Ο ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΛΟΥΦΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗΣ

Γιατί ανεχόμαστε ανήθικους δασκάλους να διδάσκουν τα παιδιά μας;

Η παθητική στάση όλων μας απέναντι σε χυδαία προκλητικές ενέργειες  δίνει το δικαίωμα σε λίγους να χλευάζουν το ιερό δικαίωμα στη μόρφωση 

Σταμάτης Ζαχαρός*

Ιουνίου 01 2017 

 

 

Μια από τις πιο γκροτέσκες φιγούρες της σχολικής μου ζωής, ήταν μια νεαρή φιλόλογος στο Γυμνάσιο. Δεν είχε και πολύ σχέση με τα γράμματα. Δεν διάβαζε, δεν αναζητούσε τη γνώση. Η “πετριά” της είχε να κάνει με την εκκλησία. Προσοχή, όχι με τη θρησκεία αλλά με οτιδήποτε παραθρησκευτικό. Ας πούμε όχι ήταν το χόμπι της. Στον έναν χρόνο που της ανετέθη να μας διδάξει νέα ελληνικά, δεν μάθαμε απολύτως τίποτε για τη γλώσσα μας. Εντρυφήσαμε όμως στην αναγνώριση των κρυφών συμβόλων, στα “ανάποδα μηνύματα” που εμπεριείχαν οι ροκ δίσκοι βινυλίου αλλά και στα μεγάλα καπιταλιστικά συμφέροντα που υποδουλώνουν τον ελεύθερο άνθρωπο και τα οποία σύμφωνα με την άποψή της σύντομα θα κατάφερναν να μας βάλουν “τσιπάκι”. Η γυναίκα αυτή ενδεχομένως να είχε ανάγκη υποστήριξης. Ήταν όμως ανίκανη να διδάξει λογοτεχνία στα παιδιά. Άλλωστε θεωρούσε τους περισσότερους λογοτέχνες ανήθικους.

Αυτή τη γυναικά και χιλιάδες άλλους “εκπαιδευτικούς” προστατεύει η αδιαλλαξία των δασκάλων συνδικαλιστών που με προχθεσινή απόφασή τους καλούν τα μέλη της Ομοσπονδίας, σε απεργία-αποχή από την διαταχθείσα διαδικασία αξιολόγησης. Σύμφωνα με την ανακοίνωση τα μέλη της είναι “συνδικαλιστικά και νομικά” καλυμμένα για να μην πειθαρχήσουν με την οδηγία της Κυβέρνησης. Πρόκειται για μια απόφαση εντεταγμένη στην ευρύτερη “ανταρσία” της ΑΔΕΔΥ που αρνείται την αξιολόγηση. Όμως όσο σοβαρές και αν είναι οι συνέπειες από την παρουσία ενός ράθυμου ή αγενούς υπαλλήλου στο ελληνικό δημόσιο, δεν μπορούν με τίποτε να συγκριθούν με τις συνέπειες της επαφής ενός κακού δασκάλου με παιδιά σε μια ηλικία που έχουν ανάγκη τον ορθολογισμό και τη γνώση. Αντ’ αυτών, ένας κακός δάσκαλος τους παρέχει ένα οπισθοδρομικό πρότυπο και στερεί από τους μαθητές και την κοινωνία το υπέρτατο αγαθό της μόρφωσης.

  Η διδασκαλική ομοσπονδία αποφεύγει κάθε επαφή με την αξιολόγηση όπως ο διάολος το λιβάνι. Πρόκειται για κλασική συντεχνιακή τακτική με ψηφοθηρικό χαρακτήρα. Οι συνδικαλιστές δεν ενδιαφέρονται για το επίπεδο μόρφωσης. Ενδιαφέρονται για να χαδεύουν τα αυτιά των μελών της ομοσπονδίας που τους εκλέγουν. Όλες οι ψήφοι ίδιες είναι. Ακόμη και του καθηγητή φυσικής που συνάντησα αργότερα, στο Λύκειο. Αφού χαράμισε σχεδόν όλη την πρώτη Λυκείου για να μας εξηγεί πως επικοινωνεί με “ανώτερες δυνάμεις εκτός του σύμπαντος τουτού”, συμμάζεψε όση λογική του είχε απομείνει και αναζήτησε βοήθεια σε ψυχιατρικό ίδρυμα. Καλή του ώρα.
Συνυπεύθυνοι είναι και όλοι οι υπόλοιποι εκπαιδευτικοί που ανέχονται τις προκλητικές αποφάσεις των συνδικαλιστών. Άνθρωποι με αξιοπρέπεια που μάχονταν καθημερινά σε αντίξοες συνθήκες για να μορφώσουν τους μαθητές. Δεν είχαν άλλο κίνητρο πέρα από το εσωτερικό αξιακό τους σύστημα. Δεν μιλούσαν όμως. Υπέκυπταν στην στρεβλή αντίληψη περί “χαφιεδισμού”.  Στο αξιακό τους σύστημα δυστυχώς, ήταν χειρότερο το να καρφώσουν έναν επικίνδυνο συνάδελφο, από το να εκθέτουν μαθητές σε κίνδυνο. Αν κάποιοι το έκαναν, οι συνδικάλες του τραμπούκιζαν απροκάλυπτα και οι πολιτικοί κουκούλωναν την υπόθεση ακόμη πιο απροκάλυπτα.
Αυτή την παθητική στάση εκμεταλλεύονται οι συνδικαλιστές για να επιβάλλουν τις απαράδεκτες απόψεις τους. Η ευθύνη τους για το κατάντημα της δημοσίας παιδείας είναι τεράστια. Δίνουν συνδικαλιστική κάλυψη σε ακραία φαινόμενα δασκάλων που είναι έως και επικίνδυνοι για να έρχονται σε επαφή με τα παιδιά μας. Στα χρόνια που ήμουν μαθητής, ήταν διάσημος ένας δάσκαλος σε κοντινό σχολείο που μπεκρόπινε ακόμη και μέσα στην τάξη. Ήταν κοινό μυστικό στην μικρή κοινωνία της περιοχής. Οι γονείς απλώς έβαζαν μεσον για να αποφύγουν το σχολείο που δίδασκε.
Ευθύνεται βέβαια και το πολιτικό σύστημα που τους χαδεύει διαχρονικά. Όπως υπενθυμίζουν οι δάσκαλοι στην ανακοίνωσή τους η σημερινή κυβέρνηση (από τη θέση της αντιπολίτευσης) είχε δεσμευτεί ότι θα ικανοποιήσει το αίτημα του κλάδου για κατάργηση του νόμου που προβλέπει την αξιολόγηση. Το ότι δεν το έκανε, εμφανιζόμενη ασυνεπής, της πιστώνεται θετικά. Προχωρά μάλιστα και σε εξειδίκευση των μεθόδων. Δίνει όμως το δικαίωμα στους δασκάλους να υποστηρίζουν ότι τους κορόιδεψε.
Όπως και να ‘χει το αίτημα των δασκάλων είναι χυδαίο. Να μην αξιολογείται τίποτα και ποτέ. ούτε οι ίδιοι, ούτε οι διευθυντές τους, ούτε καν τα εποπτικά μέσα και οι σχολικές μονάδες. Βασίζουν την απόφασή τους στο γεγονός ότι οι δάσκαλοι θα αξιολογούνται από συμβούλια επιλογής με συνέντευξη και συγκεκριμένα ερωτηματολόγια. Αφήνουν να εννοηθεί ότι θεωρούν το σύστημα αυτό διαβλητό. Το ίδιο και ‘γω ενδεχομένως. Όμως χωρίς “αξιολογητές", πώς θα γίνει η αξιολόγηση; Η απάντηση είναι ότι δεν θα γίνει και γι’ αυτό προβάλλουν αυτά τα προσχηματικά κωλύματα. Γιατί δεν θέλουν να γίνει.
Και αν κανείς μπορεί να συζητήσει μαζί τους τις μεθόδους αξιολόγησης, προσωπικά αρνούμαι να συζητήσω μαζί τους το έτερο επιχείρημα. Η Κυβέρνηση, δίνει τη δυνατότητα στους ίδιους τους δασκάλους να συμμετέχουν με τη γνώμη τους στην διαδικασία αξιολόγησης των διευθυντών τους. Την αρνούνται ωστόσο και αυτή βρίσκοντας και πάλι προσχηματικές δικαιολογίες σχετικές με τη νομιμότητα της επιτροπής που θα αποφασίζει και η οποία δεν περιλαμβάνει τους αναπληρωτές καθηγητές!
Οι άνθρωποι αυτοί έχουν αναλάβει το ιερό χρέος να μορφώσουν τα παιδιά μας. Να τους μάθουν γράμματα και να τους διδάξουν ήθος. Επιπρόσθετα, οι εκπαιδευτικοί μέσης εκπαίδευσης (η ΟΛΜΕ δεν έχει καθόλου διαφορετική άποψή από τη ΔΟΕ) θα αξιολογήσουν τους μαθητές, διαχωρίζοντάς τους σε καλούς και κακούς, καθορίζοντας εν’ πολλοίς το μέλλον τους. Χωρίς την αξιολόγηση είναι αδύνατον να γνωρίζουμε το κατά πόσο είναι ικανοί να τους μάθουν γράμματα. Με τέτοιες ενέργειες όμως είναι σίγουρο ότι δεν μπορούν να τους διδάξουν ήθος.
*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 247 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA (@SZacharos).