Σάββατο, Δεκεμβρίου 21, 2024

Βιβλία του 2024: Είκοσι τρεις προτάσεις για όλα τα γούστα από το Inside Story


βιβλια

Βιβλία του 2024

23 προτάσεις για όλα τα γούστα.

Μαζί με τα 10 καλύτερα βιβλία του 2024 , σύμφωνα με τη Washington Post

και τους Νew York TImes, τα 21 του Vanity Fair, τα καλύτερα του New Yorker, του Guardian, του Vulture, του Vox, του npr, του Foreign Affairs, του Αirmail, τα βραβεία που ψήφισαν οι χρήστες του GoodReads, την απόλυτη λίστα του Literary Hub, τα μυθιστορήματα που επιλέγει το Kirkus Reviews και το Five Books, τα 5 nonfiction του The Conversation και τις ετήσιες επιλογές του Μπιλ Γκέιτς και του Μπαράκ Ομπάμα, αυτά είναι τα βιβλία που επιλέγουν οι συντάκτες και συνεργάτες του inside story.


Έφη Αλεβίζου


deepfake

Μάκης Μαλαφέκας, Deepfake

, Αντίποδες

«Τους ήξερα όλους πάνω κάτω εκεί μέσα, τους πεντέξι. Τις φάτσες δηλαδή, από παλιά. Γειτονιά. Δεν μου ερχόταν κανένα όνομα στάνταρ, αλλά τις φάτσες τις ήξερα. Η γκαρσόνα, μπορεί Αριάνα, μπορεί Μπέσα, μπορεί τίποτα απ΄ τα δύο, ήταν η Αλβανίδα που σέρβιρε παλιά στο Μοντιάλ με τα γαλλικά μπιλιάρδα που έκλεισε, τη θυμόμουν. Της την έπεφταν χύμα όλοι οι γέροι με τα σάλια και τα Ντιούαρς, κι αυτή γελούσε και τους έλεγε ότι μια μέρα θα φέρει τον αδερφό της να τους τα κόψει απ’ τη ρίζα. Με έναν άλλον, χωμένο εκεί στο κινητό του στη γωνία, παίζαμε μπάσκετ κάποτε στου Στρέφη. Κουλός αλλά τίμιος, μάζευε ριμπάουντ. Ο δίπλα, εξήντα πέντε, σύχναζε για χρόνια στο χρωματοπωλείο της Μεθώνης, κάθε μέρα απέξω μαζί με δύο άλλους, να την αράζουν για πάντα με τα φανελάκια στις πλαστικές καρέκλες. Μέχρι που το χρωματοπωλείο έγινε κι αυτό ένα-ωραίο-μπαρ, και τώρα απ’ ό,τι φαίνεται την έβγαζε σόλο εδώ. Στη γωνιακή καφετέρια με τους μπάτσους και τα ναυάγια. Και άλλαζε θέμα από μόνος του με μικρές παύσεις ανά μισό λεπτό».

Ο Μάκης Μαλαφέκας στο Deepfake περιγράφει πράγματα γνώριμα, καθημερινά, δικά μας και από αλλού φερμένα με τη ματιά του καυστικού θεατή – ο αφηγητής κάπως εμπλέκεται, κάπως είναι αδιάφορος, κάπως απολαμβάνει το χάος, κάπως ανατριχιάζει από την καφρίλα.

Στο τέλος κερδίζει η απολαυστική πλοκή και η αλλόκοτα ευχάριστη ταύτιση του αναγνώστη με τον urban νουάρ ήρωα, ο οποίος ζει στο κέντρο της Αθήνας, παρακολουθεί τη δίκη Τζόνι Ντεπ-Άμπερ Χερτ με αδιάφορη μανία, παίρνει μάτι τη βιτσιόζα γειτόνισσα με τις ανοιχτές κουρτίνες, θυμάται τα '90s και τα αφιονισμένα νιάτα του, εκτιμά λάθος την εποχή του, τις δυνάμεις του, την ικανότητά του να αλλάξει, τελικά, τον κόσμο. Έναν κόσμο που μπερδεύεται ανάμεσα στην αλήθεια και τα fake news. Κι όπως επισημαίνει ο ίδιος ο συγγραφέας στην αρχή του βιβλίου του, σύμφωνα με τον Γκυ Ντεμπόρ «εντός του αντεστραμμένου κόσμου, η αλήθεια είναι μια στιγμή ψεύδους».

Διαβάστε ένα απόσπασμα εδώ

.

Δημήτρης Αναστασόπουλος


kormak

Κόρμακ ΜακΚάρθι, Αιματοβαμμένος Μεσημβρινός 'Η το δειλινό κοκκίνισμα στη Δύση

, μετ. Γιώργος Κυριαζής, Gutenberg

Σίγουρα δεν χρειαζόμασταν τον ΜακΚάρθι για να μάθουμε για τη σφαγή των ιθαγενών από Αμερικάνους και Μεξικανούς στις όχθες του Ρίο Γκράντε. Όμως παραμένει ο μοναδικός Αμερικανός συγγραφέας που κατάφερε με τα πλήκτρα της γραφομηχανής του να περιγράψει τη μοχθηρία και την απανθρωπιά με την οποία οι λευκοί άποικοι πραγμάτωσαν μία γενοκτονία.

Παρά τις διθυραμβικές κριτικές από το σύνολο των ειδικών, το βιβλίο –που είχε κυκλοφορήσει από δύο εκδοτικούς οίκους παλιότερα σε διαφορετικές μεταφράσεις χωρίς να προκαλέσει τόση συζήτηση– δεν είναι καθόλου εύκολο ως ανάγνωσμα. Πλοκή με την κλασική έννοια δεν υπάρχει. Ένα τσούρμο από κυνηγούς κεφαλών λυμαίνεται τα σύνορα ανάμεσα στο Τέξας και το Μεξικό και σφαγιάζει ιθαγενείς συσσωρεύοντας σκαλπ καθώς πληρώνεται με το κεφάλι ή μάλλον με το ματωμένο απομεινάρι του κεφαλιού των θυμάτων. Όπως είναι φυσικό, η διαδρομή τους δεν είναι ανέφελη, συχνά γίνονται από θηρευτές θηράματα καθώς οι ιθαγενείς πολύ πιο έμπειροι στον ανταρτοπόλεμο τους στήνουν παγίδες και τους αποδεκατίζουν. Οι τυχοδιώκτες περιφέρονται σε ένα αφιλόξενο τόπο, σκοτώνουν, σκοτώνονται, πίνουν και χορεύουν σε φιέστες χωρίς να τρέφουν ψευδαισθήσεις για τη μοίρα τους.

Οι ορισμοί «νεογουέστερν» ή «μεταγουέστερν» σίγουρα αδικούν το μυθιστόρημα. Όπως το αδικούν και οι προσπάθειες να ερμηνευτεί ως μία κριτική στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Ο ΜακΚάρθι δεν ενδιαφερόταν για τόσο ρηχά ζητήματα. Ταξίδεψε ως τα σύνορα του Μεξικού και εγκαταστάθηκε εκεί για να γράψει αυτό το έργο που χαρακτηρίστηκε ως το magnum opus του. Ένας άλλος μεγάλος συγγραφέας, ο Τζέιμς Έλροϊ, είχε ισχυριστεί ότι η Αμερική θεμελιώθηκε πάνω στο αίμα. Ο Κόρμακ ΜακΚάρθι, πολύ πιο νιτσεϊκός, με λιτή γλώσσα γράφει για τη λατρεία της βίας που είναι έμφυτη στον άνθρωπο. Κι επανέρχεται θριαμβευτικά όταν ξεφτίσουν τα στολίδια του πολιτισμού.[................................................................]Διαβάστε τη  συνέχεια εδώ
Διαβάστε το εδώε το εδώ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Duy Huynh: δημιουργός αιθέριων χαρακτήρων που λικνίζονται μέσα σε ένα σουρεαλιστικό ή ονειρικό σύμπαν

Ο Philippe Entremont είναι ο βιρτουόζος του πιάνου που παίζει Satie και  Debussy. Η τέχνη είναι του Βιετναμέζου Duy Huynh, του οποίου οι ...