Α, ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΜΑΣ , Α, ΔΥΣΤΥΧΙΑ!..

Σκηνή από την πρεμιέρα  όπερας του Βάγκνερ "Λοενγκρίν" στο Λονδίνο , το 1875. 

(Πηγή: Illustrated Sporting and Dramatic News.)

 _______________________________________________

 Κ. Π. Καβάφης

Λοεγκρίν

Λυπάται ο καλός ο βασιλεύς την Έλσα
και προς τον Aυλικό τον Κήρυκα γυρίζει.


Καλεί ο Κήρυξ, και οι σάλπιγγες ηχούνε.


A βασιλέα, σε παρακαλώ ακόμη,
ακόμη μια φορά ο Κήρυξ να καλέσει.


Ο Κήρυξ πάλι προσκαλεί.


Σε ικετεύω,
πέφτω στα πόδια σου. Λυπήσου με, λυπήσου.
Είναι μακριά, πολύ μακριά και δεν ακούει.
Για τελευταία μια φορά ο Κήρυξ τώρα
ας προσκαλέσει. Ίσως θα φανεί.


Ο Κήρυξ
εκ νέου προσκαλεί.


Και νά, σαν κάτι
άσπρο εις τον ορίζοντα εφανερώθη.
Εφάνηκεν, εφάνηκεν — είναι ο κύκνος.


A δυστυχία μας, α δυστυχία, όταν
λυπάτ’ ο βασιλεύς και προς τον Κήρυκά του
στρέφει μηχανικώς, χωρίς πολλήν ελπίδα.
Κι ο Κήρυξ προσκαλεί κ’ οι σάλπιγγες ηχούνε.


Και πάλι προσκαλεί κ’ οι σάλπιγγες ηχούνε·
και πάλι προσκαλεί κ’ οι σάλπιγγες ηχούνε·
αλλά ο Λεογκρίν δεν έρχεται ποτέ του.


Και όμως απαράβατη θα εφυλάττετο η πίστις.

(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)