκανα κοντά ένα τρίμηνο να το θυμηθώ.

«Ο Άρχοντας των μυγών» είναι ένα εκπληκτικό μυθιστόρημα, ευκολοδιάβαστο, με πλοκή, ιστορία, ήρωες ολοκληρωμένους. Αλλά κυρίως είναι μια χαρτογράφηση της ανθρώπινης ψυχής στους πιο «αγνούς» της εκπροσώπους, τα παιδιά, και στην πιο άγρια μορφή της, μακριά από το λούστρο του πολιτισμού.

Ένα αεροπλάνο συντρίβεται σε ένα νησί και επιζώντες είναι μόνο παιδιά. Ο Ραλφ, ξανθός, δυνατός στο κορμί και καλός στο κολύμπι και ο Πίγκυ, ένας χοντρούλης γυαλάκιας που πάσχει από άσθμα είναι οι πρώτοι δυο που βρίσκονται. Εντοπίζουν ένα κοχύλι που κάνει για βούκινο και καθώς ο Ραλφ το φυσά μαζεύονται σιγά σιγά κι υπόλοιποι, πιτσιρίκια κοντά στα έξι, λίγα μεγάλα παιδιά ακόμα και η χορωδία, ντυμένη με τις μαύρες τηβέννους της, σε πλήρη παράταξη και επικεφαλής τον Τζακ. Τα παιδιά συμφωνούν πως πρέπει να εκλέξουν αρχηγό – και διαλέγουν με συνοπτικές διαδικασίες τον Ραλφ γιατί κρατά το βούκινο- να οργανώσουν ομάδες κυνηγιού, να ανάψουν μια μεγάλη φωτιά για να φαίνεται ο καπνός από μακριά, μπας και τους βρουν και να φτιάξουν καταλύματα.

Όλα φαίνονται ειδυλλιακά, αλλά εκεί, μες στο σχετικά φιλόξενο νησί που τους δίνει τους καρπούς του αφειδώς, έχει γουρούνια για κυνήγι και νερό άφθονο για να μην διψάσουν, αρχίζουν σιγά σιγά τα ανθρώπινα ένστικτα να εμφανίζονται. Για αρχή, τα μικρά τεμπελιάζουν, δε βοηθούν στο χτίσιμο των καταλυμάτων, παίζουν και τρώνε φρούτα. Μετά ο Τζακ ανακαλύπτει τη χαρά του να σκοτώνεις ένα γουρούνι και τη δύναμή του. Τα πάντα μοιάζουν παιχνίδι εξουσίας, η φωνή της λογικής του Πίγκυ χάνεται μέσα σε χάχανα για το βάρος και το άζ-μα του, ο Ράλφ στην αρχή συμμαχεί με τον Τζακ αλλά μετά βλέποντας την κατάσταση να ξεφεύγει αλλάζει ρότα.

Ακόμα και στη σημερινή κοινωνία οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα παιχνίδι εξουσίας και επιβολής. Τα αγόρια στον Άρχοντα των μυγών δίνουν ανάγλυφα αυτή την αίσθηση, χωρίς καν να το καταλάβουμε, δίχως να χρειαστεί να αναρωτηθούμε γιατί. Αρκεί ένας καυγάς για τη δύναμη, κι έπειτα η συσπείρωση στρατοπέδων και ο πόλεμος δεν αργεί. Στο νησί ναυαγοί ήταν μονάχα αγόρια, αν στην εξίσωση βάζαμε και κανένα κοριτσάκι, τότε η πλοκή του «Άρχοντα των μυγών» θα έμοιαζε πολύ με την αρχή του πολιτισμού μας.

 "Ο Άρχοντας των μυγών", Γουίλιαμ Γκόλντινγκ, μετ. Ρένα Χατχουτ, εκδ. Καστανιώτη, 2010, σελ. 222

Πηγή: http://diavazontas.blogspot.gr

 

 

 

 

 Ουίλιαμ Γκόλντινγκ - Βικιπαίδεια

Cine.gr - Τανίες Lord of the Flies - Ο Αρχοντας των Μυγών