Να ’τανε το 1992;
Κάποιοι εκλαμβάνουν τα ποντιακά σωματεία ως προνομιακό χώρο ζύμωσης μιας ακροδεξιάς ατζέντας |
EUROKINISSI/ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ
Για όποιον παρακολούθησε τη χθεσινή συγκέντρωση μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη, ήταν προφανές ότι το πλήθος (όχι ιδιαίτερα μεγάλο: 1.500 άτομα το πολύ) αποτελούνταν από δυο ισοδύναμες λίγο πολύ συνιστώσες.
■ Τα ποντιακά σωματεία, καταρχάς, τα αιτήματα των οποίων περιστράφηκαν γύρω από δυο άξονες: όχι μόνο παραίτηση του υπουργού Παιδείας αλλά και άμεση χορήγηση συντάξεων στους ηλικιωμένους «παλιννοστούντες ομογενείς». Από τα χειροκροτήματα, δύσκολα μπορούσε κανείς ν’ αποφανθεί ποια από τις δυο διεκδικήσεις ήταν η δημοφιλέστερη.
Κάποιοι από τους πρωτοστάτες δεν έκρυβαν άλλωστε πως η μάζωξη είχε τα χαρακτηριστικά επίδειξης δύναμης ενός κλασικού λόμπι. «Πρέπει να το καταλάβετε, είμαστε μεγάλη δύναμη», εξηγούσε δίπλα μου με στόμφο σε γνωστό -επεισοδιακό- βουλευτή της συμπολίτευσης μια μεσόκοπη κυρία με τα λάβαρα κάποιου σωματείου ανά χείρας.
■ Το ναζιστικό μόρφωμα και τους οργανωμένους οπαδούς του, από την άλλη, δίχως κομματικά εμβλήματα αλλά με εμφανέστατη παραταξιακή αμφίεση: στολές παραλλαγής, στρατιωτικά τζόκεϊ αλλά και πανό που στοχοποιούσαν συλλήβδην «τους πολιτικούς».
Τα δικά τους χαρακτηριστικά είχε το μπουλούκι που -με την ιαχή «προδότες»- προπηλάκισε τον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη και λίγο αργότερα όρμησε στον Γιώργο Κουμουτσάκο. Πάνω απ’ όλα, η πολιτική ηγεμονία της οργάνωσης επισφραγίστηκε από τη συμπαγή παρουσία της κοινοβουλευτικής ομάδας, των συμβούλων και των «φουσκωτών» της στην πρώτη γραμμή του χάπενινγκ.
Για να πούμε βέβαια και του χρυσαυγίτη το δίκιο, δύσκολα θ’ αναζητούσε κανείς κάποια ευκρινή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα δυο υποσύνολα. Ακροδεξιά συνθήματα κραύγαζαν όχι μόνο οι μαυροντυμένοι με τις στολές παραλλαγής αλλά και πολλοί -ίσως οι περισσότεροι- απ’ όσους κρατούσαν πανό και λάβαρα των σωματείων.
Πρόκειται για εξέλιξη που κανονικά δε θα ‘πρεπε να μας ξαφνιάζει: όπως έγκαιρα αποκάλυψε η «Εφ.Συν.», προ διετίας μια σειρά από επίσημες συλλογικότητες του χώρου (Παμποντιακός Σύλλογος «Αργώ», Πανελλήνια Ενωση Ποντίων Αξιωματικών, Ποντιακοί Σύλλογοι Ν. Αττικής και Βοιωτίας) είχαν διανείμει για την «επέτειο της γενοκτονίας» κοινή προκήρυξη με απροκάλυπτα ρατσιστικό αντιμεταναστευτικό-αντιπροσφυγικό περιεχόμενο, η ορολογία του οποίου («εποικισμός», «εισβολή», «ψευτοπροοδευτικό παρακράτος», «προδοτικές κυβερνήσεις», «δήθεν φασιστική απειλή» κ.ο.κ.) ταυτιζόταν πλήρως μ’ εκείνη των εγχώριων ναζί («Από τον Ελ. Βενιζέλο στον Μιχαλολιάκο;», «Εφ.Συν.» 17.5.2013).
Είναι προφανές ότι κάποιοι εκλαμβάνουν τα ποντιακά σωματεία ως προνομιακό χώρο ζύμωσης μιας ακροδεξιάς ατζέντας και την ανάδειξη της περίφημης «γενοκτονίας» ως αιχμή του δόρατος για την καλλιέργεια σοβινισμού και μισαλλοδοξίας προς πάσα κατεύθυνση.
Το προηγούμενο της εθνικιστικής υστερίας του 1992-94 για το Μακεδονικό, που κατάφερε να μετατοπίσει δεξιότερα το πολιτικό σκηνικό για κάμποσα χρόνια, εμπνέει τους μηχανισμούς του βαθέος κράτους που πολύ θα ήθελαν να επιβάλουν τη δική τους ξενόφοβη και τυχοδιωκτική ατζέντα -σε μια κοινωνία που ασφυκτιά από τα μνημόνια και σε μια περίοδο που η Ανατολική Μεσόγειος βρίσκεται στα πρόθυρα της γενικευμένης ανάφλεξης.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν όλοι οι υπόλοιποι, καλόπιστοι και μη, θα πέσουν με τα μούτρα στην παγίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου