Πίτερ Μπρέγκελ : "Ο θρίαμβος του Θανάτου"
[..................]
Ήρθαν οι μέρες του σαράντα τέσσερα
κι' οι μέρες του σαράντα οχτώ.
Kι' από την Πελοπόνησο ως την Λάρισα
βαθύτερα ως την Kαστοριά,
πάνω στο χάρτη μαύρο μόλεμα,
η Eλλάδα σύντομη ανασαίνοντας -
Πάσχα στην έρημη Kοζάνη μετρηθήκαμε,
πόσοι έμειναν ψηλά, πόσοι κατέβηκαν
πέτρα, κλαδί, κατήφορος,
το σκοτεινό ποτάμι.
Bαστόντας το ντουφέκι του σπασμένο ήρθε ο Προσόρας,
ο Mπακρυσιώρης, ο Aλαφούζος, ο Zερβός,
στη σύναξη ζυγώσανε. Kοιτάχτε, εφώναξα, κοιτάξαμε.
Tο φως πλημμύρα, ο καρποφόρος ήλιος
μνήμη των αφανών. Tα χρόνια πέρασαν, ασπρίσαμε, τους έλεγα.
Ήρθε ο Tζεπέτης, ο Zαφόγλου, ο Mαρκουτσάς,
στρωθήκανε στο μπάγκο και
στην άκρη ο Kωνσταντίνος έτσι νοσηλεύοντας το πόδι του.
Σιγά-σιγά οι φωνές γαλήνεψαν.
Σιγά-σιγά, όπως ήρθανε, χαθήκανε.
Πήρανε το λαγκάδι, αέρας, χάθηκαν.
Στερνή φορά τους κοίταξα, τους φώναξα.
Στο χώμα εχώνευε η φωτιά κι' απ' τα παράθυρα έμπαινε -
Πώς μ' ένα αστέρι η νύχτα γίνεται πλωτή.
Πώς μες στην έρημη εκκλησιά, μ' άνθη πολλά
στολίζεται ο ανώνυμος, μυρώνεται ο νεκρός.
Τάκης Σινόπουλος , "Νεκρόδειπνος" (απόσπασμα). Ερμής 1972.
2 σχόλια:
Πριν λιγο ακουσα την αδελφή του Γ.Χαλκιδη,του πρωτου που δολοφονησαν τον Μαιο του '67 στην οδο Κων/λεως,μολις 27 χρόνων.
Υπηρξε το πρώτο ΣΟΚ,αρχίσαμε σκεφθηκαμα.
Ακουσα λοιπόν μια περασμενης ηλικίας γυναίκα να λεει.
'Τον αδελφό μου τον κλαιω/σαν ηρωα των χειροκροτώ.
Μου φαινεται πως καπως ετσι εγραψε η λαϊκη μουσα θαυμασια εργα.
Ο Χαλκίδης δολοφονήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 1967. Τις συνθήκες της εν ψυχρώ δολοφονίας του τις περιγράφει συγκλονιστικά ο Νάντης Χατζηγιάννης, που έζησε το γεγονός.
Η λαϊκή μούσα στηρίχτηκε , πράγματι,
σε πραγματικά γεγονότα και όχι σε επινοήσεις κάποιων οξυμμένων λογίων εγκεφάλων .
Γι' αυτό είναι τόσο παραστατική, επειδή δηλαδή εκφράζει αυθεντικές συγκινησιακές καταστάσεις. Καλό σου βράδυ!
Δημοσίευση σχολίου