ΑΝΤΙΘΕΣΗ

Προχθές βρέθηκα με αγαπημένο πρόσωπο
στο Κέντρο Υγείας της Θέρμης.
Περιμένοντας να εξυπηρετηθεί από τους γιατρούς,
άρχισα να σουλατσάρω στον αύλειο χώρο του Κέντρου.
Εκεί αντίκρυσα μερικές νεαρές ελιές σαν την εικονιζόμενη
και μου ΄ρθε στο νου το αγαπημένο από τα

μαθητικά μου χρόνια σονέτο του Μαβίλη "Η ελιά",
ένα από τα πολλά που μας είχε υποχρεώσει να μάθουμε
απ' έξω, ο αλησμόνητος φιλόλογος της τάξης , σπουδαίος
Παπαδιαμαντολόγος, Κώστας Παπαχρίστου :

Στην κουφάλα σου εφώλιασε μελίσσι,
γέρικη ελιά, που γέρνεις με τη λίγη
πρασινάδα που ακόμα σε τυλίγει
σα νάθελε να σε νεκροστολίσει.

Και το κάθε πουλάκι στο μεθύσι
της αγάπης πιπίζοντας ανοίγει
στο κλαρί σου ερωτιάρικο κυνήγι,
στο κλαρί σου που δε θα ξανανθίσει.

Ώ πόσο στη θανή θα σε γλυκάνουν,
με τη μαγευτική βοή που κάνουν,
ολοζώντανης νιότης ομορφάδες

που σα θύμησες μέσα σου πληθαίνουν.
Ω να μπορούσαν έτσι να πεθαίνουν
και άλλες ψυχές, της ψυχής σου αδερφάδες.

Βλέποντας μπροστά μου τα νεαρά βλαστάρια που
ξεπηδούσαν θαλερά από τον κομμένο, σύρριζα σχεδόν,
κορμό, συνειδητοποίησα πόσο αταίριαστο για την
περίσταση ήταν το ρέκβιεμ που είχε γράψει ο ποιητής
για το δικό του ευλογημένο δέντρο...