Κι όμως αντέχει...

Τασος Παππας

Η Η σχέση της κοινωνίας με την κυβέρνηση θα δοκιμαστεί σύντομα, είτε υπάρξει συμφωνία είτε όχι | AP Photo / Geert Vanden Wijngaert

 

Εφημερίδα των Συντακτών, 09.06.2015

 

Παρά τις παλινωδίες, τις αστοχίες υπουργών, την ακατάσχετη φλυαρία των στελεχών του, το έλλειμμα προετοιμασίας, την κατάρρευση των αυταπατών για το γκελ που θα έκανε το εκλογικό αποτέλεσμα της 25ης Ιανουαρίου στην Ευρώπη, την υποχώρηση από βασικές θέσεις, τις συνεχείς επιθέσεις από το εξωτερικό και τις χολερικές κριτικές από το σύστημα της διαπλοκής, ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει κυρίαρχος στην πολιτική σκηνή.
Αυτό τουλάχιστον προκύπτει απ' όλες τις δημοσκοπήσεις. Η ανοχή του κόσμου οφείλεται σε τρεις λόγους:

1.  Οι πολίτες αναγνωρίζουν στον Τσίπρα ότι διαπραγματεύεται. Είτε συμφωνούν είτε όχι με την τακτική του -μοιρασμένες είναι οι γνώμες- βλέπουν ότι αυτός τουλάχιστον προσπαθεί. Δεν είναι, όπως οι προκάτοχοί του, παθητικός ακροατής του αφηγήματος των δανειστών και υπάκουος εκτελεστής των εντολών τους.
2. Η στάση των δανειστών έχει εξοργίσει ακόμη και κείνους που στα γκάλοπ ψηφίζουν «ναι στο ευρώ πάση θυσία». Διαπιστώνουν ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν συνομιλεί με φίλους και συμμάχους για να βρεθεί μια αξιοπρεπής λύση που δεν θα προσβάλει καμία πλευρά, αλλά με αδίστακτους εκβιαστές που επιδιώκουν την πλήρη υποταγή και τον εξευτελισμό της χώρας και της εκλεγμένης κυβέρνησής της.
3. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν πείθουν. Το αντίθετο, προκαλούν. Τα παλιά (Ν.Δ , ΠΑΣΟΚ) έχουν κακόφημο παρελθόν, αρνούνται να αναγνωρίσουν τα τραγικά λάθη που έκαναν μέχρι το 2009, επιμένουν στην άποψη ότι τα καταστροφικά μνημόνια ήταν η μοναδική λύση για τη χώρα, είναι κολλημένα στη θεωρία της δικαίωσης και ζητούν από τον Τσίπρα να αυτομαστιγωθεί στην πλατεία Συντάγματος για τα ψέματα που είπε στους ψηφοφόρους, ξεχνώντας φυσικά τις πομπές τους.

Οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί του εγκλήματος υποδύονται τους αθώους. Στο εσωτερικό τους δεν διεξάγεται καμία ουσιαστική συζήτηση για την ιδεολογία και την πολιτική ταυτότητά τους. Οι ηγεσίες τους απλώς περιμένουν να πέσει η κυβέρνηση και συμμετέχουν μαζί με το καινούργιο σχήμα (Ποτάμι) σε παρασκηνιακές ζυμώσεις ώστε να διαμορφωθεί μια άλλη πλειοψηφία από την παρούσα Βουλή, που είναι άλλωστε ο διακαής πόθος των δανειστών.
Η σχέση όμως της κοινωνίας με την κυβέρνηση θα δοκιμαστεί σύντομα, είτε υπάρξει συμφωνία είτε όχι. Στην πρώτη περίπτωση θα πρέπει να πείσει ότι αυτή δεν ακυρώνει το πρόγραμμά της, απλώς το καθυστερεί. Στη δεύτερη οφείλει να συνοδεύσει την επιλογή της ρήξης μ' έναν οδικό χάρτη για την επόμενη μέρα και να ζητήσει την έγκριση του εκλογικού σώματος.
Το πέρασμα από τη δημιουργική ασάφεια και την εσκεμμένη ευρυχωρία στην πράξη δεν θα γίνει χωρίς κόστος. Όποια εκδοχή κι αν προκρίνει.