Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Ασφάλεια

[.....]Πολυκλινική για τον λαό! Πολύ σωστή ενέργεια για την προστασία του! Ακούγεται συχνά αυτή η φράση: Είναι πολύ καλοί οι γιατροί εδώ και ο κόσμος αισθάνεται σιγουριά. Ομως σήμερα, 17/11/09, που έζησα σ' αυτόν τον χώρο, προβληματίστηκα. Δεν έβλεπες πουθενά ραθυμία, οι γιατροί πρόθυμοι και όλο το προσωπικό, αλλά ήσαν τόσο πολλοί οι άνθρωποι που είχαν την ανάγκη τους. Περίμεναν με καρτερικότητα στην αρχή και με άγχος μετά. Οι δε γιατροί με αγωνία, να τους προλάβουν όλους. Και κάνω τη σκέψη: Μα αφού λέγεται πολυκλινική, άρα πολλές παθήσεις θα νοσηλεύονται εδώ, γι' αυτό οι γιατροί "τρέχουν και δεν προλαβαίνουν". Πολύς κόσμος, λίγοι γιατροί. Και αμέσως ο νους μου πάει στις ιδιωτικές κλινικές που δεν υπάρχει τέτοιο πρόβλημα. Και έρχεσαι πάλι στη σκληρή πραγματικότητα να δίνεις αξία στο χρήμα και να πικραίνεσαι! Αυτό το πρόβλημα είναι πολύ γνωστό! Γιατί η κρατική υπευθυνότητα δεν το αντιμετωπίζει; Αφού το μεγαλύτερο ποσοστό του λαού είναι ασφαλισμένο, γιατί η λέξη ασφάλεια να χάνει τη σημασία της; Ο άνθρωπος δεν είναι ούτε μαριονέτα ούτε κούκλα! Πότε επιτέλους ο πολίτης θα αισθάνεται ασφαλής;».

Απόσπασμα επιστολής της κ. Ελπίδας Βασιλειάδου
προς την Ελευθεροτυπία. Δημοσιεύτηκε στις 15/12/2009.

Πληρώνουμε επί δεκαετίες στον ασφαλιστικό μας φορέα
τεράστια ποσά , αλλά όταν έρχεται η ώρα να χρειαστούμε
τις υπηρεσίες του, διαπιστώνουμε ότι η υγειονομική
περίθαλψη που μας παρέχεται είναι για τα πανηγύρια.

Τα δημόσια πολυϊατρεία, οι κλινικές και τα νοσοκομεία
είναι τόσο αποψιλωμένα σε ιατρούς και νοσηλευτικό
προσωπικό , υστερούν σε τόσο βαθμό σε εξοπλισμό
έναντι των υπερπολυτελών ιδιωτικών, είναι τόσο
αφρόντιστα και ρυπαρά, ώστε αισθάνεσαι
πως δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα
η ευρέως κυκλοφορούσα ρήση " Η δημόσια φροντίδα
για την Υγεία βλάπτει σοβαρά την υγεία μας!".

Παρακολουθώ από πολύ κοντά το δράμα προσφιλούς
φίλου, που εδώ και δύο μήνες ταλαιπωρείται από
ένα σοβαρότατο πρόβλημα υγείας και από αδυναμία
του εν επιθανατίω ρόγχω ευρισκομένου πάλαι ποτέ
κραταιού ΕΣΥ , περιθάλπεται σε κάποιο από τα
ιδιωτικά θεραπευτήρια της πόλης μας.
Το δράμα του φίλου μου, εξηγούμαι, δεν οφείλεται
μόνο στη φύση της ασθένειάς του και στις οδυνηρότατες
συνέπειές της αλλά και στην αδυναμία του πλέον
να ανταποκριθεί στο ασύληπτο κόστος νοσηλείας του.
Ο άνθρωπος αυτός υπηρέτησε επί τριάκοντα
και πλέον έτη το ελληνικό δημόσιο ως διακεκριμένος
λειτουργός, πληρώνοντας τεράστια ποσά για την
(αχρείαστη έως τώρα) ιατρο-φαρμακευτική του περίθαλψη.
Τώρα είναι υποχρεωμένος να δίνει 200 ευρώ για κάθε μέρα
παραμονής του στην ιδιωτική κλινική και 1200 ευρώ την
εβδομάδα ως (φιλική και γι΄αυτό αφορολόγητη) αμοιβή
στο θεράποντα ιατρό του, χώρια για τα φάρμακα, τις
αλλεπάλληλες εξετάσεις και θεραπευτικές αγωγές!

Το δράμα του φίλου μου ίσως να είναι , αύριο-μεθαύριο,
και δικό μου δράμα. Ποιος μπορεί να μου εγγυηθεί το αντίθετο;
Σκέφτομαι πώς λειτουργούσε το ΕΣΥ του μακαρίτη ιδεαλιστή
Γεννηματά πριν από λίγα χρόνια και πώς λειτουργεί σήμερα.
Διαπιστώνω πως η απέραντη μελαγχολία που κάποτε με πλημμύριζε ,
βλέποντας τη βαθμιαία κατρακύλα του ΕΣΥ , έχει μετατραπεί
σε μια βαθιά ανησυχία για το τι πρόκειται να συμβεί
σε μένα ή στα προσφιλή πρόσωπά μου , αν αρρωστήσουμε
βαριά . Τι θα γίνει αν η αδυναμία της έγκαιρης και
σωστής περίθαλψης εκ μέρους του ασφαλιστικού μου φορέα ,
θα μας αναγκάσει να πέσουμε στα νύχια των εργολάβων της υγείας;
Θα "ξετιναχτούμε" οικονομικά ,
θα καταχρεωθούν οι συγγενείς μας για μια ζωή στις τράπεζες
ή θα ξεπουλήσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε
στους χονδρεμπόρους της ανακούφισης του πόνου,
προκειμένου να μας παράσχουν αυτό
που είναι πρώτιστη υποχρέωση του Κράτους;



-Και το ευχαριστώ του που τον σώσαμε
από τη σκωληκοειδίτιδα
ήταν να μας αποκαλέσει
"μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά"!
- Γιατί αυτός ο υβριστικός χαρακτηρισμός;
- Γιατί του ζήτησα τρεις χιλιάδες για μένα
και δύο για τον αναισθησιολόγο.
-Πολύ λογική τιμή. Αν δεν του άρεσε,
ας πήγαινε στο ΕΣΥ, για να χειρουργηθεί
μετά από πέντε χρόνια...
-Μα τι νομίζουν , φίλε μου, ότι είμαστε
φιλανθρωπικό ίδρυμα;