Γεωργίου Ολετήρος
[Κατά το ύφος του Καβαφικού ποιήματος Δημητρίου Σωτήρος (162-150 π.X.)]
Κάθε του προσδοκία βγήκε λανθασμένη!
Φαντάζονταν έργα να κάμει ξακουστά,
να παύσει την ταπείνωση
Φαντάζονταν έργα να κάμει ξακουστά,
να παύσει την ταπείνωση
που απ΄τον καιρό της πρώτης ήττας του
το όνομά του εβάραινε.
Να κάμει πάλι κράτος δυνατό την Ελλάδα ,
με τους στρατούς της, με τους στόλους της,
με την πράσινη επανάσταση, με το opengov
Να κάμει πάλι κράτος δυνατό την Ελλάδα ,
με τους στρατούς της, με τους στόλους της,
με την πράσινη επανάσταση, με το opengov
και τον Καποδίστρια , με τα μεγάλα deals
και τα πολλά τα πλούτη.
Υπέφερε, πικραίνονταν δυο χρόνια τώρα
σαν ένιωθε στες ομιλίες των εχθρών του,
στες όλο βία πράξεις της νεολαίας ,
στες υποβαθμίσεις των μεγάλων οίκων,
μες σ’ όλην την λεπτότητα και την ευγένεια
που έδειχναν σ’ αυτόν οι σφογγοκωλάριοι,
του αειμνήστου Ανδρέου the Great τον υιό—
σαν ένιωθε πια στο πετσί πως υπάρχει πλέον
μία ευθεία αμφισβήτησις για τες δυναστείες
τες πολιτικές που ξέπεσαν,
που για τα σοβαρά έργα δεν είναι,
για των λαών την αρχηγία πολύ ακατάλληλες.
Τραβιούνταν μόνος του, κι αγανακτούσε, κι όμνυε
που όπως τα θαρρούν διόλου δεν θάναι·
ιδού που έχει θέλησιν αυτός·
θ’ αγωνισθεί, θα κάμει, θ’ ανυψώσει.
Aρκεί να βρει έναν τρόπο την πτώσι την οριστικήν
να ματαιώσει, να κατορθώσει να ξεφύγει από την εφεδρεία
όπου τον έχουν βάλει αυτόν και τους δικούς του—
κι όλην αυτήν την δύναμι που έχει
μες στην ψυχή του, όλην την ορμήν
αυτή θα μεταδώσει εκ νέου στον λαό.
Ά στην εξουσία και πάλιν να βρεθεί!
Έτσι από μικρός και πάλιν μεγάλος θε να γίνει,
στην εξουσία απ΄την οποίαν προ ολίγου παραιτήθη.
Μα μες στην σκέψι του την μελετά διαρκώς,
σαν κάτι ιερό που προσκυνώντας τό πλησιάζεις,
σαν οπτασία τόπου ωραίου, σαν όραμα
ελληνικών πόλεων και λιμένων.—
Και τώρα;Τώρα απελπισία και καϋμός.
Είχανε δίκιο οι Σαλαγιάννηδες κι οι Αντωνίου.
Δεν είναι δυνατόν να βασταχθούν πλέον οι εξουσίες
που κέρδισε η Δυναστεία Παπανδρέου.
Aδιάφορον: επάσχισεν αυτός,
όσο μπορούσεν αγωνίσθηκε.
Και μες στην μαύρη απογοήτευσί του,
ένα μονάχα λογαριάζει πια
με πείσμα · που, κι εν τη αποτυχία του,
την ίδιαν ακατάβλητην κωλυσιεργία στον κόσμο δείχνει.
Τ’ άλλα— ήσαν όνειρα και ματαιοπονίες.
Aυτή η Ελλάς— σχεδόν δεν μοιάζει σαν πατρίς του,
αυτή είν’ η χώρα των Αχάριστων ευεργετημένων
και του κάθε Αγανακτισμένου.
Υπέφερε, πικραίνονταν δυο χρόνια τώρα
σαν ένιωθε στες ομιλίες των εχθρών του,
στες όλο βία πράξεις της νεολαίας ,
στες υποβαθμίσεις των μεγάλων οίκων,
μες σ’ όλην την λεπτότητα και την ευγένεια
που έδειχναν σ’ αυτόν οι σφογγοκωλάριοι,
του αειμνήστου Ανδρέου the Great τον υιό—
σαν ένιωθε πια στο πετσί πως υπάρχει πλέον
μία ευθεία αμφισβήτησις για τες δυναστείες
τες πολιτικές που ξέπεσαν,
που για τα σοβαρά έργα δεν είναι,
για των λαών την αρχηγία πολύ ακατάλληλες.
Τραβιούνταν μόνος του, κι αγανακτούσε, κι όμνυε
που όπως τα θαρρούν διόλου δεν θάναι·
ιδού που έχει θέλησιν αυτός·
θ’ αγωνισθεί, θα κάμει, θ’ ανυψώσει.
Aρκεί να βρει έναν τρόπο την πτώσι την οριστικήν
να ματαιώσει, να κατορθώσει να ξεφύγει από την εφεδρεία
όπου τον έχουν βάλει αυτόν και τους δικούς του—
κι όλην αυτήν την δύναμι που έχει
μες στην ψυχή του, όλην την ορμήν
αυτή θα μεταδώσει εκ νέου στον λαό.
Ά στην εξουσία και πάλιν να βρεθεί!
Έτσι από μικρός και πάλιν μεγάλος θε να γίνει,
στην εξουσία απ΄την οποίαν προ ολίγου παραιτήθη.
Μα μες στην σκέψι του την μελετά διαρκώς,
σαν κάτι ιερό που προσκυνώντας τό πλησιάζεις,
σαν οπτασία τόπου ωραίου, σαν όραμα
ελληνικών πόλεων και λιμένων.—
Και τώρα;Τώρα απελπισία και καϋμός.
Είχανε δίκιο οι Σαλαγιάννηδες κι οι Αντωνίου.
Δεν είναι δυνατόν να βασταχθούν πλέον οι εξουσίες
που κέρδισε η Δυναστεία Παπανδρέου.
Aδιάφορον: επάσχισεν αυτός,
όσο μπορούσεν αγωνίσθηκε.
Και μες στην μαύρη απογοήτευσί του,
ένα μονάχα λογαριάζει πια
με πείσμα · που, κι εν τη αποτυχία του,
την ίδιαν ακατάβλητην κωλυσιεργία στον κόσμο δείχνει.
Τ’ άλλα— ήσαν όνειρα και ματαιοπονίες.
Aυτή η Ελλάς— σχεδόν δεν μοιάζει σαν πατρίς του,
αυτή είν’ η χώρα των Αχάριστων ευεργετημένων
και του κάθε Αγανακτισμένου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου