Giovanni Giacometti, Herbstabend,1903
ΟΛΑ ΕΝΑ ΨΕΜΑ
ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Γεγονότα , γεγονότα! 1ον : Ερωτική εξομολόγηση από Χανς. Διαβεβαίωση ότι είναι θέμα χρόνου η διάλυση της σχέσης του με την Ούλρικε. Επιφυλακτική στάση από τη μεριά μου. Χρειάζομαι πίστωση χρόνου. Οπωσδήποτε υπό τις παρούσες συνθήκες όχι στο ρόλο της εφεδρικής ερωμένης. 2ον : Ο Π. ζήτησε χωριστές διακοπές. Δεν έχω αντίρρηση. Αυτό ίσα ίσα βολεύει , για να πάρω νηφάλια τις σωστές αποφάσεις . Ένα καλοκαίρι κατάδικό μου! Δεν μπορώ να το πιστέψω! Πόσα χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία φορά; 3ον: Υπέροχα συλλεκτικά κομμάτια σε εκπληκτικές τιμές: Arzmberg, Frankentahl, Meissen.4ον: Η κρυφή πλευρά του Χανς: Ζωγραφίζει! Πήγα στο στούντιό του, πίσω από το Προμάρκτ. Διχασμένος. Από τη μια αντίγραφα μεγάλων ζωγράφων, κυρίως γάλλων και γερμανών ιμπρεσιονιστών. Με την υπογραφή τους! Επικίνδυνη ενασχόληση. Γέλασε . Μόνο για ιδιωτική χρήση , είπε . Έχει χαρίσει αρκετά στην Αναστασία. Από την άλλη γυμνές γυναίκες . Στην απορία μου για την εμμονή του αυτή, εξήγησε ότι , αντίθετα με τον “παιδεραστή” Μπαλτίς, αυτόν τον ενδιαφέρει το όμορφο γυναικείο σώμα στην ωραιότερή του στιγμή, την ωριμότητα. Έβαλα τα γέλια γιατί θυμήθηκα το φιλόλογο Παρασίδη στο Γυμνάσιο και τη θεωρία του για τα Τρία δασυνόμενα Ωμέγα : Ό,τι ,τι είναι στην ώρα του είναι ώριμο και ό,τι είναι ώριμο είναι ωραίο. Μου ζήτησε να ποζάρω… γυμνή. Για να με πείσει, μου έδειξε δύο έργα του με την …Αναστασία ως μοντέλο. Αναστατώθηκα και απέρριψα ασυζητητί την πρότασή του. Γιατί αντέδρασα έτσι ; Από ζήλεια; Από ντροπή; Από φόβο; 5ον: Επιστροφή Π. από την πατρίδα . Καμία νύξη για το πώς πέρασε. Ούτε εγώ τον ρώτησα. Εχθές για τη γιορτή του στην ελληνική ταβέρνα Συμπόσιον. Κατήφεια και αλαλία εκατέρωθεν. Ουδεμία αντίδρασις από τη δίτομη Αρχαία Αίγυπτο που του χάρισα . Άφθονο κόκκινο κρασί . Η συνήθης εορταστική κατάληξη : Βιασμός σε Λα μείζονα , αλλαγή πλευρού και ροχαλητό.
6
Ο ουρανός απειλεί να σχίσει το καταπέτασμά του. Τα αστροπελέκια του θυμίζουν βολές από κανόνια των εκατό πενήντα πέντε χιλιοστών . Στα μεσοδιαστήματά τους το δωμάτιο ριγεί από το απαίσιο σύριγμα του ανέμου, που σαρώνει την πόλη και μπαίνει από την ορθάνοιχτη μπαλκονόπορτα.
Έχω τραβήξει το πάπλωμα ως το κεφάλι. Δεν τολμώ να ανοίξω τα μάτια μου, κατάλοιπο της παιδικής ηλικίας , που συνοδεύει την ενήλικη ζωή μου, κάθε φορά που ξεσπά καταιγίδα.
Η Αναστασία σαλεύει ανήσυχη. Το κορμί της κολλάει επάνω μου σαν βεντούζα. Δεν τολμώ να κινηθώ. Το χέρι της χώνεται στο παντελόνι της πιζάμας μου, χαϊδεύει την κοιλιά μου, κατεβαίνει ανενδοίαστα στο εφήβαιο. Απολαμβάνω τη γλύκα της απροσδόκητης επαφής , που διαχέται σ’ όλους τους πόρους του κορμιού μου. Απόμακρα , σβησμένη σχεδόν, ακούγεται η βροχή που πέφτει στις στέγες των σπιτιών ενώ αδράχνω την πλούσια κόμη της.
Η λάμψη από έναν επερχόμενο κεραυνό με φέρνει στα συγκαλά μου. Με δυσκολία ξεκολλώ τη μαινόμενη γυναίκα από τα σκέλη μου. Προσπαθώ να σηκωθώ από το κρεβάτι , αλλά είναι αδύνατο .Τα χέρια της με πετούν στο κρεβάτι σαν άθυρμα . Πετά το σκέπασμα στο πάτωμα και φέρνει τον κορμό της πάνω από το κεφάλι μου. Ανοίγοντας τα πόδια της μου επιβάλλεται, απαιτώντας επιτακτικά τη συμμετοχή μου . Έχω παγιδευτεί στη μέγγενη των μηρών της , όπως οι αρσενικές αράχνες από τις θηλυκές, που, αφού ικανοποιηθούν , στο τέλος καταβροχθίζουν τα άμοιρα αρσενικά. Είμαι στο έλεος της γυναίκας-αράχνης , αλλά παραδόξως δε με νοιάζουν οι φριχτές συνέπειες που θα ακολουθήσουν την άφρονα πράξη μου .
Η περιοδική συνήχηση των πνιχτών κραυγών μας μετατρέπεται βαθμιαία σε ένα ατέλειωτο κρεσέντο γόων , που εξαφανίζουν τους κρότους των αστραπόβροντων . Το κρεβάτι συγκλονίζεται από τους κραδασμούς των σωμάτων , άγεται και φέρεται σαν καρυδότσουφλο από τη δίνη των κυμάτων που σηκώνει ο σάλος των φρενιασμένων κορμιών .
Τώρα έχω εγώ το πάνω χέρι. Χαϊδεύω το αλαβάστρινο δέρμα της , ανακαλύπτω θεσπέσιες πηγές ηδονής , όπως ο εξερευνητής αρχαίους ναούς μέσα στην αδιάβατη ζούγκλα . Το θείο σώμα ασπαίρει , συστέλλεται και διαστέλλεται οδυνηρά , ποτάμια μύρου αναβλύζουν από τους πόρους του , μουσκεύουν τα λευκά σεντόνια . Οι σπασμοί του μοιάζουν με ηφαιστειακές δονήσεις λίγο πριν από την τελική έκρηξη, που θα απελευθερώσει ποταμούς πυρωμένης λάβας . Γαντζώνομαι σαν τον πνιγμένο επάνω του . Αν είναι να χαθώ ας πάμε μαζί στον πάτο , λέω και ανοίγω τα μάτια, για να αποθαυμάσω το αγαπημένο είδωλο . Μια αστραπή φωτίζει εκείνη τη στιγμή τη μορφή της . Παγώνω . Το πρόσωπο της Αρετής αιωρείται ανάμεσα σε μένα και σε κείνη! Από τα μάτια της δύο αιμάτινα δάκρυα κυλάνε προς τις χλομές παρειές κι από κει στάζουν αργά στο άσπρο σεντόνι .
*
Βγάζοντας μια κραυγή φρίκης ανακάθισα στο κρεβάτι.
Δίπλα μου η Αναστασία κοιμόταν του καλού καιρού. Πήρα βαθιές ανάσες για να ηρεμήσω . Η καρδιά μου άρχισε να επιστρέφει στη θέση της . Επιθεώρησα το χώρο γύρω μου. Όλα φαίνονταν φυσιολογικά. Η μπαλκονόπορτα κλειστή, ούτε αστραπές ούτε βροντές ούτε φαντάσματα, τίποτα.
Σηκώθηκα και έριξα μια ματιά από το παράθυρο στην πόλη.Πυκνή καταχνιά είχε σχηματίσει ένα αδιαπέραστο πέπλο που κάλυπτε σαν ριχτάρι τα σπίτια . Οι ισχυρότατοι προβολείς που έπεφταν πάνω το παλάτι των Παπών έμοιαζαν με αμυδρά φωτάκια πλοίων που ταξίδευαν πέρα μακριά στο κατασκότεινο πέλαγος .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου