Τα καλύτερα κείμενα της παγκόσμιας λογοτεχνίας (4)

The Great Stone Face By  Nathaniel Hawthorne* (1804-1864)   While Ernest had been growing up and growing old, a bountiful Providence had granted a new poet to this earth. He likewise, was a native of the valley, but had spent the greater part of his life at a distance from that romantic region, pouring out his sweet music amid the bustle and din of cities. Often, however, did the mountains which had been familiar to him in his childhood lift their snowy peaks into the clear atmosphere of his poetry. Neither was the Great Stone Face forgotten, for the poet had celebrated it in an ode, which was grand enough to have been uttered by its own majestic lips. This man of genius, we may say, had come down from heaven with wonderful endowments. If he sang of a mountain, the eyes of all mankind beheld a mightier grandeur reposing on its breast, or soaring to its summit, than had before been seen there. If his theme were a lovely lake, a celestial smile had now been thrown over it, to gleam forever on its surface. If it were the vast old sea, even the deep immensity of its dread bosom seemed to swell the higher, as if moved by the emotions of the song. Thus the world assumed another and a better aspect from the hour that the poet blessed it with his happy eyes. The Creator had bestowed him, as the last best touch to his own handiwork. Creation was not finished till the poet came to interpret, and so complete it. The effect was no less high and beautiful, when his human brethren were the subject of his verse. The man or woman, sordid with the common dust of life, who crossed his daily path, and the little child who played in it, were glorified if he beheld them in his mood of poetic faith. He showed the golden links of the great chain that intertwined them with an angelic kindred; he brought out the hidden traits of a celestial birth that made them worthy of such kin. Some, indeed, there were, who thought to show the soundness of their judgment by affirming that all the beauty and dignity of the natural world existed only in the poet's fancy. Let such men speak for themselves, who undoubtedly appear to have been spawned forth by Nature with a contemptuous bitterness; she having plastered them up out of her refuse stuff, after all the swine were made. As respects all things else, the poet's ideal was the truest truth. The songs of this poet found their way to Ernest. He read them after his customary toil, seated on the bench before his cottage-door, where for such a length of time he had filled his repose with thought, by gazing at the Great Stone Face. And now as he read stanzas that caused the soul to thrill within him, he lifted his eyes to the vast countenance beaming on him so benignantly. "O majestic friend," he murmured, addressing the Great Stone Face, "is not this man worthy to resemble thee?" The Face seemed to smile, but answered not a word. Now it happened that the poet, though he dwelt so far away, had not only heard of Ernest, but had meditated much upon his character, until he deemed nothing so desirable as to meet this man, whose untaught wisdom walked hand in hand with the noble simplicity of his life. One summer morning, therefore, he took passage by the railroad, and, in the decline of the afternoon, alighted from the cars at no great distance from Ernest's cottage. The great hotel, which had formerly been the palace of Mr. Gathergold, was close at hand, but the poet, with his carpet-bag on his arm, inquired at once where Ernest dwelt, and was resolved to be accepted as his guest. Approaching the door, he there found the good old man, holding a volume in his hand, which alternately he read, and then, with a finger between the leaves, looked lovingly at the Great Stone Face. "Good evening," said the poet. "Can you give a traveller a night's lodging?" "Willingly," answered Ernest; and then he added, smiling, "Methinks I never saw the Great Stone Face look so hospitably at a stranger." The poet sat down on the bench beside him, and he and Ernest talked together. Often had the poet held intercourse with the wittiest and the wisest, but never before with a man like Ernest, whose thoughts and feelings gushed up with such a natural freedom, and who made great truths so familiar by his simple utterance of them. Angels, as had been so often said, seemed to have wrought with him at his labor in the fields; angels seemed to have sat with him by the fireside; and, dwelling with angels as friend with friends, he had imbibed the sublimity of their ideas, and imbued it with the sweet and lowly charm of household words. So thought the poet. And Ernest, on the other hand, was moved and agitated by the living images which the poet flung out of his mind, and which peopled all the air about the cottage-door with shapes of beauty, both gay and pensive. The sympathies of these two men instructed them with a profounder sense than either could have attained alone. Their minds accorded into one strain, and made delightful music which neither of them could have claimed as all his own, nor distinguished his own share from the other's. They led one another, as it were, into a high pavilion of their thoughts, so remote, and hitherto so dim, that they had never entered it before, and so beautiful that they desired to be there always. As Ernest listened to the poet, he imagined that the Great Stone Face was bending forward to listen too. He gazed earnestly into the poet's glowing eyes. "Who are you, my strangely gifted guest?" he said. The poet laid his finger on the volume that Ernest had been reading. "You have read these poems," said he. "You know me, then,--for I wrote them." Again, and still more earnestly than before, Ernest examined the poet's features; then turned towards the Great Stone Face; then back, with an uncertain aspect, to his guest. But his countenance fell; he shook his head, and sighed. "Wherefore are you sad?" inquired the poet. "Because," replied Ernest, "all through life I have awaited the fulfilment of a prophecy; and, when I read these poems, I hoped that it might be fulfilled in you." "You hoped," answered the poet, faintly smiling, "to find in me the likeness of the Great Stone Face. And you are disappointed, as formerly with Mr. Gathergold, and Old Blood-and-Thunder, and Old Stony Phiz. Yes, Ernest, it is my doom. You must add my name to the illustrious three, and record another failure of your hopes. For--in shame and sadness do I speak it, Ernest--I am not worthy to be typified by yonder benign and majestic image." "And why?" asked Ernest. He pointed to the volume. "Are not those thoughts divine?" "They have a strain of the Divinity," replied the poet. "You can hear in them the far-off echo of a heavenly song. But my life, dear Ernest, has not corresponded with my thought. I have had grand dreams, but they have been only dreams, because I have lived--and that, too, by my own choice--among poor and mean realities. Sometimes even--shall I dare to say it?--I lack faith in the grandeur, the beauty, and the goodness, which my own words are said to have made more evident in nature and in human life. Why, then, pure seeker of the good and true, shouldst thou hope to find me, in yonder image of the divine?" The poet spoke sadly, and his eyes were dim with tears. So, likewise, were those of Ernest. At the hour of sunset, as had long been his frequent custom, Ernest was to discourse to an assemblage of the neighboring inhabitants in the open air. He and the poet, arm in arm, still talking together as they went along, proceeded to the spot. It was a small nook among the hills, with a gray precipice behind, the stern front of which was relieved by the pleasant foliage of many creeping plants that made a tapestry for the naked rock, by hanging their festoons from all its rugged angles. At a small elevation above the ground, set in a rich framework of verdure, there appeared a niche, spacious enough to admit a human figure, with freedom for such gestures as spontaneously accompany earnest thought and genuine emotion. Into this natural pulpit Ernest ascended, and threw a look of familiar kindness around upon his audience. They stood, or sat, or reclined upon the grass, as seemed good to each, with the departing sunshine falling obliquely over them, and mingling its subdued cheerfulness with the solemnity of a grove of ancient trees, beneath and amid the boughs of which the golden rays were constrained to pass. In another direction was seen the Great Stone Face, with the same cheer, combined with the same solemnity, in its benignant aspect. Ernest began to speak, giving to the people of what was in his heart and mind. His words had power, because they accorded with his thoughts; and his thoughts had reality and depth, because they harmonized with the life which he had always lived. It was not mere breath that this preacher uttered; they were the words of life, because a life of good deeds and holy love was melted into them. Pearls, pure and rich, had been dissolved into this precious draught. The poet, as he listened, felt that the being and character of Ernest were a nobler strain of poetry than he had ever written. His eyes glistening with tears, he gazed reverentially at the venerable man, and said within himself that never was there an aspect so worthy of a prophet and a sage as that mild, sweet, thoughtful countenance, with the glory of white hair diffused about it. At a distance, but distinctly to be seen, high up in the golden light of the setting sun, appeared the Great Stone Face, with hoary mists around it, like the white hairs around the brow of Ernest. Its look of grand beneficence seemed to embrace the world. At that moment, in sympathy with a thought which he was about to utter, the face of Ernest assumed a grandeur of expression, so imbued with benevolence, that the poet, by an irresistible impulse, threw his arms aloft and shouted,"Behold! Behold! Ernest is himself the likeness of the Great Stone Face!" Then all the people looked, and saw that what the deep-sighted poet said was true. The prophecy was fulfilled. But Ernest, having finished what he had to say, took the poet's arm, and walked slowly homeward, still hoping that some wiser and better man than himself would by and by appear, bearing a resemblance to the GREAT STONE FACE. THE END *Nathaniel Hawthorne - Wikipedia, the free encyclopedia

Ναθαναήλ Χόθορν  (1804-1864)  To Μεγάλο Πέτρινο Πρόσωπο Μετάφραση:  Βασίλης Μηλίτσης Ενώ ο Έρνεστ αμείλικτα γερνούσε, η γενναιόδωρη Θεία Πρόνοια έφερε έναν καινούριο ποιητή πάνω σ’ αυτή τη γη. Κι αυτός ήταν γέννημα θρέμμα της κοιλάδας αλλά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το είχε περάσει μακριά από την ειδυλλιακή αυτή περιοχή, αφήνοντας τη γλυκιά του μουσική να ξεχυθεί ανάμεσα στη φασαρία και την τύρβη των πόλεων. Συχνά όμως τα βουνά που ήσαν τόσο οικεία σ’ αυτόν όταν ήταν παιδί ύψωναν τις χιονισμένες κορυφές τους στην λαγαρή ατμόσφαιρα της ποίησής του. Ούτε το Μεγάλο Πέτρινο Πρόσωπο είχε ξεχαστεί, διότι ο ποιητής το εξύμνησε σε μια ωδή του, τόσο μεγαλειώδη ώστε να απαγγέλλεται μόνο από τα μεγαλοπρεπή χείλη του Προσώπου. Θα έλεγε κανείς πως τούτη η μεγαλοφυΐα είχε κατεβεί από τον ουρανό με θαυμαστά προικίσματα. Αν τραγουδούσε για κάποιο βουνό, τα μάτια των ανθρώπων αντίκριζαν ένα εντυπωσιακότερο μεγαλείο να βρίσκεται στις πλαγιές του ή να υψώνεται στην κορυφή του απ’ ό, τι είχαν αντιληφθεί εκεί πριν. Αν το θέμα του ποιητή αφορούσε μια μαγευτική λίμνη, ένα ουράνιο χαμόγελο απλωνόταν πάνω της που λαμποκοπούσε στην επιφάνειά της. Αν πάλι αφορούσε την αχανή γέρικη θάλασσα, ακόμη και η απεραντοσύνη του βυθού φαινόταν να σηκώνεται ψηλότερα σαν να συγκινήθηκε από το τραγούδι. Έτσι ο κόσμος πήρε μια άλλη και καλύτερη όψη από την ώρα που ο ποιητής τον βλόγησε με τα χαρούμενα μάτια του. Ο Δημιουργός τον δώρισε στην ανθρωπότητα σαν την τελευταία του καλύτερη πινελιά στο αριστούργημά του. Η Δημιουργία ήταν ατελής μέχρι που ήρθε ο ποιητής να την ερμηνεύσει και κατ’ αυτόν τον τρόπο να την τελειοποιήσει. Και το αποτέλεσμα δεν υστερούσε στην μεγαλοσύνη και την ομορφιά, όταν οι συνάνθρωποί του αδερφοί γίνονταν θέμα των στίχων του. Ο άντρας ή η γυναίκα, λερωμένοι με τον κοινό κουρνιαχτό της ζωής, που τύχαινε να συναντήσει στον καθημερινό του βίο, ή το παιδάκι που έπαιζε μέσα στα χώματα, δοξάζονταν αν τους θωρούσε με τον οίστρο της ποιητικής του πίστης. Έδειχνε τους χρυσούς κρίκους της μεγάλης αλυσίδας που τους ένωνε άρρηκτα με μια αγγελική συγγένεια. Ανακάλυπτε τα γνωρίσματα μιας ουράνιας γέννησης που τους καθιστούσε άξιους μιας τέτοιας συγγένειας. Πράγματι, υπήρχαν μερικοί που νόμιζαν ότι έδειχναν την ορθότητα της κρίσης τους ισχυριζόμενοι με βεβαιότητα πως όλη η ομορφιά και η αξία του φυσικού κόσμου υπήρχαν μόνο στη φαντασία του ποιητή. Τέτοιοι άνθρωποι ας μιλούν μόνο για τον εαυτό τους, γιατί αναμφίβολα έχουν εκκολαφτεί από τη Φύση με μια περιφρονητική πικρία. Τους έχει πλάσσει από τα απολειφάδια της, αφού είχε δημιουργήσει πρώτα όλα τα γουρούνια. Όσο για όλα τα υπόλοιπα πράγματα, το ιδεώδες του ποιητή ήταν η τέλεια αλήθεια.  Τα τραγούδια αυτού του ποιητή τα έμαθε και ο Έρνεστ. Τα διάβαζε μετά από τον συνηθισμένο του καθημερινό μόχθο, καθισμένος στον πάγκο μπροστά από την πόρτα του σπιτιού του, όπου κατά τον ελεύθερο χρόνο αφιέρωνε την ανάπαυσή του στο να στοχάζεται το Μεγάλο Πέτρινο Πρόσωπο. Και τώρα καθώς διάβαζε τους στίχους που του έφερναν ρίγη συγκίνησης στην ψυχή του, σήκωνε τα μάτια του προς την πλατιά όψη που τον θωρούσε με μια καλοσυνάτη λάμψη. «Ω μεγαλειώδη φίλε», μουρμούριζε, απευθυνόμενος στο Μεγάλο Πέτρινο Πρόσωπο, «δεν είναι άραγε τούτος ο άντρας άξιος να σου μοιάζει;» Το πρόσωπο έδειχνε να χαμογελάει χωρίς να του αποκρίνεται ούτε με μια λέξη. Τώρα συνέβη ο ποιητής, αν και ζούσε τόσο μακριά, όχι μόνο να είχε ακούσει για τον  Έρνεστ αλλά και να είχε στοχαστεί πολύ τον χαρακτήρα του μέχρι που δε θεωρούσε τίποτε πιο ποθητό από το να συναντήσει αυτόν τον άνθρωπο, που η αδίδακτη σοφία του πήγαινε χέρι με χέρι με την ευγενική απλότητα της ζωής του. Ένα καλοκαιρινό πρωινό, πήρε το τρένο και με το τέλος του δειλινού κατέβηκε από το βαγόνι, όχι και πολύ μακριά από το αγροτόσπιτο του Έρνεστ. Το μεγάλο ξενοδοχείο, που ήταν κάποτε το αρχοντικό του κυρίου Χρυσομαζώχτη, ήταν πολύ κοντά, αλλά ο ποιητής, με το σάκο του στο χέρι, ρώτησε αμέσως πού μένει ο Έρνεστ, και αποφάσισε να ζητήσει φιλοξενία στο σπίτι του. Πλησιάζοντας στην πόρτα βρήκε τον καλό γέροντα να κρατάει στα χέρια του έναν τόμο, που εναλλάξ τον διάβαζε και κατόπιν με το δάχτυλο ανάμεσα στα φύλλα, κοίταζε στοργικά το Μεγάλο Πέτρινο Πρόσωπο. «Καλησπέρα», είπε ο ποιητής. «Μπορείς να βολέψεις απόψε έναν ταξιδιώτη;» «Μετά χαράς», αποκρίθηκε ο Έρνεστ, και χαμογελώντας πρόσθεσε: «Μου φαίνεται πως ποτέ δεν είδα το Μεγάλο Πέτρινο Πρόσωπο να χαμογελά τόσο φιλόξενα σ’ έναν ξένο». Ο ποιητής κάθισε στον πάγκο δίπλα στον Έρνεστ, και άρχισαν να συζητούν. Συχνά ο ποιητής συνομιλούσε με τους πιο πνευματώδεις και πιο σοφούς ανθρώπους, αλλά ποτέ δε συνδιαλέχθηκε μ’ έναν άντρα σαν τον Έρνεστ, που οι σκέψεις του και τα συναισθήματά του ανάβλυζαν από μέσα του με τέτοια φυσική ελευθερία που καθιστούσε μεγάλες αλήθειες να φαίνονται τόσο οικείες με τον απλό λόγο του. Όπως συχνά έχει λεχθεί, φαίνεται πως άγγελοι μοχθούν μαζί του στα χωράφια του. Άγγελοι φαίνεται πως τον κάνουν συντροφιά τα βράδια κοντά στο τζάκι. Και ζώντας με αγγέλους σαν φίλος προς φίλο, είχε απορροφήσει τη μεγαλοσύνη των ιδεών τους, και τη διαπότισε με τη γλυκιά και ταπεινή μαγεία των απλών νοικοκυρεμένων λόγων του. Αυτή ήταν η γνώμη του ποιητή. Από την άλλη μεριά, ο Έρνεστ συγκινήθηκε και ταράχτηκε από τις ζωντανές εικόνες που ο ποιητής εξέφρασε από το μυαλό του, και που κάλυψαν τον αέρα γύρω από την πόρτα του σπιτιού με σχήματα ομορφιάς χαρούμενα αλλά και στοχαστικά. Η συμπάθεια που αναπτύχθηκε ανάμεσα στους δύο άντρες τους παρέσχε μια βαθύτερη γνώση από εκείνη που θα αποκτούσε ο καθένας ξεχωριστά. Ο νους του ενός συμφωνούσε απόλυτα με εκείνον του άλλου και η συμφωνία αυτή κατέληγε σε μια μελωδική μουσική που κανείς από τους δυο θα μπορούσε να ισχυρισθεί πως ήταν δική του, κι ούτε μπορούσε να διακρίνει τη δική του συμβολή σ’ αυτήν. Αλληλοοδηγούνταν, θα έλεγε κανείς, σ’ ένα υψηλό οικοδόμημα των σκέψεών τους, τόσο μακρινό, και συνεπώς τόσο ακαθόριστο, που ποτέ πριν δεν είχαν επισκεφθεί, και προσέτι τόσο όμορφο που ποθούσαν να βρίσκονται εκεί πάντα. Καθώς ο Έρνεστ άκουγε τον ποιητή να μιλάει, του φαινόταν πως το Μεγάλο Πέτρινο Πρόσωπο έσκυβε κι αυτό προς τα μπρος τείνοντας ευήκοο ους. Ο Έρνεστ θωρούσε με λαχτάρα τα λαμπερά μάτια του ποιητή. «Ποιος είσαι, παράξενε και προικισμένε φίλε μου;» τον ρώτησε ο Έρνεστ. Ο ποιητής ακούμπησε το δάχτυλό του πάνω στο βιβλίο που διάβαζε ο Έρνεστ. «Έχεις διαβάσει αυτά τα ποιήματα – άρα με γνωρίζεις, γιατί εγώ τα έγραψα». Πάλι, και με περισσότερη λαχτάρα από πριν, ο Έρνεστ εξέτασε τα χαρακτηριστικά του ποιητή, κατόπιν κοίταξε το Μεγάλο Πέτρινο Πρόσωπο, κατόπιν πίσω, με μια αβεβαιότητα στο πρόσωπό του, τον επισκέπτη του. Όμως το πρόσωπό του σκυθρώπιασε. Κούνησε το κεφάλι του και αναστέναξε. «Γιατί είσαι λυπημένος;» ρώτησε ο ποιητής. «Γιατί», απάντησε ο Έρνεστ, «όλη μου τη ζωή περιμένω την επαλήθευση μιας προφητείας, και όταν διάβασα αυτά τα ποιήματα, έλπισα πως η επαλήθευσή της θα ήσουν εσύ». «Έλπισες», απάντησε ο ποιητής, μ’ ένα αχνό χαμόγελο, «να βρεις στο πρόσωπό μου την ομοιότητα του Μεγάλου Πέτρινου Προσώπου. Και απογοητεύτηκες, όπως τις προηγούμενες φορές, με τον Χρυσομαζώχτη, το Γέρο Αιματηρό Αστροπελέκη και τον Μαρμαροπρόσωπο. Ναι, Έρνεστ, ήρθε και ο δικός μου χαμός. Να προσθέσεις και το δικό μου όνομα σ’ εκείνα των άλλων τριών επιφανών αντρών, και να καταγράψεις μια άλλη αποτυχία των ελπίδων σου. Διότι – με ντροπή και θλίψη σου το λέω, Έρνεστ – δεν είμαι άξιος να μοιάσω εκείνη εκεί πέρα την καλοσυνάτη και μεγαλειώδη εικόνα». «Μα γιατί;» ρώτησε ο Έρνεστ. Έδειξε το βιβλίο. «Αυτές εδώ δεν είναι μήπως θεϊκές σκέψεις;» «Έχουν βέβαια ένα ίχνος του Θείου», αποκρίθηκε ο ποιητής. «Μπορεί κανείς ν’ ακούσει τη μακρινή ηχώ ενός ουράνιου τραγουδιού. Αλλά η ζωή μου, αγαπητέ μου Έρνεστ, δεν ανταποκρίνεται στις σκέψεις μου. Έχω μεγάλα όνειρα, που παραμένουν μόνον όνειρα, γιατί ζω – κι αυτό είναι δική μου επιλογή – μέσα σε ταπεινές και κούφιες αλήθειες. Μερικές φορές ακόμη – να τολμήσω να το πω; –  χάνω την πίστη μου στο μεγαλείο, στην ομορφιά και στην καλοσύνη, έννοιες τις οποίες τα δικά μου λόγια τις έχουν καταστήσει πιο εμφανείς στη φύση και στη ζωή των ανθρώπων. Γιατί λοιπόν, αγνέ ερευνητή του καλού και του αληθινού, θα πρέπει να ελπίζεις ότι θα βρεις σε μένα τη θεϊκή ομοιότητα εκείνης εκεί της εικόνας;» Ο ποιητής μιλούσε λυπημένα και με βουρκωμένα μάτια. Και συγχρόνως βούρκωσε και το Έρνεστ. Την ώρα του ηλιοβασιλέματος, όπως είχε από καιρό καθιερωθεί, ο Έρνεστ επρόκειτο να μιλήσει σε μια υπαίθρια συγκέντρωση των κατοίκων της περιοχής. Κρατώντας τον ποιητή από