ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΠΕΙΣΙΘΑΝΑΤΟΥ ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΥ

Μίαν αυγήν εγείρεται ψυχρά καθώς η λήθη.
Και γράφει: "Είσ' ελεύθερος, λησμόνει με και ζήθι! (=ζήσε)".
Και πέμπ΄εις φίλον παλαιόν, εις φίλον λατρευμένον
τον κεραυνόν εις φάκελλον ευώδη κεκλεισμένον.

Αχιλλέας Παράσχος, "5η Απριλίου"*
(απόσπασμα)

* Ο πιο "γραφικός" από τους Έλληνες ρομαντικούς
ποιητές του 19ου αιώνα, γνήσιος εκφραστής μιας
νεφελώδους ιδεολογίας, που παρέπαιε ανάμεσα
στον εκσυγχρονισμό και τη βαθιά συντήρηση.
Η αρχαιοπρέπεια στη γλώσσα και η απουσία πραγματικής
ζωής, πλην της ερωτικής, συνθέτουν το σύνολο
σχεδόν των έργων του, όπου κυριαρχούν τα
στερεότυπα ενός απερίγραπτου ρομαντισμού,
με τάφους, νυχτερίδες , ασέληνες νύχτες , φάσματα νεκρών κλπ.
Το ποιητικό απόσπασμα που παραθέτουμε αναφέρεται
στον παθιασμένο άλλά άτυχο έρωτα του ποιητή για την
Αμαλία Σεραφείμ, η οποία τον παράτησε , για να παντρευτεί
ένα ευκατάστατο αστό, δύσμορφο και κατά πολλά έτη
μεγαλύτερό της.
Ο Παρασχος περιγράφει σε ένα άλλο ποίημά του
( Άσμα παράφρονος, Περιοδ. Χρυσαλλίς, 1863)
τα αισθήματά του από την τελετή του γάμου ως εξής:

Ήλθ’ εις τον ναόν με ένα άνθρωπον κακόν,
-Αφρός ήτον η στολή της, κύματος αφρός-
Όπισθεν στηλών κρυμμένος έκλαια λευκών,
Την συνόδευον και άλλοι κ’ έψαλλον φαιδρώς...
Είπε ο ιερεύς : «τον θέλεις;» απεκρίθη « ναι.»
«Μη!» ανέκραξα ορμήσας προ αυτής τυφλώς.
Μάλιστα , αυτή το είπε...-γη και ουρανέ!’
Και νομίζω από τότε έγινα τρελός,
Έγινα τρελός.

Ο γάμος της Αμαλίας υπήρξε δυστυχισμένος , γεγονός
που την οδήγησε στο φρενοκομείο, όπου τέλειωσε
τραγικά τις μέρες της.