Ο άνθρωπος-όρνιο , που γλεντάει όταν κάποιοι πεθαίνουν

O Γύπας

Μασουλώντας το ζωντανό πτώμα της Αργεντινής

του Γρεγκ Πάλαστ

 μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου

Ποιος είναι ο Πολ Σίνγκερ, ο άνθρωπος πίσω από τα funds που ηγούνται της κερδοσκοπικής επίθεσης κατά της Αργεντινής, ο οποίος μάλιστα δεν μας είναι διόλου άγνωστος στην Ελλάδα, καθώς το 2012 εκβίαζε το ελληνικό κράτος; Δημοσιεύουμε ένα σχετικό απόσπασμα από το βιβλίο του ερευνητή αμερικανού δημοσιογράφου Greg Palast, Billionaires & Ballot Bandits: How to Steal an Election in 9 Easy Steps, που κυκλοφόρησε τα τέλη του 2012 από τον οίκο Seven Stories Press.

ΕΝΘΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗΣ ΑΥΓΗΣ

3.8.14

Εικόνα του Τεντ Ραλ

Τα αφεντικά μου στο Κέντρο Τηλεόρασης του BBC, στο Λονδίνο, δέχτηκαν ένα τηλεφώνημα από τη Νέα Υόρκη. Στην άλλη άκρη της γραμμής, ένας απ’ τους αγροίκους που πληρώνονται από τον δισεκατομμυριούχο Πολ Σίνγκερ, νούμερο ένα χρηματοδότη του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στη Νέα Υόρκη, δωρητή ενός εκατομμυρίου δολαρίων στο super-PAC του Μιτ Ρόμνεϊ[1] και κορυφαίου χρηματοδότη της προεκλογικής εκστρατείας των Ρεπουμπλικανών για τη Γερουσία. Πιο γνωστός ως «Σίνγκερ ο Γύπας».

«Ξέρουμε κάποια πράγματα για τον Γκρεγκ Πάλαστ».

Α ναι, προφανώς και ξέρουν.

Κι εγώ ξέρω κάποια πράγματα γι’ αυτούς.

Είχα μόλις επιστρέψει από ένα ταξίδι μου στον Ποταμό Κονγκό για λογαριασμό του BBC και του Guardian. Ο μπράβος του Σίνγκερ υπονόησε πως ο κ. Σίνγκερ θα προτιμούσε το BBC να μην ασχοληθεί μαζί του — ιδίως σε ένα ντοκιμαντέρ με θέμα τα βασανισμένα του θηράματα: τα παιδιά και τα θύματα της χολέρας.

Όπως όλα τα όρνεα, ο Σίνγκερ το γλεντάει όταν κάποιοι πεθαίνουν. Κυριολεκτικά. Για παράδειγμα, έβγαλε ένα κάρο λεφτά αγοράζοντας τη χρεοκοπημένη εταιρεία αμιάντου Owens Corning. Η εταιρεία είχε αποκρύψει από τους εργάτες της ότι, δουλεύοντας με το προϊόν της, θα πάθαιναν αμιάντωση. Είναι φρικτό να πεθαίνεις από την αρρώστια αυτή. Οι πνεύμονες καλύπτονται από έναν ινώδη ιστό και δεν μπορείς να αναπνεύσεις. Η εταιρεία υποχρεώθηκε να πληρώσει τα έξοδα νοσηλείας σε δεκάδες χιλιάδες εργαζομένους της και, όταν αυτοί πέθαναν, αποζημιώσεις στις οικογένειές τους.

Τότε όμως ο Σίνγκερ κινητοποίησε τις πολιτικές του διασυνδέσεις για να μειώσει τις υπεσχημένες αποζημιώσεις και πρόσφερε ψίχουλα στους εργάτες του. Αυτοί, στο κατώφλι του θανάτου, τα δέχτηκαν. Με τους εργάτες του αμίαντου νεκρούς ή φτηνά εξαγορασμένους, τα εργοστάσια θανάτου του Σίνγκερ άξιζαν πλέον μια περιουσία… κι έτσι ο Σίνγκερ πέτυχε το πρώτο μεγάλο του «κυνήγι».[2]

Μετά ήταν η σειρά του Περού, όπου ο Σίνγκερ, με έναν πιστωτικό-νομικό ελιγμό, ελιγμό εξαιρετικά αμφιλεγόμενο για να τον επιχειρήσει οποιοσδήποτε άλλος, κατάφερε να αρπάξει τον έλεγχο ολόκληρου του χρηματοπιστωτικού συστήματος της χώρας. Όταν ο σκανδαλιάρης πρόεδρος, Αλμπέρτο Φουτζιμόρι, αποφάσισε ότι ήταν καλή ιδέα να την κάνει απ’ τη χώρα πριν τον συλλάβουν με την κατηγορία του φόνου, ο Σίνγκερ (όπως μου έχει πει ο περουβιανός δικηγόρος Μαρκ Σίμροτ) βοήθησε τον Φουτζιμόρι να αποδράσει υπό τον όρο ο Αρχιδολοφόνος να δώσει εντολή στο υπουργείο Οικονομικών να του μεταβιβάσει 58 εκατομμύρια δολάρια. Για το δωράκι αυτό, ο Σίνγκερ, που είχε ήδη αρπάξει το προεδρικό αεροπλάνο του Περού, έδωσε τα κλειδιά του στον δραπέτη.

Ειρήσθω εν παρόδω, το όνομα «Γύπας» δεν το έδωσα εγώ στον Σίνγκερ. Οι ίδιοι οι τραπεζίτες φίλοι του τον βάφτισαν έτσι, και το εκφέρουν πάντοτε με θαυμασμό. Συνέχεια ανάγνωσης →