το μπράτσο, προχώρησαν στο σημείο συγκέντρωσης μαζί, εξακολουθώντας να συζητούν. Το σημείο ήταν ένα μικρό κοίλωμα ανάμεσα στους λόφους. Πίσω του έχασκε ένας γκρεμός, που το φοβερό του βάραθρο κάλυπτε μια ευχάριστη πρασινάδα από πολλά αναρριχητικά φυτά τα οποία έκαναν μια κρεμαστή ταπετσαρία πάνω στον γυμνό βράχο, κρεμώντας τις αναδεντράδες τους από τις ανώμαλες γωνίες του γκρεμού. Σ’ ένα ύψωμα πάνω από το έδαφος, μέσα σ’ ένα πλαίσιο σφριγηλής βλάστησης, υπήρχε μια κόγχη, αρκετά φαρδιά να χωρέσει άνθρωπος με ελευθερία κίνησης των χεριών του όταν αυθόρμητα έπρεπε να συνοδέψουν μια ένθερμη και γνήσια συγκίνηση. Σ’ αυτόν το φυσικό άμβωνα ανέβηκε ο Έρνεστ και έριξε τη γνώριμη καλοσυνάτη του ματιά τριγύρω και πάνω στους ακροατές του. Αυτοί στέκονταν ή κάθονταν ή έγερναν πάνω στο χορτάρι, όπως αυτοί νόμιζαν καλύτερα, ενώ το φως του ήλιου, που σιγά σιγά χανόταν, έπεφτε πλαγιαστά πάνω τους και έσμιγε την απαλή του ιλαρότητα με την επισημότητα των αρχαίων δέντρων της συστάδας, κάτω και ανάμεσα στα κλαδιά, μέσα από τα οποία ανάγκαζονταν να περάσουν οι χρυσαφένιες του ακτίνες. Στην άλλη κατεύθυνση φαινόταν το Μεγάλο Πέτρινο Πρόσωπο, με την ίδια φαιδρότητα, συνδυασμένη με την ίδια σοβαρότητα, πάνω στην καλοσυνάτη του θωριά. Ο Έρνεστ άρχισε να μιλάει, μεταδίδοντας στο κοινό ό, τι είχε στην καρδιά και στο νου. Τα λόγια του είχαν δύναμη γιατί συμφωνούσαν με τους στοχασμούς του, και οι στοχασμοί του είχαν αλήθεια και βάθος, επειδή εναρμονίζονταν πάντοτε με τον τρόπο της ζωής που ζούσε. Δεν ήταν απλά κούφιες ανάσες που άρθρωνε τούτος ο ιεροκήρυκας: ήταν λόγια ζωής, διότι μια ζωή καλών πράξεων και αγάπης είχαν χωνευτεί μέσα τους. Μαργαριτάρια, με πλούσια καθαρότητα, είχαν λιώσει μέσα σ’ αυτό το ανεκτίμητο διάλυμα. Ο ποιητής, καθώς αφουγκραζόταν, ένιωθε πως η ύπαρξη και ο χαρακτήρας του Έρνεστ αποτελούνταν από ένα ευγενέστερο είδος ποίησης από ό, τι ποτέ είχε ο ίδιος γράψει. Δάκρυα γυάλιζαν στα μάτια του. Ατένιζε μ’ ευλάβεια τον σεβάσμιο άντρα και έλεγε από μέσα του ότι ποτέ δεν υπήρξε θωριά τόσο επάξια ενός προφήτη ή ενός σοφού όσο εκείνη ή πράα, η γλυκιά και στοχαστική όψη με τη δόξα της πολιάς του κόμης να διαχέεται ολόγυρα. Μακριά, αλλά ευκρινώς, ψηλά στο χρυσό φως του δύοντος ηλίου έβλεπαν όλοι το Μεγάλο Πέτρινο Πρόσωπο με την λευκόγκριζη αχλή τριγύρω του, σαν τα άσπρα μαλλιά γύρω από το μέτωπο του Έρνεστ. Και το βλέμμα της μεγαλειώδους καλοσύνης του Προσώπου φαινόταν να αγκαλιάζει τον κόσμο. Εκείνη τη στιγμή, σε αρμονία με μια σκέψη που επρόκειτο να εκφράσει, το πρόσωπο του Έρνεστ ντύθηκε μ’ ένα μεγαλείο έκφρασης, τόσο διαποτισμένο με αγαθότητα, που ο ποιητής, από έναν ακατανίκητο αυθορμητισμό, σήκωσε ψηλά τα χέρια του και αναφώνησε: «Κοιτάξτε! Κοιτάξτε! Ο Έρνεστ ο ίδιος είναι η εικόνα και ομοίωση του Μεγάλου Πέτρινου Προσώπου!» Τότε όλοι κοίταξαν και είδαν αυτό που είπε ο ενορατικός ποιητής. Η προφητεία εκπληρώθηκε. Αλλά ο Έρνεστ, αφού τελείωσε ό, τι είχε να πει, έπιασε τον ποιητή από το μπράτσο παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής, ακόμη συνέχιζε να πιστεύει πως κάποιος σοφότερος και καλύτερος άνθρωπος από τον ίδιο τελικά θα εμφανιζόταν έχοντας την ομοιότητα του ΜΕΓΑΛΟΥ ΠΕΤΡΙΝΟΥ ΠΡΟΣΩΠOY