"Τι να κάνουμε;"Και τώρα; Τι να κάνουμε σύντροφε Λένιν;
Τώρα που καταρρεύσαμε εκ βάθρων
τώρα που - αλλίμονο - τέλειωσαν πια
όλα τα βήματα μπρος
- κι όλα τα βήματα πίσω ...
Για το θεό, δαιμόνιε! Παρ' Έλλησιν Ουράλιε Δία.
Κάνε κάτι και για μας
- τους τελευταίους των τελευταίων, άλλωστε, πιστών σου.
Δος ημίν λύση!
Σκέψου ένα σωτήριο κόλπο, ακόμη
- το ύστατό σου, έστω ...
Να ξεκινήσει πάλι απ' την αρχή, το χοντρό
που χάλασε παιχνίδι μας.
Οι μάζες θα συρρεύσουν πάλι.
Σαν κεραυνό απ' το μανίκι - ή την τραγιάσκα - βγάλε
ρίξε στο έρημο τραπέζι,
τον έσχατο εναλλακτικό βαλέ σου, τον κρυφό.
Μια συναρπαστική, επαναστατική ας πούμε, αφαίρεση
της μεθεπόμενης - ασφαλώς σοβιετικής - χιλιετίας.
Του αορίστου μεταμέλλοντος την εκτυφλωτική μακέττα.
Τη νιοστή μας Διεθνή - του Διαστήματος.
(Ή - μεταξύ μας - μια φραστική τουλάχιστον
διέξοδο, απ' το οικτρό μας δράμα
- ή ένα πρόσχημα, απλώς, να βολευτούμε.)
9/5/90
Πάνος Θασίτης: «Ανέκδοτα ποιήματα». Περιοδικό "Εντευκτήριο",
τεύχ. 90, Ιούλιος - Σεπτέμβριος 2010.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου