Ποίηση που γράφεται τώρα
ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΤΟΥ ΤΡΕΝΟΥ
Τι ψάχνουν στ΄αλήθεια ετούτες οι ψυχές
πρωί πρωί μες στο χιονόβροχο του κάμπου;
Μην, άραγε, πεινούνε για Ψωμί,
διψούνε για Παιδεία και Ελευθερία;
Όχι, προς ώρας ετούτα τα ωραία στέκουν στην άκρη
Δικαιοσύνη οι συφοριασμένες αναζητούν στον τόπο
του εγκλήματος που τώρα λαμποκοπά από πάστρα
εφρόντισε για τούτο η πανταχού παρούσα αόρατη χειρ
Οι βόγκοι , οι κραυγές , τα κλάματα- καρφιά τρυπούνε ακόμα τον αέρα
«Δεν έχω οξυγόνο, θα πεθάνουμε , Μάρθη σε αγαπώ , Κι εγώ το ίδιο»
Σκηνές απ΄έργο τρόμου εφιαλτικό , το τέλος αδυσώπητο , φριχτό
αίματα, σάρκες, σίδερα, θάλασσα από στάχτες , όλα ένας πολτός
Κακόψυχοι ιδιοτελείς, αναίσθητοι εθελόδουλοι με πέτρα την καρδιά
στέκουν στα υψώματα, θωρώντας τες γελούν , εφρόντισαν μεθοδικά
να σβήσουνε τα ίχνη των ενόχων που τώρα λουφάζουν μέσα στη σιωπή,
στη λήθη ήδη χωμένος είναι με τα Εύγε των συμπολιτών του ο υπουργός
αυτός που έλεγε «Είναι ντροπή και ντρέπομαι, που θέτετε θέματα ασφαλείας»,
από κοντά οι Φαρισαίοι που συνιστούν παρηγοριά στην Εκκλησιά
κι οι μακιαβελικοί υποτακτικοί που τα κουκούλωσαν με μαεστρία
και τώρα για τις υπηρεσίες τους οδεύουν προς αξιώματα υψηλά
Το δίκιο τους ζητούνε οι ψυχές , ψάχνουνε σπίθες ελπίδας μέσα στη στάχτη
Κοιτούν τις ράγες , τους σκαρμούς, το χώμα που πότισαν με το δικό τους αίμα,
Πώς φόρτωσαν, λένε, το αποτρόπαιο τούτο φονικό στις πλάτες των ουτιδανών,
σε υπαλληλίσκους που διόρισαν ρουσφετολόγοι με αντάλλαγμα την ψήφο;
Όχι, η ευθύνη δεν κρύβεται κάτω απ’ το χαλί, δεν την σκεπάζεις με τα μπάζα
η αμέλεια βαραίνει πρόσωπα υψηλά, τη σιωπή επιβάλλουν ονόματα τρανά ,
κρυμμένα πίσω από τα γραφειοκρατικά , συνένοχα είναι στην αποτρόπαιη πράξη.
Το οξυγόνο που στερήθηκαν απαιτούν απ΄τη Δικαιοσύνη οι ψυχές για να αναπαυτούν
για να τιμήσουν όπως πρέπει τους δικούς οι χαροκαμένοι συγγενείς και οι μανάδες.
Gerontakos
Θεσσαλονίκη 1/02/2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου