ΓΙΑ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

• Σεμινάριο: "Έρως και θάνατος στην αρχαία ελληνική ποίηση"

  
  Την περίοδο Φεβρουαρίου Μαρτίου (6/2 -27/3) κάθε Τετάρτη (16.30 -18. 30) διοργανώνεται στο Παλαιό Πανεπιστήμιο (Θόλου 5 στην Πλάκα) σεμινάριο με τίτλο "Έρως και θάνατος στην αρχαία ελληνική ποίηση".

• Εκδήλωση με την Ζυράννα Ζατέλη (03/02/2013)

  Οι Εκδόσεις Καστανιώτη σας προσκαλούν να συναντήσετε την Ζυράννα Ζατέλη στο πλαίσιο της ενότητας συνεντεύξεων Ένας λόγος παραπάνω με την Λίνα Νικολακοπούλου και τον Μάκη Προβατά. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 3 Φεβρουαρίου (ώρα 6:00 μ.μ.) στο Gazarte (Βουτάδων 34 Γκάζι).

• Ποιητές στη σκιά: Αμαλία Τσακνιά (07/02/2013)

  Οι ποιήτριες Έλ. Κορνέτη και Ελ. Τζατζιμάκη μας συστήνουν το έργο της Αμ. Τσακνιά (1932-1984), ενώ η ηθοποιός Δ. Σεραφείδου θα διαβάσει ποιήματα. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου (ώρα 20.30), στο Βιβλιοπωλείο Ποιήματα και Εγκλήματα.

• Συνάντηση με τον Γιώργο Χουλιάρα (03/02/2013)

  Ποιήματα και πονήματά του διαβάζουν στο πλαίσιο του κύκλου "Λογοτεχνικές δράσεις και αποδράσεις" η ηθοποιός Ευδ. Στατήρη και ο ίδιος. Τραγουδά ο Β. Ντουμανάς. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 3 Φεβρουαρίου (ώρα 12.30) στο Θέατρο Χυτήριο.

• Επιμορφωτική Ημερίδα: "Νέα Προγράμματα Σπουδών για τα φιλολογικά μαθήματα Γυμνασίου και Λυκείου" (01/02/2013)

  Ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Λάρισας (sflarisas.blogspot.com) ανακοινώνει τη διοργάνωση επιμορφωτικής ημερίδας σε συνεργασία με το Τμήμα Επιστημονικής και Παιδαγωγικής Καθοδήγησης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης της Περιφερειακής Διεύθυνσης Εκπαίδευσης Θεσσαλίας με θέμα "Νέα Προγράμματα Σπουδών για τα φιλολογικά μαθήματα Γυμνασίου και Λυκείου" την Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013, ώρες 15.30

• Παρουσίαση βιβλίου (02/02/2013)

  Οι εκδόσεις Νεφέλη και ο ΙΑΝΟS παρουσιάζουν το βιβλίο "Λειτουργική Γλωσσολογία" του Χρήστου Κλαίρη. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 2 Φεβρουαρίου (ώρα 12.30) στο βιβλιοπωλείο Ιανός (Σταδίου 24, Αθήνα).

Ο ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΣ ΜΑΡΚΟΣ ΖΑΒΙΤΣΙΑΝΟΣ

ΜΙΕΤ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

 

Έκθεση χαρακτικής με τίτλο 

“Μάρκος Ζαβιτζιάνος: Έργα και Κείμενα”

5 Φεβρουαρίου 2013 στις 20:00 στο Βιβλιοπωλείο του ΜΙΕΤ στη Θεσσαλονίκη (Τσιμισκή 11). Παρουσιάζονται χαρακτικά του Μάρκου Ζαβιτζιάνου (1884-1923) και εκδόσεις με εικονογράφηση που έχει ο ίδιος φιλοτεχνήσει, όπως το έργο του 1914 «Η τιμή και το χρήμα» του Κωνσταντίνου Θεοτόκη. Τα έργα της έκθεσης προέρχονται από τις Συλλογές του ΜΙΕΤ, της Αlpha Bank και του Ανδρέα Δεληβοριά.

Για τον καλλιτέχνη και το έργο του θα μιλήσει την ημέρα των εγκαινίων ο Μανόλης Γιανναδάκης, καθηγητής χαρακτικής στη Σχολή Καλών Τεχνών του ΑΠΘ.

 

Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 30 Μαρτίου 2013
 και θα λειτουργεί με το εξής ωράριο: 
Δευτέρα, Τετάρτη, Σάββατο 10:00-15:00, Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή 10:00-21:00, 
με ελεύθερη είσοδο για το κοινό.

Πληροφορίες    Τηλ.: 2310 288.036

 

Ο Μάρκος Ζαβιτσιάνος (ή Ζαβιτζιάνος, όπως υπέγραφε ο ίδιος) υπήρξε ένας από τους πιο λαμπρούς ζωγράφους και χαράκτες της νεοελληνικής τέχνης. Γεννήθηκε το 1884 στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν γόνος αρχοντικής οικογένειας με μητέρα γαλλικής καταγωγής που διέθετε καλλιτεχνική παιδεία και πατέρα γιατρό. Ο Ζαβιτσιάνος φοιτά στη Μεγάλη του Γένους Σχολή, αλλά το 1902 η οικογένεια επιστρέφει και εγκαθίσταται μόνιμα στην Κέρκυρα. Το 1904 φεύγει για το Μόναχο όπου σπουδάζει ζωγραφική στην Ακαδημία του Μονάχου. Στο διάστημα της παραμονής στη Γερμανία συνδέεται με τον Κώστα Χατζόπουλο και ασπάζεται τις σοσιαλιστικές ιδέες. Νεότατος, μόλις είκοσι τριών ετών, θα λάβει μέρος στη συζήτηση που διεξάγεται από τις στήλες του Νουμά για το βιβλίο του Γ. Σκληρού «Το κοινωνικόν μας ζήτημα» (1907) και θα εκθέσει με πάθος και διαύγεια τις πολιτικές του πεποιθήσεις και τους οραματισμούς του για την ελληνική κοινωνία.

 

Το 1911 βρίσκεται πάλι στην Κέρκυρα, όπου συνεργάζεται με τον Κωνσταντίνο Θεοτόκη για την ίδρυση του Σοσιαλιστικού Ομίλου. Το 1912 εκθέτει έργα του στο Ζάππειο, ενώ μετά από δυο χρόνια μετέχει στην καλλιτεχνική εταιρεία «Συντροφιά των εννιά» και συνεργάζεται με τον Κ. Θεοτόκη εικονογραφώντας με 6 χαρακτικά την πρώτη έκδοση του έργου του «Η τιμή και το χρήμα». Το 1915 συμμετέχει στην ιδρυτική ομάδα του δίμηνου περιοδικού «Κερκυραϊκή Ανθολογία», όπου και δημοσιεύει λογοτεχνικά και εικαστικά έργα του. Στα επόμενα χρόνια παρουσιάζει τα έργα του σε διάφορες εκθέσεις στην Αθήνα αλλά και σε έκθεση στο Παρίσι. Το 1923 και ενώ βρίσκεται στη Γενεύη προσβάλλεται από πνευμονία και αφήνει εκεί την τελευταία του πνοή. Ο Παλαμάς γράφει ένα άρθρο στη μνήμη του όπου μεταξύ άλλων σημειώνει: «Ο Μάρκος Ζαβιτσιάνος ήτο γνήσιος καλλιτέχνης εις την εκδήλωσιν και του έργου του και της ζωής του…Ο Μάρκος Ζαβιτσιάνος προς του καλλιτέχνου την έμπνευσιν συνέδεε την θεωρητικήν μόρφωσιν. Ήτο ικανός να χειρισθή του λογίου την πένναν δια να πραγματευθεί ζητήματα κ’ αισθητικής φύσεως και τάξεως κοινωνιολογικής…». Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου τον κρίνει ως «τον τελευταίον ίσως της σειράς του Πολυλά, του Καλοσγούρου, του Θεοτόκη και του Μαβίλη». Ο Μαρίνος Καλλιγάς τον χαρακτηρίζει ως «έναν στοχαστικό άνθρωπο που είχε συνείδηση της ευθύνης του πραγματικού καλλιτέχνη».

Στα τριάντα εννέα χρόνια που του δόθηκαν να ζήσει ο Μάρκος Ζαβιτσιάνος πρόλαβε να φωτίσει τον κόσμο γύρω του όσο λίγοι καλλιτέχνες της εποχής του. Αυτήν την πολυσθενή, ευγενή και γοητευτική προσωπικότητα θέλησε να παρουσιάσει το ΜΙΕΤ όσο γίνεται πληρέ-στερα στο εύρος του περίγυρου και της συνάφειάς της.

Την έκθεση συνοδεύει η έκδοση από το ΜΙΕΤ του βιβλίου ΜΑΡΚΟΣ ΖΑΒΙΤΖΙΑΝΟΣ  ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΚΕΙΜΕΝΑ, που περιλαμβάνει αναλυτικό χρονολόγιο, έργα και κείμενα του καλλιτέχνη καθώς και κείμενα που έγραψαν για τον Ζαβιτζιάνο οι Κ. Παλαμάς, Ζ. Παπαντωνίου, Μ. Καλλιγάς, Τ. Σπητέρης, Ν. Βεντούρας και Κ. Δαφνής.

Ο "ΕΝΤΙΜΟΤΑΤΟΣ" ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΦΙΛΟΣ

ΕΝΟΧΟΣ ΓΙΑ ΗΘΙΚΗ ΑΥΤΟΥΡΓΙΑ Ο ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

Την ενοχή τόσο του πρώην δημάρχου Θεσσαλονίκης Βασίλη Παπαγεωργόπουλου όσο και του άλλοτε στενού του συνεργάτη, πρώην γενικό γραμματέα του δήμου, Μιχάλη Λεμούσια, για την υπεξαίρεση «μαμούθ» στο κεντρικό δήμο, πρότεινε προς το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων, ο εισαγγελέας τής έδρας Βασίλης Χαλντούπης

Ύμνους προσφάτως  έπλεκε στον  "εντιμότατο" δημοτικό μας  άρχοντα το φτερωτό Βασίλη,

Τι, άραγε, σκέφτομαι, θα σκαρφιστεί ο ερίφης τώρα που πέταξε ο εισαγγελέας την τορπίλη,

ότι  ο  δηλαδή  ο Παπαγεωργό. ήταν ο ηθικός υπαίτιος  στη μεγάλη απάτη του Σαξώνη;

Ο διάολος  μού λέει στο αυτί πως στην πολιτική συχνά ο  κόρακας υμνείται ως  αηδόνι.

ΤΟ ΤΖΟΚΙΝ(ΓΚ) ΤΗΣ ΑΛΕΚΑΣ

Παλιά   όρνιθα στην πολιτική , δέσποζε ως τώρα  στο ελληνικό κοτέτσι.

αρνείται όμως τώρα  να  παραδεχτεί πως δεν κάνει ούτε  για  γιουβέτσι,

σκάζοντας που δεν είναι ορεκτική , το ΄ριξε  στης Επανάστασης το τζόκιν, 

στα μπλόκα τρέχει το πρωί, με  του ΠΑΜΕ τους τραμπούκους   κατόπιν.

ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΠΟΥ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ

Οι επτά παιδικές(;) ασθένειες 

του ΣΥΡΙΖΑ

Του Ανδρέα Παππά* 

 To Bήμα :  27/01/2013   

Αναγκαία διευκρίνιση: δεν πρόκειται για κείμενο πολεμικής, ούτε για κείμενο που επιχαίρει για όσα επισημαίνει. Με άλλα λόγια, μακάρι ο ΣΥΡΙΖΑ να μπορούσε να ξεπεράσει τις παιδικές ασθένειές του, να γίνει ώριμη και υπεύθυνη πολιτική δύναμη, συμβάλλοντας στην ανάκαμψη της χώρας από τη βαθιά και πολύπλευρη κρίση στην οποία έχει βυθιστεί. Διαφορετικά, όλα τα αρνητικά χαρακτηριστικά που επισημαίνονται πιο κάτω, αλλά και άλλα ακόμη, στα οποία η έκταση αυτού του κείμενου δεν επιτρέπει να αναφερθώ, υπάρχει κίνδυνος από παιδικές ασθένειες να εξελιχθούν σε κάτι σαν (επτά) θανάσιμα αμαρτήματα. Και, ως γνωστόν, θανάσιμα αμαρτήματα, κατά την παράδοση, είναι εκείνα που όχι μόνο πολύ δύσκολα «κόβονται», αλλά και που μπορεί τελικά να αποβούν μοιραία για τον φορέα τους.

Εχουμε λοιπόν και λέμε - με τη βοήθεια και της παιγνιώδους επιλογής του κοινού αρχικού γράμματος:

Ανευθυνότητα. Ασθένεια ιδιαίτερα βαριά, συχνά μοιραία τόσο για τον φορέα της όσο και για το περιβάλλον του, κατ' εξοχήν γνώρισμα των απανταχού λαϊκιστών και δημαγωγών. Κύριο σύμπτωμά της: υπόσχεται κανείς στους πάντες τα πάντα, ή, για να ακριβολογούμε, στον καθένα ό,τι επιθυμεί, μη εξαιρουμένων ούτε των πιο σκανδαλωδώς προνομιούχων επαγγελματικών ομάδων (υπάλληλοι της Βουλής, συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ κ.ά.).

Αμετροέπεια. Παρασυρόμενος και ανατροφοδοτούμενος από τον βερμπαλιστικό οίστρο του, ο λαϊκιστής, αργά ή γρήγορα, περισσότερο ή λιγότερο, διολισθαίνει αναπόφευκτα στην αμετροέπεια. Για παράδειγμα, τι άλλο από αμετροέπεια είναι όταν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι αυτός ο χειμώνας θα είναι αντίστοιχος μ' εκείνον του 1941-42; Μιλάμε για τότε που οι άνθρωποι πέθαιναν κατά εκατοντάδες από την πείνα και το κρύο και δεν υπήρχαν καν αρκετά κάρα για να μεταφέρουν τα πτώματα. Οσοι έχουν ζήσει εκείνη τη ζοφερή εποχή θα πρέπει, υποθέτω, να φρίττουν μπροστά στο μέγεθος της ασέβειας και της ύβρης που συνιστά αυτή η σύγκριση.

Αλαζονεία. Νιώθοντας επιβραβευμένα και επιβεβαιωμένα από την άνοδο των ποσοστών του κόμματός τους, τα περισσότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όλο και πιο συχνά αποπνέουν αυτοϊκανοποίηση, αυταρέσκεια, και τελικά πολιτική αλαζονεία. Μιλούν συχνά απαξιωτικά για όσους δεν συμμερίζονται τις απόψεις τους και επαίρονται για την (αν μη τι άλλο, προς απόδειξιν) εμβρίθεια και ευθυβολία των λεγομένων τους.

Αλαλούμ. Ή αλλιώς, για να παραμείνουμε στον αστερισμό του αρχικού «α», ασυναρτησία, ανακολουθία, αντιφατικές δηλώσεις. Και μάλιστα σε κρισιμότατα ζητήματα, όπως είναι το πώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα αντιμετωπίσει (επαναδιαπραγμάτευση; καταγγελία;) τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η χώρα από τις δανειακές συμβάσεις, αλλά και το ποιες θα είναι γενικότερα οι σχέσεις μας με τους εταίρους μας στην ευρωζώνη και στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Ανεπάρκεια (των στελεχών). Μια από τις συνέπειες της εκτόξευσης του εκλογικού ποσοστού του ΣΥΡΙΖΑ ήταν και το να έρθουν στο προσκήνιο, κοινοβουλευτικό ή άλλο, κάθε λογής ορφανά του Στάλιν και του Μπρέζνιεφ, του Μάο και του Τρότσκι, αλλά και ρετάλια του βαθύτατου ΠαΣοΚ, ηγέτες και ηγετίσκοι περιθωριακών ομάδων και γκρουπούσκουλων, καθώς και απροκάλυπτοι θιασώτες της πολιτικής βίας (της «καλής», της «επαναστατικής» βεβαίως-βεβαίως). Αποτέλεσμα: να μην πείθει ούτε κατά διάνοια ο ΣΥΡΙΖΑ ότι με αυτά τα στελέχη θα μπορούσε ποτέ να κυβερνήσει, αν - που λέει ο λόγος - καλούνταν να αναλάβει την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας.

Απομονωτισμός. Εκ των πραγμάτων, αντικειμενικά (για να το πω και στην παλαιοκομμουνιστική κοινή), οι επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ οδηγούν στη διεθνή απομόνωση της χώρας. Αν όχι στην έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ενωση, που κι αυτό «παίζει» στα μυαλά ορισμένων, πάντως στην αποκοπή από το κύριο ρεύμα των ευρωπαϊκών εξελίξεων, που προβλέπονται ραγδαίες όσο και κρίσιμες τα επόμενα χρόνια. Αν βασικοί σύμμαχοί μας στο μέλλον πρόκειται να είναι οι επίγονοι του Τσάβες και το γερμανικό Die Linke, άσ' τα να πάνε καλύτερα.

Αριστερισμός. Οταν μιλάω για αριστερισμό, δεν αναφέρομαι μόνο στον αριστεροφανή βερμπαλισμό που, με περισσή ευκολία, κάνει λόγο για «εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008» ή για «αλλαγή καθεστώτος (sic)» αν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση. Εννοώ και τη διάχυτη, συχνά προκλητική κάλυψη ή/και υιοθέτηση μορφών βίας και ανομίας που κινούνται σαφώς εκτός συνταγματικής και δημοκρατικής νομιμότητας. Ετσι, φαινόμενα όπως ο προπηλακισμός πολιτικών αντιπάλων βαφτίζονται «δίκαιη αγανάκτηση του λαού», ενώ άντρα κουκουλοφόρων εξυμνούνται ως «κύτταρα πολιτισμού», όπου φυλάσσονται - παρεμπιπτόντως, προφανώς - και ορισμένα «αντικείμενα καθημερινής χρήσης».

Τελειώνοντας, θα διακινδυνεύσω μια πρόβλεψη: ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα γίνει ποτέ κυβέρνηση. Δεν θα ξεπεράσει, τελικά, τις ασθένειες στις οποίες αναφέρθηκα, και επομένως δεν θα μπορέσει ποτέ να διεισδύσει στα στρώματα εκείνα του πληθυσμού που καθορίζουν τον εκάστοτε νικητή των εκλογών, και άρα και το ποιος θα κυβερνήσει τη χώρα. Αυτό άλλωστε έχει αρχίσει να διαφαίνεται και από κάποιες δημοσκοπήσεις, οι οποίες ανάγκασαν ακόμη και τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα να μιλήσει για «κάμψη της δυναμικής του ΣΥΡΙΖΑ».

  

*Ο κ. Ανδρέας Παππάς είναι επιμελητής εκδόσεων και μεταφραστής.

ΕΝΑ "ΣΥΣΤΗΜΑ" ΖΩΗΣ

 EL SISTEMA

[ΕΝΑ "ΣΥΣΤΗΜΑ" ΠΟΥ ΔΕ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ

ΑΛΛΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ.

275.000 ΠΑΙΔΙΑ  ΚΑΝΟΥΝ ΤΗ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ 

ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ. Η ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΤΣΑΒΕΣ

ΔΙΑΘΕΤΕΙ 3Ο ΜΟΥΣΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΑΙ 125 ΝΕΑΝΙΚΕΣ ΟΡΧΗΣΤΡΕΣ.

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ , ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΒΑΝΙΤΟΠΟΥΛΟ

ΥΠΟΥΡΓΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΖΑΒΑΡΑ ΥΦΥΠΟΥΡΓΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ,

ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΑ ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΜΟΥΣΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ  ΚΑΙ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΕ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ ΑΧΡΕΙΑΣΤΗ ΚΑΙ ΓΡΑΦΙΚΗ.]

The remarkable accomplishment of a great humanist, José Antonio Abreu (1939), who dedicated his life to set up the 'Sistema' in 1975, an extraordinary music and social project which has been running in Venezuela in an attempt to transform the lives of the nations poorest children.

It has been using classical music to tackle the social problems of a country where 60% of the population live below the poverty line. By offering free instruments and tuition through a network of after-school centres all over the country, the Sistema has kept thousands of children away from the drugs, alcohol and gang-related violence of the streets and has led to the creation of 30 professional orchestras in a country that had only 2 before it started. Currently, 275,000 children attend the Sistemas schools and many of them play in one of the 125 youth orchestras.

At the pinnacle of the system stands the Simón Bolívar Youth Orchestra of Venezuela under its music director Gustavo Dudamel who is himself a product of the Sistema and is also the musical director for the Los Angeles Philharmonic Orchestra.

Η ΑΓΑΠΗ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

                          

   HANDS

We first recognised each other as if we were siblings,

and when we held hands your touch

made me stupidly happy.

Hold my hand, you said in the hospital.

You had big hands, strong hands, gentle

as those of a Mediterranean father

caressing the head of a child.

Hold my hand, you said. I feel

I won’t die while you are here.

You took my hand on our first aeroplane

and in opera houses, or watching

a video you wanted me to share.

Hold my hand, you said. I’ll fall asleep

and won’t even know you’re not there.

         

 

Elaine Feinstein (1930), "Talking to the Dead".

 Carcanet, Manchester, 2007

 ΤΑ ΧΕΡΙΑ

Στην αρχή αναγνωρίσαμε ο ένας τον άλλον

σαν να ΄μασταν αδέρφια

κι όταν πιαστήκαμε χέρι-χέρι το άγγιγμά σου

μ΄έκανε να πετάξω στα σύννεφα.

Κράτα μου το χέρι , είπες στο νοσοκομείο.

Είχες μεγάλα χέρια, δυνατά χέρια, ευγενικά

σαν αυτά Μεσογειακού πατέρα

που χαϊδεύει το κεφάλι ενός παιδιού.

Κράτα το χέρι μου, είπες. Νιώθω

πως δεν θα πεθάνω όσο είσαι εδώ.

Έσφιγγες το χέρι μου στην πρώτη μας πτήση

και στην όπερα, ή βλέποντας

ένα βίντεο που ήθελες να μοιραστώ μαζί σου.

Κράτα το χέρι μου, είπες. Θα αποκοιμηθώ

κι ούτε που θα καταλάβω ότι δεν είσαι εκεί.

Μετάφραση: Χάρης Βλαβιανός, The Athens Review of Books. Τχ. 36.