Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

"Το πείσμα χωρίς την εξυπνάδα

είναι μια ανοησία  κολλημένη

στην ουρά της βλακείας, για να

την επεκτείνει περισσότερο."

Βίκτωρ Ουγκό, "Μπροστά στη λαιμητόμο".

Εκδόσεις Δαμιανός, 1990.

Ο κλεφτοπόλεμος Σαμαρά

Του Σταύρου Τσακυράκη*

Αναδημοσίευση από Το Βήμα

Η ιστορία που δημιούργησε ο κ. Α. Σαμαράς με την άρνησή του να υπογράψει τις δεσμεύσεις που ζητούν οι εταίροι μας για να εκταμιεύσουν την 6η δόση είναι ενδεικτική της πολιτικής μυωπίας που χαρακτηρίζει τον ηγέτη της Νέας Δημοκρατίας. Μπροστά στην άμεσο κίνδυνο χρεοκοπίας της χώρας αναγκάσθηκε (ορθά) να εγκαταλείψει την πολιτική του αντιμνημονιακού αγώνα και την επαναδιαπραγμάτευση με «τσαγανό». Να δεχθούμε ότι για αυτή τη στροφή 180 μοιρών έπρεπε, εκτός από το συμφέρον της χώρας, να λογαριάσει και το εκλογικό του ακροατήριο.


Υπήρχε ένας εύκολος τρόπος για να το κάνει. Θα μπορούσε απλούστατα να ρίξει όλο το βάρος στην προηγούμενη κυβέρνηση και να πει ότι δεν είχε περιθώριο επιλογής. Θα συνέχισε να υποστηρίζει ότι αυτός είχε δίκιο όταν επέμενε ότι έπρεπε να υπάρξει μια άλλη διαπραγμάτευση αλλά θα καθιστούσε σαφές ότι εδώ που έφτασαν τα πράγματα δεν του έμενε παρά να συμμορφωθεί πλήρως και χωρίς δισταγμούς σε όλους τους όρους που επιβάλλονται, συμπεριλαμβανομένης και της υπογραφής, διότι αλλιώς θα πτωχεύαμε. Ακόμη και την υπογραφή θα μπορούσε να την φορτώσει στην προηγούμενη κυβέρνηση κατηγορώντας την ότι πληρώνει την απώλεια κάθε αξιοπιστίας της χώρας.


Η παραπάνω θέση δεν θα ήταν μόνο απλή και εύκολα υποστηρίξιμη αλλά συγχρόνως θα είχε και ένα τεράστιο πολιτικό πλεονέκτημα. Θα τον απεγκλώβιζε πολιτικά από τον αδιέξοδο κλεφτοπόλεμο με τους εταίρους μας. Κι αυτό διότι είναι, κατά τη γνώμη μου, φανερό ότι με την πολιτική του κλεφτοπόλεμου, ακόμη κι αν καταφέρει να πάρει αυτοδυναμία, δεν θα μπορέσει να διατηρήσει την πρωθυπουργία παρά για ελάχιστο χρόνο. Στην περίπτωση αυτοδυναμίας ή θα αναγκαστεί ως πρωθυπουργός να κάνει τη μεγάλη στροφή προς τους εταίρους ξεσηκώνοντας εναντίον του αυτούς που σήμερα χαϊδεύει ή θα τα έσπαγε με την Ευρώπη φέρνοντας την καταστροφή. Και στις δύο περιπτώσεις η εξουσία του θα έτριζε από την πρώτη μέρα.


Ο κ. Α. Σαμαράς, όμως, αρέσκεται να δημιουργεί μόνος του αδιέξοδα. Ανήγαγε το θέμα της υπογραφής σε μείζων ζήτημα ανησυχώντας για το τμήμα της ελληνικής κοινωνίας που γοητεύεται περισσότερο από τις πόζες και τα κούφια λόγια («ο λόγος μου είναι συμβόλαιο») παρά από την ουσία. Θεώρησε ότι κάποιος κόσμος θα τον επιδοκιμάσει για τον τύπο (ότι δεν υπέγραψε) και θα παραβλέψει την ουσία (ότι αποδέχεται τη δανειακή σύμβαση). Το νέο αδιέξοδο που δημιούργησε είναι βέβαια ακόμη πιο τραγελαφικό από τα προηγούμενα. Τον φέρνει σε ακόμη πιο δύσκολη θέση. Αν οι εταίροι μας επιμείνουν στην υπογραφή ότι και να κάνει χάνει. Αν υπογράψει θα φανεί ότι υποχωρεί σε ένα ζήτημα που ο ίδιος έθεσε. Αν πάλι τα σπάσει πως θα αντιμετωπίσει τις συνέπειες της πράξης του; Θα ισχυριστεί ότι φταίνε οι ευρωπαίοι επειδή δεν καταλαβαίνουν ότι έχει «μπέσα» και γι' αυτό έφερε την καταστροφή. Κι όλα αυτά μετά από τη συμφωνία του για κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας; Πιστεύει ότι ο κόσμος θα συγκινηθεί από το επιχείρημα «ναι ας πεινάσουμε αρκεί να έχουμε περήφανο αρχηγό»;


Πρόκειται για χειρισμούς που κινούνται στα όρια του παραλόγου. Κι όμως οι σοφοί σχολιαστές των δελτίων «ειδήσεων» δεν θεωρούν παράλογη την στάση του κ. Α. Σαμαρά. Παράλογη θεωρούν την απαίτηση των εταίρων να δεσμευτεί προσωπικά με την υπογραφή του. «Μα τι τέλος πάντων θέλουν; Δεν τους φτάνει που συμφώνησε σε μια κυβέρνηση και είπε ότι θα εφαρμόσει την δανειακή σύμβαση;»


Προφανώς δεν τους φτάνει, όπως δεν θα έφτανε σε κανενα λογικό άνθρωπο που θα έπρεπε να δανείσει σε κάποιον που κατήγγειλε όλες τις προηγούμενες δανειακές συμβάσεις. Αν σκεφτεί κανείς ότι ο κ. Σαμαράς είναι ο πολιτικός που καταστροφολογούσε για το μνημόνιο, που δεν σταμάτησε να λέει ότι θα επαναδιαπραγματευθεί τις συμφωνίες, ότι την επίμαχη δανειακή σύμβαση την θεωρεί αναπόφευκτη, ότι συμφωνεί με τους στόχους αλλά όχι και με τα επί μέρους μέτρα.


Πως να εμπιστευθέι κάποιος ένα πολιτικό που δημόσια λέει ότι δέχθηκε να στηρίξει μια κυβέρνηση ίσα ίσα για να υπογράψει και να πάρουμε τα λεφτά ώστε να γίνουν εκλογές. Ότι δεν τον ένοιαζε ποιος θα ήταν Πρωθυπουργός (Πετσάλνικος ή Κακλαμάνης, τι σημασία έχει;), ή ποιοι θα συμμετέχουν στην Κυβέρνηση.


Δεν τους αρκεί η «μπέσα» διότι ο κ. Σαμαράς ήδη ξεκίνησε την προεκλογική εκστρατεία κλείνοντας το μάτι σε όλους τους δυσαρεστημένους από το Μνημόνιο.

Οι σχολιαστές των «ειδήσεων» αντιλαμβάνονται πολύ καλά ότι ο κ. Α. Σαμαράς δεν κάνει δα και μεγάλη χάρη στους ξένους που δέχεται το κούρεμα του μισού ελληνικού χρέους και ένα νέο δάνειο 100 δις για την εξυπηρέτηση του υπόλοιπου καθώς και την συνέχιση πληρωμής μισθών και συντάξεων. Ο μόνος λόγος που ζητούν από τους εταίρους μας να υποχωρήσουν είναι η απροκάλυπτη υποστήριξή τους προς τον ηγέτη της Νέας Δημοκρατίας. Αφού αποδόμησαν τον κ. Γ. Παπανδρέου θέλουν να εμφανίσουν τον κ. Α. Σαμαρά ως τον δυναμικό αυριανό ηγέτη κρύβοντας το γεγονός ότι στην πραγματικότητα ο αρχηγός της ΝΔ παίζει εν ου παικτοίς. Κι αν δεν τους βγει το στοίχημα και τελικά ο κ. Σαμαράς υποχωρήσει μην περιμένετε να ασκήσουν κριτική. Θα τον εκθειάσουν για το αίσθημα ευθύνης που επέδειξε. Στο μεταξύ συνεχίσουν απτόητοι την αποστολή τους η οποία συνίσταται στον πλήρη αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης.

*Ο κ.Σταύρος Τσακυράκης είναι Ανανπληρωτής Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών