Antonio Vivaldi – Οι 4 Εποχές
ΠΗΓΗ: Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΟΥΣΙΚΟΣ- dimandron.sites.sch.gr (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ)
[.........................................]
ΟΙ 4 ΕΠΟΧΕΣ ανήκουν στα έργα προγραμματικής μουσικής όπου ο συνθέτης προσπαθεί, μέσω των ηχοχρωμάτων των οργάνων της ορχήστρας, να μας πει μια ιστορία, ή να μας «ζωγραφίσει» μουσικά μια εικόνα, ή να μας αποδώσει ένα ποίημα, μια ιδέα, κ.τ.λ. Κάθε κοντσέρτο αποτελείται από τρία μέρη.
ΑΝΟΙΞΗ
«Η άνοιξη έφτασε και τα πουλιά την καλωσορίζουν τραγουδώντας», γράφει ο ίδιος ο Βιβάλντι. Το εναρκτήριο ALLEGRO (γρήγορο, χαρούμενο), του 1ου μέρους διαθέτει μια δροσερή και χαρούμενη μελωδία. Τα βιολιά, με τρίλιες, μιμούνται το κελάηδισμα των πουλιών. Κάποιες φράσεις φέρνουν στο νου ένα ρυάκι και μια απαλή, ανοιξιάτικη αύρα, ενώ ένα σθεναρό τρέμολο και οι γρήγορες κλίμακες απ’ τα έγχορδα υποδηλώνουν μια καταιγίδα.
Δες τον Οδηγό Ακρόασης
Το 2ο μέρος, LARGO (πλατύ), είναι μια μακριά, τρυφερή μελωδία για σόλο βιολί με συνοδεία εγχόρδων. Ζωγραφίζει κυριολεκτικά την ειρηνική σκηνή ενός βοσκού με το σκύλο του, που μισοκοιμάται κάτω από μερικά δέντρα.
Σε αντίθεση, το 3ο μέρος, ALLEGRO, είναι ένας «Χωριάτικος χορός».
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
Το καλοκαίρι για τον Βιβάλντι, είναι μια εποχή πνιγηρής, τυραννικής ζέστης, με διαλείμματα καταιγίδας. Το 1ο μέρος, allegro non molto, υποβάλλει μια οκνηρή διάθεση κάτω απ’ τον καυτό ήλιο. Αυτό ακολουθείται από υπομνήσεις κελαηδίσματος πουλιών και από πιο ανήσυχα σημεία καθώς σηκώνεται αέρας.
Στο 2ο μέρος, adagio (αργά), ο ύπνος ενός νεαρού βοσκού στη φύση ταράζεται από μια αστραπή, αλλά κι από σμήνη κουνουπιών και μυγών.
Η καταιγίδα τελικά, ξεσπάει στο 3ο μέρος, presto (πολύ γρήγορο). Καταρρακτώδης βροχή και χαλάζι μαστιγώνουν τα χωράφια και λυγίζουν το καλαμπόκι.
ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
Οι χωρικοί γιορτάζουν το θερισμό με πιοτό και χορούς, όπως φαίνεται κι απ’ τη χαρούμενη μελωδία του εναρκτήριου allegro του 1ου μέρους.
Ένα αργό τμήμα υποβάλλει την εικόνα των χωρικών που αποκοιμιούνται και το όλο μέρος τελειώνει και πάλι με το χορό.
Το 2ο μέρος, adagio, βρίσκει όλους να παραδίδονται σ’ έναν γλυκό ύπνο μετά το ξέφρενο πανηγύρι, συνοδευόμενο απ’ το τσέμπαλο.
Στο 3ο μέρος, allegro, η μουσική απεικονίζει έναν κυνηγό. Οι γρήγορες φράσεις στο βιολί, περιγράφουν τον πανικό του φοβισμένου θηράματος μέχρι την επιστροφή στο θέμα του κυνηγού.
ΧΕΙΜΩΝΑΣ
Η αρχή του 1ου μέρους, allegro, υποβάλλει το παγωμένο χιόνι και το παγερό κρύο. Όταν αρχίζει ο σολίστ, ακούγεται σαν τον παγερό άνεμο ενώ το τρέμολο των εγχόρδων απεικονίζει ανθρώπους που τρέμουν απ’ το κρύο και χτυπούν τα πόδια στη γη για να ζεσταθούν.
Η μελωδία του 2ου μέρους, largo, με συνοδεία pizzicato, υπονοεί τη ζεστασιά και τη θαλπωρή δίπλα στο τζάκι.
Στο τελικό 3ο μέρος, allegro, οι άνθρωποι προσπαθούν να βαδίσουν και μερικές φορές γλιστρούν στον πάγο. Τα γρήγορα σημεία θυμίζουν τον παγωμένο άνεμο μαζί με το τρέμολο που δίνει κι ένα δραματικό τέλος.
[...........................................]
ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ =>Antonio Vivaldi – Οι 4 Εποχές
*******************************
Οι Τέσσερις Εποχές του Βιβάλντι, σε ερμηνείες με πρωτότυπα όργανα από το βραβευμένο Early Music Ensemble Voices of Music.
Cynthia Miller Freivogel, Carla Moore & Alana Youssefian, σολίστ.
Voices of Music
Hanneke van Proosdij & David Tayler, σκηνοθεσία
Αυτά τα κοντσέρτα παίχτηκαν μεμονωμένα ζωντανά στις συναυλίες μας από το 2015 έως το 2018, χρησιμοποιώντας παρόμοια ρύθμιση ηχογράφησης. Ο θόρυβος και το χειροκρότημα του κοινού έχουν αφαιρεθεί σε αυτήν την έκδοση ως προετοιμασία για την κυκλοφορία του άλμπουμ της πλήρους έκδοσης.
Οι υπότιτλοι σε αυτό το βίντεο γράφτηκαν πριν από 300 χρόνια με τη μορφή σονέτου, πιθανώς από τον Βιβάλντι, και είναι χαραγμένοι απευθείας στη μουσική. Μπορείτε να δείτε την πρωτότυπη μετάφραση στα ιταλικά ή στα αγγλικά χρησιμοποιώντας το κουμπί CC.
Από όλα τα κοντσέρτα του Βιβάλντι, οι Τέσσερις Εποχές είναι το πιο διαδεδομένο έργο του σήμερα. Ο Βιβάλντι κατάφερε να αλλάξει την πορεία της μουσικής ιστορίας γράφοντας αυτά τα τέσσερα κοντσέρτα. Οι συνθέτες είχαν ορίσει τις εποχές, τις ώρες, τους μήνες και πολλά άλλα προγράμματα μουσικής τον 17ο αιώνα, αλλά κανείς δεν είχε γράψει ένα σύνολο όπως οι Τέσσερις Εποχές. Ο Βιβάλντι δεν δημιούργησε απλώς ένα νέο είδος μουσικού προγράμματος, βελτίωσε τον τρόπο με τον οποίο όλα τα στοιχεία του προγράμματος δουλεύουν με τη μουσική και έστριψε τις προγραμματικές του ακμές σε ένα πολύ λεπτομερές αρμονικό και αντίθετο σχέδιο.
Οι συνθέτες είχαν γράψει στο παρελθόν μουσική που έτρεμε από το κρύο, δημιουργούσε καταιγίδες και ανέμους, μιμούνταν πουλιά κ.λπ., αλλά όχι στο βαθμό και όχι με τον προσεκτικό σχεδιασμό αυτών των κοντσέρτων.
Ο Βιβάλντι έδωσε λεπτομερή σχολιασμό για το έργο του με τη μορφή μεμονωμένων σονέτων που βασίζονται ακριβώς σε διαφορετικές κινήσεις στη μουσική, μαζί με ενδείξεις ρυθμού, στολίδια και σημάδια άρθρωσης (δείτε το κείμενο και τις μεταφράσεις απέναντι από το πρόγραμμα).
Είναι μια ενδιαφέρουσα ερώτηση για το πώς να ερμηνεύσετε το σχέδιο του Βιβάλντι, και μέρος της γοητείας των έργων είναι ότι το πρόγραμμα είναι πολύ σαφές, ωστόσο οι δυνατότητες είναι ατελείωτες: η κύρια πρόκληση είναι να επιλέξετε ανάμεσα σε μια μιμητική και αλληγορική ερμηνεία. Σε μια μιμητική ερμηνεία, οι ερμηνευτές θα χρησιμοποιούσαν εκτεταμένες τεχνικές στα όργανά τους για να μιμηθούν όσο το δυνατόν πιο άμεσα τους ήχους του προγράμματος, συμπεριλαμβανομένων των δοντιών που χτυπάνε, των σταγόνων της βροχής, του ανέμου και των ποδιών.
Σε μια αλληγορική παράσταση, οι παίκτες θα έπαιζαν με τέτοιο τρόπο ώστε να επιτρέπουν στους ακροατές να χρησιμοποιήσουν τη φαντασία τους για να αναδημιουργήσουν ελεύθερα το πρόγραμμα: κάθε μουσική γραμμή μπορούσε να μεταφέρει ένα διαφορετικό επίπεδο νοήματος.
Ομοίως, χρησιμοποιώντας διαφορετικές υφές και φράσεις σε καθεμία από τις μουσικές γραμμές καθώς και τις διαφορετικές ενότητες, οι ερμηνευτές μπορούν να δημιουργήσουν μια ταπετσαρία υφών. Είναι σαφές από τις σύγχρονες αφηγήσεις ότι μια καθαρά μιμητική παράσταση αποδοκιμάστηκε ως υπερβολικά προφανής, αλλά είναι επίσης σαφές ότι στην Ιταλία και τη Γερμανία, οι εγχορδοι ερμηνευτές εφευρίσκουν νέες τεχνικές για να συμπεριλάβουν μια ευρύτερη ποικιλία ήχων στο παίξιμό τους. Έτσι, είναι πολύ πιθανό να διαβάσουμε τις λέξεις «σταγόνες της βροχής» και να δημιουργήσουμε μια νέα, ευφάνταστη μουσική εκδοχή ενός βροχερού, ανεμοδαρμένου τοπίου χωρίς να παρουσιάζουμε τη μουσική που έχει προερμηνευτεί για τον θεατή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου