Για τους αδικοχαμένους...

Camille Henrot, Dying Living Woman, 2005. Grattage sur pellicule.

Θα περάσουν τα χρόνια,
θα περάσουν πάνω μας αργά κι αθόρυβα
σαν την κάμπια που αφανίζει τα δάση.
Ξερά φύλλα και μαυρισμένα κλαδιά
δε θα θυμίζουν τίποτε άλλο από την παλιά
άγρια βλάστηση.
Όμως δε θα ξεχάσουμε .
Δεν θα μπορέσουμε να ξεχάσουμε.
Γιατί δεν έχει τέλος μέσα μας εκείνη
η μακρινή εποχή.
Γιατί οι νεκροί δεν έχουν βρει ακόμα
τον ύπνο τους.
Γυρίζουν μέσα στις νύχτες μας.
Μπαίνουν στα ασφαλισμένα μας σπίτια
κάθονται αντίκρυ μας και μάς
κοιτάζουν ήσυχα μέσα στα μάτια.
Δεν μιλούν, δεν ζητούν τίποτα, δεν
τους χρειάζεται τίποτα.
Δεν απαιτούν εκδίκηση, δεν γυρεύουν το
αίμα τους πίσω.
ούτε θέλουν να κτιστούν μέσα
σε κρύα αγάλματα.
Θέλουν μόνο να βρούμε εμείς και τα
παιδιά μας
και τα παιδιά των δικών τους που μεγάλωσαν
με σκοτεινά παραμύθια κι αλλόκοτα
ό,τι η ζωή τους πλήρωσε τόσο ακριβά
και προπάντων απόλυτα.

Θανάσης Κωσταβάρας

Frans Masereel, Route des hommes , Dessin sur Gouache,1961.