ΜΙΑ ΟΛΟΓΛΥΚΗ ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ!

ΤΟΥΡΤΑΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ

Όταν νιώθω τρεις δεκάρες
μες στην τσέπη μου να τρίζουν,
να χτυπούν, να κουδουνίζουν,
πόσον είμαι ευτυχής!

Τότε λέγω, Έλλην είμαι
και ακόμη περιμένω;
Ή εγώ στον τάφο μπαίνω
ή συ τούρτα θα χαθείς.

- Ε, παιδί μου, φέρε τούρτα,
μα κομμάτι δα μεγάλη,
όχι , όχι αυτή, την άλλη,
έλα δα καημέν' ευθύς!!

Λοιπόν ήλθες;Ήλθες τούρτα;
Το λευκό σου προσωπάκι,
το αφράτο μαγουλάκι,
άφησέ μου ν' ασπασθώ.

Ε! καλή ψυχ΄γ να έχεις,
χαηδεμένη μου τουρτίτσα,
συ δεν μοιάζεις τα κορίτσια,
όσο θέλω σε φιλώ.

Δεν παραπονιέσαι διόλου
ούτε πως δεν θέλει κάνεις,
μόν' την όψη σου πώς χάνεις,
την ωραία την καλή.

Μπα! Τι έπαθες; Εχάθης;
Μη απ΄ τα πολλά φιλιά μου
μπήκες μέσα στην κοιλιά μου;
Ώρα σου λοιπόν καλή!

Συ εχάθηκες, εγ' όμως
είμαι ευχαριστημένος,
είμαι καταγλυκαμένος,
πόσον είμαι ευτυχής!

Ένας τούρταρος μεγάλος
το Πεντελικό* αν γίνει,
- όποιος αγαπά ας μείνει-
μες σε μια σπηλιά τ' ευθύς,

θα κλεισθώ ενόσω ζήσω,
την ψυχούλα μου να σώσω,
απ' τον κόσμο να γλιτώσω,
και θα γίνω ασκητής!...

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΜΠΟΥΡΟΓΛΟΥ
(1852-1942)

"Μυθική" μορφή της μετεπαναστατικής Αθήνας.
"Γκάγκαρος" φανατικός, παράτησε τη δικηγορία,
για να ασχοληθεί με την ιστορία, τους θρύλους και
τις παραδόσεις της αγαπημένης του πόλης.
Ο πιο γνωστός Έλληνας ιστοριοδίφης διέτρεξε
έναν σχεδόν αιώνα ζωής , μολονότι λάτρης
των "καταχρήσεων", της κεχριμπαρένιας ρετσίνας,
του καλού φαγητού και των γλυκυσμάτων.


*ΣΗΜ. Πού να φανταζόταν ο συμπαθέστατος αθηναίος
ότι θα ερχόταν η μαύρη ώρα που οι αετονύχηδες
καταπατητές και εργολάβοι θα "έτρωγαν" σαν τούρτα
το λατρεμένο του Πεντελικό ...