Κάνιστρο εκλεκτής ποίησης: Κώστας Μαυρουδής

Ο Άρης Βελουχιώτης , σε φωτογραφία του Σπύρου Μελετζή

Περαστικός

ΤΗΣ ΦΩΝΑΞΕ δυνατά απ' τ' άλογο.
Κάπνιζαν ακόμη τα δυο ερείπια.
Τον άκουσε.
Μυζήθρα κι ελιές
σ' εφημερίδα παλιά.

***

Καταδίωξη

ΣΤΑΘΗΚΑΝ ΣΤΑ δέντρα λαχανιασμένοι.
Αφουγκράστηκαν.
Μακρινές στη νύχτα οι φωνές των
χωροφυλάκων.

Ο γρύλος στο πεύκο
ουδέτερος.

***

Διάλειμμα

Κάθισαν στις ελιές.
Άνοιξαν τα παγούρια. Οι άλλοι πιάσαν
το τραγούδι. Κάτι παλιό τον άγγιζε.
Αδιευκρίνιστο, διαχυτικό. Σαν Μάιος του
'32. "Αι γενεαί πάσαι", ασετυλίνες.

"Το δάνειο του χρόνου", εκδ. Κέδρος, 1989

ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ

(Γένν.: 1948)

Ένα κορίτσι οκτώ ετών στη Σαουδική Αραβία, το οποίο ο πατέρας του πάντρεψε με έναν 50χρονο, πήρε διαζύγιο, αναφέρουν δημοσιεύματα σαουδαραβικών εφημερίδων. Το γεγονός είχε προκαλέσει επικρίσεις από οργανώσεεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε ολόκληρο τον κόσμο.
Το γάμο ακύρωσε την Τετάρτη δικαστήριο της πόλης Οναΐζα και συγκεκριμένα ο νέος του πρόεδρος, καθώς ο προηγούμενος είχε αρνηθεί να λύσει το γάμο υποστηρίζοντας ότι το κοριτσάκι πρέπει να φθάσει στην εφηβεία για να εκδώσει απόφαση το δικαστήριο.

In.gr

**********************

-Κάποια μέρα, αγόρι μου, τα κορίτσια όλων αυτών
των υπηκόων μου θα είναι δικά σου.
- Δε γίνεται να τα παντρευτώ από τώρα;
- Μα τι λες; Αυτά θα τα παντρευτώ εγώ.
Εσύ θα πάρεις τα εγγόνια τους.
- Δηλαδή τις μικρανεψιές μου;
-Σωστά !

ΕΠΙΤΟΙΧΙΟ

ΜΑΝΑ , ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΓΚΟΛ ΤΩΡΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ!
ΜΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΜΙΑ ΑΔΕΙΑ ΜΕΤΑ ΠΟΛΛΩΝ ΑΠΟΔΟΧΩΝ...

Η (ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ) ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Φωτογραφία του εξωφύλλου από το θαυμάσιο
βιβλίο του Μάνθου Χρυσοφάκη, όπου,
μέσα από τη συστηματική εξιστόρηση
της ζωής μιας πολυπληθέστατης παραδοσιακής
Κρητικής οικογένειας, ξετυλίγονται και τα πιο
σημαντικά γεγονότα της νεότερης Ελλάδας .
Η συγγραφή του χρονικού τελείωσε το 2001
και εκδόθηκε σε βιβλίο το 2005.
Ο συγγραφέας σήμερα είναι 88 ετών.

[...] Η τρίτη αδελφή, η Πελαγία, παντρεύτηκε κάποιον Κούκη ή Κουκάκη,
έκαναν ένα γιο, ο οποίος, επειδή τον εμπόδισαν να παντρευτεί την κοπέλα
που αγάπησε, λόγω του ότι , όταν έβγαιναν οι αγκινάρες, η κοπέλα έβγαζε
σπυράκια στο πρόσωπο, έφυγε και πήγε στην Αθήνα και σκοτώθηκε στην
Κατοχή σε μάχη με τους Γερμανούς, πολεμώντας στις τάξεις του Εφεδρικού
ΕΛΑΣ. [...]
Και όταν η Σάρα γέννησε το νόθο του Βουλευτή Μιχάλη Κοθρή, τον αργότερα
βουλευτή και Υπουργό Μανώλη Κοθρή, σ' ένα μοναχικό δωμάτιο, χαμόσπιτο,
πάνω σε μια κουβέρτα χωρίς κρεβάτι (πριν το αναγνωρίσει ο Κοθρής σαν
παιδί του) έστελνε καθημερινά τα παιδιά της να της πάνε λίγο γάλα , ένα
ζεστό βραστάρι, λίγο ψωμί, ένα πιάτο φαγητό ή κάποιο ρούχο. Αυτή ήταν η
γιαγιά μας, η οποία δυστυχώς έφυγε ενωρίς από εγκεφαλικό επεισόδιο.
Η Σάρα ήταν μια ωραία γυναίκα , σύζυγος ενός εβραίου εμπόρου από το
Ηρακλειο, την οποία ξεγέλασε ένας ειρηνοδίκης, και χώρισε, την έφερε
στην Γεράπετρο και μετά λίγο καιρό την εγκατέλειψε.
Στην Επανάσταση του 1897, φύγανε για την Πρίνα. Επειδή είχε ξεμείνει
μέσα στα τείχη η ανεψιά της η Χαλβατάκενα (μητέρα της Ουρανίας
Παπαϊωάννου) πήγε η προγιαγιά μας η Καλλιώ να τη βγάλει έξω, επειδή
ήταν ηλικιωμένη και δεν θα την πείραζαν οι Τούρκοι. Όμως την ώρα που
έφθανε, έκλειναν οι Τούρκοι τις πόρτες του κάστρου και από το φόβο έπαθε
η καρδιά της και πέθανε σύντομα και θάφτηκε στην Πρίνα. Εκεί γεννήθηκε
η θεία η Όλγα. Η προγιαγιά μας πήγε να πλύνει τα μυρωμένα από τη βάπτιση
ρουχαλάκια του μωρού στη βρύση, αλλά οι Πρινιανοί τα πήραν και τα πέταξαν
εκεί που 'πιναν τα ζώα νερό, προς μεγάλη της λύπη.
Εκεί πήρανε και το όπλο του παππού, αλλά επενέβη ο καπετάν Μαστοράκης
και του το γύρίσανε πίσω. Επίσης ένα βράδυ έκλεψαν τις βράκες του παππού
και του Χαλβατάκη, που ήταν απλωμένες για στέγνωμα, τις μοναδικές που
διέθεταν, αλλά έκαναν έκκληση με τελάλη και την μεθεπομένη τις πέταξαν
στην αυλή της εκκλησίας, διότι δεν είχαν άλλη να φορέσουν.[...]
Η μαμά μας γέννησε 7 παιδιά 1) το Χαράλαμπο , που πέθανε τη χρονιά που
θα πήγαινε στο Δημοτικό, από ιλαρά μετά από ψυχρό μπάνιο που διέταξε
ο γιατρός, από την πόρτα του δωματίου χωρίς να εξετάσει το παιδί 2) τη
Φωτεινή (Φιφίκα), που πέθανε από τέτανο από το μολυσμένο ψαλίδι της μαμής,
που δεν το είχε απολυμάνει όταν έκοψε τον ομφάλιο λώριο 3) τον υποφαινόμενο
(Μάνθο), τέως Β. Γενικό Διευθυντή ΕΛΤΑ , με σύζυγο τη Μαρίκα, το γένος
Τσακιράκη, δισεγγονή του καπετά Νικολάου Τσακίρη, αρχηγού του Ιππικού
στο σώμα του μεγαλύτερου οπλαρχηγού της Ανατολικής Κρήτης Μιχάλη
Κόρακα, από την Πόμπια Μεσαράς και το 18ο παιδί του Θεμιστοκλή Ι. Τσακίρη
( από τους πρώτους αξιωματικούς της Κρητικής Χωροφυλακής)...[...].

ΟΠΩΣ ΚΥΛΑΕΙ Η ΝΥΧΤΑ

Pierre de la Rue( περ. 1460-1518): «O salutaris hostia»

Παίζει ο Jan Garbarek
ΦΩΝΗΤΙΚΑ: Ensemble "Hilliard"

[DAVID JAMES countertenor
ROGERS COVEY-CRUMP tenor
STEVEN HARROLD tenor
GORDON JONES baritone]

.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΡΓΗΣΕ ΤΗΝ ΤΥΡΑΝΝΙΑ ΤΩΝ ΚΟΥΜΠΙΩΝ

ΣΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΥΜΕ
ΤΟΝ GIDEON SUNDBACK
(1880-1954).
ΕΠΙΝΟΗΣΕ ΤΟ ΦΕΡΜΟΥΑΡ,
ΤΟ ΠΑΤΕΝΤΑΡΗΣΕ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, ΤΟ 1913,
ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΚΑΤΑΡΓΗΣΕ
ΤΗΝ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΚΟΥΜΠΙΩΝ.

Το αμερικάνικο Zipper πήρε την ονομασία του από
τον δημοφιλή στην εποχή του άγγλο μυθιστοριογράφο
Ζίλμπερτ Φρανκάου , ο οποίος ανοίγοντας ένα φερμουάρ
είπε "Ζιπ , άνοιξε!" και, κλείνοντάς το , ολοκλήρωσε τη
φράση του: "Ζιπ , έκλεισε!".
Το γλωσσικά γαλλικής προέλευσης φερμουάρ
χρησιμοποιήθηκε μαζικά για πρώτη φορά
από την εταιρεία BF Goodrich Company Akrou OH, το 1923,
όταν άρχισε να παράγει ένα είδος μπότας που μπαινόβγαινε
άνετα στο πόδι.
Από το 1930 η μεγάλη αντίπαλος της Κοκό Σανέλ ,
σχεδιάστρια μόδας Έλσα Σιαπαρέλι
δε δίστασε να παρουσιάσει ρούχα που στη θέση
των κουμπιών είχαν φερμουάρ.
Έτσι λοιπόν μπήκε στη ζωή των ανθρώπων
το φερμουάρ, που η αποτελεσματικότητά του
έφτασε στο σημείο να γεννήσει στη γλώσσα μας
και ορισμένους χαρακτηριστικούς νεολογισμούς,
όπως "Να κλείνεις το στόμα σου με φερμουάρ!",
συμβουλή που δίνουμε σε όποιον είναι φλύαρος
και λέει πράματα που μπορούν να βλάψουν αυτόν
ή τους άλλους.Ακόμα επίσης είναι σε χρήση
ο νεολογισμός "Βάλε φερμουάρ Ζάμα!",
από την παλιά διαφήμιση της γνωστής εταιρείας
παραγωγής φερμουάρ.

Κάνιστρο εκλεκτής ποίησης:Πρόδρομος Μάρκογλου

ΕΝΟΧΟΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

Στο φαράγγι των πολυκατοικιών πεζοπορώ
Εκεί την εκπλήρωση απαριθμώ ανεκπλήρωτων
πράξεων
Επαίτης της μνήμης στην παγωνιά της λήθης
αντιδικώ
Ένοχος όλων των ονείρων που ερμηνεύουν μόνο τη ζωή

Η φωτιά τώρα της ιστορίας στάχτες της ουτοπίας
σκορπά
Ποια ελευθερία φάρμακο γεννιέται μιας άτολμης ψυχής
Πρόσωπα συντρόφων στους δρόμους του θανάτου μετρώ
Σκοτάδι συμπαντικό στην αλληλεγγύη μένω
των απελπισμένων

Αλλοπαρμένη φυσά η Σελήνη κρύσταλλο αιμορραγεί
Τη σιωπή διεκδικώ, κομμάτια των σκοτεινών ονείρων

Έκτοτε όλα τα ποιήματα φτιαγμένα είναι
απ' τις πλάνες μας.

ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΜΑΡΚΟΓΛΟΥ,
"Ονείρων Κοινοκτημοσύνη",
Εκδ. Νεφέλη, 2002. Σελ.40.

ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ [28]

Aμάν, αμάν ! μας φάγαν τον Ταρζάν,
αμάν, απίκο! πάει κι ο Ποκοπίκο,
αμάν αχού! φαγώθηκε η Χουχού,
αμάν, Αλλάχ ! της γκόμενας το αχ !

ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ

[28]

αμάν: έλεος. Λέξη τουρκικής προέλευσης, που χρησιμοποιείται από τους Έλληνες σε ποικίλες περιπτώσεις, για να δηλωθούν αισθήματα επίκλησης για βοήθεια , θαυμασμού, έκπληξης, αγανάκτησης κλπ.

Στις μέρες μας, αρχίζουν και μειώνονται οι εκφράσεις θαυμασμού, ενώ αντιθέτως αυξάνονται οι εκφράσεις που δηλώνουν απόγνωση, απογοήτευση , νευρικότητα και δυσάρεστη έκπληξη.
Για παράδειγμα, όλο και λιγότερο ακούγεται στο δρόμο από έκθαμβους αρσενικούς η έκφραση Αμάν και τι 'σαι εσύ! στη θέα μιας ωραίας γυναίκας , ενώ περισσεύουν στις ιδιωτικές και δημόσιες συνάξεις οι φράσεις Με έφεραν στο αμάν και Αμάν πια, μου ήπιατε το αίμα! , για να δηλωθεί η αγανάκτηση για τα στραβά και τα ανάποδα που αντιμετωπίζουν στη δύσκολη καθημερινότητά τους από τις τράπεζες, τους αισχροκερδείς και τους διεφθαρμένους πολιτικούς.

"Καλέσανε το το ξαδελφάκι μου τον Μπαρόζο,
το μπουγαδοκόφινο του Μπους,
τη γούρνα των τραπεζών,
των ραντιέρηδων
και των πολυεθνικών,
για να τον τιμήσουν!
Αν αυτό δεν είναι μια τιμητική αναγνώριση της γουρουνιάς,
τότε τι είναι;"

ΠΟΛΕΜΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΚΙΝΗΤΟ ΧΡΟΝΟ

George Tooker (1920- ) : "In the Summerhouse"

ΠΟΛΕΜΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΚΙΝΗΤΟ ΧΡΟΝΟ

του Τριαντάφυλλου Μηταφίδη*

«Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας , το θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι, τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις, αν εκλεκτή συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει», έγραψε στην «Ιθάκη» του ο Κ. Καβάφης. Το έκαναν αξίωμα ζωής και μέσο αυτοάμυνας όσοι/ες παρέμειναν έγκλειστοι/ες στις εφιαλτικές, Καφκικές «σωφρονιστικές αποικίες» της φασιστικής Κατοχής, του μετεμφυλιακού «νέου Παρθενώνα» και της χουντικής τυραννίας.
Σελίδες από την αντίσταση στη δικτατορία του «γύψου» και του εθνικιστικού κιτς γραμμένες στη γλώσσα της βιωμένης εμπειρίας και της πηγαίας δημιουργίας θα ξαναζωντανέψουν σήμερα Τετάρτη, στις 7.30 μ.μ., στην αίθουσα τελετών του ΑΠΘ, στην εκδήλωση που οργανώνει ο «Σύνδεσμος Φυλακισθέντων-Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-74», με αφορμή τη συμπλήρωση 42 χρόνων από το χουντικό πραξικόπημα..Σελίδες που απεικονίζουν με δωρική λιτότητα την πίστη, τις δημιουργικές ανησυχίες, την ευρηματικότητα, την τρυφεράδα και την αδούλωτη περηφάνια του σκλαβωμένου ανθρώπου.
Γιατί, όπως εύστοχα επισημαίνει ο «αυτοδίδακτος» Γιώργος Φαρσακίδης - βασικός ομιλητής της εκδήλωσης μαζί με το συγκρατούμενό του Αδάμ Δράγα - οι υψηλές αυτές αξίες, τα ευγενικά αυτά συναισθήματα «είναι ο κατεξοχήν καρπός που ωριμάζει πάνω στη στέρηση». Ότι η αγάπη για το ωραίο φουντώνει μέσα μας για να καλύψει κάποια κενά και παίρνει μορφή μέσω της Τέχνης. Μιας Τέχνης που δεν υπακούει στους καθιερωμένους αισθητικούς κανόνες και, προπαντός, στο «σωφρονιστικό κώδικα»!
Η διαχείριση του χρόνου υπήρξε ένα από τα δύσκολα προβλήματα των πολιτικών κρατουμένων, τόσο ως ατόμων όσο και ως συγκροτημένων ομάδων συμβίωσης («κολλεκτίβες»), καθώς ήταν αντικείμενο συνεχούς σύγκρουσης με τους δεσμώτες τους. Ιδιαίτερα μετά το 1947 η Χωροφυλακή, ως εποπτεύουσα αρχή της διαβίωσης των εξορίστων, οπλισμένη με τα κατασταλτικά μέσα που της παρείχε ο α.ν. 509/1947, κατέβαλλε κάθε προσπάθεια για να «αδειάσει» τον ελεύθερο χρόνο των εγκλείστων. Σ’ αυτό το πεδίο οι κρατούμενοι διεξήγαγαν συνεχή αγώνα, ώστε να αξιοποιήσουν το χρόνο δημιουργικά: Βελτιώνοντας τις συνθήκες επιβίωσης-διαβίωσης, πλουτίζοντας και διευρύνοντας τον γνωστικό τους ορίζοντα με συλλογικές και ατομικές προσπάθειες μόρφωσης, ψυχαγωγούμενοι με ποικίλες μορφές τέχνης ή πολιτιστικές δραστηριότητες είτε ως θεατές-ακροατές είτε ως «αυτοδίδακτοι» δημιουργοί..

Αν η ζωή στην παρανομία, στις φυλακές και τις εξορίες αφήνει αγιάτρευτες ουλές στο σώμα και την ψυχή του ανθρώπου, «παράλληλα, το Είναι μας ξεσπώντας σαν αυτοάμυνα, αποζητάει το φωτεινό και το χαρούμενο, κάποιες στιγμές φυγής λυτρωτικής και αναγκαίας, σ’ έναν κόσμο, όπως τον ονειρεύτηκε και τον ακριβοπλήρωσε τόσο», προσθέτει ο Γ. Φαρσακίδης στο βιβλίο του-κατάθεση ζωής «Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη…»
Σε μια εποχή που μαίνονται οι «πόλεμοι της μνήμης» και η κρίση της «κοινωνίας της αγοράς», αυτά τα σπαράγματα μνήμης προειδοποιούν και κραυγάζουν: «άνθρωποι γρηγορείτε!» Γιατί «ο αγώνας της μνήμης εναντίον της λήθης δεν είναι παρά ο αγώνας της ελευθερίας εναντίον της τυραννίας».
Οποιαδήποτε, επομένως, αναφορά στον Αντιδικτατορικό Αγώνα αποκτά νόημα στο βαθμό που αναδεικνύει την αγωνιστική-συνειδητή στάση ζωής, σε κινητήρια δύναμη της Ιστορίας. Γι’ αυτό η Αντιφασιστική και η Αντιδικτατορική Αντίσταση κρατούνται συνειδητά άστεγες και άπορες στην πόλη μας από το συντηρητικό, εθνο-θρησκευτικό της κατεστημένο!

*πολιτικός κρατούμενος της Χούντας

(Το κείμενο αφιερώνεται στη μνήμη του συναγωνιστή-συγκρατούμενου και φίλου Γιώργου Σιπιτάνου, που τόσο αναπάντεχα αποχαιρετήσαμε χτες)

ΑΥΓΗ, «ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ», 29-4-09

ΑΠΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΤΟ ΠΟΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ
ΤΗΣ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ!

-Τι έκανες, ρε Παυλίδη; Δεν ντρέπεσαι ; Αποβάλλεσαι!
- Δεν το 'κανα εγώ , κύριε διαιτητά!
Ο Μανούσης το 'κανε, επειδή δεν του σερβίριζα την μπάλα!
- Ε, τότε δεν αποβάλλεσαι!

ΕΠΙΤΟΙΧΙΟ

ΤΟΝ ΚΑΛΟ, ΤΟΝ ΤΑΠΕΙΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΘΟ ΤΗ ΣΗΜΕΡΟΝ ΗΜΕΡΑ
ΤΟΝ ΤΡΩΝΕ ΣΑΝ ΤΟ ΛΑΧΑΝΟ, ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΝΟΥΝ ΠΕΡΑ.
ΚΙ ΑΦΟΥ ΤΟΝ ΠΑΡΟΥΝ ΑΧΝΙΣΤΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΟΥΠΙΕΡΑ,
ΤΟΝ ΚΑΝΟΥΝΕ ΚΑΙ ΑΓΑΛΜΑ, ΤΟΝ ΣΤΗΝΟΥΝ ΣΤΗ ΡΑΦΙΕΡΑ.

Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

"Είναι ένα κοπελούδι ζυμωμένο στο γάλα, στολισμένο με φυσικά
αρώματα λουλουδιών, μπουμπουκιασμένο μες στα δεκαοχτώ χρονάκια του.
Σκορπάει άφθονα τους πειρασμούς. και περιφλεγώς τα βλέμματα των
διψασμένων αρσενικών επεξεργάζονται με τοπογραφικές περιέργειες
τις εδαφικές του ανωμαλίες. Κείνο το άτιμο διαισθάνεται τη συμφορά
που σκορπάει και την κάνει πιο προκλητική, οι καμπύλες του φουσκωμένες
καλέσματα τρεμουλιάζουνε έτσι όπως περπατάει, σεινάμενο, κουνάμενο,
ορεκτικόν ώσπερ τσουρέκιον ζυμωμένον μα βούτυρο και μυγδαλάτο.
Και είν' οι φαντάροι, γεμάτοι στρατωνικές αναθυμιάσεις και δυναμικότητες
γυμνασίων, είναι οι σοβαροί άνθρωποι, ξεχειλισμένοι από αηδή αξιοπρέπεια,
είναι οι μεσόκοποι με στεναγμούς νοσταλγίας προς τη νεότητα που καλπάζει
στους θαμπούς ορίζοντες των παρελθόντων. Είν' ένας ολόκληρος κόσμος
δαντικών κολασμένων, , που το κοιτάνε σαν μια κάποια λύση, καβαφική ,
πρόσκαιρη κι απαραίτητη.
Στενάζει ο δικός μου.
-Τι έπαθες, βρε Χαραλάμπη;
-Αλληθώρισα. Μα το βλέπεις;. Όχι. Το βλέπεις, δηλαδή; Δεν είναι σαν
κυδώνι μπελντές;. Τρεμουλιάζει το άτιμο και σου' ρχεται να του κόψεις
δάγκα, να μείνει μέσα στο δόντι σου.[...]

Νίκος Τσιφόρος, "Ανοιξιάτικο" ,
από το βιβλίο "Κόσμος και κοσμάκης".
Εκδ. "Τα Νέα", 2009.

YVES KLEIN ( 28 Απριλίου 1928-1962)

ΙΒ ΚΛΑΪΝ : ΕΝΑΣ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΣ
ΠΡΙΝ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΥ.
ΕΝΑΣ ΠΕΡΦΟΡΜΕΡ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ,
ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΕ ΤΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΣΤΑ ΑΚΡΟΤΑΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ
Ή ΣΧΕΔΟΝ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ.

Yves Klein : «Blue anthropometries and fire paintings»

ΣΤΟ ΝΤΙΒΑΝΙ

-Γιατρέ, υποφέρω από χαμηλό δείκτη αυτοεκτίμησης!
-Γιατί το λέτε αυτό;
- Στην εποχή της αυτόματης θεριζοαλωνιστικής
εγώ ακόμα δουλεύω με το δρεπάνι!
*************************************************

- Γιατί δεν ξαπλώνετε στο ντιβάνι να μου πείτε
τι σας συμβαίνει;
- Δεν μπορώ , γιατρέ! Όταν ξαπλώνω,σκέφτομαι
ότι μέσα σε μία βδομάδα αγοράστηκαν είκοσι χιλιάδες
μουράτα αυτοκίνητα και ότι εγώ είμαι ακόμα με το
Φίατ Μπράβα. Τότε νιώθω εντελώς ασήμαντος, σχεδόν
εξαφανισμένος!
- Αφού είναι έτσι, μπορείτε να παραμείνετε καθιστός.
Λοιπόν πού είχαμε μείνει;
- Στο ότι μέσα σε μία βδομάδα αγοράστηκαν είκοσι χιλιάδες
μουράτα αυτοκίνητα και ότι εγώ είμαι ακόμα με το
Φίατ Μπράβα.

- Πίγκι, πώς λέγεται η νόσος που μεταδίδουμε στους ανθρώπους;
- Νόσος των χοίρων, νομίζω Πόρκι.
- Εγώ λέω να την πούνε Νόσο των Χήρων και των Χηρών!

Σήμερα μνημονευουμε τον Olivier Messiaen

ΣΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΥΜΕ ΤΟΝ ΟΛΙΒΙΕ ΜΕΣΙΕΝ,
ΕΝΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΠΙΦΑΝΕΣΤΕΡΟΥΣ ΣΥΝΘΕΤΕΣ ΤΟΥ 20ού ΑΙΩΝΑ
(1908- 27 Απριλίου 1992)

« Μια νέα ομάδα, τη Νέα Γαλλία δημιουργούν στα 1936 οι συνθέτες:
Μεσιέν, Ζολιβέ, Λεζύρ και Μπωντριέ. Με διαφορετικές μεταξύ τους
τάσεις , έταξαν για σκοπό τους τη δημιουργία μιας ζωντανής μουσικής,
ικανής ν’ αντιδράσει ενάντια στους σκληρούς μηχανικούς και
Απρόσωπους όρους της σημερινής ζωής ( Πρόγραμμα της πρώτης
συναυλίας, 3 Ιουνίου 1936).
Από τους συνθέτες της Νέας Γαλλίας ξεχωρίζει η προσωπικότητα
του Ολιβιέ Μεσιέν. Συνθέτης, οργανίστας και καθηγητής στην έδρα
Αισθητικής και Ρυθμού του Εθνικού Ωδείου στο Παρίσι, εξασκεί
μεγάλη επίδραση στη νεότερη γενιά των γάλλων συνθετών, τόσο με
το πρωτότυπο έργο του, όσο και με τη διδασκαλία του.
Η μουσική του, επηρεασμένη από τη βαθιά του πίστη στον καθολικισμό
- «πριν απ’ όλα είμαι ένας καθολικός μουσικός», έχει πει- χρησιμοποιεί,
με τολμηρό και εντελώς προσωπικό ύφος, παλαιούς ινδικούς ρυθμούς,
διάφορους τρόπους και λεπτότατους συνδυασμούς ορχηστρικών χρωμάτων.»

KARL NEF, "ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ", Εκδ. "Ν. Βότσης"

***

ΑΚΟΥΤΕ

Olivier Messiaen:
Quatuor pour la fin des temps
6th mouvement : Danse de la fureur, pour les sept trompettes

Violin : Vera Beths
Clarinet : George Pieterson
Cello : Anner Bijlsma
Piano : Reinbert De Leeuw
1980

ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ [27]

ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ
[27]

- Μαμά, γιατί πηγαίνεις συχνά στο αλώνι και κάνεις εκεί τα κακά σου;
- Για να δείξω πού τους έχω γραμμένους όλους, παιδί μου!

αλώνι: ο επίπεδος , συνήθως κυκλικός, χώρος που χρησίμευε άλλοτε για να αλωνίζουν τα σιτηρά. Η διαδικασία του αλωνίσματος μάς προίκισε με ορισμένες μεταφορικές φράσεις, οι οποίες , λόγω των συνθηκών που επικρατούν στη χώρα μας, αποκτούν επίκαιρη σημασία.
Έτσι, χρησιμοποιούμε όλο και πιο συχνά στις καθημερινές συναλλαγές τη φράση Χέστηκε η φοράδα στο αλώνι,για να δείξουμε την παντελή αδιαφορία για τα μύρια όσα ιλαροτραγικά συμβαίνουν γύρω μας, ενώ το ρήμα αλωνίζω τείνει να γίνει το πιο συχνά χρησιμοποιούμενο ρήμα, αφού όλοι πια έχουμε άπειρες αφορμές για παρατηρήσεις του τύπου τα τρωκτικά αλωνίζουν ροκανίζοντας το δημόσιο χρήμα και οι κακοποιοί παίζουν μπάσκετ στα αλώνια της Αστυνομίας , ενώ στα αλωνάκια της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης στήνουν τακτικότατα χορό πυρομανών τα αναρχόπουλα.

ΕΠΙΤΟΙΧΙΟ

ΜΑΜΑ, ΔΕ ΤΑ ΒΡΗΚΑΤΕ ΑΚΟΜΑ ΜΕ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ;

ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ ΧΡΗΜΑΤΑ!
ΕΧΩ ΣΤΕΓΝΩΣΕΙ...

Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Όντεν ο κόρακας γενεί άσπρος σαν περιστέρι,7
όντεν ιδείς ασπούργιτα (=σπουργίτι) να διώχνει το ξιφτέρι(=γεράκι),
όντεν η θάλασσα σπαρθεί σιτάρι και κριθάρι,
όντεν ιδείς εις το βουνί να περπατεί το ψάρι,10
όντεν ο σκύλος κι ο λαγός ποίσουν (=κάνουν) αδελφοσύνη
κι η γάτα με τον ποντικόν ποίσουν συντεκνοσύνη (=κουμπαριά),
όντεν ο γάιδαρος γενεί άγγελος να πετάξει,
και ιδείς τον ήλιον τ’ ουρανού τη στράτα του ν’ αλλάξει,
όντεν ιδείς τς ασπάλαθους και να γενούν μερσίνη, 15
όντε γενούσιν οι μηλιές του λαγκαδίου σκίνοι,
όντεν ιδείς το πέλαγος ν’ αρχίσει ν’ αποφρύσσει (= ξεραίνεται),
τότες εμέν κι εσέν, κυρά, θέλουσιν ευλογήσει. 18

Ανωνύμου, " Ριμάδα κόρης και νιού"

Κρητικό άσμα ( δεύτερο μισό 15ου αιώνα)

Λίνου Πολίτη, "Ποιητική Ανθολογία",τ. Β΄ :
"Μετά την Άλωση (15ος και 16ος αιώνας)".
Εκδ. Γαλαξίας., 1965, σελ. 104.

ΦΟΒΟΥ ΤΟΥΣ ΔΑΝΑΟΥΣ ΚΑΙ ΔΩΡΑ ΦΕΡΟΝΤΑΣ

-Τι είναι αυτό το πράμα;
- Δώρο για το γάμο του Άδωνη με την Ευγενία.
- Ποιος το έστειλε;
- Οι αναρχικοί των Εξαρχείων.

ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΝΙΣΤΡΟ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Henri Gervex (1852-1929): "Rolla"

ΠΑΠΑΔΙΑ

Παπαδιά, παπαδιά
με την κεντητή ποδιά,
(σέρνε, μαργιολίτσα μου,
το χορό μηλίτσα μου).

Ο παπάς, ο παπάς
το 'μαθε πως αγαπάς
(πάρε το μαντίλι μου
φίλα με στα χείλη μου).

Το παιδί, το παιδί
αγαπάς που τραγουδεί
(αχ παπαδοπούλα μου
κρύψου, νεραντζούλα μου).

Στο κελί, στο κελί
ο παπάς παραλαλεί
( παπαδιά μ' , λωλάθηκα
για τα σένα χάθηκα!).

Τ' αγροικά, τ' αγροικά
και τα ράσα του ξεσκά,
κι απ' τις αγριλίτσες (= αγριοελιές) του
κόβγει τις βεργίτσες του.

Παπαδιά , παπαδιά
με την ανοιχτή καρδιά,
φουντωτή μηλίτσα μου,
τρέχα μαργιολίτσα μου.

Στην αυλή, στην αυλή
θέλει ο νιος σου ένα φιλί!
Σκόρπα το νεράκι σου
όξω από τ' αυλάκι σου.

Ο παπάς, ο παπάς
το μαθαίνει πως θα πας.
Σ' έπιασε στο φίλημα
και στο κρυφομίλημα.

Στο παιδί, στο παιδί
κομματιάζ' ένα ραβδί,
μια και δυο μηλίτσα του
σπάν' η η αγριλίτσα του!

Παπαδιά, παπαδιά
και σ' εσένα δυο ραβδιά!
Δυο και τρεις μηλίτσα του
σπάν' η αγριλίτσα του!

"Τραγούδια λαΐσια*". Άπαντα Αργύρη Εφταλιώτη.
Εκδ. ΠΗΓΗΣ, 1952.Σελ. 25.

*λαΐσιος = μιμητικός , εξου και ο γνωστός χορός

ΑΡΓΥΡΗΣ ΕΦΤΑΛΙΩΤΗΣ
(Μόλυβος Μυτιλήνης: 1849- Εξ-λα-Πεν Γαλλίας: 1923)

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ...

"Η Ιστορία είναι κάτι παραπάνω

από την καταγραφή των εγκλημάτων,
των ανοησιών και των συμφορών
του ανθρώπινου γένους"
Εdward Gibbon
ΕΔΟΥΑΡΔΟΣ ΓΙΒΒΩΝ
(27 Απριλίου 1737 – 1794)

Άγγλος ιστορικός , ένας από τους κυριότερους εκφραστές του του Ορθολογισμού στην εποχή του Διαφωτισμού. Στο μνημειώδες και εν πολλοίς αξεπέραστο έργο του "Τhe History of the Decline and Fall of the Roman Empire" ( "Η ιστορία της παρακμής και της πτώσης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας"), που δημοσιεύτηκε σε έξι τόμους από το 1776-1788, διατύπωσε την άποψη ότι ο χριστιανισμός , με κυριότερο εκφραστή του το Βυζάντιο, ήταν η παρακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, διότι επέβαλε τη βαρβαρότητα και τη θρησκεία πάνω στην ανθρώπινη λογική, που ήταν η βάση του αρχαίου κόσμου. Η θέση αυτή ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών εκ μέρους της θρησκείας και το έργο του υπήρξε για μεγάλο διάστημα απαγορευμένο στα μέλη των θρησκευτικών κοινοτήτων της Δύσης, ιδιαίτερα στους κύκλους των Καθολικών.

ΜΝΗΜΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΚΡΙΑΜΠΙΝ

ΜΝΗΜΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΚΡΙΑΜΠΙΝ
(1872- 27 Απριλίου 1915-
Αιτία θανάτου: σηψαιμία που προκλήθηκε από
κόψιμο του χείλους του κατά το ξύρισμα.)

Σπουδαίος Ρώσος συνθέτης και πιανίστας,
επηρεασμένος από τη θεωρία του θεοσοφικού
μυστικισμού και της ινδουιστικής φιλοσοφίας,
πράγμα που αναδεικνύεται στις αρμονικές
πλευρές των έργων του.
*
ΑΚΟΥΤΕ
τον Σαμουήλ Φάινμπεργκ (1890-1962),
το καλύτερο μαθητή του μεγάλου πιανίστα
Αλέξανδρου Γκολντεβάιζερ και σπουδαιότερο
ερμηνευτή των έργων του Σκριάμπιν,
τον οποίο συνάντησε σε ηλικία 23 ετών και έγινε θαυμαστής του.

Ο Samuil Feinberg παίζει τη Μαζούρκα Op. 3 no 1, του Σκριάμπιν,
σε ρεσιτάλ του 1952.

Η ΣΥΡΟΣ ΜΕΤΑΞΥ 1850-1909

Η ΣΥΡΟΣ ΜΕΤΑΞΥ 1850-1909

[Κάντε κλικ στη φωτογραφία για να ευξήσετε το μέγεθός της.]

1. Η Σύρος μεταξύ 1850-1880, σύμφωνα με το διευκρινιστικό
σχόλιο που υπάρχει στο Φωτογραφικό Αρχείο της Βιβλιοθήκης
της Ουάσινγκτον . Συγκρίνοντας τη φωτογραφία με την αντίστοιχη
του Εθνικού Ημερολογίου του Βρεττού, του 1865, πιστεύουμε ότι είναι
τραβηγμένη την ίδια περίπου εποχή.
*

2. Η Σύρος , όπως εικονίζεται στο περιοδικό
"Εθνικόν Ημερολόγιον Βρετού", το 1865.
Πλήθος καραβιών ναυλοχούν στο λιμάνι της.
Το δάσος των ιστίων δείχνει ότι ο ατμός δεν
έχει χτυπήσει τη σφύζουσα οικονομία της.
Η Σύρος περνάει στιγμές μεγάλης οικονομικής ευμάρειας,
γεγονός που θα αποτυπωθεί και στα περίλαμπρα δημόσια κτίρια,
τα θαυμάσια νεοκλασικά σπίτια και την εντυπωσιακή καλλιτεχνική
και πνευματική της ζωή και ιδιαίτερα την κοσμική της ζωή . Ας θυμηθούμε , στο σημείο αυτό, τον Ροΐδη, που σχολιάζει πολύ παραστατικά την τάση των Συριανών να δίνουν τακτικά χοροεσπερίδες στα πλούσια σε διακόσμηση σπίτια τους :
"Το έτος εκείνο υπήρξεν εκτάκτως ευτυχές δια τους Συριανούς, οι οποίοι μετά το κλείσιμον των ισολογισμών των έπαθαν από την χαράν των χορομανίαν. Εις διάστημα ενός μηνός εδόθησαν ένδεκα μεγάλαι και μικραί χοροεσπερίδες."

("Ψυχολογία Συριανού συζύγου", 1894)

*

3. Προύχοντας της Σύρου, όπως εικονίζεται
στο περιοδικό "Πανδώρα", το 1861.

*4. Φωτογραφία της Σύρου , το 1909,
από το περιοδικό "Πινακοθήκη" του ίδιου έτους.

«Το Δέντρο της Ζωής σε 4 Εποχές»

Photo:www.google.gr

Περιβάλλον και Πολιτισμός 2009

«Το Δέντρο της Ζωής σε 4 Εποχές»

στο Κέντρο Διάδοσης Επιστημών και Μουσείο Τεχνολογίας

Η Γενική Διεύθυνση Αρχαιοτήτων και Πολιτιστικής Κληρονομιάς του Υπουργείου Πολιτισμού, στο πλαίσιο της πανελλαδικής εκστρατείας «Περιβάλλον και Πολιτισμός 2009 - Το Δέντρο της Ζωής σε 4 Εποχές» διοργανώνει για δεύτερη συνεχή χρονιά, από 2 μέχρι 5 Μαΐου 2009, εκδηλώσεις σε αρχαιολογικούς χώρους, μουσεία και μνημεία όλης της χώρας, που απευθύνονται τόσο στο μαθητικό όσο και στο ευρύ κοινό. Οι εκδηλώσεις αυτές είναι ποικίλου χαρακτήρα και αφορούν στην αναζήτηση του συμβόλου του Δέντρου της Ζωής στους αρχαιολογικούς χώρους, τα μουσεία και τον περιβάλλοντα χώρο των μνημείων.

Το Κέντρο Διάδοσης Επιστημών και Μουσείο Τεχνολογίας ΝΟΗΣΙΣ συμμετέχοντας στην εκστρατεία αυτή, προσεγγίζει το σύμβολο του Δέντρου της Ζωής μέσα από μία τεχνική άρρηκτα συνδεδεμένη με τον ελληνικό πολιτισμό: τη ναυπηγική.

Το δέντρο και το δάσος έχει περιγραφεί από την αρχαιότητα ως το μεγαλύτερο δώρο που δόθηκε ποτέ στον άνθρωπο. Τα δάση πρόσφεραν στον άνθρωπο τροφή, κατοικία, ένδυση, βελτίωσαν τη μοίρα των ανθρώπων και λειτούργησαν ως οι πρώτοι ναοί των ουράνιων δυνάμεων. Από πολύ νωρίς η επέκταση των οικισμών και των χωραφιών, οι ανάγκες σε ξυλεία ως οικοδομήσιμο υλικό, καύσιμο κ.ά. οδήγησαν σε μεγάλη καταστροφή των παρθένων δασών.

Για τους αρχαίους έλληνες, λαό κατεξοχήν ναυτικό, η τέχνη της ναυπηγικής ήταν πολύ σημαντική και απαιτούσε μεγάλες ποσότητες ξύλου. Τα πλοία ήταν συχνά τα μόνα μέσα μεταφοράς για ανθρώπους και εμπορεύματα. Η "γέννηση" του πλοίου ανάγεται στην προϊστορική εποχή. Για πολλά χρόνια οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν κωπήλατα μονόξυλα, πλοιάρια δηλαδή τα οποία ήταν λαξευμένα από ένα και μόνο κορμό δένδρου. Για να λάβει το μονόξυλο τη μορφή της σχεδίας και από αυτή τη μορφή της "διήρους" και της "τριήρους" πέρασαν πολλοί αιώνες. Γύρω στο 900-700 π.Χ. παρατηρείται για πρώτη φορά ο διαχωρισμός εμπορικών και πολεμικών πλοίων. Τα πολεμικά, για λόγους ευελιξίας ήταν ελαφρά, στενά και χαμηλά σκάφη.

Το πιο γνωστό πλοίο της ελληνικής αρχαιότητας είναι η τριήρης και με αυτό το έκθεμα επέλεξε το ΝΟΗΣΙΣ να συμμετάσχει στην εκδήλωση. Η τριήρης κυριάρχησε στην ανατολική Μεσόγειο για περισσότερο από 10 αιώνες. Ο κύριος οπλισμός αυτού του ευέλικτου πολεμικού σκάφους ήταν το έμβολο της πλώρης, ενισχυμένο με μεταλλική ένδυση. Οι Έλληνες επινόησαν πλείστες κατασκευαστικές μεθόδους στη ναυπηγική τέχνη που διατηρούνται ακόμα μέχρι και σήμερα.

ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ [26]

Βουτώ, Γαμώ και Δέρνω...

ΕΙΜΑΙ ΩΡΑΙΟΣ ΣΑΝ ΕΛΛΗΝ.
ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ!

αλφαβητάριο: το αναγνωστικό της Α΄Δημοτικού, όπου τα πρωτάκια μαθαίνουν την ΑΛΦΑΒΗΤΑ.
Οι πρώτες λέξεις ( μετά των σχετικών παραδειγμάτων τους) που μαθαίνουν τα Ελληνόπουλα εξ απαλών ονύχων και εκπροσωπούν τα 24 γράμματα της Αλφαβήτου, τα οποία εμπεδώνουν στο σχολείο είναι οι εξής:

Άλφα: αδιαφορώ ( " Να αδιαφορείς για ό,τι είναι δημόσιο. Να νοιάζεσαι μόνο για το συμφέρον σου!")
Βήτα: βουτώ ("Βούτηξε όσο πιο πολλά μπορείς, μόνο πρόσεξε μη σε πιάσουν!")
Γάμα: γαμώ ( " 11η Εντολή: Γάμα τους όλους, πριν σε γαμήσουν εκείνοι!")
Δέλτα: δέρνω ( " Ο δαρμένος Πακιστανός από τα πόδια σέρνεται!")
Έψιλον: ΕΛΛΑΣ ( " ΕΛΛΑΣ , Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ!")
Ζήτα: ζήλεια ( " Δε σε μισώ, αλλά απ' τη ζήλεια πάω να σκάσω!")
Ήτα: ηλίθιος ( " Όλοι είναι ηλίθιοι, εκτός από μένα.")
Θήτα: Θεός ( "Ένας είναι ο Θεός , η ομάδα που αγαπώ!")
Ιώτα: ιδιοκτησία ( " Το δικό μου δικό μου και το δικό σου δικό μου, αυτό είναι ιδιοκτησία!")
Κάπα: καναπές ("Άραξε στον καναπέ, βάλε κάβο , πάρε τη φραπεδιά σου
και απόλαυσε την ευτυχία του να είσαι Έλληνας!")
Λάμδα: λεφτά ("Θέλω λεφτά, τ' ακούς; Λεφτά, πολλά λεφτά!")
Μι:μαλάκας ( "Άντε, ρε μαλάκα!")
Νι: νεύρα ("Μη μου μιλάς τώρα! Έχω τα νεύρα μου.")
Ξι: ξένος ( " Καλός ξένος είναι ο νεκρός ξένος!")
Όμικρον: οικογένεια ( " Τα καλά και συμφέροντα μόνο στην οικογένειά μας!")
Πι: προπό ( " Κι άμα μου καθίσει;")
Ρο: ρε ( "Να είσαι ευγενικός προς τους άλλους. Να τους μιλάς πάντοτε με το ρε")
Σίγμα: σπασαρχίδης ( " Ο καλός μαθητής , που διαβάζει πολύ.")
Ταυ: Τηλεόραση ( " Κωστάκη, άμα είσαι καλό παιδί, θα δεις τηλεόραση!")
Ύψιλον: υγεία ( " Η υγεία είναι πάνω απ' όλα, μετά από τα χρήματα!")
Φι: φακελάκι ( " Ένα κλειστό στις άκρες του λευκό χαρτί με χρήματα, που το παίρνουμε ή το δίνουμε.")
Χ: Χριστός ( " Σώζει πάντοτε την ψυχή μας , γιατί αίρει τις αμαρτίες μας.")
Ψι: ψητό ( " Να είσαι ρεαλιστής: όταν συνομιλείς πρέπει να έρχεσαι αμέσως
στο ψητό και να λες Εγώ τι θα πάρω;")
Ωμέγα: ωραίος ("Είμαι ωραίος σαν Έλλην!"

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΜΠΙΖΕΛΙΩΝ ΚΑΙ Η ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ

ΜΙΑ ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΑΣΜΑΤΟΣ

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΜΙΖΩΝ

Το υψηλόβαθμο κοπέλι χορεύει τσιφτετέλι,
χορεύει τσιφτετέλι στο χορό των αρπαχτών.
Και τα συνεταιράκια χτυπάνε παλαμάκια
πάνω στην πρασινάδα και πάνω στο γκαζόν.

Μ’ ένα γαλαζοπράσινο καινούργιο παπιγιόν
προχωρώ για τις μίζες κεκλεισμένων των θυρών.
Ήρθ’ η ώρα πια και γω, ήρθ’ η ώρα πια και γω
να χορέψω με λαχτάρα, αγκαλιά με μια βαλιτσάρα
το πρώτο μου ταγκό.

Σίμενς και αλεπουδάκι χορεύουνε συρτάκι,
χορεύουνε συρτάκι στο χορό των αρπαχτών.
Και η μίζα η μεγάλη χορεύει ευρωζάλη
πάνω στην πρασινάδα και πάνω στο γκαζόν.

Μ’ ένα γαλαζοπράσινο καινούργιο παπιγιόν
προχωρώ για τις μίζες κεκλεισμένων των θυρών.
Ήρθ’ η ώρα πια και γω, ήρθ’ η ώρα πια και γω
να χορέψω με λαχτάρα, αγκαλιά με μια βαλιτσάρα
το πρώτο μου ταγκό.

ΕΠΙΤΟΙΧΙΟ

ΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ ΤΩΝ ΚΑΝΑΛΙΩΝ ΠΟΥΛΑΝΕ ΠΑΝΤΑ ΛΩΛΑ,

ΟΙ ΚΩΛΟΙ ΕΞΩ ΑΠ' ΤΑ ΒΡΑΚΙΑ , ΓΕΜΑΤΗ Η ΠΟΡΤΟΦΟΛΑ !

Η ( ΕΝ ΣΥΓΧΥΣΕΙ ) ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

[...] (Δημήτρης Γκιώνης): - Και βρεθήκατε με τον Μητσοτάκη.

(Μίκης Θεοδωράκης): - Είχε προηγηθεί η συμφιλίωση αριστεράς και δεξιάς με τις κυβερνήσεις Τζαννετάκη και Ζολώτα, η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και του Εμφυλίου, μ' εμένα απ' έξω. Κι εκεί, το 1989, όταν ο Μητσοτάκης διεκδικούσε την πρωθυπουργία, αποφάσισα να το τον ενισχύσω. Και τότε μου είπε ότι πρέπει να μπω στο υπουργικό συμβούλιο. Του είπα ότι αυτό είναι αδύνατο, αυτό τον καιρό γράφω μια όπερα, δουλεύω 18 ώρες το εικοσιτετράωρο, τι να πάω να κάνω; Γραφειοκρατία;

(Δημήτρης Γκιώνης): Τελικά όμως ενδώσατε.

(Μίκης Θεοδωράκης): Τελικά, μου λέει, το βρήκα. Θα έχεις μια θέση επιτελική, θα γίνεις υπουργός Επικρατείας. Θα γίνει μια επιτροπή όπου θα είναι οι υπουργοί Πολιτισμού και Παιδείας και εγώ, αλλά εσύ θα έχεις τον πρώτο λόγο σε θέματα πολιτισμού και παιδείας, και με έπεισε. Θα ήταν , πρόσθεσε, μια θέση τιμητική, αμέσως μετά τον πρωθυπουργό.[...]

Από τη συνέντευξη του Μίκη Θεοδωράκη στο Δημήτρη Γκιώνη,
στο περιοδικό " επτά 7 " της Ελευθεροτυπίας (26/4/09)

" Ο γιος μας είναι εξαιρετικά γουρλής.
Μόλις γεννήθηκε, έπεσε η τιμή του γάλακτος στο 1 Ευρώ
και το 4Χ4 που θέλουμε να αγοράσουμε
πήγε από τα 90 χιλιάρικα στα 80!"

ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΝΙΣΤΡΟ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

ΟΝΕΙΡΟ

Είδα πως ήμουν εραστής, πως ήμουνα και δήμιος
ψυχές λαφροπετούσανε τριγύρω στην καλή μου!
είδα πως πάλε γύρεψα να ξαναγίνω τίμιος,
και πως την ερωμένη μου τη φόνεψε η τιμή μου.
*
ΨΥΧΙΚΑ ΠΡΟΣΟΝΤΑ

Μύριων προγόνων άθελων το είναι κλει η ψυχή μου,
που μάταια τους αναζήτησα στης καταχνιάς τα βάθια.
Μοιραία εφόδια της ζωής, αγάπες , μίση, πάθια,
σας στέλνει σε άλλους πιο άγνωστους η αθέλητη βουλή μου.
*
ΣΤΟ ΜΥΤΙΛΗΝΙΟ ΛΑΔΙ

Λαδάκι μου , που έρχεσαι απ' τις ξανθές ελιές,
που βύζαξαν οι ρίζες τους το χώμα που με βλάστησε,
αγάπες μού ξανάφερες και θύμησες παλιές,
που λέγω και το μάγιο σου από νεκρό μ' ανέστησε.
*
ΣΤΙΣ ΜΟΥΣΕΣ

Ω Μούσες , που σας γύρευα με φως του λυχναριού
σε κίτρινες σελίδες,
τώρα σε δάσια και σ' αγρούς, με ήλιου ή φεγγαριού
σας ξαναβρίσκω αχτίδες.
*
ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Το φίδι, που μας ακλουθάει φαρμάκι για να χύνει
σε λογισμούς και σ' έργα,
κρύφια θεά το κυνηγάει που ώρα δεν την αφήνει
τη μαγική της βέργα.
*
ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ

Από κλουβί θεοσκότεινο συχνά το νου μου στέρνω
στων κόσμων τ' ακροπέρατα και στην ανοιχτωσιά.
Και ο νους μου φέρνει λίγο φως, που μια του αχτίδα παίρνω
και λυώνω την απελπισιά.

"Τετράστιχα". Άπαντα Αργύρη Εφταλιώτη.
Εκδ. ΠΗΓΗΣ, 1952.Σελ. 88-89.

ΑΡΓΥΡΗΣ ΕΦΤΑΛΙΩΤΗΣ
(Μόλυβος Μυτιλήνης: 1849- Εξ-λα-Πεν Γαλλίας: 1923)

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑΣ

ΝΤΑΝΙΕΛ ΝΤΕ ΦΟΕ

Πέθανε σαν σήμερα, το 1731 (γενν.1659 ή 1661) . Ο θάνατος τον βρήκε μέσα
στην έσχατη ένδεια και την απομόνωση, αφού κρυβόταν από
τους δανειστές του, τραγικές ασφαλώς συνθήκες, που όμως δεν εμπόδισαν
την υστεροφημία του. Ο "Ρομβινσών Κρούσος" του (1719) έμεινε στην ιστορία ως
το βιβλίο της "απόλυτης" περιπέτειας, εξακολουθεί μάλιστα
να τρέφει ακόμα και στις μέρες μας τη φαντασία όσων έχουν
νεανικά αισθήματα και ασφυκτιούν στο πνιγηρό
περιβάλλον της αστικής καθημερινότητας
και ονειρεύονται αποδράσεις προς έναν κόσμο φυσικό και παρθένο,
όπου η προκλήσεις της φύσης δοκιμάζουν τα όρια των δυνατοτήτων
και της αντοχής του ανθρώπου.
Απειράριθμα είναι τα έργα της Τέχνης που στηρίχτηκαν στο
θέμα του Ρομβινσώνα και μέσα από τις πολλαπλές εκφάνσεις τους

Chapter V

Robinson Finds Himself on a Desolate Island and Procures a Stock
of Articles from the Wreck—He Constructs His Habitation

When I wak'd it was broad Day, the Weather clear, and the Storm abated, so that the Sea did not rage and swell as before: But that which surpris'd me most, was, that the Ship was lifted off in the Night from the Sand where she lay, by the Swelling of the Tyde, and was driven up almost as far as the Rock which I first mention'd, where I had been so bruis'd by the dashing me against it; this being within about a Mile from the Shore where I was, and the Ship seeming to stand upright still, I wish'd my self on board, that, at least, I might save some necessary things for my use.

When I came down from my Appartment in the Tree, I look'd about me again, and the first thing I found was the Boat, which lay as the Wind and the Sea had toss'd her up upon the Land, about two Miles on my right Hand. I walk'd as far as I could upon the Shore to have got to her, but found a Neck or Inlet of Water between me and the Boat, which was about half a Mile broad, so I came back for the present, being more intent upon getting at the Ship, where I hop'd to find something for my present Subsistence.

A little after Noon I found the Sea very calm, and the Tyde ebb'd so far out, that I could come within a Quarter of a Mile of the Ship; and here I found a fresh renewing of my Grief, for I saw evidently, that if we had kept on board, we had been all safe, that is to say, we had all got safe on Shore, and I had not been so miserable as to be left entirely destitute of all Comfort and Company, as I now was; this forc'd Tears from my Eyes again, but as there was little Relief in that, I resolv'd, if possible, to get to the Ship, so I pull'd off my Clothes, for the Weather was hot to Extremity, and took the Water, but when I came to the Ship, my Difficulty was still greater to know how to get on board, for as she lay a ground, and high out of the Water, there was nothing within my Reach to lay hold of; I swam round her twice, and the second Time I spy'd a small Piece of a Rope, which I wonder'd I did not see at first, hang down by the Fore-Chains so low, as that with great Difficulty I got hold of it, and by the help of that Rope, got up into the Forecastle of the Ship; here I found that the Ship was bulg'd, and had a great deal of Water in her Hold, but that she lay so on the Side of a Bank of hard Sand, or rather Earth, that her Stern lay lifted up upon the Bank, and her Head low almost to the Water; by this Means all her Quarter was free, and all that was in that Part was dry; for you may be sure my first Work was to search and to see what was spoil'd and what was free; and first I found that all the Ship's Provisions were dry and untouch'd by the Water, and being very well dispos'd to eat, I went to the Bread-room and fill'd my Pockets with Bisket, and eat it as I went about other things, for I had no time to lose; I also found some Rum in the great Cabbin, of which I took a large Dram, and which I had indeed need enough of to spirit me for what was before me: Now I wanted nothing but a Boat to furnish my self with many things which I forsaw would be very necessary to me...[...]