Αριστουργήματα ζωγραφικής του Λούβρου σε ανάλυση 4k (Νο 3)

Καλώς ορίσατε σε αυτή την συναρπαστική παρουσίαση διαφανειών 4K, όπου εξερευνούμε τη μεγαλοπρέπεια των πινάκων ζωγραφικής που φυλάσσονται στο Λούβρο - ένα από τα πιο φημισμένα μουσεία στον κόσμο, που βρίσκεται στην καρδιά του Παρισιού.

🎨 Σε αυτό το βίντεο, θα μπορείτε να απολαύσετε από κοντά διάσημα έργα  τέχνης που απαρτίζουν αυτόν τον πολιτιστικό θησαυρό. Από τις αριστουργηματικές πινελιές μέχρι τις πιο μικρές λεπτομέρειες, θα βυθιστούμε στην ατμόσφαιρα του Λούβρου και θα απαθανατίσουμε την ομορφιά των πινάκων του σε εκπληκτική ανάλυση 4K.

🖼️ Ελάτε μαζί μας σε αυτό το οπτικό ταξίδι για να ανακαλύψετε το μεγαλείο της συλλογής του Λούβρου και να νιώσετε σαν να βρίσκεστε πραγματικά εκεί. Αυτό είναι το τέλειο βίντεο για τους λάτρεις της τέχνης και τους γνώστες του ωραίου.

Anna Gilmore: Τέσσερεις εχθροί της Δημόσιας Υγείας ευθύνονται για το ένα τρίτο έως τα δύο τρίτα όλων των θανάτων παγκοσμίως

 

Αυτά τα 4 προϊόντα ευθύνονται για το 1/3 των θανάτων παγκοσμίως… και δεν είναι αστείο

• Health Report Magazine Spotlight
• Η Συντακτική ομάδα του Libre
•  Πηγή: elpais.com
• 27 Ιουνίου, 2025

• 
  

Δεν είναι μόνο ο γενετικός κώδικας ή ο ταχυδρομικός κώδικας που καθορίζουν την υγεία ενός ατόμου. Όλα όσα μας περιβάλλουν — από τον αέρα που αναπνέουμε έως τα προϊόντα που αγοράζουμε στο σούπερ μάρκετ — παίζουν επίσης πολύ πιο καθοριστικό ρόλο απ’ όσο φανταζόμαστε. Πίσω από τις συνήθειες και τα προϊόντα που γεμίζουν την καθημερινότητά μας, κρύβονται ισχυρές εταιρείες, των οποίων οι ενέργειες, όσο ασήμαντες κι αν φαίνονται, μπορούν να έχουν τεράστιες επιπτώσεις στη ζωή των ανθρώπων, τονίζει η Άννα Γκίλμορ, καθηγήτρια Δημόσιας Υγείας στο Πανεπιστήμιο του Μπαθ και διευθύντρια του Κέντρου Δημόσιας Υγείας του 21ου Αιώνα.

Anna Gilmore - the University of Bath's research portal

«Ο πιο απλός τρόπος να το καταλάβουμε είναι να δούμε το μέγεθος της ζημιάς που προκαλούν τέσσερα προϊόντα: καπνός, ορυκτά καύσιμα, αλκοόλ και τρόφιμα», αναφέρει. «Υπολογίζουμε ότι μόνο αυτά τα τέσσερα προϊόντα ευθύνονται για το ένα τρίτο έως τα δύο τρίτα όλων των θανάτων παγκοσμίως».

Η Γκίλμορ, γεννημένη στο Λονδίνο και 57 ετών σήμερα, έχει αφιερώσει δεκαετίες στη μελέτη του αποτυπώματος και των μεθόδων λειτουργίας των μεγάλων εταιρειών, διερευνώντας πώς επηρεάζουν την υγεία, τις πολιτικές και τη δημόσια γνώμη. Στον επιστημονικό χώρο, όλα αυτά τα προϊόντα και οι πρακτικές χαρακτηρίζονται ως «εμπορικοί προσδιοριστές της υγείας». «Είναι οι τρόποι με τους οποίους ο εμπορικός τομέας επηρεάζει την υγεία», συνοψίζει.

Πρόσφατα επισκέφθηκε τη Βαρκελώνη για να συμμετάσχει σε συνέδριο για τους κοινωνικούς προσδιοριστές της υγείας, που διοργάνωσε το JHU-UPF Public Policy Center στο Πανεπιστήμιο Pompeu Fabra. Εκεί παραχώρησε συνέντευξη στην εφημερίδα EL PAÍS, όπου μίλησε αναλυτικά — συχνά με πάθος — για τις τακτικές που χρησιμοποιούν οι μεγάλες εταιρείες ώστε να επιβάλουν τις ιδέες τους.

«Όλες οι βιομηχανίες, ανεξάρτητα από το τι παράγουν, μπορούν να προκαλέσουν βλάβη μέσω των πρακτικών τους. Για παράδειγμα, ο τρόπος με τον οποίο ένας εργοδότης αντιμετωπίζει το προσωπικό του μπορεί να έχει τεράστιες συνέπειες, θετικές ή αρνητικές. Βλέπουμε επίσης εταιρείες να κάνουν εκπτώσεις σε θέματα υγείας, ασφάλειας και εφοδιαστικής αλυσίδας για να αυξήσουν τα κέρδη τους. Αυτό οδηγεί σε ατυχήματα, διαρροές χημικών στα ποτάμια και ρύπανση. Υπάρχουν πολλοί αποτρέψιμοι τρόποι με τους οποίους βλάπτουν την υγεία και την κοινωνία», επισημαίνει.

Οι κρυφές πρακτικές των πολυεθνικών

Ερώτηση: Είναι οι πολίτες ενήμεροι για αυτές τις εταιρικές πρακτικές;
Απάντηση: Πολλά συμβαίνουν παρασκηνιακά. Στα τρόφιμα, δεν βλέπουμε πώς τροποποιούνται ώστε να γίνονται όλο και πιο ελκυστικά, σχεδόν εθιστικά. Όλοι γνωρίζουν την ιστορία της καπνοβιομηχανίας που έκρυψε τις βλάβες των προϊόντων της ή της βιομηχανίας ορυκτών καυσίμων που απέκρυψε τα προβλήματα της κλιματικής αλλαγής. Αυτό που δεν ξέρουν είναι ότι κι άλλοι κλάδοι ακολουθούν τις ίδιες επιστημονικές πρακτικές για να αποκρύψουν τις βλάβες ή να υπερβάλλουν στα οφέλη των προϊόντων τους.

Ίσως αυτό που γνωρίζουμε λιγότερο είναι πώς διαμορφώνουν αυτό που θα αποκαλούσα «κανονικότητα» — τις πεποιθήσεις και τη σκέψη μας. Ένα στέλεχος της Pepsi-Cola είχε πει ότι «αν όλοι οι καταναλωτές ασκούνταν όπως πρέπει, δεν θα υπήρχε πρόβλημα παχυσαρκίας». Αυτό είναι απλά ψευδές αλλά κάνει τον κόσμο να πιστεύει πως η παχυσαρκία είναι δικό του λάθος, ενώ στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετο ζήτημα.

Ερώτηση: Σαν να είναι όλα δική μας ευθύνη.
Απάντηση: Οι μεγάλες εταιρείες διαμορφώνουν κανόνες ώστε η ευθύνη να βαραίνει το άτομο. Ο όρος «carbon footprinting» δημιουργήθηκε από τη British Petroleum (BP) για να μεταθέσει το φταίξιμο στον καταναλωτή – ότι δηλαδή δεν φταίνε οι μεγάλες εταιρείες καυσίμων αλλά οι άνθρωποι που πρέπει να αλλάξουν τον τρόπο μετακίνησης. Όταν το κοινό και οι πολιτικοί δεν καταλαβαίνουν ότι οι εταιρείες διαμορφώνουν τη σκέψη τους, όταν τίθεται θέμα παχυσαρκίας για παράδειγμα, θεωρούν ότι αρκεί η άσκηση — μια ιδέα που έχουν εμφυσήσει οι ίδιες οι εταιρείες. Όμως αυτό δεν θα λύσει ποτέ το πρόβλημα.

Άλλος ένας κρυφός μηχανισμός είναι η επιρροή στις πολιτικές αποφάσεις. Οι καπνοβιομηχανίες πλέον δεν εμπιστεύονται ούτε οι κυβερνήσεις λόγω του ιστορικού τους, οπότε δημιουργούν οργανώσεις-βιτρίνες: χρηματοδοτούν τρίτους φορείς που εμφανίζονται ως ανεξάρτητοι και προσεγγίζουν τις κυβερνήσεις λέγοντας ότι μια πολιτική είναι επιζήμια. Έτσι γίνεται το lobbying μέσω τρίτων… Και συχνά οι κυβερνήσεις πέφτουν στην παγίδα πιστεύοντας ότι πολλές διαφορετικές ομάδες αντιδρούν, ενώ στην πραγματικότητα χρηματοδοτούνται όλες από τις ίδιες εταιρείες — όχι μόνο στον καπνό αλλά και στα τρόφιμα.

Επιρροή στη σκέψη και την πολιτική

Ερώτηση: Μοιάζει σαν αυτές οι εταιρείες να ελέγχουν τον κόσμο…
Απάντηση: Διαθέτουν τεράστια δύναμη. Χρηματοδοτούν πολύ περισσότερη επιστημονική έρευνα από τον δημόσιο τομέα. Μπορούν να στήσουν οργανισμούς-βιτρίνες ακόμη και φιλανθρωπικές οργανώσεις ώστε η επιρροή τους να βρίσκεται παντού. Τα μέλη των διοικητικών συμβουλίων τους συνδέονται μεταξύ τους — υπάρχει μια ελίτ που επηρεάζει πολλαπλά επίπεδα παρασκηνιακά. Οι υπόλοιποι είμαστε σαν μαριονέτες: μας ωθούν να αγοράζουμε προϊόντα τους, να μοιραζόμαστε τις πεποιθήσεις τους και τελικά να κατηγορούμε εμάς για τις ζημιές που προκαλούν.

Ερώτηση: Είσαστε ειδικός στις συνέπειες του καπνίσματος. Παρόλο που γνωρίζουμε ότι σκοτώνει, γιατί συνεχίζουν οι άνθρωποι να καπνίζουν;
Απάντηση: Το κάπνισμα είναι εξαιρετικά εθιστικό — και γνωρίζουμε ότι οι καπνοβιομηχανίες τροποποιούν τα τσιγάρα ώστε να γίνουν ακόμη πιο εθιστικά. Τα στοιχεία δείχνουν πως αν εφαρμοστούν σωστές πολιτικές (αύξηση τιμών τσιγάρων, απαγόρευση διαφήμισης, απλή συσκευασία, απαγόρευση σε δημόσιους χώρους), μειώνονται τα ποσοστά καπνίσματος. Όμως πολλές φορές οι κυβερνήσεις φοβούνται ή διστάζουν.

Καθώς μειώνονται οι καπνιστές, οι εταιρείες βλέπουν τα κέρδη τους να απειλούνται κι έτσι αντεπιτίθενται: προωθούν νέα προϊόντα (ηλεκτρονικά τσιγάρα, θερμαινόμενα προϊόντα καπνού) και χρηματοδοτούν τεράστιες εκστρατείες δημοσίων σχέσεων για να δείξουν δήθεν αλλαγμένοι — εξαπατώντας ξανά το κοινό σχετικά με τις πραγματικές προθέσεις τους. Ενώ παγκοσμίως η πώληση τσιγάρων είχε υποχωρήσει, τώρα αυξάνεται ξανά.

Γενικότερο πλαίσιο εμπορικής επιρροής

Γκίλμορ: Είναι σημαντικό να δούμε το θέμα στο ευρύτερο πλαίσιο των εμπορικών προσδιοριστών της υγείας. Οι καπνοβιομηχανίες συνεχίζουν να προκαλούν βλάβη επειδή το σύστημα δεν έχει αλλάξει: συνεχίζουν να αποκομίζουν τεράστια κέρδη, έχουν πρόσβαση στη χρηματοδότηση έρευνας και δημοσίευσή της σε ιατρικά περιοδικά αλλά κι επαφή με κυβερνήσεις… Χρειάζεται νέα προσέγγιση γιατί το σημερινό οικονομικό μοντέλο του καπιταλισμού δεν λειτουργεί προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος – πρέπει να αναδιαρθρωθεί.

Aντιμετώπιση του καπνίσματος & ευθύνες βιομηχανιών

Ερώτηση: Τι θα λέγατε στους αναγνώστες για να κόψουν το κάπνισμα;
Απάντηση: Δύο στους τρεις καπνιστές θα πεθάνουν τελικά εξαιτίας του καπνίσματος — τόσο μεγάλο είναι το ρίσκο… Θα πηδούσαν ποτέ από τον τέταρτο όροφο; Όχι! Αλλά συνήθως ξεκινά κανείς μικρός χωρίς επίγνωση κινδύνου κι ύστερα ο εθισμός καθιστά δύσκολη τη διακοπή. Προτείνω κάθε δυνατή προσπάθεια διακοπής με φαρμακευτική υποστήριξη μέσα από υπηρεσίες υποστήριξης διακοπής καπνίσματος.
Το σημαντικότερο όμως είναι τα παιδιά να μην ξεκινούν ποτέ — γι’ αυτό χρειάζονται όλες αυτές οι πολιτικές ώστε ο καπνός να μην φαίνεται φυσιολογικός στα μάτια τους.

Ένα πρόβλημα πλέον είναι πως το κάπνισμα συγκεντρώνεται όλο και περισσότερο στα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας. Είναι κρίσιμο λοιπόν η αύξηση τιμών μέσω φορολογίας στα τσιγάρα κι η αξιοποίηση αυτών των φόρων για στήριξη όσων θέλουν να διακόψουν – αυτή η παρέμβαση μειώνει περισσότερο το κάπνισμα στους λιγότερο προνομιούχους.
Παράλληλα όμως βλέπουμε πως οι εταιρείες χειραγωγούν έξυπνα τις τιμές ώστε να ακυρώνουν τις αυξήσεις φόρων: κυκλοφορούν νέα πολύ φθηνά τσιγάρα κι απορροφούν μέρος των αυξήσεων ώστε αυτά τα προϊόντα παραμένουν φθηνά ενώ στα πιο ακριβά αυξάνουν τιμές γιατί εκείνοι που μπορούν πληρώνουν περισσότερο.

Kοινές στρατηγικές σε τρόφιμα & αλκοόλ

Ερώτηση: Εκτός από τις καπνοβιομηχανίες –που πλέον προωθούν ηλεκτρονικά τσιγάρα– λειτουργούν με αντίστοιχο τρόπο κι άλλοι μεγάλοι όμιλοι όπως αυτοί τροφίμων ή αλκοόλ;
Απάντηση: Ναι. Αν σκεφτείτε πχ τις εταιρείες αλκοόλ: εκτός από ποτά υψηλής περιεκτικότητας σε αλκοόλη παράγουν και χαμηλόβαθμα ή μηδενικά ποτά – έτσι κερδίζουν τόσο από τα κύρια βλαβερά προϊόντα όσο κι από εκείνα που φαίνονται λιγότερο επικίνδυνα.

Ερώτηση: Πολλές διαφημίσεις μεταθέτουν όλη την ευθύνη στον καταναλωτή («πιείτε υπεύθυνα»). Έχει ευθύνη η ίδια η βιομηχανία;
Απάντηση: Αυτή είναι η καρδιά του προβλήματος! Οι εταιρείες ξοδεύουν τεράστια ποσά σε δημόσιες σχέσεις προσπαθώντας να πείσουν κοινό και κυβερνήσεις πως αποτελούν μέρος της λύσης. Αυτό που χρειάζεται όμως είναι ρυθμιστικός έλεγχος. Δεν θα αλλάξουν ποτέ εθελοντικά – είτε πρόκειται για καπνό είτε για τρόφιμα είτε για άλλα αγαθά.
Όταν μια πολιτική επηρεάζει τη βιομηχανία πρέπει αυτή να αποκλείεται από τη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Πρέπει επιτέλους ν’ αναγνωρίσουμε τη σύγκρουση συμφερόντων κι αυτές τις επιχειρήσεις να μην έχουν θέση στη χάραξη πολιτικής.

Eταιρική κοινωνική ευθύνη & ελπίδα αλλαγής

Ερώτηση: Από όλες τις τακτικές των μεγάλων επιχειρήσεων ποια θεωρείτε πιο επικίνδυνη;
Απάντηση: Η διαχείριση φήμης! Επενδύοντας σε αυτό που αποκαλούν «εταιρική κοινωνική ευθύνη», παρουσιάζονται ως «καλοί φίλοι» του πολίτη.
Ένας συνάδελφος στην Κολομβία μου περιέγραψε πώς μεγάλοι παραγωγοί αναψυκτικών χρησιμοποιούν όλο το νερό μιας περιοχής κι ύστερα δεν απομένει νερό στους κατοίκους – έτσι εκείνοι αγοράζουν μόνο αναψυκτικά καταστρέφοντας δόντια και υγεία… Ύστερα όμως η ίδια εταιρεία κάνει μια δράση προσφέροντας ένα μπουκάλι νερό μπροστά στις κάμερες, φωτογραφίζεται δίνοντας λύση κι εξαφανίζεται αφήνοντας πίσω της τα ίδια προβλήματα. Οι κυβερνήσεις συχνά πέφτουν στην παγίδα αυτή αντί ν’ ασκήσουν ρύθμιση – κάτι ανάλογο συμβαίνει παγκοσμίως.

Ερώτηση: Ελπίζετε ότι μπορεί ν’ αλλάξει αυτή η κατάσταση;
Απάντηση: Είμαι αισιόδοξη! Η καλύτερη λύση είναι μια διαφορετική οικονομική δομή.
Ο κόσμος συνειδητοποιεί πως ο σημερινός καπιταλισμός δεν μπορεί πλέον ν’ ανταπεξέλθει: δείτε την υπερθέρμανση του πλανήτη, απώλειας βιοποικιλότητας, ανισότητες και φτώχεια — αλλά κυρίως το γεγονός ότι πάνω από ένα τρίτο όλων των θανάτων σχετίζεται με μόλις τέσσερα εταιρικά προϊόντα.
Οι κυβερνήσεις πρέπει ν’ αντιληφθούν πως επιτρέποντας στις πολυεθνικές αυτή τη ζημιά πληρώνουμε όλοι εμείς το τίμημα: άνθρωποι αρρωσταίνουν, περιβάλλον καταστρέφεται… Ενώ εκείνες αυξάνουν τα κέρδη κι εντείνουν τον έλεγχο.
Το σύστημα αυτό είναι πλέον παθολογικό – ώρα για αφύπνιση!

 

  Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΗΣ  EL PAIS 

Anna Gilmore, public health researcher: 'Just four products cause at least a third of all deaths’

El Cuerpo - Το σώμα (2012) : θρίλερ στις παρυφές των ταινιών τρόμου

 El Cuerpo - Το σώμα (2012)

Στη μέση της νύχτας, ένας άντρας που τρέχει πανικόβλητος τραυματίζεται θανάσιμα από ένα διερχόμενο αμάξι. Όταν φτάνει η αστυνομία, ανακαλύπτει ότι ο άντρας ήταν ο νυχτοφύλακας στο κοντινό νεκροτομείο, από το οποίο στη συνέχεια διαπιστώνει ότι έχει εξαφανιστεί μια σορός. Το σώμα της Μάικα Βιγιαβέρδε, μιας γνωστής και πλούσιας κοσμικής γυναίκας, δεν βρίσκεται πια στον παγωμένο θάλαμο. 

Ο επιθεωρητής Χεμέ Πένια, που αναλαμβάνει τη διαλεύκανση της υπόθεσης, σφραγίζει το νεκροτομείο κι αρχίζει την έρευνα. Βασικός του μάρτυρας είναι ο Άλεξ Ουγιόα, σύζυγος της Μάικα, ο μόνος που μπορεί να τον βοηθήσει να ξετυλίξει το νήμα της εξαφάνισης, αφού γνωρίζει όλα τα μυστικά της. Όταν όμως θα ξεσπάσει μια ισχυρή καταιγίδα, το νεκροτομείο θα απομονωθεί, και μια σειρά παράξενων φαινομένων θα αρχίσει να εκτυλίσσεται, σηματοδοτώντας μια εφιαλτική βραδιά για όλους.

Σκηνοθεσία:

Oriol Paulo

Κύριοι Ρόλοι:

Jose Coronado … Jaime Pena

Belen Rueda … Mayka Villaverde Freire

Hugo Silva … Alejandro ‘Alex’ Ulloa Marcos

Aura Garrido … Carla Miller/Eva Pena

Juan Pablo Shuk … πράκτορας Pablo

Cristina Plazas … Δρ Silvia Tapia

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Oriol Paulo, Lara Sendim

Παραγωγή: Mercedes Gamero, Mikel Lejarza, Joaquin Padro, Mar Targarona

Μουσική: Sergio Moure

Φωτογραφία: Oscar Faura

Μοντάζ: Joan Manel Vilaseca

Σκηνικά: Balter Gallart

Κοστούμια: Maria Reyes

Το σώμα (El Cuerpo) Review

All the videos, songs, images, and graphics used in the video belong to their respective owners and I or this channel does not claim any right over them. © Copyright Disclaimer under section 107 of the Copyright Act of 1976, allowance is made for “fair use” for purposes such as criticism, comment, news reporting, teaching, scholarship, education and research. Fair use is a use permitted by copyright statute that might otherwise be infringing. Non-profit, educational, or personal use tips the balance in favor of fair use. 

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η ανάρτηση της ταινίας δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα . Γενικότερα, το αρχειακό και μη  υλικό  που χρησιμοποιείται στην ιστοσελίδα βρίσκεται διαθέσιμο προς  όλους στο διαδίκτυο , επιλέγεται δε με ποιοτικά κριτήρια και αναρτάται για δημιουργικούς (μορφωτικούς, ιστορικούς, ψυχαγωγικούς, αισθητικούς, παιδαγωγικούς κ.τ.λ.) σκοπούς και μόνο.Όλα τα πνευματικά δικαιώματα του υλικού αυτού ανήκουν στους δημιουργούς του.

Η Γαλλική Ακροδεξιά συσπειρώνεται , για να κατακτήσει την εξουσία στις προεδρικές του 2027

 

Γαλλική Ακροδεξιά, ιδεολογική ηγεμονία και χαλασμένος κλιματισμός

Μανώλης Σπινθουράκης

efsyn.gr 

4–5 λεπτά

---

Ο δισεκατομμυριούχος Βενσάν Μπολορέ 

Γαλλική Ακροδεξιά, ιδεολογική ηγεμονία και χαλασμένος κλιματισμός

Είναι δυνατόν να είσαι δισεκατομμυριούχος και να κινδυνεύεις, κατά κυριολεξία, να σκάσεις από τη ζέστη μέσα στο ίδιο σου το σπίτι; Είναι, αν το οίκημά σου χτίστηκε πριν από καμιά τρακοσαριά χρόνια, έχεις βάλει μέσα 1.200 άτομα, ο κλιματισμός χάλασε και στο Παρίσι σκάει ο τζίτζικας. Ολα αυτά συνέβησαν την περασμένη Τρίτη στο «Καζινό ντε Παρί», του οποίου πρώτος ιδιοκτήτης ήταν ο Ρισελιέ και όπου κάποτε μεγαλούργησαν ο ενίοτε κομμουνιστής Μορίς Σεβαλιέ και η μαύρη Αφροδίτη, Ζοζεφίν Μπέικερ.

Ο σημερινός ιδιοκτήτης του «Καζινό ντε Παρί», ο Γάλλος ακροδεξιός δισεκατομμυριούχος Βενσάν Μπολορέ, σε συνεργασία με έναν άλλον Γάλλο ακροδεξιό δισεκατομμυριούχο, τον Εντουάρ Στερέν, κάλεσαν όλα τα «ανφάν γκατέ» της γαλλικής Ακροδεξιάς, ώστε να τα ακούσουν(και ενδεχομένως να τα γνωρίσουν) όλοι όσοι ήταν διατεθειμένοι να καταβάλουν το αντίτιμο των 29,90 ευρώ για να εισέλθουν στην αίθουσα-καμίνι. Και τη γέμισαν. Ορισμένοι μάλιστα εξ αυτών, στη συνέχεια εκδήλωσαν το ενδιαφέρον να παρακολουθήσουν, καταβάλλοντας 2.000 ευρώ, κάποια σεμινάρια πολιτικής επιμόρφωσης για ακροδεξιούς πολιτευτές που διοργανώνει το Ινστιτούτο Σπουδών Δημόσιας Δράσης του Στερέν.

Το θέμα της εκδήλωσης στο «Καζινό ντε Παρί» ήταν πάντως σαφές: «Ελευθερίες».

Ελευθερίες απαλλαγής από τους φόρους, τις κρατικές υπηρεσίες, την Αριστερά, τα συνδικάτα, την εργατική νομοθεσία, την ανεξάρτητη δημοσιογραφία, τους κανόνες για την προστασία του περιβάλλοντος, τους ομοφυλόφιλους, τις φεμινίστριες, τους μετανάστες, τους άθεους, ακόμα και από τα κρατικά νομίσματα προς όφελος των κρυπτονομισμάτων. «Make money great again» έγραφε μια αφίσα θαυμαστών του Τραμπ που φυσικά κυριαρχούσαν στην αίθουσα, με πρώτους τους δισεκατομμυριούχους ακροδεξιούς διοργανωτές της εκδήλωσης, Μπολορέ και Στερέν, οι οποίοι άλλωστε δεν έχουν κρύψει τις προθέσεις τους.

Εδώ και χρόνια αγοράζουν εφημερίδες, τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς, ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, εκδοτικούς οίκους, θέατρα, think tanks, influencers, πολιτιστικά κέντρα, αίθουσες ψυχαγωγίας και γενικώς οτιδήποτε τους διευκολύνει να κατακτήσουν αυτό που ο Γκράμσι αποκαλούσε ιδεολογική ηγεμονία. Αρωγός στις προσπάθειές των δύο ακροδεξιών Γάλλων κροίσων είναι βεβαίως η διοίκηση Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Όπως πρόσφατα ανέφερε η καλεσμένη σε εκδήλωση του Ινστιτούτου Τσίπρα, Γαλλίδα ακτιβίστρια Αλις Μπαρμπ, ήδη από το 2016 ο στενός συνεργάτης του Τραμπ, Πολ Μάναφορτ, είχε έρθει σε επαφή με τον Εντουάρ Στερέν για να εξετάσουν τρόπους χρηματοδότησης πρωτοβουλιών της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Μια από αυτές τις πρωτοβουλίες ήταν ασφαλώς και η εκδήλωση της περασμένης Τρίτης στο «Καζινό ντε Παρί».

 

Παράρτημα 

 

 1. Η ΜΟΝΤ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ  ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ  ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ

Η Le Monde αποκαλύπτει πώς το Ελεύθερο Ινστιτούτο Δημοσιογραφίας (ILDJ), μια παριζιάνικη σχολή που συνδέεται με τα δίκτυα του Βινσέν Μπολορέ και του καθολικού δισεκατομμυριούχου Πιερ-Εντουάρ Στερέν, τροφοδοτεί τα μέσα ενημέρωσης της αντιδραστικής δεξιάς και όχι μόνο. Η ανάλυσή μας ρίχνει φως στα ακτιβιστικά προφίλ πολλών μαθητών, μερικοί από τους οποίους συμμετέχουν ακόμη και σε ριζοσπαστικές δεξιές οργανώσεις.

 Το οργανόγραμμα του σχολείου και οι ευεργέτες αποκαλύπτουν επίσης στενούς δεσμούς με διάφορα πολιτικά και μιντιακά δίκτυα της γαλλικής συντηρητικής δεξιάς, συμπεριλαμβανομένης της ομάδας του Vincent Bolloré και των μέσων ενημέρωσης του συντηρητικού καθολικού δισεκατομμυριούχου Pierre-Edouard Stérin. Ένα έργο που καταγράφει τον ρόλο αυτής της σχολής στο τεράστιο πολιτιστικό και πολιτικό εγχείρημα της δεξιάς της δεξιάς, στην κατάκτηση των μέσων ενημέρωσης. Διόρθωση: Στις 6:50, υπάρχει ένα email με λανθασμένη ημερομηνία «1 Δεκεμβρίου 2024». Αυτό θα πρέπει να διαβαστεί ως «1 Δεκεμβρίου 2023». ************************************ 

2. Ο Pierre-Édouard Stérin προσλαμβάνει influencers για το πολιτικό του έργο.

  Όταν ο Pierre-Édouard Stérin πληρώνει για ντόπιους influencers που επαινούν την «αιώνια Γαλλία» Με το έργο του «Περικλής», ο δισεκατομμυριούχος ελπίζει να φέρει στην εξουσία μια ένωση της ακροδεξιάς και της συντηρητικής φιλελεύθερης δεξιάς.

To καθεστώς στο Iράν μετά τον πόλεμο: πιο σκληρό , πιο καταπιεστικό, πιο απάνθρωπο. Πογκρόμ συλλήψεων και δολοφονιών αντιφρονούντων

 

Ιράν / Μετά τις βόμβες, εκτελέσεις και συλλήψεις αντιφρονούντων

Siyâvash Shahabi

tvxs.gr 

8–10 λεπτά

---

Όταν ανακοινώθηκε η εκεχειρία μεταξύ Ιράν και Ισραήλ τις πρώτες ώρες της Τρίτης 24 Ιουνίου, πολλοί πίστεψαν πως τα χειρότερα είχαν περάσει. Όμως για εκατομμύρια ανθρώπους μέσα στο Ιράν, ο πόλεμος δεν τελείωσε, απλώς άλλαξε μορφή. Οι πύραυλοι μπορεί να μη πέφτουν πια από τον ουρανό, αλλά ένας άλλος τύπος βίας συνεχίζει να εξελίσσεται, σιωπηλά αλλά έντονα, μέσα στα σπίτια, στους χώρους δουλειάς και στους δρόμους της χώρας.

Ζω στην εξορία, σε ένα μικρό διαμέρισμα στην Αθήνα. Εδώ και οχτώ χρόνια προσπαθώ να εξηγήσω ότι ο πόλεμος δεν είναι μόνο εκρήξεις. Μπαίνει μέσα σου. Αναστατώνει την αίσθηση του σπιτιού, του νοήματος, της βούλησης. Το βράδυ της 23ης Ιουνίου άκουσα επιτέλους τη φωνή του αδελφού μου. Είχε φύγει από την Τεχεράνη κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών και γύρισε όταν τα πράγματα ηρέμησαν. Αλλά η φωνή του είχε αλλάξει—ήταν η φωνή ενός ανθρώπου που προσπαθούσε να προσποιηθεί ότι δεν έγινε τίποτα. «Δεν μπορείς απλά να αφήσεις πίσω σου τη δουλειά και τη ζωή σου», είπε. Αλλά τι σημαίνει «ζωή» όταν το μόνο που προσφέρει είναι φόβο, παρακολούθηση και σιωπή;

Μέσα στην Τεχεράνη, δύο ξαδέλφια μου δουλεύουν σε νοσοκομεία, αρνούμενα να φύγουν παρά την απειλή. «Πού να πάμε; Οι ασθενείς μας μάς χρειάζονται», μου είπαν. Ένας άλλος συγγενής, που φροντίζει έναν ασθενή σε αιμοκάθαρση, μου θύμισε αυτό που είδαμε στη Γάζα: ο πόλεμος χτύπησε όχι μόνο κτίρια αλλά και τους πνεύμονες, τις καρδιές και την ελπίδα των ανθρώπων. Σκέφτηκα εκείνους που πέθαναν όχι από τις βόμβες, αλλά από την έλλειψη οξυγόνου, φαρμάκων ή φροντίδας. Το ίδιο μοτίβο απειλεί τώρα και το Ιράν από μέσα.

Οι ιρανικές αρχές δεν χρησιμοποίησαν την εκεχειρία για να ξεκινήσουν μια διαδικασία επούλωσης, αλλά για να ενισχύσουν τον έλεγχό τους. Μέσα σε λίγες ώρες από την εκεχειρία, η Ισλαμική Δημοκρατία ξεκίνησε μια συντονισμένη εκστρατεία εσωτερικής καταστολής: συλλήψεις, απειλές και δικαστικές ενέργειες σάρωσαν τη χώρα. Τουλάχιστον τρεις πολιτικοί κρατούμενοι εκτελέστηκαν με κατηγορίες που σχετίζονταν με υποθέσεις ετών. Στην Τεχεράνη, ο ανεξάρτητος καλλιτέχνης Reza Daryakenari συνελήφθη σε μια καφετέρια. Ο ακτιβιστής Hossein Ronaghi εξαφανίστηκε μαζί με τον αδελφό του. Ο υπερασπιστής των δικαιωμάτων των παιδιών Hossein Mirbahari συνελήφθη και μεταφέρθηκε στη φυλακή Εβίν χωρίς επαφή με την οικογένειά του.

Σε όλη τη χώρα, ειδικά στις επαρχίες Ισφαχάν και Φαρς, δεκάδες άτομα συνελήφθησαν με κατηγορίες όπως «συνεργασία με το Ισραήλ» ή «διατάραξη του δημόσιου αισθήματος». Σε όλα αυτά, ο λαός—ο δικός μου λαός—δεν είναι το ζητούμενο. Είναι η παράπλευρη απώλεια.

Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση προσπαθεί να προβάλλει σταθερότητα. Διοργανώνονται φιλοκυβερνητικές συγκεντρώσεις με στημένη υποστήριξη και μαζική κινητοποίηση κρατικών υπαλλήλων και φιλοκαθεστωτικών ομάδων. Τα κρατικά μέσα ενημέρωσης τονίζουν την «άθικτη» αποκατάσταση των προπαγανδιστικών τοιχογραφιών και επαινούν την «ανθεκτικότητα» του Ιράν. Το αφήγημα: ο πόλεμος τελείωσε με νίκη. Η πραγματικότητα: μια κοινωνία παγωμένη από τον φόβο.

Την ίδια στιγμή, ο πρόεδρος Masoud Pezeshkian εμφανίζεται με ένα πιο ήπιο πρόσωπο, καλώντας σε εσωτερική μεταρρύθμιση και ενότητα. Αλλά κι αυτό είναι προσωπείο. Είτε με τη σκληρή φωνή του Ανώτατου Ηγέτη είτε με τη «πολιτισμένη» γλώσσα του Προέδρου, ο στόχος παραμένει ο ίδιος: η προστασία του καθεστώτος.

Όσον αφορά την οικονομία, η αντίδραση ήταν όπως αναμενόταν: εύθραυστη. Μόλις σταμάτησαν οι πύραυλοι, το νόμισμα και οι χρηματιστηριακές αγορές σταθεροποιήθηκαν προσωρινά. Αλλά αναλυτές μέσα στο Ιράν προειδοποιούν: η μεταπολεμική περίοδος είναι γεμάτη βαθιά αβεβαιότητα. Δεν έχει υπάρξει καμία διαρθρωτική αλλαγή. Η αγορά φοβάται την πιθανότητα νέας κλιμάκωσης, τη νομική ασάφεια και την ασυνέπεια στις πολιτικές. Οι τιμές του χρυσού, για παράδειγμα, έπεσαν και μετά ξανά ανέβηκαν γρήγορα. Ο κόσμος ξέρει ότι ο πόλεμος δεν τελείωσε, σταμάτησε προσωρινά.

Στο editorial της Donya-e-Eqtesad, της κορυφαίας οικονομικής εφημερίδας του Ιράν, διαβάζουμε μια σαφή προειδοποίηση: χωρίς κοινωνική συμφιλίωση, διαφανείς αποφάσεις και μια συμμετοχική διαδικασία ανασυγκρότησης, το οικονομικό σύστημα θα παραμείνει παραλυμένο. Οι επενδύσεις θα φύγουν και η εργατική τάξη—ήδη εξαντλημένη—θα πληρώσει το τίμημα.

Και αυτός ο φόβος είναι παντού. Ο αδελφός μου, τώρα, τρέχοντας με την κόρη του στην αγκαλιά του την ώρα που χτυπούν οι σειρήνες. Εγώ, ξαφνικά πίσω στην παιδική ηλικία, κάτω από τις βόμβες του Σαντάμ στη δεκαετία του ’80. Η μητέρα μου να ουρλιάζει, να κρατάει τα χέρια μας, να τρέχουμε στο υπόγειο. Νομίζαμε ότι επιβιώσαμε. Αλλά κανείς δεν πεθαίνει μόνο μία φορά.

Η Ισλαμική Δημοκρατία δεν ενδιαφέρεται για την ανασυγκρότηση. Ενδιαφέρεται για τον έλεγχο. Η έννοια της «ασφάλειας» έχει αντιστραφεί— δεν χρησιμοποιείται για την προστασία των ανθρώπων, αλλά για τη φίμωσή τους. Δεν υπάρχει ασφαλής χώρος: ούτε στα καφέ, ούτε στο διαδίκτυο, ούτε στα νοσοκομεία. Ακόμη και οι μετανάστες από το Αφγανιστάν, που εδώ και χρόνια χρησιμοποιούνται ως αποδιοπομπαίοι τράγοι, τώρα αντιμετωπίζουν μαζικές απελάσεις, απειλές για κατασχέσεις περιουσιών και εξώσεις. Μια πολιτική που παρουσιάζεται ως «λαϊκή απαίτηση» είναι στην πραγματικότητα μια συστηματική εκκαθάριση.

Σε διεθνές επίπεδο, λίγα λέγονται. Πολλοί δυτικοί ακτιβιστές που κάποτε φώναζαν «Όχι στο NATO» τώρα σωπαίνουν. Όταν πρωτοήρθα στην Αθήνα, προσπάθησα να εξηγήσω τι συμβαίνει στο Ιράν. Αλλά μόλις ασκούσες κριτική στο καθεστώς, υπέθεταν ότι θέλεις πόλεμο. Σαν να σημαίνει το να είσαι αντι-καθεστωτικός ότι χειροκροτείς βόμβες των εχθρών. Δεν θέλουμε πόλεμο. Θέλουμε αξιοπρέπεια. Θέλουμε πίσω τις φωνές μας.

Και ναι, κάποιοι λένε ότι αυτός ο πόλεμος μπορεί να ρίξει το καθεστώς. Άλλοι ελπίζουν σε μια περιφερειακή νίκη. Όμως όλοι ξεχνούν τον λαό. Τον αδελφό μου, την κόρη του. Τα παιδιά που είναι υπό επίθεση. Τους ασθενείς που χρειάζονται αιμοκάθαρση. Δεν είμαστε συνθήματα ή στατιστικές. Κι όμως, οι ζωές μας γίνονται υλικό για συζητήσεις, ενώ ο πραγματικός πόνος παραμένει αόρατος.

Ας είμαι ξεκάθαρος: το καθεστώς δεν μπορεί να υπερασπιστεί τη χώρα μας, το Ιράν. Οι λεγόμενες «αντεπιθέσεις» του είναι θεατρικές. Όταν χτύπησε βάση των ΗΠΑ στο Κατάρ, είχε ανακοινώσει τον στόχο από πριν. Δεν υπήρχε κανείς εκεί. Δεν ήταν άμυνα. Ήταν παράσταση.

Την ίδια μέρα που ανακοινώθηκε η εκεχειρία, ήρθε και άλλη μια είδηση: η θανατική ποινή της Pakhshan Azizi. Αυτό είναι το πρόσωπο της Ισλαμικής Δημοκρατίας.

Η Pakhshan Azizi καταδικάστηκε σε θάνατο λόγω της συμμετοχής της σε ένα πολιτικό κόμμα που αντιτίθεται στο καθεστώς, την ώρα που είχε περάσει δέκα χρόνια σε καταυλισμούς προσφύγων του πολέμου με τον ISIS στη Συρία και το Ιράκ, προσφέροντας βοήθεια σε γυναίκες και παιδιά. Δεν είχε καμία στρατιωτική δράση και δεν συμμετείχε σε καμία επιχείρηση εντός Ιράν. Βρισκόταν μόνο στη Ροζάβα, βοηθώντας γυναίκες που είχαν πληγεί από τον πόλεμο.

Όση εξωτερική πολιτική κι αν κάνουν, δεν μπορούν να κρύψουν αυτό που συμβαίνει μέσα στο Ιράν. Μια χώρα που την κυβερνούν με όπλο τον φόβο. Μια κοινωνία παγωμένη ανάμεσα στο τραύμα και τη σιωπή. Ένας λαός που η μόνη του ελπίδα είναι η δική του αντοχή, όχι οι βομβαρδισμοί, όχι η προπαγάνδα του καθεστώτος, όχι οι ψεύτικες παρηγοριές των γεωπολιτικών παιχνιδιών.

Αν πρόκειται να ξαναγεννηθεί η πολιτική στο Ιράν, δεν θα έρθει από τα πάνω. Θα έρθει από εκείνους που τα έχασαν όλα, εκτός από τη φωνή τους. Και κάποιοι από εμάς συνεχίζουμε να γράφουμε. Γιατί αυτό μόνο μας έμεινε. Και ίσως, κάποια μέρα, κάποιος ακούσει.

*Ο Siyâvash Shahabi είναι Ιρανός δημοσιογράφος και ακτιβιστής που ζει στην Ελλάδα

Αλέξης Τσίπρας: «Ποιος φοβάται την αλήθεια για το '15;Kάποιους δεν τους βολεύει η αλήθεια. Τους βολεύει η προπαγάνδα. Η επιμονή στο να μετράνε την ιστορία της χώρας από τον Γενάρη του '15. Λες και τότε ιδρύθηκε η Ελληνική Δημοκρατία. Λες και δεν υπήρχαν ευθύνες για τη χρεοκοπία της. Λες και δε χρεοκόπησε το 2009, αλλά το 2015.»

 

Alexis Tsipras

Ποιος φοβάται την αλήθεια για το '15;

Προχθές ζήτησα με επιστολή μου τη δημοσιοποίηση των πρακτικών της κρίσιμης Συνόδου των πολιτικών αρχηγών την επομένη του δημοψηφίσματος, στις 6 Ιούλη του 2015.

Γιατί δέκα χρόνια προπαγάνδας και διαστρέβλωσης της αλήθειας είναι αρκετά.

Και γιατί έφτασε, νομίζω, η στιγμή να αποτιμηθεί νηφάλια αυτή η ιστορική περίοδος. Ίσως η πιο δύσκολη για τον τόπο μας από τη μεταπολίτευση και μετά.

Και ο καλύτερος τρόπος είναι να μιλήσουμε με ντοκουμέντα και όχι με προπαγανδιστικές κατασκευές.

Το επιχείρημα ότι τα πρακτικά των Συμβουλίων πολιτικών αρχηγών είναι απόρρητα και ως εκ τούτου μη - δημοσιοποιήσιμα, είναι έωλο. Όλοι, φαντάζομαι, θα θυμάστε ότι ο αείμνηστος Κάρολος Παπούλιας έδωσε στη δημοσιότητα τα πλήρη πρακτικά της Συνεδρίασης των πολιτικών αρχηγών στις 13 Μαΐου του 2012.

Αναρωτιέμαι γιατί και σήμερα δε θα μπορούσε να υπάρξει η συμφωνία των πολιτικών αρχηγών που συμμετείχαν ή των κομμάτων, ώστε να δοθούν στη δημοσιότητα όσα ειπώθηκαν, να βγει η αλήθεια στο φως και να βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του.

Η απάντηση είναι προφανής: Γιατί κάποιους δεν τους βολεύει η αλήθεια. Τους βολεύει η προπαγάνδα.

Η επιμονή στο να μετράνε την ιστορία της χώρας από τον Γενάρη του '15.

Λες και τότε ιδρύθηκε η Ελληνική Δημοκρατία.

Λες και δεν υπήρχαν ευθύνες για τη χρεοκοπία της.

Λες και δε χρεοκόπησε το 2009, αλλά το 2015.

Είναι οι ίδιοι που σήμερα συνεχίζουν την ίδια ακριβώς πολιτική, με τις ίδιες ακριβώς μεθόδους που μας οδήγησαν τότε στη χρεοκοπία.

Με τις παράνομες επιδοτήσεις.

Με τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος σε ημετέρους.

Με το πελατειακό κράτος.

Με το ρουσφέτι και την τρομακτική διαφθορά .

Με την απαξίωση της Δικαιοσύνης.

Με τη διαρκή προσπάθεια να κοροϊδέψουν τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και να υφαρπάζουν ευρωπαϊκά κονδύλια.

Αυτοί που το '15 χρησιμοποίησαν το σύνθημα να μείνουμε Ευρώπη, είναι οι ίδιοι που διαρκώς μας απομακρύνουν από την Ευρώπη.

Και πριν το 2009 και σήμερα.

Είναι αυτοί που έχουν μετατρέψει τη σχέση της χώρας μας με την Ευρώπη σε σχέση με τις εισαγγελικές της αρχές. Και μας έχουν οδηγήσει στον πάτο των 27 σε ό, τι αφορά τη σύγκριση του κατά κεφαλήν εισοδήματος ή της αγοραστικής δύναμης των νοικοκυριών.

Έχουν οδηγήσει στη Βαλκανοποίηση της Ελλάδας: Κραυγαλέες ανισότητες, πελατειακό κράτος, διαφθορά, αδρανοποίηση των θεσμών.

Το βαθύ κράτος που υποτίθεται ότι θα πολεμούσαν, είναι οι ίδιοι.

Είναι η παρέα τους.

Είναι οι πρακτικές τους.

Οι πρακτικές που οικοδόμησαν ένα καθεστώς κλεπτοκρατίας.

Αυτές που, όταν μας οδηγούσαν στη τραγωδία της χρεοκοπίας το 2009, τις ονόμασαν: «Μαζί τα φάγαμε».

Όχι, λοιπόν, δεν έφταιγαν οι ξένοι για το δράμα της χώρας. Αμιγώς ελληνική ήταν η ευθύνη.

Και την ευθύνη αυτή - αν και δεν είχαμε κανένα μερίδιό της - την επωμιστήκαμε υπομονετικά από το '15 έως το '19, για να ξελασπώσουμε το μέλλον.

Είναι κρίμα που έξι χρόνια τώρα γεμίσαμε ξανά λάσπες και σύννεφα παντού. Από αυτούς που με τη προπαγάνδα τους επιχείρησαν και επιχειρούν να μας φορτώνουν τις δικές τους ευθύνες για τη χρεοκοπία της χώρας.

Να, λοιπόν, γιατί φοβούνται την αλήθεια για το '15:

Γιατί η αλήθεια δεν είναι εμπόδιο μόνο για τη διαιώνιση του αφηγήματός τους για το χθες, αλλά κυρίως εμπόδιο για τη διαιώνιση της εξουσίας τους σήμερα και αύριο.

Όλοι οι άνθρωποι του γαλάζιου βασιλιά τρώνε από παντού παράνομα λεφτά

 

ΟΠΕΚΕΠΕ: «Γαλάζιος» βουλευτής ομολογεί ότι ξεροτόπια με θέα στη Σαντορίνη είχαν δηλώσει ως βοσκοτόπια κάτοικοι της Κρήτης...

Documento

https://www.documentonews.gr › Πολιτική

Βίντεο / Όταν ο Μητσοτάκης έτρωγε παρέα με τον Φραπέ και τον Χασάπη

tvxs.gr

~2 λεπτά

---

Μπορεί ο κ. Μητσοτάκης να δηλώνει άγνοια για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, να δηλώνει αγανακτισμένος με αυτά που συνέβησαν και να επιρρίπτει ευθύνες στις «διαχρονικές αδυναμίες» του Οργανισμού, ωστόσο τα γεγονότα τον διαψεύδουν.

«Ας είμαστε ειλικρινείς, αποτύχαμε. Οι διάλογοι που έρχονται στο φως της δημοσιότητας προκαλούν αγανάκτηση και οργή», δηλώνει ο ίδιος, όμως η απεύθυνση είναι αντίστροφη.

Όπως φαίνεται σε βίντεο που βγήκε στη δημοσιότητα, με τους ανθρώπους που εμπλέκονται και των οποίων οι συνομιλίες έχουν αποκαλυφθεί, έτρωγε παρέα ο πρωθυπουργός.

• Διαβάστε: Διάλογοι – ΟΠΕΚΕΠΕ / Εκλεκτά αποσπάσματα – «Ναι ρε σε χαλάσανε, σου πέσανε λίγα»

Ενδεικτικό, το βίντεο που δημοσιεύει το in.gr και προέρχεται από εκδήλωση του κομματικού μηχανισμού της ΝΔ στην Κρήτη. Σε αυτό φαίνονται ο Λευτέρης Αυγενάκης, δίπλα του ο Κυριάκος Μητσοτάκης και δίπλα ο Γιώργος Ξυλούρης ή Φραπές και ο Ανδρέας Στρατάκης ή Χασάπης, άτομα που έχουν άμεση εμπλοκή στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ.

Επιπλέον, ο Μάκης Βορίδης είχε συνάψει κουμπαριά με τον Ανδρέα Στρατάκη ή Χασάπη, βαφτίζοντας τον εγγονό του όπως διαπιστώνεται από σχετικές αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Βίντεο in.gr «καίει» τον Κυριάκο Μητσοτάκη για τη σχέση του με τον Φραπέ και τον Χασάπη!

Αποκάλυψη in.gr: Οι συνομιλίες που εμπλέκουν και τον Γιάννη Κεφαλογιάννη...