Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΞΑΝΘΟΥΛΗΣ ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΞΑΝΘΟΥΛΗΣ 

ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

Το Βήμα, 27/11/11

Εξοργίζοµαι...

Με την κούφια ρητορική και την αντιλαϊκή (στην κυριολεξία) πολιτική των ανθρώπων της Βουλής. Οι περισσότεροι περιφέρουν την αρχοντοχωριατιά τους µιλώντας για το αυτονόητα ευτελές.

Σιχάθηκα να ακούω µαθητικές εκθέσεις ιδεών από «καλούς» µαθητές και µαθήτριες. Εξοργίζοµαι γιατί πάσχουν µόνιµα από σύνδροµο αντιπολιτευτικό, ανεύθυνο, γαρνιρισµένο µε τύψεις και «ανθρωπιστικά ιδεώδη». Ντροπή που κατάφεραν να µας κάνουν να βλέπουµε τη µέχρι πρότινος τριτοκοσµική Τουρκία όπως ακριβώς έβλεπαν οι Ελληνες το «γερµανικό θαύµα» το 1961 – και δυστυχώς όχι άδικα. Εξοργίζοµαι που κανένας ηγεµονίσκος δεν εξοργίζεται µε τον εαυτό του αλλά κολακεύει τον «λαό που θυσιάζεται» και πολλές τέτοιες κοινοτοπίες του ξερατού.

Εξοργίζοµαι που υπηρετούν το ιδεώδες των «λούµπεν» και της άρχουσας τάξης των νεόπλουτων.

Που πυροβολούν ασταµάτητα τη µεσαία τάξη. Σταθερά. Ωσπου να την εξαφανίσουν εντελώς. Αίσχος.

Αντιδρώ...

Στη µάλλον έµφυτη τάση µου για µελαγχολία. Ετσι απέκτησα και µια, ας πούµε, γελαστική περσόνα, την οποία και υπερασπίζοµαι σθεναρά.

Ειδικά όταν πέσω σε σοβαροφανείς, που αφθονούν, το γλεντώ.

Λυπάµαι…

Που επέτρεψα στον εαυτό µου να πληγωθεί βαθιά σε ευαίσθητες ηλικίες. Λυπάµαι που άφησα να µε τσαλαπατήσουν λόγω ευγένειας.

Σήµερα, σε απόσταση ασφαλείας, απορώ πώς επέζησα. Αυτά ακριβώς µε απασχολούσαν όταν έγραφα το βιβλίο «∆εσποινίς Πελαγία» µε µια ανάλογη ηρωίδα που αγαπώ ιδιαίτερα.

Αγαπώ...

Οσους ανθρώπους ανήκαν στον 19ο αιώνα και είχα την ευτυχία να γνωρίσω. Είναι η πιο πολύτιµή µου ανάµνηση. Οσο για την πολυσυζητηµένη «αγάπη», κατάλαβα πως έχει ενδιαφέρον και όταν ασκείται µονοµερώς. Πάλι κέρδος είναι.

Θαυµάζω...

Τους χειρώνακτες. ∆ηλαδή, µαραγκούς, πιανίστες, µαρµαράδες, πετράδες, χειρουργούς όπως ο γιος µου, αλλά και ενσυνείδητους στραγγαλιστές. Ως παιδί θαύµαζα τους ιερολοχίτες του Υψηλάντη και τους αλήτες που απέπνεαν ελευθερία.

Συχνάζω…

Πουθενά. ∆εν έχω στέκια, γιατί ποτέ δεν ένιωθα άνετα σε καφενέδες και σχετικά εντευκτήρια, που θυµίζουν ατµόσφαιρα ΚΤΕΛ. Γενικά δεν είµαι του κωλοβαρέµατος. Οποιος θέλει θα µε βρει στο γραφείο, στο σπίτι ή στην αριστερή λωρίδα της εθνικής οδού να οδηγώ.

Ακούω…

Καλά µόνο από το αριστερό µου αφτί.

Ακούω όµως ήχους που παλιά, µε πλήρη ακοή, δεν άκουγα. Από τα δεκατρία – πριν δηλαδή από µισό αιώνα – ακούω Μάνο Χατζιδάκι σαν βασική άσκηση αισθητικής. Ακόµη και σήµερα που έχω την ηλικία του καινούργιου πρωθυπουργού και παρασύρθηκα και από άλλα ακούσµατα.

Τρώω...

Απλά φαγητά. Καλοµαγειρεµένα. Σπιτικό φαγητό.

Πίνω...

Μου αρέσει ο καφές και το κόκκινο κρασί. ∆εν πίνω για να ξεχάσω.

Διαβάζω...

Σαν άσκηση, σαν απόλαυση.

Είµαι φανατικός αναγνώστης.

Προτιµώ να παρατηρώ φανταστικούς ήρωες παρά ιστορικά, υπαρκτά πρόσωπα.

Ισως γιατί δεν εµπιστεύοµαι και τόσο τον υπερβάλλοντα ζήλο των ιστορικών µε τον αέρα της αυθεντίας. Τώρα διαβάζω τα Αποµνηµονεύµατα του πρίγκιπα Χριστόφορου.

Νοσταλγώ...

Ολες τις στιγµές που εκπαιδευόµουν στην ελπίδα. Κάποια µεσηµέρια καλοκαιρινά, κάποια απογεύµατα Σαββάτου που σχολούσα από το σχολείο το οποίο µισούσα. Κάποιες κρύες παραµονές Πρωτοχρονιάς που πηγαινοερχόµουν στον µπακάλη για ψώνια. Τη χαρά για το τίποτα που φαινόταν σπουδαίο.