«Bασισμένη σε νουβέλα του Τόμας Μαν, μια ταινία σκηνοθετημένη από τον
Ιταλό νεορεαλιστή Luchino Visconti. Ο συνθέτης Gustav von Aschenbach
αποφασίζει απογοητευμένος να αποτραβηχτεί μέχρι την Βενετία για να βρει
τον εαυτό του ύστερα από καταπονετική και αγχώδη εργασία. Αναπάντεχα
όμως δεν καταφέρνει να βρει την ησυχία του καθώς ερωτεύεται ένα νεαρό
αγόρι που παραθερίζει οικογενειακώς εκεί. Εξαιρετικά μινιμαλιστική σε
διαλόγους η ταινία βασίζεται περισσότερο στη μουσική του Gustav Mahler,
στις εικόνες και στις σκέψεις του θεατή. Νοσταλγική μουσική, εκπληκτικά
τοπία στήνουν τον καμβά του Visconti. Μέσα από κρυφές κάμερες για
μεγαλύτερη αυθεντικότητα ο Visconti στήνει τον κρυφό και καταπιεσμένο
έρωτα του καλοντυμένου στην τρίχα συνθέτη για το θηλυπρεπές αγόρι, του
οποίου τη λιτή και ατημέλητη ομορφιά θαυμάζει μέσα από κλεφτές ματιές.
Δεν του μιλάει ποτέ, δεν το αγγίζει, δεν το πλησιάζει κάν.
Το Θάνατος στη Βενετία είναι ένα λιτό αλλά καλοδουλεμένο εγκώμιο για τον
έρωτα, την οδύνη και την βαναυσότητά του, ακόμη και αν αυτός ο ίδιος ο
έρωτας ξεφεύγει από τις κοινωνικές νόρμες και κατευθύνεται σε λάθος
πρόσωπα, αν υπάρχουν λάθος πρόσωπα στον έρωτα.»
Κριτική :Βασίλης Μάλτας, «Θάνατος στη Βενετία» – Ένας αργός, τελετουργικός κι ένδοξος τελετουργικός θάνατος... 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου