ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ

«Η θρησκεία περιέχει στον πυρήνα της ένα βασικό παράδοξο. Σύμφωνα με τους τρεις μεγάλους μονοθεϊσμούς, ο άνθρωπος πρέπει να είναι ταπεινόφρων, να θεωρεί τον εαυτό του άθλιο και ένοχο αμαρτωλό που πρέπει να προσκυνάει έναν οργίλο και ζηλόφθονο θεό, ο οποίος, σύμφωνα με τις διάφορες περιγραφές, τον έπλασε είτε από πηλό είτε από έναν θρόμβο αίματος.
Η στάση της προσευχής μοιάζει με τη στάση του δούλου που πέφτει ικετευτικά στα πόδια του δύστροπου αφέντη του. Το μήνυμά τους είναι μήνυμα μόνιμης υποταγής, ευγνωμοσύνης και φόβου. Η ζωή είναι καθ' εαυτήν ασήμαντη: το διάστημα που χρειάζεται για να προετοιμαστεί ο άνθρωπος για το επέκεινα ή την έλευση -τη δευτέρα παρουσία- του Μεσσία.

Από την άλλη πλευρά, σαν να θέλει να τον αποζημιώσει, η θρησκεία παροτρύνει τον άνθρωπο να είναι εξαιρετικά εγωκεντρικός και επηρμένος. Τον διαβεβαιώνει ότι ο θεός νοιάζεται γι' αυτόν, και ισχυρίζεται ότι ο θεός δημιούργησε τον κόσμο μόνο για τον άνθρωπο. Έτσι εξηγείται η αλαζονική έκφραση στο πρόσωπο εκείνων που τηρούν τους κανόνες της θρησκείας επιδεικτικά: συγγνώμη για τη σεμνότητα και την ταπεινοφροσύνη μου όμως αυτή τη στιγμή είμαι απασχολημένος με μια παραγγελία του θεού».

(Σε μια εποχή όπου οι θρησκείες επανήλθαν δριμύτερες προκαλώντας πολέμους, φανατισμούς και δυστυχία σε συλλογικό επίπεδο, και δεκάδες αδιέξοδα σε προσωπικό επίπεδο, ένα βιβλίο σαν αυτό του Κρίστοφερ Χίτκενς «Ο θεός δεν είναι μεγάλος» (μτφρ. Δέσποινα Ρισσάκη, εκδόσεις Scripta) φαντάζει σχεδόν παρήγορη πράξη. Έξυπνο, διεισδυτικό και κυρίως κατάλληλο για να ενεργοποιήσει συζητήσεις).

Από τη στήλη ΙΝΤΕΡΜΕΤΖΟ
του Ανταίου Χρυσοστομίδη, στην Αυγή (15/2/09)