ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΕΙΣ: ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΟΣ ΜΙΣΤΡΑΛ

Frédéric Mistral
(1830-25 Μαρτίου 1914)

Πέθανε τη μέρα που η Ελλάδα , την οποία λάτρεψε
πιο πολύ μετά τη γενέτειρά του Προβηγκία, γιόρταζε την
94η επέτειο της επανάστασής της κατά των Τούρκων.

Ο Μιστράλ εξέφρασε με τον πιο ενθουσιώδη τρόπο
την αγάπη των Ευρωπαίων για τη χώρα που γέννησε
τον λαμπρό ελληνικό πολιτισμό.
Τα εγκωμιαστικά κείμενα που έγραψε
για την Ελλάδα δείχνουν τη λατρεία του
για τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, γεγονός
τον έκανε να παραβλέπει τις αλλοιώσεις που
είχε επιφέρει ο χρόνος κυρίως στους σύγχρονους ανθρώπους.

Το ποίημα που παραθέτουμε δεν ανήκει σε κάποιον
έλληνα εθνικιστή ποετάστρο, αλλά είναι δικό του δημιούργημα.
Είναι προϊόν της άδολης πίστης του προς τη " γη που γέννησε
τους ήρωες , τις τέχνες και τα γράμματα" και εντάσσεται
μέσα στο πνεύμα της ρομαντικής εποχής του, που εξιδανίκευε
ανυπόκριτα καθετί το αρχαιοελληνικό.

"Ο ελληνικός ύμνος" μεταφράστηκε εν τω άμα από τον
Κωστή Παλαμά και είχε τη θριαμβική τύχη όλων των ξένων κειμένων
που υμνούν τις υπαρκτές ή ανύπαρκτες αρετές των αρχαίων,
φουσκώνοντας έτσι τα μυαλά πολλών νεοτέρων,
που φαντασιώνονται ότι διαθέτουν τις αρετές τους.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που περιλαμβάνεται ανελλιπώς
σε όλα τα αναγνωσματάρια που κυκλοφόρησαν
κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα.

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ

Με την αυγή και η θάλασσα μενεξεδένια
λάμπει, και με το φως τα πάντα ξανανιώνουν.
Να η άνοιξη γυρίζει, να το χελιδόνι
στον Παρθενώνα ξαναχτίζει τη φωλιά του!
Πανίερη Αθηνά, τίναξε το πουλί σου
στ' αμπέλια μας απάνου τα σαρακωμένα.
Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,
θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.

Αγάλια αγάλια αποχρυσώνεται το κύμα,
να η άνοιξη γυρίζει, μα στα κορφοβούνια
του Προμηθέα τα σπλάχνα σκίζοντας ένα όρνιο
μεγάλο, ασάλευτο ξανοίγεται μακριάθε'
για να διώξεις το μαύρο γύπα που σε τρώει,
αρμάτωσέ μας, νέε νησιώτη, το καράβι.
Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,
θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.

Τ' ανάκρασμα τ' ακούτε της αρχαίας Πυθίας:
"Νίκη στων ημιθέων τ' αγγόνια!" Από την 'Ιδη
ως στης Νικαίας τ' ακρογιάλια ξανανθίζουν
αιώνιες οι ελιές. Με τ' άρματα στα χέρια
εμπρός! Τα ύψη των βουνών ας τ' ανεβούμε,
τους σαλαμίνικους αντίλαλους ξυπνώντας!
Αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,
θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.

Κι έλα, ετοιμάστε τα λευκά φορέματά σας,
αρραβωνιαστικές, για να στεφανωθείτε
στο γυρισμό τους ακριβούς σας' μέσ' στο λόγγο
γι' αυτούς που σας γλιτώσανε κόφτε τη δάφνη.
Αγνάντια στη σκυφτή και ντροπιασμένη Ευρώπη,
ας πιούμε ξέχειλη τη δόξα, παλικάρια.
Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,
θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.

'Ο,τι έγινε μπορεί να ξαναγίνει, αδέρφια!
Στων πυρωμένων τούτων βράχων τη λαμπράδα
με σάρκα θεία μπόρεσ' ο άνθρωπος να ντύσει
το φωτερότερο κι απ' όλα τα όνειρά του.
Κι η χριστιανή ψυχή βουβή εκεί πέρα θα είναι;
Κι εμείς ενός κορμού ξερόκλαδα εκεί πέρα;
Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,
θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.