Η Ιστορία ως πηγή έμπνευσης

ΤΟ ΕΝΕΧΥΡΟΝ

Εις την Μέμφιν , της Αιγύπτου την μητρόπολιν της Μέσης

Πλούσιοι πολλοί κατώκουν, μεγιστάνες τρυφηλοί.

Μεταξύ δε των ολβίων (=ευτυχισμένων) και επιφανών,πολύ

Πρώτος ήτο ο Ραμέσσης (=Ραμσής).

Αλλ΄η Τύχη τα του βίου, ως η Φοίβη τα πελάγη,

Και ανάγει και κατάγει (= ανεβάζει και κατεβάζει).

Ως η αστραπή την πόλιν φήμη αίφνης διατρέχει,

Ο τρισόλβιος Ραμέσσης ότι εν σπουδή πολλή

Τα υπάρχοντα πωλεί,

Τα μεγάλα μέγαρά του με τους εκ Σφιγγών πυλώνας,

Τας ωραίας του επαύλεις, τους πλουσίους φοινικώνας,

Ό,τι εις τον κόσμον έχει.

Τα πωλεί δε διατί;

Δι΄ενέχυρον εν (=ένα) μόνον, εν, αλλ΄εις αυτόν αξίας

Αμυθήτου, εξαισίας,

Το οποίον να λυτρώση άλλως πως αδυνατεί.

Το ενέχυρον οποίον;Αίνιγμα σοφόν προβάλλω.

-Μη κειμήλιον ωραίον; Μη τι άγαλμα θεών;

- Όχι! όχι! υπέρ (=περισσότερο) ταύτα τιμιώτερόν τι άλλο.

-Μη αδάμας ευμεγέθης ως περιστεράς ωόν;

-Όχι! όχι! υπέρ τούτο τιμιώτερόν τι άλλο.

-Μη ο Φοίνιξ, το ωραίον, το αθάνατον πτηνόν,

Ό (= το οποίο) που ευγενώς απλώνει τα ολόχρυσα πτερά,

Και με στέμμα αδαμάντων εις τον ήλιον περά (=περνά)
-Όχι!όχι! υπέρ τούτο άλλο μάλλον (=περισσότερο) ποθεινόν.


Το ενέχυρον το μέγα, ο τιμήεις (=τίμιος) θησαυρός του
Το σκελέθρωμα υπήρχεν, η μομία (=μούμια) του πατρός του!


Και ο ευσεβής Ραμέσσης , αφού έθηκεν εις μνήμα,
Εκ των δανειστών λυτρώσας το καλόν και αύθις  κτήμα,
Τη επαύριον εφάνη ράβδον πτωχικήν κρατών,
Και τον άρτον εις τους δρόμους της Αιγύπτου επαιτών.

Ιωάννης Καρασούτσας (1824-1873)

* Ιωάννης Καρασούτσας - Βικιπαίδεια

********************************

Percy Bysshe Shelley

(1792- 1822)

Από τους σπουδαιότερους ρομαντικούς ποιητές
και από τους κορυφαίους λυρικούς της Ευρώπης.
Πέθανε στις  8 Ιουλίου 1822 και η γυναίκα του, Μαίρη Σέλεϊ,
η δημιουργός του Φρανγκεστάιν, παρέδωσε τη σορό του
στη φωτιά, αφού πρώτα άνοιξε το σώμα του και πήρε την καρδιά του.Η σκηνή της καύσης της σορού του ποιητή
σε πίνακα του Φουρνιέ.
*****************
ΑΚΟΥΤΕ ΤΟ "OZYMANDIAS" , ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΣΟΝΕΤΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ 
* ΔΙΑΒΑΣΤΕ :Ozymandias - Wikipedia, the free encyclopedia

I met a traveller from an antique land
Who said: Two vast and trunkless legs of stone
Stand in the desert ... Near them, on the sand,
Half sunk, a shattered visage lies, whose frown,
And wrinkled lip, and sneer of cold command,
Tell that its sculptor well those passions read
Which yet survive, stamped on these lifeless things,
The hand that mocked them, and the heart that fed:
And on the pedestal these words appear:
"My name is Ozymandias, king of kings:
Look on my works ye mighty and despair!"
Nothing beside remains. Round the decay
Of that colossal wreck, boundless and bare
The lone and level sands stretch far away.

*******************

ΟΖΥΜΑΝΔΙΑΣ

Συνάντησα έναν ταξιδευτή από αρχαία χώρα.
Είπε: ' Πελώρια , δίχως κορμό, δυο πόδια από πέτρα
στέκονται μες στην έρημο. Κοντά τους, μέσα στην άμμο,
μισοχωμένο κείτεται και συντριμμένο πρόσωπο σκυθρωπό,
με συσπασμένα χείλη, σ' ένα χαμόγελο σαρκαστικό ψυχρής κυριαρχίας,
λένε πως ο γλύπτης του ερμήνευσε σωστά αυτά τα πάθη,
που επιβίωσαν ως τα τώρα σαν στάμπες πάνω σ' ετούτα τ' άψυχα,
το χέρι που τα κορόιδεψε και την καρδιά που τους έδωσε τροφή.
Κι απάνω στο βάθρο ετούτες οι λέξεις ξεχωρίζουν χαραγμένες:
 " Το όνομά μου είναι Οζυμανδίας, ο Βασιλεύς των Βασιλέων!
Τα έργα μου κοιτάξτε , εσείς οι  δυνατοί, κι απελπιστείτε!".
Τίποτε άλλο δεν έχει απομείνει. Ολόγυρα απ' τη φθορά
του κολοσσιαίου ερειπίου, ατέλειωτη, γυμνή
η έρημος που απλώνεται μόνη στα πέρατα.'

[Απόδοση : Gerontakos]

*********************************

Διόδωρος ο Σικελιώτης