Σ΄αυτήν τη γη που την πατούμε, όλοι μέσα θε΄ να μπούμε...

Η ΜΕΖΑΡΟΠΕΤΡΑ* ΤΗΣ  ΜΙΚΡΗΣ ΤΖΑΜΙΛΕ ΣΤΟ

ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΤΩΝ ΧΑΝΙΩΝ

- Δυστυχώς είμαι.. Ενώ ήμουν στην αγκαλιά της μάνας ένας παράδοξος ξένος ήλθε.

-Έκανα τόπο της υπομονής εγώ στα τρία μου χρόνια τον τόπο αυτό.

-Είμαι μια φεγγαροπρόσωπη κόρη, ενώ το άψογο όνομά μου ήταν Τζεμιλέ

-ξαφνικά στο χώμα μ΄εφερε η άσπλαχνη τύχη ψυχή και σώμα 

-Ήλθα, αλήθεια, στον άσχημο ετούτο τόπο, μα τίποτα δεν αισθάνθηκα στον τόπο της απόλαυσης τον κόσμο τον χαρμόσυνο.

-Η μαύρη μου τύχη τη νεαρή μου ηλικία έγραψε στην ταφόπετρά μου για να την βλέπει κανείς.

-Μια τέτοια φριχτή πλάκα κάνει ασφαλώς όλες τις καρδιές να κλαίνε.

-Για να γράψει τη χρονολογία του θανάτου βγήκε η ψυχή από το σώμα.

-Ο θάνατός μου έκανε ν΄αναστενάζουν οι δυστυχείς πατέρας και μητέρα.

-Είμαι η Τζεμιλέ μας μικρή κόρη. Εμείς πληρώσαμε . Ο Ιμπραχήμ για την ψυχή της μια προσευχή.

Έτος 1308 (1890-1891)

Πηγή: Α. Κλάδου, Περιοδικό "Χανιά", 1987

[

[Μουσουλμανικό νεκροταφείο στη Ρόδο]

*μεζαρόπετρα η (ουσιαστικό) [ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ :μεζαρο (τουρκ. λ. mezar = τάφος) - πέτρα] οι πλάκες των τάφων στα τούρκικα νεκροταφεία, οι ταφόπλακες: Καζαντζ. Καπ. Μιχ. "όρθιες οι μεζαρόπετρες με τα στρουφιχτά γράμματα". LivePedia.gr

Franz SCHUBERT :  
Κουαρτέτο εγχόρδων Ν° 14 en ré mineur, D 810 

« Der Tod und das Mädchen »
(Ο θάνατος και η κόρη)

 Ερμηνεύει το "Κουαρτέτο Loewenguth"

[Alfred Loewenguth (1er violon), Maurice Fueri (2e violon)

Roger Roche (alto), Pierre Basseux (violoncelle)]

Ηχογράφηση: Παρίσι  25-26 Σεπτεμβρίου 1956

Πρωτότυπη Έκδοση : "Discophiles Français, référence DF 203"

ΠΗΓΗ : CD Toshiba-EMI SGR-8560 (The Great Recordings of Angel vol. 14, publié en 2000) .

****************

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΡΑΣΟΥΤΣΑΣ

Το ποίημα επέλεξε ο Βασίλης Μηλίτσης

[Καρασούτσας Ιωάννης - Εθνικό Κέντρο Βιβλίου]

Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Ο Θεός τον Θάνατον λυτρωτήν των πόνων,

Έπεμψεν εις άρρωστον άνδρα γεωπόνον,

Να τω δώση άνεσιν των δεινών και κόπων

Και εις αναπαύσεως να τον φέρει τόπον.

Έφθασεν ο Θάνατος κ’ επί της καλύβης

Του πτωχού, εκάθισεν ως η όρνις ίβις.

Στεναγμοί ηκούοντο, οιμωγαί και θρήνοι,

Όλη κατεσείετο στέγ’ η καλαμίνη.

Πέντε εξ ανήλικα, και από μητέρα

Ορφανά, τον θνήσκοντα έκλαιον πατέρα.

«Θνήσκεις, πάτερ,» έκραζον κύκλωθεν της κλίνης,

«Και ημάς τα έρημα, αχ! Πού μας αφήνεις;»

Ήκουσεν ο Θάνατος και τα ελυπήθη,

Οικτιρμόν ησθάνθησαν τ’ άπονά του στήθη.

Άπρακτος επέστρεψεν εις τον κύριό του,

Κ’ ενταυτώ φοβούμενος τον φρικτόν θυμόν του.

Άφωνος εις τ’ουρανού ίσταται τας θύρας.

-Διατί, ώ Θάνατε, με κενάς τας χείρας;

-Δια τα παντέρημα τις θα προνοήσει

Όταν και ο μόνος των βοηθός τ’ αφήσει;

-Τρέξ!, είπ’ ο  Άναρχος, τρέξε ν’ αποσπάσης

Λίθον απ’ τα άμετρα βάθη της θαλάσσης.

Είπε, κ’ εις την θάλασσαν δίχως να βραδύνη,

Ως βολίς ο Θάνατος πίπτει μολυβδίνη.

Και εις τα ουράνια μετά τάχους ίσου

Φέρει τον ζητούμενον λίθον της αβύσσου.

-Θραύσε τον! Εις δάκτυλα δύο τον λαμβάνει,

Τον συντρίβει κ’ ενδόν του σκώληξ ζων εφάνη.

Τότε ο Πανάγιος έκραξεν οργίλως

Και ο θόλος έτρεμε τ’ ουρανού ο κοίλος.

-Τις εις τα ανήλια βάθη, αποκρίσου,

Συντηρεί τον σκώληκα τούτον της αβύσσου;

-Τις εμού δι’ άπαντα προνοεί τα όντα;

-Τις γινώσκει μέλλοντα, πρότερα, παρόντα;

-Τις εμού, ω κάθαρμα! κάλλιον  γνωρίζει

Ή ζωήν ή θάνατον πότε να χαρίζη;

Κ’ ενταυτώ το σκήπτρον του αιρ’ η δεξιά του,

Διδ’ εις το μετάφρενον μίαν του Θανάτου.

Ήστραψε κ’ εβρόντησε, τον κατακωφαίνει,

Και κωφός ο Θάνατος από τότε μένει.

Μάταια τα ώτα του ο κλαυθμός μας κρούει,

Δεν ακούει δέησιν, θρήνους δεν ακούει.