ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ
Το φως αγωνίζεται ριγηλό
Να διασωθεί μες στο νάρθηκα
Να συγκρατήσει ακόμα τη ρόδινη σάρκα
Καθώς ασπαίρει για την απόδραση
Το φθινόπωρο σταματά λυπημένο
Στα υδάτινα τζάμια και ξαναφεύγει
Μακριά εκεί κάτω όπου συγχωνεύεται
Το κοιμητήρι με τον ουρανό
Ενώ εκείνος μονάχος
Χαμηλώνει το φιτίλι της λάμπας
Αναπυρώνει την χόβολη του μυστικού
Που έχει θαμμένο βαθιά μέσα του
Και η νύχτα επιτέλους νυμφεύεται τη φτερούγα του παγετού
Σε μια σπατάλη από λάμψεις και χρώματα.
Τάκης Βαρβιτσιώτης (1916-2011 ), Φθινοπωρινή Σουΐτα, 1964-1970.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου