Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Να τολμάς το δεύτερο βήμα,
βλέποντας τι αφήνεις...

* Αναρωτιέμαι, ένας άνθρωπος που έχει ζήσει σκληρές συνθήκες, σε ανελεύθερο καθεστώς, που έχει υποστεί διώξεις, έχει βασανιστεί, πώς βιώνει τη σημερινή πραγματικότητα;

Δ.Μ.:"Προφανώς ανήκω σε μια γενιά ιστορικά θα έλεγα μπάσταρδη. Έζησα την κατοχή ως παιδί και τον εμφύλιο ως έφηβος. Στην πραγματικότητα οι πολιτικές εμπειρίες μου προέκυψαν λίγο αργότερα και πήραν την οξύτητα που πήραν μέσα στα χρόνια της δικτατορίας. Αν με ζόριζε κάποιος να πω ποιο είναι το απόσταγμα αυτής της εμπειρίας, θα έλεγα κάτι που θα παραξενέψει. Είναι μια εμπειρία που όρισε, όχι μόνο για τη δική μου ζωή, αυτό που θα ονόμαζα εποχή της αθωότητας. Από την άποψη αυτή, ώρες ώρες αισθάνομαι περίπου ευγνωμοσύνη για τα χρόνια που πέρασα, και όπως τα πέρασα, την εποχή εκείνη. Είναι μια εποχή που με έμαθε να κινούμαι, για να χρησιμοποιήσω το πλατωνικό παράδειγμα που τον τελευταίο καιρό χρησιμοποιώ κατά κόρον, από το υστέρημα στο περίσσευμα, τιμώντας εξίσου το υστέρημα όσο και το περίσσευμα, για να μην πω περισσότερο το υστέρημα από το περίσσευμα"."

* Μήπως μια συνθήκη "στέρησης" χρειάζεται σήμερα η ελληνική κοινωνία για να επανακτήσει το ήθος της;

Δ.Μ.:"Και ναι και όχι. Το υστέρημα έτσι όπως το έζησα έχει ένα δικό του δυναμισμό, ας μην τον ονομάσω επαναστατικό αλλά προωθητικό. Τον δυναμισμό που σε κάνει να τολμάς το δεύτερο βήμα μετά το πρώτο και κάθε τόσο να γυρνάς το βλέμμα πίσω για να δεις τι αφήνεις και πού πας."

Απόσπασμα συνέντευξης του Δημήτρη Μαρωνίτη στην Πόλυ Κρημνιώτη

( Η Αυγή: 20/06/2010)