Μαρία Δόγια
Poschiavo
Ποσκιάβο. Χριστούγεννα, όπως σήμερα. Το χωριό πιασμένο χέρι-χέρι ψέλνει. Το χωριό. Από το πρωί βρέχει. Μια επίμονη βροχή στην καρδιά του χειμώνα, στην καρδιά του χωριού. Σα δώρο είναι ετούτη η βροχή που δε σταματά. Ακόμη κι ο χρόνος εδώ, ακίνητος, αθόρυβος και σιωπηλός. Κι οι εποχές, αυτοτελείς και μόνες, κατεβαίνουν από τα βουνά. Ποσκιάβο. Το χωριό γιορτάζει την έλευσή Του. Άγια μέρα εξαγνισμού και άφεσης αμαρτιών. Το μοναστήρι στο λόφο. Νυν και αεί. Το σώμα του και το αίμα του. Τροφή για το χωριό. Σαν σήμερα. Σαν κάθε μέρα. Θα συναντηθούν. Θα μετρηθούν ξανά και ξανά. Κάποιοι θα λείπουν. Κάπου η λύπη. Όχι εδώ. Πέρα από τον ορίζοντα, ο κόσμος τελειώνει. Κι η νύχτα όλη, σαν μια εποχή. Ποσκιάβο. Χειμώνας μα δε λέει να χιονίσει. Τα βουνά άσπρα μα το χωριό αντιστέκεται. Ανηφορίζω μέχρι την κεντρική πλατεία. Τα φώτα των Χριστουγέννων φωτίζουν το στενό δρομάκι. Τα καφέ, ανοιχτά σαν πληγές. Κρύο απόλυτο. Λίγες μέρες μετά. Ημερολόγια που κλείνουν ερμητικά. Η νέα χρονιά. Την κοιτάζουμε κατάματα. Μήτρα που κυοφορεί. Ο πλακούντας του παλιού χρόνου. Συρρικνωμένος και στεγνός. Γεμάτος μνήμες ωστόσο. Το χωριό. Ανηφορίζει ασθμαίνοντας από το κρύο. Θα συναντηθούμε ακόμη μια φορά. Στην πλατεία. Θα κοιταχτούμε κατάματα και θα νιώσουμε ακατάληπτα. Θα αγαπηθούμε από την αρχή. Θα αγαπηθούμε, ναι. Θα μιλήσουμε χρησιμοποιώντας αρχέγονες κραυγές, αναζητώντας την απαρχή του λόγου. Τις απαραίτητες έννοιες. Θα αποκαταστήσουμε το ημιτελές. Το χωριό τον Ιανουάριο. Επιτέλους χιόνισε. Επιτέλους, βρήκαμε τις λέξεις, ξένες μα ωστόσο παρούσες. Λιγότερο εκφερόμενες και περιφερόμενες. Γιορτάζουμε με το χωριό και νοσταλγούμε. Ανοίγουμε χάρτες. Λίμνες κι οροσειρές. Λύπες και χαρές. Ποσκιάβο._
Πηγή: ο αναγνώστης στις 25 Δεκεμβρίου, 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου