Ο ΨΑΛΤΗΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

ΨΑΛΤΗΣ

Την άνοιξη μια μέρα
εκεί που τραγουδούσα,
ψηλά ΄πό τον αιθέρα
κατέβηκεν η Μούσα,
η ψάλτρα Ερατώ.

Και λέγ': Η Αφροδίτη
οπού τον κόσμ' ορίζει
πιστόν της σε κηρύττει,
και ψαλτην σε ψηφίζει
στην γην οπού πατώ.

Και θέλει, όσο ζήσεις,
να ζεις στον ορισμό της,
κι εις το εξής ν' αρχίσεις
αυτήν και το μωρό της
γλυκά να τραγουδείς.

Και δι΄αυτή τη χάρη
σε τάζει, λέγει άλλη,
να έρθει σαν στον Πάρη
με όλα της τα κάλλη
γυμνή να την ιδείς-

Αυτά λοιπόν λαλώντας,
μ΄αγκάλιασε το σώμα,
και πρόσχαρα γελώντας
μ' εφίλησε στο στόμα
και πέταξ΄υψηλά΄

κι ευθύς καθώς εγεύθη
το στόμα μ' (=μου) το φιλί της,
αμέσως εμαγεύθη
από τη μουσική της
στο ψάλσιμο λωλά.

Και όταν τώρ΄αρχίσει
τα χείλη ν΄ανοίξει
και τύχει να λαλήσει
ή μόν΄ σχεδόν ν' αγγίξει
τη γλώσσα μοναχή,

ευθύς το μαγεμένο,
χωρίς ποτέ να σφάλει,
ωσάν ορμηνεμένο
την Αφροδίτη ψάλλει,
τον Έρωτ' αντηχεί.

Αθανάσιος Χριστόπουλος
(1772-1847)