Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Μια βόλτα στην Αθήνα αρκεί

Tης Mαριας Kατσουνακη
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 11/10/09

Να φέρουμε αξιοπρέπεια στη σχέση πολίτη - πολιτείας», είπε ο πρωθυπουργός στην πρώτη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου. Ο «πολίτης» επανήλθε αρκετές φορές στην ομιλία, αναδείχθηκε στον βασικό μέτοχο μιας κυβέρνησης που, κατά τα λεγόμενά της, εκπροσωπεί τα «ατομικά του δικαιώματα, αλλά και το συλλογικό δημόσιο συμφέρον».

Λίγες ημέρες νωρίτερα, μια πρωινή πεζοπορία σε ένα από τα ωραιότερα μέρη της Αθήνας έδινε εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο στη λέξη «πολίτης». Η διαδρομή από το Παγκράτι στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου συνεχίστηκε στην Αποστόλου Παύλου, την Αδριανού, τη Μητροπόλεως, για να καταλήξει, διά μέσου του Ζαππείου, στο σημείο εκκίνησης. Ηταν 8.30 π. μ. και οι κεντρικές αρτηρίες της πόλης ασφυκτιούσαν ήδη. Μπροστά στο Καλλιμάρμαρο τα τουριστικά πούλμαν είχαν αναμμένες τις μηχανές, περιμένοντας τους επιβάτες τους να επιστρέψουν από τον πολυφωτογραφημένο προορισμό τους. Η συγκέντρωση, μεγάλη, επιβάρυνε την Βασιλέως Κωνσταντίνου. Στην ατμόσφαιρα –και στη συμπεριφορά των οδηγών– ανέπνεες ήδη τη μη ελεγχόμενη ένταση.

Ο, τι αποκαλούμε «αβίωτη συνθήκη ζωής στην πρωτεύουσα» είναι εκεί μπροστά μας, ένα συνηθισμένο ταμπλό βιβάν από καθημερινό μποτιλιάρισμα. Διασχίζουμε τα φανάρια, τους Στύλους του Ολυμπίου Διός, περνάμε στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Ησυχα, ευχάριστα. Ο πεζόδρομος, ελεύθερος από τροχοφόρα. Προς τι η διευκρίνιση; Μα, δεν πάει πολύς καιρός που η «Κ» είχε δημοσιεύσει ρεπορτάζ (30/9) με εικόνες της Αρεοπαγίτου να παραπέμπει σε υπαίθριο πάρκινγκ εξαιτίας της συνάθροισης προσκεκλημένων γνωστού γκαλερίστα στο εστιατόριο του Μουσείου. Αρα, με ανακούφιση βλέπουμε τον δρόμο προσπελάσιμο, θεωρώντας απολύτως... φυσιολογική τη διέλευση ποδηλάτων και μηχανών μικρού κυβισμού. Το μη χείρον... Η Αποστόλου Παύλου, όαση. Η πόλη στο βάθος αναδύεται φιλική, τα χρώματα από τις εναλλαγές του (συλλεκτικού πλέον) πράσινου της αττικής γης, αποκαλυπτικά. Η ευτυχία δεν έχει διάρκεια. Μπαίνοντας στην Αδριανού, η καλή διάθεση γίνεται θρύψαλα σαν πετροβολημένη τζαμαρία. Τα τροχοφόρα (ανεφοδιασμός των καφέ και εστιατορίων της περιοχής;) μαζί με τα ούτως ή άλλως απλωμένα τραπεζοκαθίσματα δημιουργούν αδιαχώρητο. Ο πεζόδρομος, σε ομηρία.
Από εκεί και πέρα, τα αξιομνημόνευτα σταματούν. Η αξιοπρεπής σχέση «πολίτη - πόλης», έστω και διαρκώς απειλούμενη, διακόπτεται οριστικά. Ο περίπατος αποκτά ρυθμούς κυνηγητού. Ολα σε σπρώχνουν στην ασφάλεια του σπιτιού μια ώρα αρχύτερα. Σκόνη, βρώμικοι δρόμοι, αφιλόξενοι για τον χωρίς προορισμό περιπατητή.[..........]