ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΙΟΥΜΟΡ ΑΛΛΟΤΕ

ΤΑ ΑΓΓΟΥΡΙΑ

Τ' άνθη, τα δέντρα, τα πουλιά, τον ουρανό, την αύρα

και όσα άλλα βρίσκονται στη φύση κελεπούρια
οι ποιηταί μας έψαλαν μα δύναμη , με λαύρα,
όμως κανείς δεν έγραψε μια λέξη για τ' αγγούρια,
σαν να καταραστήκανε τα μαύρ' από τη μοίρα
και της ποιήσεως για αυτά να κλείστηκε η θύρα.

Ε, είναι τώρα πια καιρός μ' ολόρθο το κεφάλι
και με επαναστατική αρειμανία φούρια
να πούνε: - Είμαστ' όμοιοι όλοι , μικροί μεγάλοι
κι αν είστε σεις τριαντάφυλλα, είμαστ' εμείς αγγούρια!
Ε! κάτω τα προνόμια και ζήτω η ισότης
Γυναίκες, άστρα, λούλουδα κι αγγούρια αδελφότης!...

Έχουνε δίκιο...μάλιστα είναι πικρά αλήθεια
ότι πολλά στη φύση μας παιδιά παραγκωνίζουν,
ας πούμε τα λουκάνικα, τες μπάμιες, τα ρεβίθια
και τόσα άλλα πού της γης το πρόσωπο στολίζουν,
όμως αυτά για μια στιγμή εγώ θα παραιτήσω,
αφού τ' αγγούρια μοναχά σκοπεύω να υμνήσω.

Θυμούμαι όταν ήμουνα μικρό παιδί ακόμα
που στο ποστάνι (=μποστάνι, λαχανόκηπος) μ' έτρεχα, όλο ζωή γεμάτο,
κι όταν κανένα έβλεπα να ακουμπά στο χώμα
σαν την ελπίδα πράσινο, σαν την αυγή δροσάτο
από τη ρίζα το 'κοφτα, και με τη μυρωδιά του
κατάπινα τους σπόρους του , τες φλούδες, τη δροσιά του.

Κι όταν καμία έμπαινε περαστική κυρία
εις το μποστάνι, έκοφτα μικρά πρασινισμένα
κι ύστερα- Κυρία μου, από αυτά τα τρία
τα τρυφερότατα, τολμώ να σας προσφέρω ένα...
Κι εκείνη με χαμόγελο ευθύς κρατούσε δύο
λέγοντας- Σας ευχαριστώ!...και έπειτα ...αντίο!

Και πάλι, όταν έκοφτα κομμάτια την ντομάτα
και μ' ένα αγγούρι έκανα κομμάτια άλλα τόσα,
ψυχή μου! τι ήτανε αυτή η αγγουροσαλάτα
και ποια που την δοκίμασε θα την ξεχάσει γλώσσα;
Κόκκινη εκείνη, τρυφερό τ' αγγούρι σποριασμένο
Α! τέτοιο ντούο πουθενά δεν βρίσκεις ταιριασμένο!

Τόσο πολύ αγάπησα στη ζήση μου τ' αγγούρια
που 'θελα και στον τάφο μου να φύτρωνε ποστάνι,
κι όταν με βόδια, με αρνιά, με γίδια, με γαϊδούρια
παίζοντας τη φλογέρα του ακούω τον τσοπάνη,
θέλω από το μνήμα μου κάποτε να περνάει
να τρώει έν' αγγούρι μου και να με συγχωρνάει!...

Αγγούρ.
Περιοδικό "Μη Χάνεσαι", έτος 1881