Τα 25 πρόσωπα του 2025

 

ΓΡΑΦΟΥΝ: Ναταλί Χατζηαντωνίου, Νόρα Ράλλη, Παρή Σπίνου, Βασιλική Τζεβελέκου, Γρηγόρης Ιωαννίδης, Δημήτρης Κανελλόπουλος, Γιάννης Σβώλος

 

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ /ΝΗΣΙΔΕΣ  

28.12.25 

Για τον προσωποκεντρικό απολογισμό του 2025 επιλέξαμε -με δυσκολία- ανάμεσα σε πολλές ακόμα ταλαντούχες και εξαιρετικές περιπτώσεις δημιουργών 25 καλλιτέχνες οι οποίοι συζητήθηκαν περισσότερο τους προηγούμενους μήνες ή διεκδίκησαν περισσότερο την προσοχή μας για κάποιον ιδιαίτερο λόγο, αφήνοντας ανεξίτηλα θετικό αποτύπωμα στη χρονιά που φεύγει.

Ανθεκτικές αξίες

ΓΙΑΝΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ

Γιάννης Οικονομίδης

Με ουρές και sold out προβολές, με εντυπωσιακό εισπρακτικό άνοιγμα που έφτασε κοντά 77.000 εισιτήρια σε 11 ημέρες και εξαιρετικές κριτικές, η νέα ταινία του Γιάννη Οικονομίδη «Σπασμένη Φλέβα» προκάλεσε συζητήσεις και αναγνωρίστηκε ως μια από τις καλύτερες της εγχώριας κινηματογραφίας των τελευταίων δεκαετιών και για αρκετούς η καλύτερη του σκηνοθέτη. Μια αρχαία τραγωδία σε σύγχρονη εκδοχή. Το «οικονομιδικό σύμπαν» είναι μια πραγματικότητα, όχι ένα ακόμα κλισέ.

Ο Κύπριος σκηνοθέτης που ρίζωσε στην Ελλάδα και την τελευταία 20ετία μας έκανε να κοιτάξουμε κατάματα αντιήρωες, να αναρωτηθούμε πόσο τους μοιάζουμε, να αναγνωρίσουμε την ηθική κατρακύλα του νεοέλληνα σε μια χώρα σε ελεύθερη πτώση, με την έκτη ταινία του, επιστρέφει στον πυρήνα της οικογένειας. Ακτινογραφεί τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, με την εφήμερη απόλαυση και το εύκολο χρήμα να αποτελούν το όνειρο μιας ορατής πλειοψηφίας. Με πολιτικοποιημένη ματιά και καθαρή κινηματογραφική γραφή που διαπνέεται από αρετές, ξεκινώντας από το σενάριο που συνυπογράφει με τον ηθοποιό, στενό συνεργάτη και φίλο του Βαγγέλη Μουρίκη, μέχρι τις απόλυτες ερμηνείες όλων των ηθοποιών του, επαγγελματιών και ερασιτεχνών - που καθηλώνουν εξ ίσου - η «Σπασμένη Φλέβα» μας έκοψε την ανάσα και την εντάξαμε στη δεκάδα των αγαπημένων ταινιών του σινεφίλ κοινού των τελευταίων χρόνων.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΡΙΑΡΙΔΗΣ

Θανάσης Τριαρίδης

Η φετινή θεατρική χρονιά θα μπορούσε να κλείσει με ένα όνομα: Θανάσης Τριαρίδης. Οχι μόνο γιατί ο συγγραφέας κυριάρχησε ποσοτικά στον χώρο του ελληνικού θεάτρου με το ανέβασμα οκτώ δικών του έργων, αλλά και γιατί τα έργα αυτά βρέθηκαν ταυτόχρονα σε διαφορετικές σκηνές, με διαφορετικές σκηνοθετικές γραφές, σαν να σχημάτιζαν ένα άτυπο, διάσπαρτο φεστιβάλ ενός και μόνο συγγραφικού κόσμου. Το φαινόμενο δεν είναι συνηθισμένο για το σύγχρονο ελληνικό θέατρο και αξίζει να ιδωθεί σαν κάτι διακριτό μέσα στη γενική οχλοβοή της χρονιάς.

Ο Τριαρίδης γράφει ένα θέατρο αμείλικτο. Ενα θέατρο που δεν καθησυχάζει, δεν συμφιλιώνει και σπανίως προσφέρει έξοδο διαφυγής. Η ιστορική ή καθημερινή βία που περιγράφει, η συνενοχή, η ευθύνη του κοινού βλέμματος, η αδυναμία μιας κατ’ επίφαση αθωότητας επανέρχονται επίμονα ως θεματικοί άξονες αλλά και ηθικά αδιέξοδα. Οι ήρωές του άλλωστε δεν αναπτύσσονται με τον τρόπο της συμβατικής θεατρικής γραφής· εκτίθενται ως όντα σύνθετα και μαζί με αυτούς εκτίθεται ο θεατής που τα βλέπει.

Ωστόσο το ενδιαφέρον της φετινής συγχρονίας δεν αφορούσε μόνο την ποσότητα των ανεβασμάτων του συγγραφέα, αλλά και την ένταξη των κειμένων του σε διαφορετικές σκηνικές αναγνώσεις. Αλλοτε λιτές, άλλοτε επιθετικές, άλλοτε σχεδόν τελετουργικές, οι παραστάσεις αυτές έδειξαν πως το θέατρο του Τριαρίδη δεν ζητά μια συγκεκριμένη σκηνική λύση, όσο κυρίως μια ηθική «στάση» απέναντι στο αόρατο, έναν τρόπο να σταθούμε απέναντι σε όσα δεν θέλουν (ή δεν θέλουμε) να δούμε.

Ισως τελικά αυτό να είναι το αποτύπωμα της χρονιάς, ένα θέατρο που δεν υπόσχεται λύτρωση και που ζητά από εμάς «να δούμε». Ο Τριαρίδης με τον επίμονο, ανήσυχο λόγο του βρέθηκε δικαίως ή αναπόφευκτα στο κέντρο της.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΕΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος με τον «Καζαντζίδη» του Χρήστο Μάστορα, στα γυρίσματα του «Υπάρχω»

Ταγμένος στο σινεμά εδώ και πέντε δεκαετίες ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος είναι ο επίμονος σκηνοθέτης που αγαπάει τον άνθρωπο. Οι ανθρωποκεντρικές ταινίες του αφηγούνται ιστορίες για τον έρωτα, τις αγωνίες, τα αδιέξοδα, την ίδια τη ζωή όπως εξελίσσεται στις μεγαλουπόλεις της Ελλάδας.

Από τους σημαντικότερους Ελληνες σκηνοθέτες, είχε κυριολεκτικά την τιμητική του τη χρονιά που αποχαιρετούμε. Η τελευταία ταινία του «Υπάρχω», η οποία αφηγείται ένα μέρος από τη ζωή του απόλυτου ειδώλου Στέλιου Καζαντζίδη, έσκισε. Σημείωσε τη μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία των τελευταίων ετών στο ελληνικό box office με περισσότερα από 900.000 εισιτήρια. Αναβίωσε μοναδικά την εποχή δίνοντας σημασία στη λεπτομέρεια -όπως συνηθίζει πάντα-, ανακάλυψε το ταλέντο του Χρήστου Μάστορα στην υποκριτική, ανέδειξε νέα πρόσωπα όπως η Ασημένια Βουλιώτη στον ρόλο της Μαρινέλλας, μας χάρισε μια μοναδική Κλέλια Ρένεση ως Καίτη Γκρέυ. Ο Τσεμπερόπουλος όργωσε απ’ άκρο σ’ άκρο τη χώρα για τις προβολές τις ταινίας. Μίλησε με το κοινό, παραβρέθηκε σε πρεμιέρες σε ευρωπαϊκές χώρες και εισέπραξε τα διθυραμβικά σχόλια των θεατών.

Η χρονιά ολοκληρώθηκε για εκείνον με τον καλύτερο τρόπο. Με το χορταστικό αφιέρωμα που έγινε στο πλαίσιο του 66ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης όταν προβλήθηκαν όλες οι ταινίες του, του απονεμήθηκε ο Χρυσός Αλέξανδρος για το σύνολο της δουλειάς του και ο ίδιος έδωσε masterclass και συνομίλησε με το κοινό, επιβεβαιώνοντας για ακόμα μία φορά ότι εκτός από εκλεκτός σκηνοθέτης είναι και σπουδαίος ομιλητής.

Με δύναμη απ’ το... μέλλον

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΒΡΑΜΗΣ

Κωνσταντίνος Αβράμης

Στα 27 του χρόνια, ο Κωνσταντίνος Αβράμης έχει ήδη κάνει αξιοσημείωτες σπουδές, ενώ ξεχώρισε ως σκηνοθέτης σε παραστάσεις που γράφει ο ίδιος (μόνος ή με τους συνεργάτες του) και αντιστέκεται στο mainstream ρεύμα, σταθερός και δίχως καμία ανάγκη αυτοπροβολής. Εχει τελειώσει Φιλοσοφία στο ΕΚΠΑ και συνέχισε στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα comparative dramaturgy and performance research σε Φρανκφούρτη και Ελσίνκι. Είναι συνιδρυτής της εταιρείας θεάτρου dispositif και μέσα στο 2025 τον γνωρίσαμε καλύτερα, καθώς ανέβασε τρία έργα: το «Τέλματα/Νεκροταφείο» του Αντρέ Ζιντ, σε μετάφραση Γιώργου Σεφέρη, το «tanikō» αντλώντας έμπνευση από έναν αρχαίο ιαπωνικό μύθο, και το «αγωνία ιερή | upward panic» για την Εύα Πάλμερ Σικελιανού. Από όλα αυτά καταλάβαμε πως ο Κων/νος Αβράμης ανήκει στους σκηνοθέτες που αντιμετωπίζουν το θέατρο ως πεδίο σύγκρουσης, όχι αισθητικής επίδειξης. Το έργο του κινείται σταθερά σε μια ζώνη κοινωνικής και υπαρξιακής έντασης, με σαφή αναφορά στη σύγχρονη βία, την εξουσία και την ψυχική φθορά του ατόμου μέσα σε συλλογικά συστήματα. Δεν τον ενδιαφέρει η «ωραία εικόνα», αλλά η ρωγμή.

Η σημασία της δουλειάς του σήμερα έγκειται στο ότι εκπροσωπεί ένα θέατρο που δεν φοβάται τη σύγκρουση με την εποχή του. Σε ένα πολιτιστικό περιβάλλον όπου συχνά προτιμάται η ουδετερότητα ή η ασφαλής θεματολογία, ο Αβράμης επιμένει να εκθέτει τις αντιφάσεις της κοινωνίας χωρίς φίλτρα. Αυτό τον καθιστά λιγότερο «εύπεπτο», αλλά περισσότερο αναγκαίο. Με δυο λόγια ξεχωρίσαμε τον Κωνσταντίνο Αβράμη όχι γιατί κυριαρχεί στον δημόσιο λόγο, αλλά γιατί αρνείται να τον απλοποιήσει. Και αυτή η επιμονή, σε μια περίοδο γενικευμένης κόπωσης και εξομάλυνσης, αποκτά ιδιαίτερη πολιτιστική σημασία.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΒΑΛΑΣΟΓΛΟΥ[..................................\

ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ 

Τα 25 πρόσωπα του 2025 | ΕΦΣΥΝ

Brigitte Bardot η ακαταμάχητη =>Une ravissante idiote/Ένα χαριτωμένο, κουτό κορίτσι (1964)

 

Une ravissante idiote

Σκηνοθεσία: Édouard Molinaro

Χρονολογία: 1964

Είδος: Κατασκοπική κωμωδία / ρομαντική περιπέτεια

Γλώσσα: Γαλλικά

Διάρκεια: ~95 λεπτά

Πρωταγωνιστές

Brigitte Bardot – Penelope Light

Anthony Perkins – Harry Compton

Grégoire Aslan, Denise Provence

Η ταινία είναι μια ανάλαφρη κατασκοπευτική παρωδία που διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Ο Χάρι Κόμπτον (Άντονι Πέρκινς) είναι ένας κάπως αδέξιος και ανίκανος Σοβιετικός κατάσκοπος που δρα στο Λονδίνο. Η αποστολή του είναι να κλέψει ένα εμπιστευτικό  αρχείο του ΝΑΤΟ γνωστό ως "Avalanche". 

Το κλειδί για την πρόσβαση στις πληροφορίες είναι η σύντροφός του και το ερωτικό του ενδιαφέρον, η γοητευτική αλλά όχι και τόσο έξυπνη Πενέλοπε Λάιτφεθερ (Μπριζίτ Μπαρντό), η οποία εργάζεται ως μοδίστρα για τη σύζυγο ενός υψηλόβαθμου αξιωματούχου. Η πλοκή ακολουθεί τις αδέξιες προσπάθειές τους να ολοκληρώσουν την αποστολή, αποφεύγοντας παράλληλα διάφορους πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών.
Με λίγα λόγια:

• Ψυχρός Πόλεμος, κατασκοπεία, λάθος άνθρωποι, λάθος πληροφορίες.
• Παρωδία κατασκοπικών ταινιών τύπου Bond .
• Κωμωδία καταστάσεων με λεπτό γαλλικό σαρκαστικό χιούμορ.
• Η Bardot υποδύεται μια αθώα (και υποτίθεται «κουτή») κοπέλα που μπλέκεται κατά λάθος σε ένα παιχνίδι διεθνών μυστικών υπηρεσιών. Όλοι τη θεωρούν εύκολο πιόνι — λάθος εκτίμηση, φυσικά.Η πανέμορφη Bardot παίζει  με το στερεότυπο της “χαζής ξανθιάς” και το αποδομεί — με χαμόγελο και ειρωνεία.

  The Ravishing Idiot/Wikipedia

  ?
  Μπριζίτ Μπαρντό(1934-2025)/Βικιπαίδεια

.

“H Θεσσαλονίκη των περιηγητών 1430-1930” : ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσουν οι φιλίστορες και ιδίως οι Θεσσαλονικείς

 

“H Θεσσαλονίκη των περιηγητών 1430-1930” – Σύγγραμμα των Αλέξανδρου Χ. Γρηγορίου, Ευάγγελου Α. Χεκίμογλου

 Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσουν οι φιλίστορες και ιδίως οι Θεσσαλονικείς. 

 

Ένας τόμος με πλήθος κειμένων σε μετάφραση και βιογραφικά σημειώματα περιηγητών, και αυτό αναγνωρίζεται ως το κύριο πλεονέκτημά του.

Το εγχείρημα έχει χαρακτήρα πρώτης προσεγγίσεως και σκοπό να δείξει την έκταση της ταξιδιωτικής βιβλιογραφίας για τη Θεσσαλονίκη και της ευρύτερης Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας.

Επιλέγονται μεταφρασμένα στα ελληνικά κείμενα κυρίως σε αγγλική και γαλλική , για λόγους πρόσβασης και μεταφραστικής ευχέρειας.

Η έως τώρα αναφορά του έργου σε διάφορες  ιστορικές επιστημονικές εργασίες που δεν είναι απλά αναφορές τίτλων δείχνει ότι αναγνωρίζεται ως σημαντικό βιβλιογραφικό βοήθημα για τη μελέτη της Θεσσαλονίκης από τους ερευνητές  και τους απαιτητικούς αναγνώστες  , με βάση τους περιηγητές που την επισκέφθηκαν σ΄αυτό το διάστημα..

Gerontakos 

 

Πηγή: Ανοικτή βιβλιοθήκη /Ιστορία

Τίτλος: “H Θεσσαλονίκη των περιηγητών 1430-1930”

Συγγραφείς: Αλέξανδρος Χ. Γρηγορίου, Ευάγγελος Α. Χεκίμογλου

Είδος: Ιστορία

Έκδοση: Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών / Εκδόσεις Μίλητος

Άδεια διανομής: Ελεύθερη διάθεση

ISBN 978-960-7265-91-3  //  Σελίδες: 248  //  Έτος έκδοσης: 2008

 

 Κατεβάστε και διαβάστε το e-book:

Μορφή βιβλίου=>  PDF

 

Η ιδέα για τη συγγραφή αυτού του βιβλίου ήταν του κυρίου Νικολάου Μέρτζου. Όχι μόνον η ιδέα, αλλά και η πρωτοβουλία και η ενθάρρυνση. Ο εμπνευστής του εγχειρήματος ονειρεύτηκε έναν τόμο με μορφή «ρεπορτάζ», δηλαδή ένα σώμα κειμένων με αναφορές στη Θεσσαλονίκη που να περιέχει αυτούσια τα λόγια των ξένων που την επισκέφθηκαν, μεταφρασμένα στην ελληνική γλώσσα. Ένα σώμα εύχρηστο, συνοπτικό, που να μην ξεπερνά τον έναν τόμο. Όχι έναν βιβλιογραφικό κατάλογο ούτε μια κριτική έκδοση πηγών. Ένα σύντομο βιογραφικό για κάθε περιηγητή και ένα λακωνικό σχόλιο για το κείμενό του. Και όλα αυτά να συνοδεύονται από οπτικό υλικό που να βοηθά την κατανόησή τους. Είναι αλήθεια ότι αυτός ο τόμος έλειπε από τη βιβλιογραφία περί Θεσσαλονίκης.

 

Ο τόμος αυτός είναι ένα «πανόραμα» του περιηγητικού φαινομένου σε ό,τι αφορά τη Θεσσαλονίκη. Συγκεντρώνει -σε ελληνική μετάφραση-επιλεγμένες αγγλικές, αμερικανικές και γαλλικές περιηγητικές πηγές για την πόλη κατά την περίοδο 1430-1930.
Περιλαμβάνει επίσης αναλυτικό βιβλιογραφικό κατάλογο των περιηγητών που εντόπισαν οι συγγραφείς και συνοπτικό βιογραφικό σημείωμα για τον καθένα.

 Μια πόλη, όπως η Θεσσαλονίκη, είναι η θάλασσα και το λιμάνι που αντικρίζονται, οι λόφοι και τα τείχη που την κυκλώνουν. Είναι όμως και οι άνθρωποι που την κατοικούν, που την περπάτησαν, είναι η ζωή τους σε αυτήν. Είναι επίσης τα κτίσματα, τα μνημεία, οι εκκλησίες, τα φρούρια, τα ερείπια του παρελθόντος. Μια πόλη ριζωμένη στο ιστορικό της παρελθόν αλλά και ολοζώντανη ανά τους αιώνες είναι ταυτόχρονα οι σιωπές και οι ήχοι της είναι η Ιστορία της, οι καταγεγραμμένες μνήμες, οι θρύλοι. Είναι τα γεγονότα -μικρά και μεγάλα-, είναι τα συμβάντα, ηρωικά και ασήμαντα. Είναι οι επώνυμοι και οι αφανείς που έζησαν, πέρασαν από αυτήν και έγραψαν γι' αυτήν και πάντα είναι το φυσικό της περίγραμμα και ο ήλιος που το φωτίζει αιώνες ίδια, κατ' εποχές αλλιώτικα. Μια πόλη και ο χώρος της είναι ένα στερέωμα αυτοτελές και διαχρονικό οι ταξιδιώτες είναι οι διάττοντες αστέρες, μετεωρίτες στη ζωή της. Οι ιστορίες των ταξιδιών στη Θεσσαλονίκη είναι ιστορίες ενθουσιασμών, εμπειριών και λογοκλοπών είναι οι ιστορίες των συγγραφέων αλλά και του τόπου. [. . .] (Ιόλη Βιγγοπούλου, από την εισαγωγή της έκδοσης)

[ Πηγή: www.ems.gr ]

Χυδαία νεοδημοκρατικά τρολ εναντίον αγροτών, προκειμένου να δημιουργήσουν αρνητικό κοινωνικό αυτοματισμό εναντίον

 

«Μην ξεχνάς ποιος αγοράζει τα προϊόντα σου» – Χυδαία επίθεση των «τρολ της Ομάδας Αλήθειας» εναντίον των αγροτών

Η αφίσα που ξεσήκωσε αντιδράσεις

Ακόμα και των πλέον σκοτεινών μεθόδων μετέρχεται η «γαλάζια» κυβέρνηση, προκειμένου να αμαυρώσει τον δίκαιο αγώνα των βιοπαλαιστών αγροτών και κτηνοτρόφων.

Την ώρα που η αγροτιά είναι έτοιμη να αλλάξει χρόνο στα μπλόκα, η κυβέρνηση φαίνεται πως άρχισε να της επιτίθεται μέσα από δυσώδεις λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, προσπαθώντας να επηρεάσει τους πολίτες και να βάλει μπροστά τον κοινωνικό αυτοματισμό. Στόχος δεν είναι άλλος από το να στρέψει τους Ελληνες και τις Ελληνίδες εναντίον των παραγωγών που αγωνιούν για το αύριο.

Ο λόγος για ανάρτηση σε γνωστή πλατφόρμα του «γαλάζιου» λογαριασμού @Lexotanil_, που καλεί σε μποϊκοτάζ σε όλα τα ελληνικά αγροτικά προϊόντα, με φόντο το γεγονός, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του, πως οι αγρότες κλείνουν τους δρόμους που ανήκουν σε όλους. «Μην ξεχνάς ποιος αγοράζει τα προϊόντα σου. Απαιτώ να με σέβεσαι, για να σε στηρίζω» γράφει η λεζάντα που συνοδεύει τη φωτογραφία στο απαράδεκτο ποστ που κυκλοφορεί τις τελευταίες ημέρες στο διαδίκτυο.

Τα παραπάνω έφερε στο φως ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, προχωρώντας σε σχετική ανακοίνωση. «Ο,τι πιο σκοτεινό, ό,τι πιο βρόμικο, η ομάδα επικοινωνίας του Μαξίμου» σχολιάζει χαρακτηριστικά η Κουμουνδούρου, κατηγορώντας τον επίμαχο λογαριασμό πως προσπαθεί να ρίξει λάσπη στους αγρότες. «Τα κρατικοδίαιτα τρολ της Ομάδας Αλήθειας σε διατεταγμένη υπηρεσία κατά των αγροτών! Κατά τα άλλα, το Μαξίμου καλεί σε διάλογο…» επισημαίνεται χαρακτηριστικά στην ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ.

Για την ιστορία, ο γνωστός λογαριασμός @Lexotanil_ είχε συνδεθεί στο πρόσφατο παρελθόν με τις αποκαλύψεις για τη χρηματοδότηση της Ομάδας Αλήθειας, του γνωστού προπαγανδιστικού μηχανισμού της Ν.Δ.

Η επίμαχη ανάρτηση, που έχει προκαλέσει σάλο, φαίνεται πως βρίσκει σύμφωνα πολλά «γαλάζια» τρολ, καθώς πολλοί αντίστοιχοι λογαριασμοί έσπευσαν να κάνουν «λάικ» ή να αναδημοσιεύσουν τις χυδαιότητες. Μένει να φανεί τι άλλο θα σκεφτεί η Νέα Δημοκρατία προκειμένου να βγει από τα αδιέξοδα που η ίδια προκάλεσε, οδηγώντας τους αγρότες στην απόγνωση.

 

Πηγή: dimokratia.gr

Ποιοι είναι οι «τρολουργοί» της κυβέρνησης (ονόματα)

Πλεύρης ο πατριδοκάπηλος ψεύτης

 

Τα ψέματα και η πατριδοκαπηλία Πλεύρη για Ράμμο και Φλώρινα

Σπύρος Ραπανάκης

rosa.gr 

4–5 λεπτά

---

EUROKINISSI, ΣΩΤΗΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Πλεύρης έχει αδικηθεί από την μοίρα. Γεννήθηκε αργά. Αδικείται γιατί θα έπρεπε να είναι σύγχρονος του πατέρα του. Να μεγαλουργεί στο μετεμφυλιακό κράτος. Από τα πρώτα χρόνια του έως το οριστικό του τέλος. Αντ’αυτού, γεννήθηκε αργότερα, μεγάλωσε στην μεταπολίτευση όπου επικράτησαν οι ιδέες της δημοκρατίας και η προσπάθεια να γίνει η Ελλάδα ένα λίγο πιο κανονικό κράτος. Χωρίς σταγονίδια της ακροδεξιάς και της χούντας, απαλλαγμένη από το σκοτεινό παρελθόν που αιματοκύλισε και χώρισε την ελληνική κοινωνία για δεκαετίες.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Ο Θάνος Πλεύρης είδε το «φως το αληθινό» στην… «κεντροδεξιά» της ΝΔ και ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Φρόντισε να αφήσει για λίγο να κρύψει το ακροδεξιό πρόσωπο και να ενδυθεί τον θεσμικό, σοβαρό και «φιλελεύθερο» μανδύα. Ο Πλεύρης έγινε υπουργός. Μεγαλεία. Άλλο ένα από τα πολιτικά τέκνα του Καρατζαφέρη στα μεγάλα σαλόνια.

Μέχρι που το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Ο πρωθυπουργός του ανέθεσε το υπουργείο μετανάστευσης. Η ώρα του να ξεδιπλώσει την πραγματική του ιδεολογία στην πράξη είχε φτάσει. Η Ελλάδα εφαρμόζει την πιο ρατσιστική και ακραία μεταναστευτική πολιτική, που παίζει στο όριο του διεθνούς Δικαίου, όταν δεν το παραβιάζει πλήρως. Και μάλιστα χωρίς προσχήματα.

Έκτοτε, ο Πλεύρης έχει αναλάβει να συγκρατήσει τους ακραίους ψηφοφόρους που εγκαταλείπουν τη ΝΔ. Στήνοντας και ενισχύοντας παράλληλα το δικό του προφίλ. Οι πρόσφατες παρεμβάσεις του είναι πλήρως ευθυγραμμισμένες με την διεθνή Τραμπική και ακροδεξιά μεθοδολογία.

Από το… “αφορισμένο” street party του Δήμου Αθηναίων και την Χριστουγεννιάτικη κάρτα που θεώρησε βλάσφημη έως τις δηλώσεις του για την χωροφυλακίστικη λογοκρισία των Banda Entopica στην Φλώρινα, ο Πλεύρης εφαρμόζει πλήρως το νεοφασιστικό playbook.

Μίσος, σκοταδισμός και fake news, είναι τα βασικά συστατικά. Η χθεσινή του «απάντηση» στον Χρήστο Ράμμο, είναι χαρακτηριστική.

Έγραψε ο Πλεύρης: «Διαβάζω ότι ο κ. Ράμμος πρώην διορισμένος πρόεδρος ανεξάρτητης αρχής αναφέρεται ότι έχουν χυθεί τόνοι μελάνι στο σύνταγμα, στις διεθνείς συνθήκες και στην νομολογία του ΕΔΔΑ. Πράγματι ισχύει. Ομως έχουν χυθεί και τόνοι αίματος για να απελευθερωθούμε από Τούρκους, Βούλγαρους και Σλάβους για να είμαστε ελεύθεροι στη Μακεδονία μας. Και αυτό το αίμα ζυγίζει περισσότερο από το μελάνι. Τόσο απλά».

Η πατριδοκαπηλία πάει χέρι χέρι με τα ψέματα και την προπαγάνδα. Ο Πλεύρης σκοπίμως μιλάει για «διορισμένο» επικεφαλής Ανεξάρτητης Αρχής. Λέει ψέματα. Ο Χρήστος Ράμμος εκλέχθηκε το 2019 όπως προβλέπει το και ορίζει το Σύνταγμα, από τα 3/4 της διάσκεψης των Προέδρων της Βουλής. Μέχρι που εξωθήθηκε σε παραίτηση επειδή άσκησε με αυταπάρνηση τα καθήκοντα του στο μέγα σκάνδαλο των υποκλοπών. Αυτός που διορίστηκε, αντιθέτως, ήταν ο διάδοχος του. Και διορίστηκε από τη ΝΔ και τον Βελόπουλο, αφού πρώτα η κυβέρνηση αναθεώρησε την πρόβλεψη για ευρεία πλειοψηφία 4/5 την οποία αντικατέστησε με αυτή των 3/5.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Όχι κύριε Πλεύρη, η πατριδοκαπηλία και οι εθνικιστικές φαντασιώσεις δεν υπερισχύουν του Συντάγματος και των Διεθνών Συνθηκών. Όχι, τουλάχιστον, στην Δημοκρατία. Άραγε, ο πρωθυπουργός, έχει την ίδια άποψη με τον υπουργό του; Επιθυμεί να επιστρέψουμε σε εποχές διχασμού, βίας και λογοκρισίας;

Ο Χάρτης παρουσιάζει το www.mediapoetry.gr, τη νέα, δωρεάν, διαδικτυακή βιβλιοθήκη πολυμεσικών ποιητικών έργων.

 

χάρτης, 84 Μηνιαίο ηλεκτρονικό περιοδικό Λόγου & Τέχνης ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2025

Ο Χάρτης παρουσιάζει το www.mediapoetry.gr, τη νέα, δωρεάν, διαδικτυακή βιβλιοθήκη πολυμεσικών ποιητικών έργων. Πώς η ποίηση συνδιαλέγεται με άλλες τέχνες, πώς γίνεται μουσική / εικόνα / κίνηση; Κάποια παραδείγματα συνδυαστικών έργων, με κοινό παρονομαστή την ποίηση, θα μπορούσαν να είναι: εικονοποιήματα, βιντεοποιήματα, ηχητικές καταγραφές, μελοποιήσεις, ποίηση και χορός, σε κόμικ, σε γκράφιτι, παιχνίδια ποιήματα και πολλά άλλα. Το mediapoetry είναι μία ανοιχτή, πειραματική πλατφόρμα προσβάσιμη σε όλους, με σκοπό την ψηφιακή προβολή της ποίησης. Οι καλλιτέχνες μπορούν να καταχωρούν απευθείας τα έργα τους και ο ενδιαφερόμενος επισκέπτης βρίσκει συγκεντρωμένο αυτό που αναζητά ή ανακαλύπτει νέα ποιητικά έργα. Σας προσκαλούμε να λάβετε μέρος καταχωρώντας απευθείας το έργο σας στην πλατφόρμα!   Η δράση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού (Δημιουργική Ελλάδα 2025 / Ψηφιακός Πολιτισμός).

Δείτε περισσότερα

Tα λύγδινα κώνια μαστών έστηκεν

ΦΙΛΟΔΗΜΟΣ*

 

«Ο επιγραμματοποιός και επικούρειος φιλόσοφος Φιλόδημος καταγόταν, όπως και ο Μελέαγρος, από τα Γάδαρα της Παλαιστίνης. Στα νιάτα του έζησε ένα διάστημα στην Αθήνα, όπου παρακολούθησε μαθήματα κοντά στον φιλόσοφο Ζήνωνα από τη Σιδώνα, ήδη όμως από τη δεκαετία του 70 π.Χ. βρίσκεται στη Ρώμη. Έζησε κυρίως στην περιοχή της Καμπανίας (Ηράκλειον, κοντά στην Νεάπολη), όπου ίδρυσε επικούρεια φιλοσοφική σχολή που είχε .ιδιαίτερη ακτινοβολία. 

Είναι πιο πολύ γνωστός για τις εκλαϊκευτικές φιλοσοφικές πραματείες παρά για τα επιγράμματά του. «Είναι από τους πιο λεπταίσθητους, αλλά και πιο τολμηρούς, επιγραμματοποιούς του ερωτικού βιβλίου της Παλατινής Ανθολογίας [του πέμπτου], όπου έχουν διασωθεί περίπου 30 επιγράμματά του (άλλα 12 περιέχονται σε άλλα βιβλία)» (Ν. Χουρμουζιάδης). Πέθανε γύρω στο 40-35 π.Χ.

Πηγή:  greek-language.gr

 

Φιλόδημος ο Επικούρειος

 

Anthologia Graeca

 

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ V,13

εξήκοντα τελεί Χαριτώ λυκαβαντίδας ώρας,
αλλ' έτι κυανέων σύρμα μένει πλοκάμων,
καν στέρνοις έτι κείνα τα λύγδινα κώνια μαστών
έστηκεν, μίτρης γυμνά περιδρομάδος,
και χρως αρρυτίδωτος έτ' αμβροσίην, έτι πειθώ
πάσαν, έτι στάζει μυριάδας χαρίτων.
αλλά πόθους οργώντας όσοι μη φεύγετ' ερασταί,
δεύρ' ίτε, της ετέων ληθόμενοι δεκάδος.

3.

 

**************** 

 

Εξήντα ήδη χρόνια συμπληρώνει η Χαριτώ,
κι ακόμα κατάμαυρες είναι  οι σγουρές πλεξούδες της,

 ενώ τα κάτασπρα χωνάκια των μαστών της
είναι στητά κι ελεύθερα από στηθόδεσμο.
Το αρυτίδωτό της δέρμα ευωδιάζει αμβροσία
και η γοητεία της  χιλιάδες χάρες στάζει .
Ω εραστές των λάγνων πόθων, μη φεύγετε!
Ελάτε εδώ, ξεχνώντας τις δεκάδες των ετών της.

 

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Gerontakos 

Η ζωή ενός σκλάβου στην Αρχαία Ρώμη

 

Πώς ήταν η ζωή ενός σκλάβου στην Αρχαία Ρώμη

oneman.gr

8–10 λεπτά

---

Την εποχή της ανόδου του Ιουλίου Καίσαρα στην εξουσία, οι δούλοι αποτελούσαν σχεδόν το 20-30% του πληθυσμού της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η ζωή τους διέφερε σημαντικά ανάλογα με το επάγγελμά τους καθώς σε αυτούς συμπεριλαμβάνονταν από μονομάχους και εργάτες ορυχείων μέχρι σεξεργάτριες και υπηρέτες. Το μόνο κοινό χαρακτηριστικό στις ζωές όλων τους, ήταν η κακομεταχείριση και η σκληρότητα.

Ακόμη και μέσα στη ρωμαϊκή κοινωνία, οι υπόδουλοι υπήρχαν σε διάφορα επίπεδα μιας ιεραρχικής πυραμίδας. Στην κορυφή βρίσκονταν οι μορφωμένοι σύμβουλοι των ηγετικών μορφών της Ρώμης. Πολλοί από αυτούς ήταν Έλληνες. Οι Ρωμαίοι είχαν μεγάλη εκτίμηση για τους Έλληνες και τους θεωρούσαν την «επιτομή του πολιτισμού», μέχρι να κατακτήσουν τη χώρα μας.

Οι υπόδουλοι Έλληνες ήταν λοιπόν κυρίως εκπαιδευτικοί και δάσκαλοι, συχνά για τους γιους των ιδιοκτητών τους. Απολάμβαναν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και μια πιο άνετη ζωή, αλλά δεν ήταν ελεύθεροι πολίτες και εξακολουθούσαν να είναι σε μεγάλο βαθμό σκλαβωμένοι άνθρωποι.

Στη ρωμαϊκή υψηλή κοινωνία, θεωρούνταν σύμβολα κύρους. Ακολουθούσαν οι οικιακοί δούλοι – υπηρέτες, επιστάτες και μάγειρες. Τα περισσότερα πλούσια μέλη της ρωμαϊκής κοινότητας που μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά δούλους, κατείχαν διάφορους για το νοικοκυριό τους.

---

Στην κατώτερη πλευρά της ιεραρχίας, αν και όχι στον πάτο, βρίσκονταν οι εργάτες που δούλευαν σε πιο απαιτητικές σωματικά εργασίες σε αγροκτήματα, λατομεία, ορυχεία και άλλα. Αυτοί οι δούλοι είχαν μικρό προσδόκιμο ζωής καθώς ζούσαν μέσα στις κακουχίες και τη δυστυχία. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι ιδιοκτήτες τους μπορούσαν να είναι λίγο πιο ανθρώπινοι από άλλους, γεγονός που έκανε τη ζωή τους λίγο πιο εύκολη. Στον πάτο βρίσκονταν οι σκλάβοι των πλοίων και οι εργάτες ορυχείων.

Οι μονομάχοι απολάμβαναν κάποια δόξα και προνόμια

Οι δούλοι γαλέρας ήταν υπεύθυνοι για την κωπηλασία των ρωμαϊκών πολεμικών πλοίων. Ήταν αλυσοδεμένοι στους πάγκους τους και συχνά εγκαταλείπονταν για να πεθάνουν σε περιόδους πολέμου ή ήττας. Οι εργάτες ορυχείων υπέφεραν από παρόμοιες προκλήσεις. Η ρωμαϊκή κοινωνία φημιζόταν για τη χρήση πολλών μολύβδων, και είναι αρκετά προφανές ότι αγνοούσαν τις επιπτώσεις της δηλητηρίασης από μόλυβδο και το τίμημα που αυτή προκαλούσε στους σκλάβους.

Υπήρχε όμως μια κατηγορία σκλάβων που απολάμβανε κάποια προνόμια και θέσεις: οι διασκεδαστές. Πιο συγκεκριμένα, οι διάσημοι μονομάχοι της αρχαίας Ρώμης απολάμβαναν τον χρόνο τους στο προσκήνιο. Οι αγώνες μονομάχων λάμβαναν χώρα μεταξύ σκλάβων σε αμφιθέατρα ως ψυχαγωγία για τους πλούσιους και την ελίτ.

---

Η επιβίωση σε βάναυσες μάχες και οι εντυπωσιακές κινήσεις στην αρένα βοήθησαν τους μονομάχους να κερδίσουν δημοτικότητα και φήμη, παρόμοια με τους σύγχρονους σούπερ σταρ του κινηματογράφου ή της μουσικής σήμερα. Ένας από τους πιο διάσημους αρχαίους μονομάχους ήταν βεβαίως ο Σπάρτακος, ο οποίος πρωτοστάτησε στην επανάσταση των δούλων και η ζωή του έγινε χιλιάδες χρόνια αργότερα, ταινία.

Σε αντίθεση με τη δημοφιλή πεποίθηση, οι περισσότερες μονομαχίες δεν γίνονταν «μέχρι θανάτου». Οι μάχες διαρκούσαν συνήθως 10 έως 15 λεπτά και έληγαν όταν ένας από τους πολεμιστές παραδινόταν κρατώντας ένα μόνο δάχτυλο ψηλά. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, μόνο το 10-20% των μονομάχων πέθαιναν μαχόμενοι. Οι πολεμιστές έδιναν μόνο 2 έως 3 αγώνες το χρόνο, οπότε δεν ήταν εύκολο να ξεχωρίσουν.

Όμως, ορισμένοι μονομάχοι είχαν πιο εξωφρενικές προσωπικότητες και έκαναν αξιομνημόνευτα κατορθώματα κατά τη διάρκεια μιας μάχης που τους απέφεραν χρήματα και φήμη. Οι μονομάχοι μπορούσαν ακόμη και να κερδίσουν την ελευθερία τους αν έφερναν δόξα στους ιδιοκτήτες τους. Αυτό όμως δεν πρέπει να αφαιρεί από τη βιαιότητα και την απανθρωπιά του αθλήματος. Οι αγώνες μονομάχων μπορούσαν να αφήσουν σκλάβους ακρωτηριασμένους, τραυματισμένους ή νεκρούς.

Ο κόσμος συνήθως ζητωκραύγαζε καθώς οι μονομάχοι συγκρούονταν και συχνά προκαλούσαν σοβαρές βλάβες ο ένας στον άλλον. Άλλοι διασκεδαστές ήταν ηθοποιοί, χορευτές και τραγουδιστές που, υπό την επίβλεψη των ιδιοκτητών τους, ταξίδευαν στην ιταλική χερσόνησο διασκεδάζοντας τους πολίτες. Απολάμβαναν επίσης κάποιο επίπεδο κύρους, δημοτικότητας και προνομίων, αλλά παρέμεναν μη ελεύθεροι πολίτες.

Οι σκλάβοι σταυρώνονταν ως τιμωρία

[..................................]ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ

Πώς ήταν η ζωή ενός σκλάβου στην Αρχαία Ρώμη

Αντίο, B.B.! Η Brigitte Bardot, η γυναίκα που έπλασε ο Θεός, επέστρεψε στον ουρανό

 

Brigitte Bardot: «Έχω υπάρξει πολύ χαρούμενη, πολύ πλούσια, πολύ όμορφη, πολύ λατρεμένη, πολύ διάσημη και πολύ δυστυχισμένη»

---

Αγγελική Λάλου

allyou.gr

28 Δεκεμβρίου 2025

6–7 λεπτά

---

---

Σε ηλικία 91 ετών, η αιώνια μούσα της Γαλλίας, το σύμβολο της σεξουαλικής απελευθέρωσης και η πιο παθιασμένη φωνή για τα δικαιώματα των ζώων, έφυγε από τη ζωή. Η Brigitte Bardot δεν ήταν μια ακόμα ωραία ηθοποιός, θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε μια επανάσταση με ξανθά μαλλιά.

Υπάρχουν σταρ και υπάρχουν θρύλοι. Και μετά, υπάρχει η Brigitte Bardot. Σήμερα, ο κόσμος αποχαιρετά τη γυναίκα που με ένα μόνο βλέμμα, ένα σούφρωμα των χειλιών και ένα ατημέλητο χτένισμα, κατάφερε να αλλάξει τον ρου της ιστορίας της μόδας, του κινηματογράφου και της γυναικείας χειραφέτησης. Η "B.B.", όπως την ήξερε ο πλανήτης, έσβησε στα 91 της χρόνια, αφήνοντας πίσω της μια κληρονομιά που ξεπερνά κατά πολύ τις ταινίες της.

Από το μπαλέτο στην κορυφή του κόσμου

Γεννημένη στο Παρίσι το 1934, σε μια αυστηρή αστική οικογένεια, η μικρή Brigitte Bardot ονειρευόταν να γίνει μπαλαρίνα. Η χάρη και η πειθαρχία του χορού θα της χάριζαν αργότερα εκείνη τη μοναδική στάση σώματος που μάγευε τους πάντες. Όμως, η μοίρα είχε άλλα σχέδια. Σε ηλικία μόλις 15 ετών, το εξώφυλλο στο περιοδικό Elle τράβηξε την προσοχή του νεαρού σκηνοθέτη Roger Vadim. Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος, ο γάμος αναπόφευκτος και η καριέρα της μόλις ξεκινούσε.

Και ο Θεός έπλασε τη Γυναίκα

Το 1956 ήταν η χρονιά που άλλαξαν όλα. Η ταινία «Και ο Θεός έπλασε τη Γυναίκα» (Et Dieu… créa la femme) του Vadim δεν ήταν απλώς μια ταινία. Ήταν ένα πολιτισμικό σοκ. Η Bardot, ως Juliette Hardy, χόρευε ξυπόλητη πάνω στο τραπέζι, αδιαφορώντας για τους κανόνες, απενοχοποιώντας τον γυναικείο ερωτισμό και προκαλώντας σκάνδαλο στις συντηρητικές ΗΠΑ και την Ευρώπη.

Έγινε το απόλυτο sex symbol, το αντίπαλο δέος της Marilyn Monroe, αλλά με μια ευρωπαϊκή, ατίθαση φινέτσα. Ακολούθησαν σπουδαίες συνεργασίες με σκηνοθέτες όπως ο Jean-Luc Godard στην «Περιφρόνηση» (Le Mépris, 1963) και ο Louis Malle στο «Ιδιωτική Ζωή» (Vie privée, 1962). Παρά την τεράστια επιτυχία και τις δεκάδες ταινίες, η Brigitte Bardot ένιωθε πάντα παγιδευμένη στη φήμη της.

Το στυλ που έγινε μύθος[..........................]ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ 

Brigitte Bardot: «Έχω υπάρξει πολύ χαρούμενη, ...

Vie Privee /Η ιδιωτική μου ζωή (1962)

Ένα  αριστούργημα του Λουί Μαλ , με τη Μπριζίτ Μπαρντό να υποδύεται μια ηρωίδα-αντίγραφο της δικής της ζωής

Η Τζιλ (Μπριζίτ Μπαρντό), μια νεαρή όμορφη γυναίκα ,  ανακαλύπτεται  από έναν κινηματογραφικό παραγωγό και  μετατρέπεται σε παγκοσμίως διάσημο σύμβολο του σεξ . 

Η  δημοσιότητα όμως και  η   αδιάκοπη καταδίωξη από τον Τύπο και τους θαυμαστές της καταστρέφουν εντελώς την ιδιωτική της ζωή, οδηγώντας την σε βαθιά κρίση. 

Ο Φάμπιο (Μαρτσέλλο Μαστρογιάνι), ένας σκηνοθέτης θέατρου και πρώην εραστής της μητέρας της, προσπαθεί να την προστατεύσει, αλλά η σχέση τους αποδεικνύεται ανίσχυρη απέναντι  στη φήμη που την καταδιώκει αμείλικτα . 

Στην πόλη Σπολέτο  θα παιχτεί η τελική σκηνή του προσωπικού της δράματος... 

A Very Private Affair/Wikipedia

ΚΡΙΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΕ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ  ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΕΡΤ3 ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΜΕΣ

 Λουί Μαλ*, « Η ιδιωτική μου ζωή» (έγχρωμο Γαλλία- Ιταλία 1962, διάρκεια 103´) με την  Μπριζίτ Μπαρντό και τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννι.

• Η Μπριζίτ Μπαρντό ως Τζιλ
• Marcello Mastroianni ως Fabio Rinaldi
• Ο Nicolas Bataille ως Edmond
• Jaqueline Doyen ως Juliette
• Η Eléonore Hirt ως Cécile
• Η Ursula Kubler ως Carla
• Gregor von Rezzori ως Gricha
• Ο Ντιρκ Σάντερς ως Ντικ
• Paul Sorèze ως Maxime
• Gloria France ως Άννα
• Antoine Roblot ως Alain, φωτογράφος

Κριτική: Αλέξης Δερμεντζόγλου

kemes.wordpress.com/2019/04/30

Ουσιαστικά έχουμε μια αφοπλιστική και σκληρή αυτοβιογραφία της Μπριζίτ Μπαρντό , που παίζει τον ρόλο μιας σταρ ,που από τότε που γίνεται διάσημη  χάνει την ιδιωτική της ζωή.΄Οσο κι  αν προσπαθεί να την προστατεύσει ο πρώην εραστής της,  τα πράγματα εξελίσσονται αρνητικά.

Σπουδαίο και σχετικά άγνωστο αριστούργημα του Μαλ, ένα πολλαπλό σχόλιο για την κοινωνία του θεάματος, την άνοδο και την πτώση .Πέραν των σπουδαίων ρόλων ,να αναφερθούν οι υψηλές κατασκευαστικές αξίες  στην φωτογραφία(Ανρί Ντεκαέ),μουσική και ντεκόρ που όλα συγκλίνουν  στο να αναδείξουν μια αλληγορία.

«Η Ζιλ (Μπριζίτ Μπαρντό), από τότε που γίνεται διάσημη σταρ, χάνει την ιδιωτική της ζωή, με δεκάδες θαυμαστές να μην την αφήνουν σε χλωρό κλαρί. Ο πρώην εραστής της μητέρας της επιχειρεί να την προστατεύσει, αλλά τα πράγματα μπλέκονται και χειροτερεύουν. Ακολουθούν δραματικές εξελίξεις.

Σπουδαίο και παραγνωρισμένο φιλμ του μεγάλου στυλίστα της νουβέλ βαγκ Λουί Μαλ, που πετυχαίνει ταυτόχρονα πολλά πράγματα: Να σχολιάσει την κοινωνία του θεάματος (cinema on cinema), να προχωρήσει σε μια αλληγορία για τη σχέση «παράδεισος – κόλαση», να αναφερθεί στην άνοδο και την πτώση (και κυριολεκτικά) και να σχολιάσει την ίδια τη Μπαρντό.

Τέτοιο θέμα απαιτεί και ειδική κινηματογράφηση. Έτσι, ο διάσημος Ανρί Ντεκαέ αξιοποιεί τα χρώματα του ροζ και του κίτρινου (τεχνητό γκλάμουρ, αλλά και μίσος). Η μουσική του Φιορέντσο Κάρπι σημειώνει μελωδικά τις επιταχύνσεις, ενώ τα ντεκόρ του Μπερνάρ Εβέν είναι «αφράτα», εκκεντρικά, υποδηλώνουν ψεύδος. Ο Μαλ αφηγείται με «νευρικό» τρόπο, συνεχείς «γκαζιές» και ιλιγγιώδεις κινήσεις της κάμερας. Μια ζωή σπαταλημένη ως άψυχο σελιλόιντ, που η «εμψύχωσή» του φανερώνει το εφιαλτικό υλικό των ονείρων».

Ταινίες που πλησιάζουν την προβληματική  της  Ιδιωτικής  μου ζωής  είναι: «Γυμνό μοντέλο»του Μπόμπ Φοσσέ,«Behind the cadelubra» του Στήβεν  Σόντερμπεργκ , «Η κρυφή ζωή ενός μανεκέν» του Τζέρι  Σάτσμπεργκ , « Φεντόρα» και «Η λεωφόρος της Δύσεως» του Μπίλυ  Γουάιλντερ

*Λουί Μαλ (1932-1995) - Βικιπαίδεια

Μπριζίτ Μπαρντό: Όταν συνεργάστηκε με τον Γιάννη Σπανό