Η ΠΟΙΗΣΗ ΣΤΑ ΥΨΗ

ΣΧΗΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ

Ι

Ό,τι έφυγε , ριζώνει εδώ, στην ίδια θέση, λυπημένο, αμίλητο

[...............]

ΧΧV

Ανάμεσα στα χέρια η απόσταση μεγάλωσε. Οι αγαπημένοι
δε σφίγγουν πια τα χέρια, μήπως και προδώσουν τη μοναχική
τους παγωνιά, μήπως
μες στις σφιγμένες τους παλάμες ακουστεί η κραυγή της απουσίας.
Μένουν έτσι

σαν κάτω από βαθιές στοές κοιτάζοντας τον αντίπερα χρόνο
ή τ' απομακρυσμένα, αόριστα τραπέζια
που αλλάξανε το σχήμα και τη θέση τους με συμπαγή σιωπή.
Μονάχα

πάνω στο κομοδίνο το μικρό ξυπνητήρι
σαν παιδικό, πρόωρα σοφό, μεγαλωμένο μάτι
δείχνει ένα χρόνο κοντινό, απλησίαστο, παρωχημένον κιόλας.

και λίγο λίγο ο θάνατος μαραίνεται
σαν άχρηστη, αχρησιμοποίητη συγγνώμη.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