Πολιτεία από τσιμέντο κι από σίδερο
με πλοκαμούς μυθικού πολύποδα
που ανάβουνε στη νύχτα τα φωσφορικά του μάτια
μάς περισφίγγει σε θανάσιμη περίπτυξη
Σε μάζες συμπαγείς κυλούμε
μέσα στις κεντρικές της αρτηρίες
-παχύρευστο αίμα κολασμένο
Πολυκέφαλο , πολυόμματο τέρας, εκατόγχειρο
με τ΄αναρίθμητα πόδια του σαλεύουμε
σαν ένα σώμα- ακινητούμε ή προχωρούμε-
Στόματα, χέρια, βλέμματα, φωνές
όλα αξεδιάλυτα μπλεγμένα
Παγιδευμένοι μες σ΄ογκόλιθους από τσιμέντο
στρέφουμε κυκλικά το βλέμμα
αναζητούμε μια έξοδο
Με τα εκατομμύρια μάτια του ανιχνεύουμε τον ουρανό
Με τα εκατομμύρια δάχτυλά του ψηλαφούμε τους ορίζοντες
Στηθοσκοπούμε σπιθαμή τη σπιθαμή το χώμα
Με τ΄αναμέτρητά του τα στόματα μορφάζουμε
-Σαν τα τελώνια των καθρεδικών ναών
που ορμούν ν΄αποκοπούν απ΄το πλευρό της πέτρας.
Μελισσάνθη (Ήβη Κούγια-Δασκαλάκη) [1903-1990]: "Ανθρώπινο σχήμα", 1961.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου