Τα καλύτερα κείμενα της παγκόσμιας λογοτεχνίας (1)

****************

The Great Stone Face By  Nathaniel Hawthorne* (1804-1864)   One afternoon, when the sun was going down, a mother and her little boy sat at the door of their cottage, talking about the Great Stone Face. They had but to lift their eyes, and there it was plainly to be seen, though miles away, with the sunshine brightening all its features. And what was the Great Stone Face? Embosomed amongst a family of lofty mountains, there was a valley so spacious that it contained many thousand inhabitants. Some of these good people dwelt in log-huts, with the black forest all around them, on the steep and difficult hill-sides. Others had their homes in comfortable farm-houses, and cultivated the rich soil on the gentle slopes or level surfaces of the valley. Others, again, were congregated into populous villages, where some wild, highland rivulet, tumbling down from its birthplace in the upper mountain region, had been caught and tamed by human cunning, and compelled to turn the machinery of cotton-factories. The inhabitants of this valley, in short, were numerous, and of many modes of life. But all of them, grown people and children, had a kind of familiarity with the Great Stone Face, although some possessed the gift of distinguishing this grand natural phenomenon more perfectly than many of their neighbors. The Great Stone Face, then, was a work of Nature in her mood of majestic playfulness, formed on the perpendicular side of a mountain by some immense rocks, which had been thrown together in such a position as, when viewed at a proper distance, precisely to resemble the features of the human countenance. It seemed as if an enormous giant, or a Titan, had sculptured his own likeness on the precipice. There was the broad arch of the forehead, a hundred feet in height; the nose, with its long bridge; and the vast lips, which, if they could have spoken, would have rolled their thunder accents from one end of the valley to the other. True it is, that if the spectator approached too near, he lost the outline of the gigantic visage, and could discern only a heap of ponderous and gigantic rocks, piled in chaotic ruin one upon another. Retracing his steps, however, the wondrous features would again be seen; and the farther he withdrew from them, the more like a human face, with all its original divinity intact, did they appear; until, as it grew dim in the distance, with the clouds and glorified vapor of the mountains clustering about it, the Great Stone Face seemed positively to be alive. It was a happy lot for children to grow up to manhood or womanhood with the Great Stone Face before their eyes, for all the features were noble, and the expression was at once grand and sweet, as if it were the glow of a vast, warm heart, that embraced all mankind in its affections, and had room for more. It was an education only to look at it. According to the belief of many people, the valley owed much of its fertility to this benign aspect that was continually beaming over it, illuminating the clouds, and infusing its tenderness into the sunshine. As we began with saying, a mother and her little boy sat at their cottage-door, gazing at the Great Stone Face, and talking about it. The child's name was Ernest. "Mother," said he, while the Titanic visage smiled on him, "I wish that it could speak, for it looks so very kindly that its voice must needs be pleasant. If I were to see a man with such a face, I should love him dearly." "If an old prophecy should come to pass," answered his mother, "we may see a man, some time or other, with exactly such a face as that." "What prophecy do you mean, dear mother?" eagerly inquired Ernest. "Pray tell me about it!" So his mother told him a story that her own mother had told to her, when she herself was younger than little Ernest; a story, not of things that were past, but of what was yet to come; a story, nevertheless, so very old, that even the Indians, who formerly inhabited this valley, had heard it from their forefathers, to whom, as they affirmed, it had been murmured by the mountain streams, and whispered by the wind among the tree-tops. The purport was, that, at some future day, a child should be born hereabouts, who was destined to become the greatest and noblest personage of his time, and whose countenance, in manhood, should bear an exact resemblance to the Great Stone Face. Not a few old-fashioned people, and young ones likewise, in the ardor of their hopes, still cherished an enduring faith in this old prophecy. But others, who had seen more of the world, had watched and waited till they were weary, and had beheld no man with such a face, nor any man that proved to be much greater or nobler than his neighbors, concluded it to be nothing but an idle tale. At all events, the great man of the prophecy had not yet appeared. "O mother, dear mother!" cried Ernest, clapping his hands above his head, "I do hope that I shall live to see him!" His mother was an affectionate and thoughtful woman, and felt that it was wisest not to discourage the generous hopes of her little boy. So she only said to him, "Perhaps you may." And Ernest never forgot the story that his mother told him. It was always in his mind, whenever he looked upon the Great Stone Face. He spent his childhood in the log-cottage where he was born, and was dutiful to his mother, and helpful to her in many things, assisting her much with his little hands, and more with his loving heart. In this manner, from a happy yet often pensive child, he grew up to be a mild, quiet, unobtrusive boy, and sun-browned with labor in the fields, but with more intelligence brightening his aspect than is seen in many lads who have been taught at famous schools. Yet Ernest had had no teacher, save only that the Great Stone Face became one to him. When the toil of the day was over, he would gaze at it for hours, until he began to imagine that those vast features recognized him, and gave him a smile of kindness and encouragement, responsive to his own look of veneration. We must not take upon us to affirm that this was a mistake, although the Face may have looked no more kindly at Ernest than at all the world besides. But the secret was that the boy's tender and confiding simplicity discerned what other people could not see; and thus the love, which was meant for all, became his peculiar portion. About this time there went a rumor throughout the valley, that the great man, foretold from ages long ago, who was to bear a resemblance to the Great Stone Face, had appeared at last. It seems that, many years before, a young man had migrated from the valley and settled at a distant seaport, where, after getting together a little money, he had set up as a shopkeeper. His name--but I could never learn whether it was his real one, or a nickname that had grown out of his habits and success in life--was Gathergold. Being shrewd and active, and endowed by Providence with that inscrutable faculty which develops itself in what the world calls luck, he became an exceedingly rich merchant, and owner of a whole fleet of bulky-bottomed ships. All the countries of the globe appeared to join hands for the mere purpose of adding heap after heap to the mountainous accumulation of this one man's wealth. The cold regions of the north, almost within the gloom and shadow of the Arctic Circle, sent him their tribute in the shape of furs; hot Africa sifted for him the golden sands of her rivers, and gathered up the ivory tusks of her great elephants out of the forests; the East came bringing him the rich shawls, and spices, and teas, and the effulgence of diamonds, and the gleaming purity of large pearls. The ocean, not to be behindhand with the earth, yielded up her mighty whales, that Mr. Gathergold might sell their oil, and make a profit of it. Be the original commodity what it might, it was gold within his grasp. It might be said of him, as of Midas in the fable, that whatever he touched with his finger immediately glistened, and grew yellow, and was changed at once into sterling metal, or, which suited him still better, into piles of coin. And, when Mr. Gathergold had become so very rich that it would have taken him a hundred years only to count his wealth, he bethought himself of his native valley, and resolved to go back thither, and end his days where he was born. With this purpose in view, he sent a skillful architect to build him such a palace as should be fit for a man of his vast wealth to live in. As I have said above, it had already been rumored in the valley that Mr. Gathergold had turned out to be the prophetic personage so long and vainly looked for, and that his visage was the perfect and undeniable similitude of the Great Stone Face. People were the more ready to believe that this must needs be the fact, when they beheld the splendid edifice that rose, as if by enchantment, on the site of his father's old weatherbeaten farm-house. The exterior was of marble, so dazzlingly white that it seemed as though the whole structure might melt away in the sunshine, like those humbler ones which Mr. Gathergold, in his young play-days, before his fingers were gifted with the touch of transmutation, had been accustomed to build of snow. It had a richly ornamented portico, supported by tall pillars, beneath which was a lofty door, studded with silver knobs, and made of a kind of variegated wood that had been brought from beyond the sea. The windows, from the floor to the ceiling of each stately apartment, were composed, respectively, of but one enormous pane of glass, so transparently pure that it was said to be a finer medium than even the vacant atmosphere. Hardly anybody had been permitted to see the interior of this palace; but it was reported, and with good semblance of truth, to be far more gorgeous than the outside, insomuch that whatever was iron or brass in other houses was silver or gold in this; and Mr. Gathergold's bedchamber, especially, made such a glittering appearance that no ordinary man would have been able to close his eyes there. But, on the other hand, Mr. Gathergold was now so inured to wealth, that perhaps he could not have closed his eyes unless where the gleam of it was certain to find its way beneath his eyelids. In due time, the mansion was finished; next came the upholsterers, with magnificent furniture; then, a whole troop of black and white servants, the harbingers of Mr. Gathergold, who, in his own majestic person, was expected to arrive at sunset. Our friend Ernest, meanwhile, had been deeply stirred by the idea that the great man, the noble man, the man of prophecy, after so many ages of delay, was at length to be made manifest to his native valley. He knew, boy as he was, that there were a thousand ways in which Mr. Gathergold, with his vast wealth, might transform himself into an angel of beneficence, and assume a control over human affairs as wide and benignant as the smile of the Great Stone Face. Full of faith and hope, Ernest doubted not that what the people said was true, and that now he was to behold the living likeness of those wondrous features on the mountain-side. While the boy was still gazing up the valley, and fancying, as he always did, that the Great Stone Face returned his gaze and looked kindly at him, the rumbling of wheels was heard, approaching swiftly along the winding road. "Here he comes!" cried a group of people who were assembled to witness the arrival. "Here comes the great Mr. Gathergold!" A carriage, drawn by four horses, dashed round the turn of the road. Within it, thrust partly out of the window, appeared the physiognomy of the old man, with a skin as yellow as if his own Midas-hand had transmuted it. He had a low forehead, small, sharp eyes, puckered about with innumerable wrinkles, and very thin lips, which he made still thinner by pressing them forcibly together. "The very image of the Great Stone Face!" shouted the people. "Sure enough, the old prophecy is true; and here we have the great man come, at last!" [........................]  *Nathaniel Hawthorne - Wikipedia, the free encyclopedia

Το Μεγάλο Πέτρινο Πρόσωπο Του Ναθαναήλ Χόθορν (1804-1864) Μετάφραση:  Βασίλης Μηλίτσης Ένα απόγευμα καθώς ο ήλιος έπαιρνε να βασιλέψει, μια μητέρα με το μικρό της παιδί κάθονταν στην πόρτα του αγροτόσπιτού τους και συζητούσαν για το Μεγάλο Πέτρινο Πρόσωπο. Το μόνο που είχαν να κάνουν ήταν να σηκώσουν τα μάτια τους, και αυτό φαινόταν καθαρά, αν και μίλια μακριά, με το φως του ήλιου να λαμποκοπάει πάνω σ’ όλα του τα χαρακτηριστικά. Και τι ήταν το Μεγάλο Πέτρινο Πρόσωπο; Χωμένη σαν σε αγκαλιά ανάμεσα σε μια οικογένεια ψηλών βουνών, υπήρχε μια κοιλάδα τόσο απλόχωρη που χωρούσε πολλές χιλιάδες κατοίκους. Μερικοί απ’ αυτούς τους καλούς ανθρώπους κατοικούσαν σε ξύλινες καλύβες, περιτριγυρισμένες από τον μαύρο δρυμώνα και κτισμένες πάνω στις απότομες και δύσβατες πλαγιές. Άλλοι όμως είχαν τα νοικοκυριά τους σε άνετα αγροτόσπιτα, και καλλιεργούσαν το πλούσιο χώμα της γης πάνω σε ευκολοδιάβατες πλαγιές ή σε επίπεδες επιφάνειες της κοιλάδας. Άλλοι πάλι ήταν συγκεντρωμένοι σε πολυάριθμα χωριά, όπου κάποιο χειμαρρώδες, ορεινό ποταμάκι, κατρακυλώντας τα νερά του από τις πηγές του πάνω στην ψηλότερη ορεινή περιοχή, αιχμαλωτιζόταν και τιθασευόταν από την ανθρώπινη εφευρετικότητα, και αναγκαζόταν να κινεί τα μηχανήματα εκκοκκιστηρίων βαμβακιού. Οι κάτοικοι αυτής της κοιλάδας, εν ολίγοις, ήταν πολλοί και ποικίλοι, ζώντας ο καθένας τον δικό του τρόπο ζωής. Αλλά όλοι τους, μικροί και μεγάλοι, ήταν λίγο πολύ εξοικειωμένοι με το Μεγάλο Πέτρινο Πρόσωπο, αν και ορισμένοι κατείχαν το χάρισμα να διακρίνουν αυτό το επιβλητικό φυσικό φαινόμενο με περισσότερη τελειότητα από πολλούς γείτονές τους. Το Μεγάλο Πέτρινο Πρόσωπο λοιπόν ήταν έργο της Φύσεως, όταν αυτή κάποτε βρέθηκε σε μια διάθεση μεγαλοπρεπούς παιδιάς, και έριξε μαζί κάτι τεράστια βράχια στην κατακόρυφη πλευρά ενός βουνού, σε τρόπο ώστε, όταν τα έβλεπε κανείς από μια κατάλληλη απόσταση να μοιάζουν ακριβώς με τα χαρακτηριστικά ενός ανθρώπινου προσώπου. Ήταν ωσάν ένας θεόρατος γίγαντας ή Τιτάνας είχε σμιλέψει το δικό του ομοίωμα πάνω στον γκρεμό. Φαινόταν καθαρά το ευρύ τόξο του μετώπου, πάνω από τριάντα μέτρα ύψος. Τη μύτη με τη μακριά της ράχη, και τα πελώρια χείλη, τα οποία αν θα μιλούσαν, θα έστελναν την εκκωφαντική τους βροντή από τη μια μεριά της κοιλάδας στην άλλη. Είναι όμως αλήθεια πως εάν ο παρατηρητής πλησίαζε πάρα πολύ κοντά, έχανε το περίγραμμα του γιγαντιαίου προσώπου, και το μόνο που διέκρινε ήταν ένας σωρός από ογκώδεις και τεράστιους βράχους, που ήταν σωριασμένοι ο ένας πάνω στον άλλο σε χαοτικά συντρίμμια. Ακολουθώντας όμως τα βήματά του προς τα εκεί απ’ όπου ήρθε, τα εκπληκτικά χαρακτηριστικά γίνονταν ξανά ορατά. Και όσο πιο πολύ απομακρυνόταν από τα βράχια, τόσο ευκρινέστερα φαινόταν το ανθρώπινο πρόσωπο, με άθικτη όλη την αυθεντική του θεϊκή ομοιότητα, μέχρι που, καθώς γινόταν όλο και πιο αμυδρό από την απόσταση και με τα σύννεφα και την αχλή των γύρω βουνών που με δόξα το στεφάνωναν, το Μεγάλο Πέτρινο Πρόσωπο φαινόταν στ’ αλήθεια να είναι ζωντανό.   Ήταν μια ευτυχής συγκυρία να μεγαλώνουν τα παιδιά και να γίνουν άντρες ή γυναίκες με το Μεγάλο Πέτρινο Κεφάλι μπροστά στα μάτια τους, διότι όλα του τα χαρακτηριστικά ήταν ευγενικά, η δε έκφρασή του ήταν μεγαλοπρεπής και συνάμα γλυκιά, σαν να πήγαζε από τη θέρμη μιας απέραντης και ζεστής καρδιάς που αγκάλιαζε στοργικά όλη την ανθρωπότητα και υπήρχε χώρος και για άλλους πιο πολλούς. Ήταν σαν να διδασκόσουν και μόνο που το κοιτούσες. Σύμφωνα με τις δοξασίες πολλών ανθρώπων, η κοιλάδα όφειλε πολλά για την ευφορία της σ’ αυτήν την καλοσυνάτη όψη που συνεχώς ακτινοβολούσε πάνω της, φωτίζοντας τα σύννεφα και διαχέοντας την τρυφεράδα της στο φως του ήλιου. Όπως αρχίσαμε να λέμε παραπάνω, μια μητέρα με το παιδάκι της κάθονταν στο κατώφλι του αγροτόσπιτού τους ατενίζοντας το Μεγάλο Πέτρινο Κεφάλι και μιλώντας γι’ αυτό. Το παιδάκι το έλεγαν Έρνεστ. «Μητέρα», είπε το παιδί ενώ το γιγάντιο πρόσωπο του χαμογελούσε, «πολύ θα ήθελα να μιλούσε, γιατί φαίνεται τόσο πολύ καλοσυνάτο που οπωσδήποτε η φωνή του θα ήταν ευχάριστη. Εάν επρόκειτο να δω ένα άτομο με τέτοιο πρόσωπο, θα το αγαπούσα πάρα πολύ». «Αν τύχει ποτέ και επαληθευτεί μια παλιά προφητεία», αποκρίθηκε η μητέρα του, «μπορεί να δούμε έναν άνθρωπο, κάποια φορά, με ακριβώς ένα τέτοιο πρόσωπο». «Ποια προφητεία εννοείς, αγαπημένη μου μητέρα;» ρώτησε με έντονη προσδοκία ο Έρνεστ. «Σε παρακαλώ, πες μου γι’ αυτήν!» Η μητέρα του τού είπε μια ιστορία που της είχε διηγηθεί η δική της μητέρα όταν ήταν νεότερη από τον Έρνεστ: μια ιστορία όχι για τα περασμένα, αλλά για τα μελλούμενα. Μια ιστορία όμως τόσο πολύ παλιά που ακόμη και οι Ινδιάνοι, οι οποίοι κατοικούσαν στην κοιλάδα σε προηγούμενους χρόνους, την είχαν ακούσει από τους προγόνους τους, και σ’ αυτούς, όπως ισχυρίζονταν, την είχαν μουρμουρίσει οι χείμαρροι των βουνών, και την είχε ψιθυρίσει ο άνεμος θροΐζοντας μέσα απ’ τις κορφές των δέντρων. Η ερμηνεία της ιστορίας ήταν πως μια μελλοντική μέρα θα γεννηθεί στη γύρω περιοχή ένα παιδί, που θα προορίζεται να γίνει η σπουδαιότερη και ευγενέστερη προσωπικότητα, και που η μορφή του όταν γίνει άντρας θα φέρει την ακριβή ομοιότητα με αυτήν του Μεγάλου Πέτρινου Προσώπου. Και δεν ήταν λίγοι αυτοί, συντηρητικοί και προοδευτικοί συγχρόνως, που με ένθερμες ελπίδες συνέχιζαν να έχουν στην καρδιά τους μια διαρκή πίστη σ’ αυτήν την παλιά προφητεία. Άλλοι όμως, που είχαν βγει στον κόσμο παραέξω και έγιναν κοσμοπολίτες, αφού φύλαξαν και περίμεναν, στο τέλος κουράστηκαν που δεν αντίκρισαν τέτοιον άνθρωπο και ούτε κανείς δεν αποδείχτηκε πολύ πιο σπουδαίος και ευγενής από τον γείτονά του. Κι έτσι κατέληξαν να πιστεύουν πως η προφητεία δεν ήταν τίποτε παρά ένα παραμύθι για να περνάει η ώρα. Εν πάση περιπτώσει, ο σπουδαίος άνθρωπος της προφητείας δεν είχε εμφανιστεί ακόμη. «Ο μητέρα, αγαπημένη μου μητέρα!» αναφώνησε ο Έρνεστ χτυπώντας τα χέρια πάνω απ’ το κεφάλι του. «Πολύ το ελπίζω, να ζήσω και να τον δω!» Η μητέρα του, μια στοργική και στοχαστική γυναίκα, ένιωσε πως θα ήταν φρονιμότερο να μην αποθαρρύνει τις γενναιόδωρες ελπίδες του μικρού της αγοριού. Κι έτσι αρκέστηκε μόνο να του πει: «Πιθανόν να γίνει». Και ο Έρνεστ ποτέ δεν ξέχασε την ιστορία που του είπε η μητέρα του. Ήταν πάντα στο νου του κάθε φορά που κοίταζε το Μεγάλο Πέτρινο Πρόσωπο. Πέρασε την παιδική του ηλικία στο ξύλινο αγροτόσπιτο που γεννήθηκε, ήταν υπάκουος στη μητέρα του και τη βοηθούσε σε πολλά πράγματα με τα μικρά του χέρια, αλλά περισσότερο με τη στοργική του καρδιά. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, από ένα χαρούμενο αλλά συχνά στοχαστικό μικρό παιδί, έγινε ένα πράο, ήσυχο και σεμνό αγόρι, ηλιοκαμένο από τις αγροτικές εργασίες, αλλά με περισσότερη ευφυΐα να λάμπει στο πρόσωπό του από όση έδειχναν πολλά αγόρια που είχαν φοιτήσει σε ονομαστά σχολεία. Κι όμως ο Έρνεστ δεν είχε κανέναν δάσκαλο παρά μόνο το Μεγάλο Πέτρινο Πρόσωπο, που είχε γίνει εκείνο ο δάσκαλός του. Όταν τελείωνε ο μόχθος της ημέρας, το παρακολουθούσε για ώρες μέχρι που άρχιζε να φαντάζεται ότι εκείνα τα τεράστια χαρακτηριστικά τον αναγνώριζαν και του χαμογελούσαν καλοσυνάτα και ενθαρρυντικά, ανταποκρινόμενα στο γεμάτο σεβασμό βλέμμα του. Εμείς πάντως δεν παίρνουμε την ευθύνη να επιβεβαιώσουμε ότι αυτό δεν ήταν παρά ένα τυχαίο συμβάν, αν και το πρόσωπο δεν έριχνε πιο καλοσυνάτο βλέμμα στον Έρνεστ από όσο στον υπόλοιπο κόσμο. Το μυστικό όμως ήταν πως η τρυφερή και αξιόπιστη απλότητα του αγοριού διέκρινε αυτό που δεν μπορούσαν να δουν οι άλλοι. Κι έτσι η αγάπη, που προοριζόταν για όλους, κατά περίργο τρόπο επικεντρωνόταν πάνω του. Κατά τον καιρό εκείνο κυκλοφόρησε η φήμη στην κοιλάδα ότι ο σπουδαίος άντρας, σύμφωνα με την παμπάλαια προφητεία, ο οποίος θα είχε την ομοιότητα με το Μεγάλο Πέτρινο Πρόσωπο, εμφανίστηκε επιτέλους. Φαίνεται ότι, πριν από πολλά χρόνια, ένας νεαρός άντρας είχε φύγει από την κοιλάδα και εγκαταστάθηκε σε ένα μακρινό λιμάνι, όπου αφού έβγαλε μερικά λεφτά, άνοιξε ένα κατάστημα. Το όνομά του – αλλά ποτέ δεν έμαθα αν ήταν το αληθινό ή ένα παρατσούκλι που βγήκε από τις συνήθειες του και την επιτυχημένη του ζωή – ήταν Χρυσομαζώχτης. Επειδή ήταν πολυμήχανος και δραστήριος, και προσέτι προικισμένος από τη Θεία Πρόνοια μ’ εκείνη την ανεξιχνίαστη ικανότητα που εξελίσσεται από μόνη της σ’ αυτό που ο κόσμος  ονομάζει τύχη, έγινε ένας εξαιρετικά πλούσιος έμπορος, και πλοιοκτήτης ενός ολόκληρου στόλου από ογκώδη πλοία. Όλες οι χώρες της υφηλίου φαίνονταν να συνεργάζονται με τον μοναδικό σκοπό να προσθέτουν σωρό με το σωρό στον ήδη τερατώδη πλούτο του ανθρώπου αυτού κι άλλα πλούτη. Οι ψυχρές περιοχές του βορρά, σχεδόν μέσα στην αμφιλύκη και τη σκιά του Αρκτικού Κύκλου, του έστελναν τον φόρο υποτέλειες με τη μορφή γούνας. Η καυτή Αφρική κοσκίνιζε για λογαριασμό του τον χρυσοφόρο άμμο των ποταμών της, και μάζευε τους φιλντισένιους χαυλιόδοντες των πελώριων ελεφάντων από τα δάση της. Η Ανατολή του έφερνε τα πλούσια υφάσματά της, τα μπαχαρικά, τα τσάγια, καθώς και μεγάλα μαργαριτάρια με απαστράπτουσα καθαρότητα. Ο ωκεανός, για να μη μείνει πίσω από την ξηρά, του απέδιδε τις πελώριες φάλαινές του, για να πουλήσει ο Χρυσομαζώχτης το λίπος τους βγάζοντας απ’ αυτό κέρδος. Όποιο κι αν ήταν το αγαθό, γινόταν χρυσάφι στα χέρια του. Θα μπορούσε κανείς να τον παραλληλίσει με τον Μίδα του μύθου, που οτιδήποτε κι αν άγγιζε με τα δάχτυλά του, αμέσως άρχισε να λάμπει, να κιτρινίζει και να μεταμορφώνεται σε γνήσιο πολύτιμο μέταλλο ή, σ’ αυτό που καλύτερα τον ταίριαζε, σε σωρούς από χρυσά νομίσματα. Και όταν ο Χρυσομαζώχτης είχε γίνει τόσο πολύ πλούσιος ώστε θα του χρειαζόταν εκατό χρόνια μόνο για να μετρήσει το βιος του, σκέφτηκε τα πάτρια εδάφη της  κοιλάδας του και πήρε την απόφαση να γυρίσει πίσω και να τελειώσει τις μέρες του εκεί που γεννήθηκε. Για το σκοπό αυτό έστειλε έναν ικανό αρχιτέκτονα να του χτίσει ένα παλάτι για να κατοικήσει, τέτοιο που ν’ αρμόζει στον τεράστιο πλούτο του. Όπως ελέχθη παραπάνω, είχε ήδη διαδοθεί η φήμη στην κοιλάδα πως ο κύριος Χρυσομαζώχτης ήταν η προφητική μορφή που τόσο πολύ και μάταια προσδοκούσαν, και πως η όψη του ήταν η τέλεια και αναμφισβήτητη ομοιότητα με το Μεγάλο Πέτρινο Πρόσωπο. Ο κόσμος ήταν όλο και πιο πρόθυμος να πιστέψει ότι έτσι έπρεπε να έχουν τα πράγματα όταν αντίκρισαν το επιβλητικό κτήριο που ανυψώθηκε, ως δια μαγείας, στο οικόπεδο όπου έστεκε το παλιό και ανεμοδαρμένο πατρικό του αγροτόσπιτο. Η εξωτερική επιφάνεια ήταν όλη από μάρμαρο με τέτοια εκθαμβωτική λευκότητα που φαινόταν ολόκληρο το οικοδόμημα θα διαλυόταν σιγά σιγά μέσα στο φως του ήλιου. Σαν κι εκείνα που ο Χρυσομαζώχτης, στα παιδικά του παιχνίδια, πριν τα χαρισματικά του δάχτυλα αποκτήσουν το άγγιγμα της μετουσίωσης, συνήθιζε να κατασκευάζει από χιόνι. Το καινούριο του οικοδόμημα είχε ένα πλούσια διακοσμημένο προπύλαιο, στηριγμένο πάνω σε ψηλές κολόνες, και κάτω από το οποίο υπήρχε μια εντυπωσιακή θύρα, διακοσμημένη με ασημένια πόμολα και καμωμένη από ένα είδος ποικιλόχρωμου ξύλου φερμένου από μακρινά μέρη. Τα παράθυρα από το πάτωμα μέχρι την οροφή του κάθε επιβλητικού διαμερίσματος είχαν το καθένα ένα τεράστιο κρύσταλλο, με τέτοια καθαρή διαφάνεια που έλεγαν πως ήταν ένα πιο λεπτεπίλεπτο μέσο από ό, τι κι αυτή η κενή ατμόσφαιρα. Τη στιγμή που κάποιος έπαιρνε την άδεια να δει το εσωτερικό αυτού του παλατιού, αμέσως ανέφερε, και με μεγάλη αληθοφάνεια, ότι ήταν πιο λαμπρό απ’ όσο το εξωτερικό, στο γεγονός ότι κάθε τι σιδερένιο ή χάλκινο που είχαν άλλα σπίτια, εδώ ήταν χρυσό ή ασημένιο. Ιδίως, η κρεβατοκάμαρα του κυρίου Χρυσομαζώχτη είχε μια τέτοια λαμπερή εμφάνιση που κανείς συνηθισμένος άνθρωπος θα μπορούσε να κλείσει τα μάτια του εκεί. Από την άλλη μεριά, αν και ο κύριος Χρυσομαζώτης ήταν τώρα τόσο εξοικειωμένος με τέτοιο πλούτο, ίσως κι αυτός δε θα μπορούσε να κλείσει τα μάτια του εκεί, εκτός κι αν όπου η λάμψη του χρυσού εισχωρούσε κάτω από τα βλέφαρά του. Στον κατάλληλο χρόνο, το μέγαρο αποπερατώθηκε. Κατόπιν ακολούθησαν οι ταπετσιέρηδες, και η επιβλητική επίπλωση. Κατόπιν ένα τσούρμο από μαύρους και λευκούς υπηρέτες, κατέφθασαν πριν από τον κύριο Χρυσομαζώχτη, ο οποίος, σ’ όλη του την μεγαλοπρέπεια, αναμενόταν να φτάσει κατά τη δύση του ηλίου. Ο φίλος μας ο Έρνεστ, εντωμεταξύ, αναστατώθηκε με την ιδέα που ένας σπουδαίος άντρας, ο ευγενής άντρας, ο άνθρωπος της προφητείας, μετά από τόσα χρόνια αναμονής, επρόκειτο επί τέλους να κάνει την εμφάνισή του στην κοιλάδα που γεννήθηκε. Ήξερε, παρόλο που ήταν αγόρι, ότι υπήρχαν χίλιοι τρόποι με τους οποίους ο κύριος Χρυσομαζώχτης, με τον αμύθητο πλούτο του, θα μεταμορφωνόταν σε άγγελο αγαθοεργίας για να αναλάβει τα ηνία των ανθρώπινων υποθέσεων πλατιά και καλοσυνάτα όσο και το χαμόγελο του Μεγάλου Πέτρινου Προσώπου. Γεμάτος πίστη και ελπίδες , ο Έρνεστ δεν είχε καμιά αμφιβολία για την αλήθεια αυτών που έλεγε ο κόσμος, και ότι τώρα ήρθε η ώρα να δει τη ζωντανή ομοιότητα εκείνων των θαυμαστών χαρακτηριστικών που ήταν πάνω στη βουνοπλαγιά. Ενώ το αγόρι συνέχιζε να ατενίζει από την κοιλάδα και να φαντάζεται, όπως πάντα, ότι το Μεγάλο Πέτρινο Πρόσωπο ανταποκρινόταν στο βλέμμα του καλοσυνάτα, ακούστηκε θόρυβος τροχών να πλησιάζει κατά μήκος του ελικοειδούς δρόμου. «Να’ τος έρχεται!» αναφώνησε ένα πλήθος ανθρώπων που είχαν συγκεντρωθεί να δουν την άφιξη. «Να, έρχεται ο μεγάλος κύριος Χρυσομαζώχτης!» Έ τέθριππο αμάξι όρμησε στρίβοντας την καμπή του δρόμου. Μέσα της και με το κεφάλι έξω από το παράθυρο, φάνηκε η φυσιογνωμία ενός γέροντα  και με μια κίτρινη επιδερμίδα λες και ένα χέρι – σαν εκείνο του Μίδα – την είχε μεταλλάξει. Είχε ένα χαμηλό μέτωπο, διαπεραστικά μάτια πλαισιωμένα από αμέτρητες ρυτίδες, και πολύ λεπτά χείλη, τα οποία τα έκανε λεπτότερα με τα να τα πιέζει κλείνοντάς τα με σφοδρότητα. «Η ίδια εικόνα του Μεγάλου Πέτρινου Προσώπου!» φώναξε ο κόσμος. «Σίγουρα η παλιά προφητεία βγήκε αληθινή. Να λοιπόν που μας ήρθε τελικά ο σπουδαίος άνθρωπος!» Εκείνο όμως που πολύ μπέρδεψε τον Έρνεστ ήταν πως ο κόσμος πράγματι πίστευε πως αυτή ήταν η ομοιότητα για την οποία μιλούσαν. Στην άκρη του δρόμου έτυχε να βρίσκεται μια γριά ζητιάνα με δυο ζητιανάκια, ξεπεσμένοι σε τούτα τα μέρη από κάποια μακρινή περιοχή. Μόλις η άμαξα πέρασε από δίπλα τους, οι ζητιάνοι άπλωσαν τα χέρια τους και δυνάμωσαν τη θρηνώδη φωνή τους, ικετεύοντας ελεημοσύνη με τον πιο θλιβερό τρόπο. Ένα κίτρινο χέρι, γαμψό σαν άκρο αρπακτικού – το ίδιο που άρπαξε και συσσώρευσε τόσο πολύ πλούτο – πρόβαλε από το παράθυρο της άμαξας και πέταξε μερικές χάλκινες πενταροδεκάρες πάνω στο έδαφος: κι έτσι, αν και του σπουδαίου αυτού ανθρώπου το όνομά του φαινόταν να είναι Χρυσομαζώχτης, θα μπορούσε κάλλιστα να του αποδοθεί το παρατσούκλι Πενταροδότης. Κι όμως, παρόλα αυτά, με μια ένθερμη φωνή, και προφανώς καλή τη πίστει, το πλήθος ανέκραξε: «Να η πραγματική εικόνα του Μεγάλου Πέτρινου Προσώπου!»  [Συνεχίζεται...]