Το βίντεο της επίθεσης στον Πέτρο Ευθυμίου από newsview
Μόνο μας όπλο
ο κοινοβουλευτισμός
Του Ηλία Mαγκλίνη
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 22/4/2012
Η Δημοκρατία υποφέρει και η αλήθεια είναι πως κάναμε ό,τι ήταν δυνατόν για να την φέρουμε σε αυτό το σημείο. Ολο και περισσότερο ακούς γύρω σου φωνές απαξίωσης του δημοκρατικού πολιτεύματος. Και δεν πρόκειται μονάχα για φωνές. Στις δημοσκοπήσεις, βλέπουμε τα ποσοστά κομματικών σχημάτων, όπως η Χρυσή Αυγή, που εχθρεύονται ανοιχτά τον κοινοβουλευτισμό, μέλη των οποίων εμπλέκονται κάθε τόσο σε εγκληματικές ενέργειες, να χτυπούν την πόρτα της Βουλής.
Δυστυχώς, κάτοικοι περιοχών της Αθήνας που μετατράπηκαν σε γκέτο ένιωσαν μόνοι και ανυπεράσπιστοι απ’ το κράτος, από την πολιτεία, από την αστυνομία. Μόνοι και ξεχασμένοι, έρμαια μιας ανεξέλεγκτης βίας εξαθλιωμένων ανθρώπων που βρέθηκαν στα μέρη μας χωρίς στην πραγματικότητα να το θέλουν οι ίδιοι. Οταν κάποια στιγμή οι παρέες των κοντοκουρεμένων νεαρών ανέλαβαν δράση, ο κάτοικος μιας τέτοιας γειτονιάς ξαφνικά είδε τη διαφορά: μπορούσε να πάει μέχρι το φούρνο να πάρει ψωμί χωρίς να κινδυνεύει η σωματική του ακεραιότητα. Προς το παρόν τουλάχιστον. Δεν τον ένοιαξε με ποιο τρόπο οι νεαροί αυτοί που χαιρετούν ναζιστικά «καθάρισαν» τον δρόμο του, τη γειτονιά του. Κι αν τον ένοιαξε, έκανε τα στραβά μάτια. Μπορούμε να τους κατηγορήσουμε γι’ αυτό. Η ουσία όμως παραμένει: μέσα στην κραυγαλέα απουσία της κρατικής μέριμνας, πολλοί Αθηναίοι, κάτοικοι και καταστηματάρχες, αφέθηκαν στην τύχη τους και κάποιοι άδραξαν την ευκαιρία και προσέφεραν εθελοντικά τις υπηρεσίες τους.
Κανένας νοήμων άνθρωπος δεν θέλει την καταστολή, θέλει όμως την πολιτεία μέσα στην οποία ζει και κινείται, να φροντίζει για τη σωματική του ακεραιότητα, για τη ζωή του. Στην πραγματικότητα, είναι λες και η αστυνομία να βολεύτηκε με τη δράση των αυτόκλητων vigilante, ανίκανη μέσα στη δίνη των γενικών εκπτώσεων, πραγματικών και συμβολικών, να αντιδράσει ουσιαστικά ή και απρόθυμη να φροντίσει στοιχειωδώς ώστε ο πολίτης να μην αισθανθεί ότι το γκέτο μέσα στο οποίο βρέθηκε να ζει έχει καινούργιους νόμους, δικούς του νόμους.
Στο βάθος βέβαια, η αστυνομία, πέρα από τις δικές της ευθύνες, ήταν ανέτοιμη να ανταποκριθεί σε ένα κατά τα άλλα δυσκολότατο έργο, πληρώνοντας και εκείνη με τον τρόπο της, τις συνέπειες της κρατικής ανυπαρξίας - ανυπαρξία που σε ό,τι αφορά το μεταναστευτικό έλαμψε πολύ πριν από την έλευση της οικονομικής κρίσης, όταν δεν υπήρχαν δικαιολογίες. Κυρίως μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, όταν το ίδιο το ιστορικό κέντρο της Αθήνας άρχισε να εγκαταλείπεται στη μοίρα του και η κατάσταση να γίνεται δραματική, και όχι μόνον εξαιτίας των μεταναστών. Και βέβαια, με τις προεκλογικού τύπου «σκούπες» όπως στην οδό Μασσαλίας δεν λύνεται το πρόβλημα ούτε ο κόσμος τρώει κουτόχορτο.
Το χειρότερο, ίσως, είναι ότι, μετά και από την πλήρη απογύμνωση της ελληνικής πολιτικής, φτάσαμε πλέον σε μια τέτοια παρακμή όπου η δημοκρατία αμφισβητείται αβασάνιστα, μόνο και μόνο επειδή στην πλειοψηφία τους, αυτοί που κλήθηκαν με λαϊκή ψήφο να την υπηρετήσουν, την εξαχρείωσαν. Το μοναδικό, το μεγάλο μας όπλο όμως απέναντι σε αυτή τη διάλυση ήταν και θα είναι ο κοινοβουλευτισμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου