ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΟΧΗ
Του Ιωάννη Ληξουριώτη*
Η Καθημερινή, 12/2/2012
[..................................................]
Ποιο επίπεδο συνοχής θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε σε μια κοινωνία, όπως η ελληνική, στην οποία ήταν, και εξακολουθεί να είναι, άκρως υποβαθμισμένο και έχει όλως επιφανειακό χαρακτήρα το εργαλείο του διαρκούς και ειλικρινούς διαλόγου μεταξύ των εκπροσώπων των κοινωνικών ομάδων; Πώς θα μπορούσε να ήταν εδραιωμένη η συνοχή σε μια κοινωνία στην οποία δεν γίνεται αμοιβαία παραδεκτή η ύπαρξη και η ανάγκη προαγωγής κάποιων κοινών συμφερόντων και η αναγκαιότητα επιδίωξης ισορροπιών μεταξύ κοινωνικών ομάδων; Πώς θα μπορούσε να είχε σχηματιστεί κοινωνική συνοχή σε μια κοινωνία εθισμένη στον άγριο πολιτικό λόγο και στην ακραία συγκρουσιακή πολιτική πρακτική; Πού θα μπορούσε να είχε βασιστεί η συνοχή, όταν το «δίκαιο του εργάτη» αντιπαραβάλλεται και επιδιώκει να παραμερίσει βάρβαρα το «κράτος δικαίου» και όταν αυτοί που υπεραμύνονται της κοινωνικής συνοχής προωθούν λογικές αυτοδικίας και κοινωνικών αυτοματισμών αντιλαμβανόμενοι τη βία ως «μαμή» της Ιστορίας; Με ποια αντίληψη κοινωνικής συνοχής καίγονταν τον Μάιο του 2010 τρεις αθώοι στον τόπο εργασίας τους στο όνομα της «δημοκρατίας της κουκούλας», απλώς γιατί τόλμησαν να μην απεργήσουν; Η «κοινωνική συνοχή» είναι ένα μέσο ειρήνευσης της κοινωνίας και όχι υπονόμευσή της.
Οι αυτοδιοριζόμενοι «ηρακλειδείς» της κοινωνικής συνοχής και διαρρηγνύοντες τα ιμάτιά τους υπέρ της διατήρησής της ας παρενέβαιναν έγκαιρα, όταν ανεύθυνα οι λεγόμενοι κεντρικοί «κοινωνικοί εταίροι» πριν από τρία χρόνια έδιναν μια φονική μαχαιριά στην απασχόληση συνομολογώντας με την ΕΓΣΣΕ μια αύξηση αποδοχών 3% από 31/8/2008 και άλλη μία αύξηση 5,5% από 1/5/2009, ποσοστά αυξήσεων εξωφρενικά εάν ληφθεί υπόψη η παραπαίουσα ελληνική οικονομία και ότι η ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας κατρακυλούσε ήδη προς στην 71η θέση (2009) της παγκόσμιας κατάταξης (το 2002 ήταν στην 33η θέση); Ποιος λοιπόν ευθύνεται για την εκτόξευση της ανεργίας σε υπερδιπλάσια ποσοστά εντός δύο ετών εάν όχι αυτοί που σήμερα βρίσκουν παντού υπονομευτές της κοινωνικής συνοχής; Μήπως είναι οι ίδιοι που θεωρούσαν αυτονόητο ότι ο εργαζόμενος των ΔΕΚΟ και των πρώην ΔΕΚΟ, τραπεζών κ.λπ. δεν απολύεται σχεδόν ποτέ, παίρνει δυο-τρεις πρόσθετους μισθούς πέραν του 14ου και απολαμβάνει πλούσιο μενού επιδομάτων, θεωρώντας μια τέτοια κατάσταση ως καίριο στοιχείο της «κοινωνικής συνοχής»;
Αυτό λοιπόν που πρέπει σήμερα να διευκρινιστεί είναι ότι η «κοινωνική συνοχή» είναι το ζητούμενο στη χώρα μας και όχι αυτό που υπονομεύεται από όσους προτείνουν και πασχίζουν για διαρθρωτικές αλλαγές στην αγορά εργασίας και στις πολιτικές της απασχόλησης. Δεν πρέπει να παγιδευόμαστε από την προπαγάνδα κάποιων αδικαιολόγητα προνομιούχων που θέλουν να ταυτίζουν τη μείωση της αδικαιολόγητης «ευημερίας» τους με δήθεν επίθεση κατά της «κοινωνικής συνοχής». Ενας λόγος που φθάσαμε στα οριακά σημερινά προβλήματα είναι ακριβώς η στρέβλωση των εννοιών και των καταστάσεων. Η κοινωνική συνοχή δεν κινδυνεύει, αλλά αντίθετα νομίζουμε ότι ήλθε η ώρα να αρχίσει να κτίζεται και στερεά υλικά.
* Ο κ. Ιωάννης Ληξουριώτης είναι καθηγητής Εργατικού Δικαίου του Παντείου Πανεπιστημίου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ=>
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ=>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου